ภาพวาดฝัน

‘พี่มีลูกแค่คนเดียวอยากให้เธอเรียนรู้ให้มาก ต่อไปจะได้ไม่ต้องลำบาก’

‘ครับ มีโอกาสก็ควรให้เธอทำ’

‘พี่กับวีก็คิดแบบนั้น นายต้องมายินดีกับหลานนะถ้าถึงวันนั้น’

‘ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับ’

‘นี่สิถึงจะพูดว่ารักกันจริง’

กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นเมื่อหวนกลับไปถึงวันวานที่ผ่านมา การันต์ถือได้ว่าเป็นน้องรักของณรงค์เลยก็ว่าได้ ขอเพียงเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว พี่ชายคนนี้ก็มักจะเอ่ยออกด้วยรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความสุข

‘พี่สาวพี่รงค์จะไม่ให้น้องเปรมเรียนต่อ บอกไม่มีปัญญาส่งเธอเรียน’ 

ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ พี่รงค์เป็นคนรอบคอบไม่มีทางไม่วางแผนเรื่องการเรียนเปรมยุดาตั้งแต่เนิ่น ๆ หรือบางทีดลธีอาจจะฟังผิดไป?

กริ๊งงงง⁓

เสียงโทรศัพท์สำนักงานดังขึ้นทำลายความคิดวนเวียนอยู่ในหัวของชายหนุ่มตลอดทั้งคืนทิ้งไป

“ครับ”

“คุณพัชชามาค่ะ”

“อืม ให้เธอเข้ามา”

“ค่ะคุณกาน”

การันต์อ้อมกลับไปนั่งประจำที่เช่นเดิม หยิบรายงานการประชุมของช่วงบ่ายกางออกวางลงตรงหน้า...

“รบกวนคุณหรือเปล่าคะกาน” หญิงสาวผู้ก้าวเข้ามายังห้องผู้บริหารคนสำคัญเอ่ยถามเสียงหวาน

“เปล่าครับ ผมกำลังดูรายละเอียดบ่ายนี้”

“ขยันจังเลยนะคะ”

พัชชายิ้มหวานให้กับเจ้าของคำตอบก่อนทิ้งสะโพกสวยลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หลายวันที่ผ่านมาอยากพบหน้าเจ้าของห้องแต่ก็ต้องอดทนเอาไว้เพราะทางเลขาแจ้งว่าเขาไปทำธุระสำคัญ ถึงอยากจะโทรหาก็ไม่รู้จะใช้ข้ออ้างอะไร ยามปกติยังแทบหาโอกาสเข้าใกล้การันต์ได้ยาก

“ท่านประธานกำชับมาน่ะครับ”

“คุณวินออกจะเชื่อใจคุณขนาดนี้ มีหรือคะจะกล้าเข้มงวดกับคุณ” พัชชากล่าวอย่างเอาใจ ดวงตาฉ่ำหวานทุกครั้งเมื่อสบตาคม หญิงสาวจงใจยืดหน้าอกหน้าใจล้นออกมาจากชุดเดรสสีเข้มให้คนตรงหน้าได้เห็น

“ผมไม่กล้ารับไว้นะครับคุณพัช ท่านประธานให้ความสำคัญกับพนักงานทุกคนเท่ากัน”

การันต์ค้านผู้จัดการฝ่ายการเงินด้วยท่าทีเป็นกันเอง และไม่อยากให้คำพูดนี้ไปถึงหูคนอื่นเดี๋ยวจะทำให้เกิดข้อพิพาทตามมา ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

“พัชไม่ได้พูดอะไรผิดนี่คะ คุณก็เป็นซะแบบนี้ทั้งที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าเป็นแบบนั้น”

ครั้งนี้การันต์ไม่ได้ค้านกับคำพูดของพัชชาอีกเพียงยิ้มอ่อน ๆ ให้เธอแล้วก็หยิบปากกาขึ้นมาวงตัวเลขลงบนเอกสารเพื่อจะได้เอาไปประกอบการประชุมบ่ายนี้

บ้านกลางน้ำ

ยามเช้าแดดไม่แรงมากเปรมยุดาเห็นว่าต้นไม้และดอกไม้ของพ่อปลูกไว้ไม่ได้น้ำมาหลายวันจนเริ่มเฉา ตั้งใจออกมารดน้ำให้พวกมัน เธอลากสายยางผูกกับก๊อกน้ำข้างรั้วบ้านมาด้านหน้า หลังจากเปิดมันแล้วก็ฉีดเป็นฝอยจนทั่วใบสีเขียวและกลีบดอกกำลังคอตก

แม้ว่าความเสียใจยังไม่จางหายไปไหนแต่เธอก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป พวกท่านคงไม่อยากเห็นว่าตนเองเอาแต่จมอยู่กับความทุกข์ตลอดไปหรอก เธอก็เลยทำตัวเฉกเช่นปกติเหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมา

“เปรมเอ๊ย เดี๋ยวป้าจะเข้าอำเภอหน่อยนะ กับข้าวป้าทำไว้อยู่ในครัวนั่นแหละ”

“จ้ะป้า” หันมาตอบผู้เป็นป้าเดินออกมาในชุดพร้อมออกจากบ้าน มีกระเป๋าใบใหม่พึ่งซื้อเห็นว่าอันเก่าสายมันขาดไปแล้ว

เปรมยุดามองกระทั่งป้าเดินข้ามไปอีกฝั่ง ป้าศรีบ้านถัดไปหลายหลังจอดรอซึ่งเป็นอย่างนี้ประจำทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเป็นสาว ๆ ไปไหนมาไหนก็มักจะไปด้วยกันตลอดเธอจึงไม่ได้ทักท้วงเมื่อเห็นดังนั้น

มุมปากกระจับยกยิ้มบาง ๆ เมื่อโดนละอองจากสายยางที่ฉีดออกมา เป็นยิ้มสวยไม่ต่างจากดอกไม้กำลังเบ่งบานยามเช้าเมื่อได้รับความชุ่มชื่นทั้งกิ่งก้านใบ

“อย่างกับเด็กแหนะแค่รดน้ำต้นไม้ยังทำให้ตัวเองเปียกได้” ก้มมองดูเสื้อยืดพอดีตัว เปียกตั้งแต่ช่วงบนลงไปจนถึงหน้าท้อง ด้วยเป็นเนื้อบางพอแนบลำตัวก็เห็นสัดส่วนนูนสองเต้าได้อย่างชัดเจน เธอขำให้กับตัวเองช่างไม่ระวังเอาเสียเลย

กลายเป็นว่าต้องอาบน้ำอีกรอบแล้วลงมากินข้าวที่ป้าทำไว้เป็นต้มจืดหมูสับใส่เต้าหู้สด ไข่เจียวพร่องไปครึ่งน่าจะแบ่งกินไปแล้วเธอนั่งกินข้าวในครัวจนหมดเก็บจานส่วนนั้นมาล้างแล้วกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเอง

อีกไม่ถึงเดือนมหาวิทยาลัยก็จะปิดรับสมัครนักศึกษาใหม่ สิ่งที่เตรียมเอาไว้ถูกรื้อออก หนังสือคณะบริหารธุรกิจจึงได้กลับมาใช้งานอีกครั้ง

ตั้งใจเข้าเรียนคณะนี้เพราะจบออกมาก็หางานในตัวเมืองทำได้เลยไม่ต้องเดินทางไปไหนไกล วันหยุดก็อยู่กับพ่อแม่ ทว่าใกล้จะได้เรียนแล้วแต่กลับไม่มีพวกท่านให้อยู่ด้วย!

“พ่อกับแม่มองหนูอยู่ใช่ไหมคะ” 

เอ่ยกับภาพถ่ายใบเก่าในกรอบสี่เหลี่ยมบนโต๊ะหนังสือ จำได้ว่าวันนั้นไปเที่ยวสวนสัตว์กันเนื่องในวันเด็กตอนอายุ 10 ขวบ ทั้งสนุกและมีความสุขมาก 

เปรมยุดาดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำเก่า ๆ กลับเข้าสู่ความเป็นจริง ปลายนิ้วเรียวสวยเปิดหน้าค้างไว้ 

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่ายจึงได้ผละสายตาจากตัวหนังสือ นวดคลึงขมับปวดตรึงผ่อนคลายเส้นสมองเต้นตุบ ๆ จากการใช้งานเป็นเวลานาน เธอวางหนังสือไว้บนโต๊ะเอี่ยวตัวไปดูเวลาข้างผนังห้อง

“บ่ายสองแล้วเหรอเนี่ย” ริมฝีปากกระจับขยับพึมพำ ลุกจากที่นั่งดันเก้าอี้เข้าเก็บไว้ตามเดิม

เอาแต่อ่านหนังสือจนลืมเวลากินข้าวเที่ยง กระเพาะก็ไม่ทำงานหรือเรียกร้องหาของกินเลยสักนิด ก้าวลงมาจากบันไดพลางมองหาป้าจัน 

“ยังไม่กลับอีกเหรอ ไปทำอะไรอยู่นะ?”

ตื้ด... ตื้ด... ตื้ด... 

[ฮัลโหล]

“ป้ายังไม่กลับอีกเหรอคะ”

[กำลังจะกลับแล้ว เอ็งมีอะไรหรือเปล่า]

“เปล่าค่ะ เปรมแค่เห็นป้ายังไม่กลับก็เลยโทรหา”

[อ้อ แวะบ้านกำนันเทพน่ะ พ่อทิมไม่อยู่ไปทำธุระแต่อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว]

ป้าของเธอร่ายยาว รายงานความเคลื่อนไหวทางฝั่งนั้นทั้งที่ไม่อยากรู้เลยสักนิด แต่ที่ไม่เข้าใจมากกว่าก็คือทำไมป้าถึงต้องไปสุงสิงกับครอบครัวนั้นไม่เลิก!

“ป้าจะกลับกี่โมง” ตัดบทถามเรื่องเวลาไม่อยากรับรู้เรื่องราวของฝั่งนั้นมากนัก ท่านเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบว่าเดี๋ยวก็กลับไม่ต้องห่วงแล้วก็วางสายไป

ไม่ต้องการเก็บคนพวกนั้นใส่ใจต่อให้ป้าจะยัดเยียดข้อมูลมากแค่ไหนก็จะไม่เก็บมาคิดเด็ดขาด เธอเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรรองท้อง 

ผ่านไปไม่นานเสียงรถยนต์ก็จอดเทียบหน้าบ้าน เธอคิดว่าน่าจะเป็นบ้านข้างกันที่มักจะเอารถของตนมาจอดไว้จึงไม่ได้สนใจ กระทั่งเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้จึงเดินออกมาดู!

“ช่วยป้าถือของหน่อยเร็ว ดูสิเนี่ยพ่อทิมเอาของฝากมาให้เยอะแยะเลย”

นางจันเห็นว่าหลานสาวไม่ยอมขยับจากประตูทางเชื่อมระหว่างห้องครัวกับตัวบ้านมารับแขกคนสำคัญจึงได้ยกของในมือเป็นข้ออ้างให้เธอเดินมาหา

เปรมยุดาแม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ขัดผู้เป็นป้าไม่ได้ พาตัวเองเดินตรงไปหาท่าน ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นเปรมยุดาว่าง่าย

“พี่ไปดูงานแทนพ่อมาเห็นว่าของฝากสวยดีก็เลยนึกถึงน้องเปรม มีทั้งเสื้อผ้าแล้วก็ครีมบำรุงผิว แม่ค้าบอกตอนนี้กำลังเป็นที่นิยม พี่ก็เลยซื้อมาให้น้องเปรมลองใช้ดู”

“ขอบคุณพี่เขาเสียสิเปรม”

ครั้นไร้เสียงตอบรับจากผู้เป็นหลานสาวนางจันจึงได้เร่งรัดเสียงเข้ม ใบหน้าอวบอ้วนขมวดยุ่งกลัวว่าลูกชายกำนันเทพจะไม่พอใจกับท่าทีของเปรมยุดา

‘ไม่ได้ขอให้เอามาให้สักหน่อย’ 

แม้อยากจะพูดคำนี้ออกไปก็ทำไม่ได้ จำยกมือไหว้ขอบคุณคนยืนด้านหลังร่างอวบอ้วนของป้าจัน

“ขอบคุณค่ะ”

ทิมรับไหว้หญิงที่หมายปองด้วยรอยยิ้มปรีติยินดี กวาดมองใบหน้าสวยพลางคิดอยู่ในใจว่าหากได้สัมผัสแก้มเนียนสักครั้งก็คงดี โดยที่สายตาโลมเลียพวกนั้นเปรมยุดาเห็นมันชัดเจน เธอเม้มปากข่มกลั้นความไม่ชอบใจไว้ก่อนจะทำทีเป็นเลี่ยงเอาของเข้าไปเก็บ 

“เดี๋ยวเอาน้ำออกมาให้พี่เขาด้วยนะเปรม” 

ราวกับว่านางจันจะรู้ทันคนเป็นหลานจึงได้บอกไล่หลังเธอทันทีที่เดินออกมา

เปรมยุดาวางแก้วน้ำดื่มไว้ตรงหน้าแขกของป้า ทิมหยิบมันขึ้นมาดื่มจนเกือบหมดทันทีเช่นเดียวกันเพื่อเอาใจหญิงสาว

“ป้าไปขอบคุณกำนันมาน่ะ ถ้าไม่ได้ท่านกับพ่อทิมงานก็คงจะลำบากมากกว่านี้”

นางจันกล่าวยกยอปอปั้นสองพ่อลูกไม่เลิก เปรมยุดาเผยสีหน้าไม่เข้าใจผู้เป็นป้า สองพ่อลูกเกี่ยวอะไรกับงานศพของพ่อกับแม่ในเมื่อค่าใช้จ่ายแทบทั้งหมดเป็นฝ่ายคู่กรณีช่วยเหลือ แล้วยังประกันอีกล่ะ ทำไมถึงได้เป็นกำนันแล้วก็ลูกชายที่ได้หน้าไป

“ผมเต็มใจช่วยอย่างเต็มที่อยู่แล้วครับ ขอแค่เป็นเรื่องของน้องเปรมก็พอ” ยืดตัวตรงรับคำชมจากญาติผู้ใหญ่ของเปรมยุดาอย่างมั่นอกมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนใจกว้าง