เรื่องน่าอาย

“ไหน ๆ ก็มาแล้วจะเสียเวลาไปซื้อที่อื่นอีกทำไม” ให้เหตุผลกับคนขี้เกรงใจ ปกติผู้หญิงต้องเลือกใช้ของที่ดีไม่ใช่เหรอ ไม่ได้จะดูแคลนของตลาดนัดเพียงแต่ว่าเขาต้องการให้เปรมยุดาใช้ของแบรนด์นี้มากกว่า 

“หนูไม่เสียเวลาค่ะ เดินไปไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงแล้ว” อุตส่าห์หาเหตุผลมาเลี่ยง ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องราคาแต่ระหว่างที่เลือกชุดชั้นในด้วยนี่สิ ครั้นจะบอกให้เขายืนรออยู่หน้าร้านก็จะกระไรอยู่ในเมื่อข้างในมีที่ให้นั่งรอ!

“แต่อาอยากให้ซื้อที่นี่!” 

“แต่ว่ามันแพง”

“แพงแล้วอาให้เราจ่ายเหรอ”

“ก็นั่นแหละค่ะ เพราะเป็นเงินของอาไง ลองคิดดูซื้อร้านนี้ชุดละตั้งเกือบพัน สู้เอาไปซื้อที่ตลาดนัดพันหนึ่งได้ตั้งหลายชุด”

การันต์เส้นขมับเต้นตุบ ๆ กรามแกร่งขบเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำพูดของคนกำลังอธิบายคอเป็นเอ็น ปกติพูดน้อยทว่าคราวนี้พูดจนหน้าดำหน้าแดงแค่เพราะเรื่องราคาเนี่ยนะ

“.....”

“เปรมยุดา!”

ผู้รับอุปการะเอ่ยเสียงเข้ม เมื่อเธอยังเอาแต่เงียบเพราะอยากให้ใช้ของที่ดีถึงได้พามาทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน กลับถูกปฏิเสธในความหวังดี นัยน์ตาสีดำสนิทกดลงต่ำในระดับใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าเรียบนิ่ง 

ทำยังไงดี! เธอกำลังทำให้คุณอาไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ ดวงตากลมโตอ่อนแสงลงไม่กล้าสบกับคนตัวสูงจึงได้กดนัยน์ตาสีช็อกโกแลตลงอยู่แค่พื้นสีขาวแทน 

“หนูแค่ไม่อยากรบกวนอามากเกินไปค่ะ แล้วก็...เอ่อ อะ...อายด้วย!” ผ่านไปหลายวินาทีจึงรีบอธิบายเพื่อให้เขาเข้าใจถึงความคิดและเหตุผลที่ตนเองไม่ยอมซื้อชุดพวกนี้ 

เมื่อได้ยินเสียงบางเบาอธิบาย หากไม่ตั้งใจก็คิดว่ากำลังบ่นงึมงำ จากใบหน้าราบเรียบเคร่งขรึมก็คลายผ่อนลง ลืมข้อสำคัญนี้ไปได้ยังไง เรื่องเกรงใจกับเปรมยุดาเริ่มชินแล้วแต่ ทว่าเหตุผลส่วนหลังนี้ไม่ทันคิดจริงนั่นแหละ

เธอไม่ใช่เด็กแม้จะสูงแค่คางแต่ส่วนเว้าส่วนโค้งก็เด่นชัดกว่าแต่ก่อน กระทั่งสายตาไม่รักดีไปหยุดอยู่ที่ปลายคางซึ่งถัดลงไปก็คือหน้าอกผู้หญิง! 

ถึงเจ้าตัวจะใส่เสื้อตัวใหญ่ก็ยังเห็นว่าส่วนเนินนูนทั้งสองข้างขนาดไม่ได้น้อยอย่างเรือนร่างของเจ้าตัว

“งั้นเอาอย่างนี้อาไปเดินดูเสื้อทางนั้นแล้วจะกลับมารับเราอีกที...หนึ่งชั่วโมงพอไหม” 

“พะ...พอค่ะ” เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินข้อเสนอใหม่ 

“เอาบัตรนี่ให้พนักงานถ้าได้ของที่ต้องการแล้ว” 

เปรมยุดายื่นมือออกไปรับการ์ดสีดำจากการันต์ ก่อนหน้านี้ก็เห็นเขาใช้รูดของในร้านเครื่องสำอาง 

“แล้วอาล่ะคะ?”

“อามีอีกใบเราเอาไปเถอะ ซื้อให้พอใช้ไม่ต้องเกรงใจ ถ้ากลัวว่าอาจะหมดกับเราเยอะก็ค่อยหามาใช้คืนตอนทำงานได้ก็แล้วกัน” 

การันต์เหมือนจะรู้ว่าเปรมยุดาคงซื้อแค่ชิ้นสองชิ้นเพื่อกันโดนดุ จึงได้ดักทางเอาไว้ก่อน

“ค่ะอากาน” 

หนึ่งชั่วโมงไม่ขาดไม่เกิน การันต์ย้อนกลับมายังร้านชุดชั้นในสตรีอีกครั้ง รอยยิ้มละมุนเผยทั่วใบหน้าคมคายเมื่อเห็นว่าถุงในมือของเปรมยุดามีหลายใบ

“มองหน้าอาแบบนั้นมีอะไรเกิดขึ้นในร้านหรือเปล่า” 

“อาไม่กลัวว่าหนูจะเอาบัตรนี้ไปใช้จนเงินหมดเหรอคะ” 

“ถ้าเรารูดจนเต็มวงเงินนั่นจริง อาก็คงต้องเหมารถสิบล้อไม่รู้กี่คันขนของกลับบ้านแล้วล่ะ”

เปรมยุดาเบิกตากว้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มเหลอหลากับคำตอบที่ได้รับ นึกว่าจะถูกดุเพราะใช้เงินเกินตัว 

ตอนหยิบก็ว่าดูราคาดีแล้วแต่พอตอนคิดเงินแค่สี่ชุดปาเข้าไปเจ็ดพันกว่า อยากจะคืนแต่ความรวดเร็วของพนักงานนั้นไม่มีโอกาสได้พูดอะไรก็จัดการทุกอย่าง อย่างนอบน้อมจนเธอทำตัวไม่ถูก

อีกใจหนึ่งก็อยากจะถามพนักงานว่าไม่คิดสักนิดเลยเหรอที่เห็นเด็กอย่างเธอมาซื้อ แล้วยังแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาถูกจะมีเงินจ่ายไหม? 

“ปิดปากก่อนเดี๋ยวลมก็เข้าท้องจนบวมกันพอดี” 

“ครั้งหน้าหนูไม่เอาแล้วนะคะบัตรใบนี้กลัวจะใช้หนี้อาไม่หมด” 

“อาไม่รีบใช้สักหน่อย เราจะคืนเมื่อไหร่ก็ได้หรือจะอยู่แบบนี้ตลอดไปอาก็ไม่ว่า” 

“หนูใช้คืนแน่ค่ะ แต่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย” 

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะไปเตรียมตัวเรื่องเรียนก่อนแล้วกัน” 

จริงสินะ! ก่อนจะถึงวันนั้นต้องมีความรู้ให้มากเสียก่อน มิเช่นนั้นจะเอาอะไรไปสู้กับคนอีกเป็นพันเป็นหมื่นที่ต่างก็อยากทำงานในบริษัทที่ดี

เช้าตรู่วันอังคารของอาทิตย์ต่อมา เปรมยุดาตื่นเต้นกับการได้ออกไปพบเจอสิ่งแวดล้อมและสังคมใหม่ ๆ ตลอดหลายวันนอกจากการันต์แล้วก็เคยมีพี่ยามหน้าหมู่บ้าน ป้าขายอาหารตามสั่ง และก็บ้านถัดไป เธอเรียนรู้ที่จะปรับตัวมากกว่าอยู่กับพ่อแม่! 

“เพื่อตัวแกแล้วก็อากานที่อุตส่าห์ให้โอกาสต้องทำได้สิน่าเปรมยุดา สู้เขา!” กำปั้นน้อย ๆ ชูขึ้นส่งกำลังใจให้กับตนเอง 

ก๊อก ๆ

“ตื่นหรือยัง”

เสียงทุ้มจากอีกฟากฝั่งประตูดึงสติแตกกระเจิงให้กลับคืนมา ดวงตาสดใสสว่างจ้าเปลี่ยนทิศทางจากกระจกบานใหญ่ไปยังประตูบานสีน้ำตาล 

“ตื่นแล้วค่ะ หนูกำลังจะลงไป” 

“แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ” 

เจ้าของห้องพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าประตู ดวงตาคู่สวยประกายความสุขฉายชัดพลางคิดว่าตำแหน่งของตัวเองและคนอีกฟากฝั่งจะตรงกันหรือเปล่า?

แกร็ก~ 

“เรียบร้อยแล้วค่ะอากาน” เสียงสดใสตอบหลังจากเห็นใบหน้าอ่อนโยนของผู้ปกครองคนใหม่กำลังมองมาที่ตนเองพอดี 

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าชุดนิสิตนักศึกษาดูมีมนต์ขลังเมื่อมาอยู่บนเจ้าของเรือนร่างบอบบางอย่างเปรมยุดา เสื้อสีขาวปิดกระดุมจนถึงหน้าอกเป็นไซส์พอดีตัวพอให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเอวคอดกับกระโปรงทรงเอเข้ากัน น้อยคนนักที่สวมใส่แล้วจะเผยสะโพกกลมกลึงแล้วขับให้ช่วงขาดูเรียวสวยได้ขนาดนี้ 

“ฮึ่ม! เรียบร้อยก็ลงไปกินข้าวก่อน”

“อาไม่สบายเหรอคะ?”

“หื้ม? ไม่นี่” 

“แต่อาหน้าแดง ขอโทษนะคะขอหนูจับหน้าผากหน่อย” ถามปุ๊บท่อนแขนเล็กก็ยกขึ้นใช้หลังมือแตะหน้าผากกว้าง ซึ่งผมถูกเซทขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ส่วนอีกข้างก็วางตำแหน่งเดียวกันของตนเอง แพขนตางอนยาวกะพริบปริบ ๆ พลางตีหน้านิ่วคิ้วขมวด 

ปฏิกิริยาสุดแสนน่าเอ็นดูนี้เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าได้ทำให้คนตัวสูงหัวใจเต้นโครมครามฉับพลัน 

“ตัวก็ไม่ร้อน อากานไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหมคะ” ดวงตากลมโตช้อนมองคนตัวสูงด้วยความเป็นห่วง 

สิ้นเสียงหวานการันต์ถึงรู้ตัวว่าตนเองได้เผลอจ้องใบหน้านวลเนียน จนทำให้ร่างกายมีปฏิกิริยาบางอย่างต่อการกระทำของผู้อยู่ในความอุปการะ!

“บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร ถ้าเสร็จก็ลงมาเดี๋ยวจะไปรายงานตัวไม่ทันเอา” ยังกล่าวไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ กายสูงก็หมุนตัวก้าวออกไปจากหน้าประตูห้องของเปรมยุดา

“ต้องหายาติดบ้านไว้แล้ว เกิดอากานเป็นอะไรกลางดึกขึ้นมาละก็ แย่แน่เลย”

เห็นท่าทีแปลกไปของคุณอาแล้วเปรมยุดานึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที แม้ว่าเจ้าตัวจะบอกอย่างนั้นแต่ทว่าสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันนั้นเธอวางใจไม่ลง

มหาวิทยาลัยเซนต์เจมส์

การันต์เดินนำเปรมยุดาไปตามทางเชื่อมระหว่างอาคารเพื่อไปรายงานตัว เนื่องจากว่ากำหนดการรับสมัครนักศึกษาใหม่พึ่งปิดรับไป เขาจึงไหว้วานแกมบังคับให้ดลธีช่วยคุยกับอธิการบดีของมหา’ลัยซึ่งก็เป็นญาติกับเพื่อนสนิทช่วยอนุโลมให้หน่อย 

“พอเข้าไปแล้วก็ขอบคุณอธิการด้วยความจริงใจนะ” 

“ค่ะ”

“ตั้งใจเรียนเก็บเกี่ยวความรู้ให้มาก” 

“ค่ะ”

“อาจจะต้องปรับตัวสักหน่อยแต่อาเชื่อว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรง แต่ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอก” 

ปึก! 

ครั้งนี้ไม่มีเสียงตอบรับคำว่า ‘ค่ะ’ แต่เป็นศีรษะเล็กที่ชนแผ่นหลังเขาเต็ม ๆ ด้วยสัญชาตญาณการันต์รีบเอี่ยวตัวไปด้านหลัง ทันได้ประคองเจ้าของใบหน้าตื่นตระหนกเอาไว้พอดี! 

“เป็นอะไรหรือเปล่าแล้วทำไมไม่ระวังเอาเสียเลย ถ้าเกิดอารับไม่ทันล้มลงไปแขนขาหักจะทำยังไง” เสียงเข้มดุคนในอ้อมแขน ใบหน้าเคร่งขรึมจนทำให้เปรมยุดาใจสั่นกับนัยน์ตาดุประกายความลุ่มลึกที่จ้องเธอไม่วาง

“นะ...หนูขอโทษค่ะ” เรียวปากกระจับเม้มเข้าหากัน กลั้นไม่ให้สิ่งที่รู้สึกต่อวงแขนนี้เผยออกไปให้คุณอารู้ว่าตนกำลังประหม่ามากเพียงใด 

เพราะมัวแต่มองพื้นที่ของมหา’ลัยที่คุณอาเลือกให้ ไม่คิดว่าจะหรูหรามีระดับขนาดนี้ จึงไม่ได้เตรียมใจมาตั้งแต่แรกทำให้ใจลอยจนเดินชนแผ่นหลังกว้างเข้าอย่างจัง!

อึก! 

ของเหลวถูกกลืนสู่ลำคอ ดวงหน้าสีระเรื่อในระยะกระชั้นชิดทำให้การันต์รู้สึกถึงความผิดปกติภายในอกข้างซ้าย อีกทั้งกลิ่นหอมจาง ๆ จากเรือนกายของคนในอ้อมกอดดึงดูดให้เข้าหา ก่อนพิกัดสายตาจะหยุดอยู่กลีบปากสีพีชน่าชิม!