ล้อหนูเหรอคะ

แพขนตายาวภายใต้ดวงตากลมโตกะพริบติด ๆ กันขับไล่ความตื่นตกใจให้ผ่อนคลายลง ก่อนจะค่อย ๆ คลี่ริมฝีปากบาง

“ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาตอบคำถามผู้มีอายุมากกว่า เธอพยายามไม่แสดงความหวาดระแวงให้อีกฝ่ายได้เห็นแต่ก็รู้ว่าคงทำได้ไม่ดีนัก

“ถ้าอย่างนั้นก็กลับมานั่งที่เดิมดีกว่าไหม ไปยืนตรงนั้นจะยิ่งเป็นอาหารของพวกยุงนะ”

การันต์ชวนคุยต่อ พยายามค้นหาว่าเธอจะมีปฏิกิริยาเช่นไรหากคนที่ไม่คุ้นเคยต้องการเข้าหา

นัยน์ตาเฉี่ยวคมหรี่ลงในความมืดสลัวกวาดมองเรือนร่างบอบบางของคนตัวเล็กอย่างละเอียด แม้จะใช้โทนเสียงอ่อนโยนก็ไม่ทำให้เธอลดความตึงเครียดระหว่างกันลง

นั่นเท่ากับว่าลูกสาวของพี่รงค์ได้ตั้งกำแพงกางกั้นตัวเองไว้สูงมากเลยทีเดียว

“ยังจำอาได้ไหม เมื่อก่อนเราเจอกันออกจะบ่อย” เขายังไม่ละความพยายามยังหาทางว่านล้อมให้อีกฝ่ายยอมรับการมาเยือนจากตนเอง

ใบหน้าเรียวรีกระตุกวูบคิ้วโค้งตวัดเป็นปมให้กับคำถามเชิงล้อเล่นจากอีกฝ่าย เธอไม่ได้เป็นประเภทปลาทองจะได้มีความจำสั้นขนาดนั้น สิ้นความคิดจึงก้าวออกมาจากมุมมืด

“ล้อหนูเหรอคะ”

“นั่งลงคุยกับอาสักครู่ได้ไหม”

เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเธอเริ่มให้ความร่วมมือ ก่อนจะเป็นฝ่ายหย่อนตัวลงนั่งบนโต๊ะตัวใหญ่ซึ่งก่อนหน้ามีเธอเป็นผู้ครอบครองอยู่เพียงลำพัง

แม้จะลดความหวาดหวั่นลง หากแต่ทว่าก็ยังเว้นระยะห่างระหว่างคนที่แทนตัวเองว่าอาหลายช่วงแขน เธอนั่งเบี่ยงตัวหันหน้าเข้าหาเขาในมุมสี่สิบห้าองศา แล้วยกมือขึ้นไหว้อีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งพ่อกับแม่หนู”

การันต์รับไหว้แทบไม่ทัน ความเอ็นดูบุตรสาวของณรงค์ยิ่งมีมากขึ้น 

เธอ ‘น่ารัก’ อย่างพี่บอกจริง ๆ

“ขอโทษที่ไม่ได้มาหา” เป็นคำพูดอยากจะบอกตั้งแต่แรก ทว่าไม่มีโอกาสได้คุยเลยสักครั้ง

“คุณไม่เห็นต้องขอโทษ ไม่ได้ผิดอะไรนี่คะ”

“หึ ๆ อารึก็อุตส่าห์แทนตัวเองเพราะอยากให้เรียกแบบนั้น” หัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนจะเอ่ยอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก

เจ้าของดวงตากลมโตสุกใสไร้เดียงสากลอกตาขึ้นสูงในระดับสามารถมองเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น ทว่าวินาทีนั้นหัวใจของเธอพลันกระตุกแรงคล้ายกับถูกไฟฟ้าแรงสูงดูดเต็มกำลัง

บนใบหน้าของเขาสะท้อนภาพผู้เป็นพ่อเลือนราง แววตาสีดำเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นทอดมองมาไม่ต่างจากท่านเลยสักนิด เรียวปากหยักได้รูปคลี่ยกยิ้มอ่อน ๆ เหมือนกับว่าท่านกำลังจะบอกว่า

‘หนูเก่งที่สุดแล้วลูก’ 

“พ่อ”

“หื้ม?” การันต์เอียงหน้ากดต่ำลง ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตนได้ยินเพี้ยนไปหรือเปล่า

“เอ่อ...คือ” เผลอหลุดปากออกไปได้ยังไง ดูท่าแล้วคงสติเลอะเลือนเต็มทนต่อว่าตัวเองในใจหลายคำ ทว่ายังไม่ละสายตาไปจากใบหน้าที่ตนรู้สึกว่าผู้ให้กำเนิดอยู่ตรงนี้ พอได้พินิจดูอย่างละเอียด หลายส่วนของเขาละม้ายคล้ายกับพ่อมาก

“มีอะไรติดอยู่บนหน้าอาเหรอ”

“.....” จะบอกไปได้ยังไงว่าเห็นเขาเป็นพ่อ ได้ถูกมองว่าบ้าแน่ ๆ พอถูกถามกลับจึงก้มหน้างุดหลบเลี่ยงสายตาสำรวจจากใบหน้าสุขุม

แม้จะเห็นไม่ชัดแต่ก็พอมองออกอยู่ว่าเป็นอาการของคนกำลังสับสน 

“เปรมยุดา” เสียงอ่อนโยนเรียกคนตรงหน้าหลังจากไม่คิดจะคาดคั้นเอาคำตอบ หากจำไม่ผิดพี่รงค์เคยบอกว่าลูกสาวชื่อนี้ใช่ไหมนะ?

“คะ?”

“ชื่อนี้มีความหมายหรือเปล่า” 

‘ทำไมถึงถามเรื่องนี้นะ?’

“ไม่มีก็ไม่เป็นไร”

“เปรมยุดาคือผู้ที่ประกอบไปด้วยความรักค่ะ” 

ทราบความหมายแล้วการันต์จึงทำในสิ่งที่ตนเองตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก ชายหนุ่มวางฝ่ามือบนศีรษะเล็ก

“ใช่แล้ว เปรมยุดาสร้างขึ้นมาจากความรักทั้งพ่อและแม่ ดังนั้น...ท่านยังอยู่ตรงนี้ อยู่กับเปรมยุดาเสมอ” 

คำเอื้อนเอ่ยสุขุม อ่อนโยนจนทำให้ผู้ที่ไม่เคยให้คนไม่คุ้นเคยเข้าใกล้มาก่อนนิ่งค้าง 

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ดลธีเหลือบดูเวลาเห็นว่าตนเองรั้งอยู่สนทนากับชาวบ้านนานพอสมควร ทว่าเพื่อนก็ยังไม่โผล่มาสักทีไม่รู้ว่าหลบไปทำอะไรที่ไหน

“อย่างนั้นก็เดินทางกลับดี ๆ นะพ่อหนุ่ม ขอบใจมากที่ไม่ลืมไอ้รงค์กับนางวี”

นางจันกล่าวเมื่อแขกของน้องชายเตรียมตัวจะกลับไปยังที่พักของตัวเอง

“พี่รงค์กับพี่วีเป็นคนดีพวกผมไม่มีทางลืมอยู่แล้วครับ” 

จากนั้นดลธีก็เลี่ยงออกมาจากวงล้อมของญาติ ๆ ณรงค์และปภาวีเพื่อตามหาว่าการันต์ไปอยู่ส่วนไหน

พื้นที่รอบเขตวัดพอมืดลงความเงียบสงบก็เข้าครอบคลุมเพิ่มบรรยากาศความวังเวง แม้จะไม่ใช่คนกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นทว่าลมเย็น ๆ บวกกับเสียงหวีดหวิวของสายลมก็ชวนให้ขนตั้งชันได้เหมือนกัน

“ไปไหนของมันวะเนี่ย ให้คนอื่นเป็นทัพหน้าแต่ตัวเองหายหัว” บ่นพึมพำในลำคอพลางส่ายสายตาหาคนต้นเรื่อง 

กระทั่งมาถึงด้านหลังห่างจากศาลาไม่มาก ท่อนขายาวก้าวฉับ ๆ พลันชะงักค้างราวกับถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนยากจะขยับ กลางความมืดสลัวไร้แสงสาดส่องไปถึงมีเพียงดวงจันทร์เสี้ยวหนึ่งทอแสงออกมาพอให้ได้เห็นเลือนรางว่ามีบางอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้า ร่างทั้งสองนั่งชิดติดกันอยู่นั้น

เป็นคนหรือสิ่งใดกันแน่?

ดลธีหัวใจเต้นแรงราวกับกองศึกโหมกระหน่ำ ท่อนแขนใหญ่ยกขึ้นปาดเหงื่อซึมตามไรผมทั้งที่อากาศโดยรอบเย็นมากแท้ ๆ

“โดนแล้วใช่ไหมเนี่ยไอ้ดล” สมองฟันธงไปแล้วว่าภาพที่เห็นเป็นสิ่งลี้ลับซึ่งพิสูจน์ไม่ได้ว่ามีจริงหรือเท็จแค่ไหน หากแต่เวลานี้ได้เจอกับตัวแล้วว่า ‘ผี’ นั้นมีอยู่จริง

คนอกสั่นขวัญแขวนเรียกสติของตัวเองกลับมา คิดว่าต้องออกไปจากตรงนี้โดยเร็วพอตั้งสติได้ร่างสูงใหญ่ก็หมุนตัวเตรียมวิ่ง พลันหางตาเจ้ากรรมยังซุกซนมองไปยังโต๊ะตัวใหญ่จนได้ หัวคิ้วสีเข้มตวัดขมวดเป็นปมเพราะภาพเลือนรางครั้งนี้เคลื่อนไหวขยับเป็นรูปร่างเด่นชัด ถึงตรงนี้คนคิดหนีก็หมุนตัวกลับมายังทิศทางเดิมที่เคยหวาดกลัว 

“ไอ้กาน?”

เพียงสิ้นคำจากเขาหยาดน้ำก็พรั่งพรูออกมาเป็นสายจากดวงตาสั่นระริก ไหล่เล็กสั่นเทิ้มจนหวั่นใจเกรงว่าผู้เป็นเจ้าของจะขาดอากาศเพราะกลั้นเสียงสะอื้นไว้หรือเปล่า อดคว้าเธอเข้ามากอดปลอบประโลมขวัญโดยไม่ได้เอ่ยขอเธอก่อน

การันต์ยืดตัวตรงดึงตัวเองออกห่างจากเปรมยุดา กดดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่กับใบหน้าจิ้มลิ้ม ฝ่ามือใหญ่ยังวางอยู่กับไหล่บอบบางปลอบขวัญเจ้าของลมหายใจสะอึกแผ่วเบา เธอไม่ต่างจากแก้วคริสตัลเปราะบางหากไม่ระวังทำหล่นจากมืออาจแตกสลายได้

“ดีขึ้นไหม”

“ค่ะ”

“เก่งมาก ถ้างั้นต่อไปอาเรียกเราว่า ‘เปรม’ ได้หรือเปล่า” เพราะไม่ต้องการให้เธอจมอยู่กับความเสียใจต่อการสูญเสียจึงไม่วกกลับไปถึงเรื่องนั้นอีก

“ได้ค่ะ” ตอบเจือเสียงสะอื้น ก็ในเมื่อเป็นชื่อที่ใคร ๆ ต่างก็เรียกเธออย่างนี้ทำไมถึงต้องห้ามด้วยล่ะ

“แล้วจำได้ไหมว่าอาชื่ออะไร”

เปรมยุดาเชิดหน้าขึ้น ค้นหาว่าอะไรที่ทำให้เขาวนเวียนอยู่กับชื่อทั้งของตัวเองและเขาแบบนี้ แต่ก็ไม่เห็นสิ่งปกติใด ๆ นอกจากมุมปากยกยิ้มน้อย ๆ 

“การันต์ค่ะ” แม้จะไม่ได้ใกล้ชิดสนิทกันแต่ก็จำได้ดีว่าเขาชื่ออะไร

“อากาน”

“คะ?” 

“ต่อไปก็เรียกอาว่า ‘อากาน’ เข้าใจหรือเปล่า” ไขความกระจ่างให้กับสายตาสับสนด้วยรอยยิ้มขัน

‘เขาชักเอ็นดูเธอมากขึ้นแล้วสิ’

และยิ่งเห็นว่าเจ้าของดวงตาหวานกลมโตกะพริบปริบ ๆ เหมือนยังไม่เข้าใจชายหนุ่มจึงเอ่ยอีกครั้ง

“เปรมต้องเรียกอาว่ายังไง หื้ม?”

“อะ... อากานค่ะ” ก็แล้วทำไมต้องให้เรียกตอนนี้ด้วยล่ะยังจะสายตาทำให้รู้สึกอบอุ่นนั้นอีก เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนทำให้รู้สึกว่าอยากจะคุยด้วยโดยไม่ต้องฝืนใจหรือถูกบังคับ!