บททั้งหมดของ เล่ห์รักสวาทคุณอา: บทที่ 11 - บทที่ 20

บนถนนคอนกรีตทอดยาวไปไกลมีรถสปอร์ตเมอร์เซเดสสีขาวคันหรูกำลังมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านกลางน้ำ ท่อนแขนกำยำประคองพวงมาลัยอย่างมั่นคง ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นสีดำไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ ในใจประสงค์เพียงไปถึงบ้านของเปรมยุดาก่อนฟ้ามืดการเดินทางกลับมายังหมู่บ้านแห่งนี้ล่าช้ากว่ากำหนดการไปมาก เดิมที่วางแผนว่าจะออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ทว่าพริมาส่งงานด่วนมาให้อนุมัติกว่าจะคุยรายละเอียดกันเสร็จก็ใช้เวลาพอสมควร ถึงอีกจังหวัดก็เลยเย็นแบบนี้กระทั่งถึงทางเลี้ยวเข้าหมู่บ้านกลางน้ำการันต์ชะลอความเร็วรถลง มีบางอย่างเกิดขึ้นเบื้องหน้า อาจจะเป็นเรื่องของผัวเมียกำลังง้อกันจึงคิดแซงไป แต่แล้วปลายเท้าก็ต้องแตะเบรกอย่างกะทันหันเมื่อฝ่ายหญิงหลุดจากอ้อมกอดของฝ่ายชายแล้วหันกลับมาทางหน้ารถพอดี“เปรมยุดา!”เสียงทุ้มเอ่ยชื่อของคนที่อยู่ในหัวเย็นเยียบ พวงมาลัยหมุนออกขวาควงกลับมาด้านซ้ายอย่างรวดเร็ว ปลดเข็มขัดตั้งแต่ยังไม่ทันดับเครื่องยนต์ นาทีนี้อยากกระโจนออกไปด้านนอกโดยไม่ต้องอ้อมทางประตู เปรมยุดาถอดใจกับการรอคอยความช่วยเหลือจากรถที่ขับผ่าน สังคมเสื่อมโทรมลงทุกวันความมีน้ำใจหดหายไปตามกาลเวลา เห็นเหตุการณ์อย่างนี้เป็นเรื

นางจันคิดใคร่ครวญถึงข้อเสนอของชายหนุ่ม พินิจดวงตาคมกล้าสีดำสนิทไร้แววล้อเล่นและความเจ้าเล่ห์เฉกเช่นผู้นำท้องถิ่นอย่างกำนันเทพ แล้วจึงหันไปหาหลานสาวตกอยู่ในสภาพมอมแมมอีกทั้งรอยขีดข่วนจนช้ำตามลำตัว‘ช่างน่าละอายใจเหลือเกิน’ ความผิดจากการกระทำที่เห็นแก่ตัวกระแทกหัวใจคนเป็นป้าจนจุกในอก เปรมยุดาเป็นหลานสาวแท้ ๆ แต่ตนกลับปกป้องอะไรไม่ได้ เพราะความขลาดกลัวต่ออำนาจบวกกับความละโมบในทรัพย์สินของน้องชาย จึงทำให้หลงหน้ามืดตามัวเอาเงินทองมากมายมาเป็นของตนเอง ปล่อยให้เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอดด้วยตัวเอง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นจากดวงตาเล็ก...“ป้าผิดไปแล้วจริง ๆ เปรมเอ๊ย...เอ็งไม่ควรตกอยู่ในสภาพนี้ ควรจะมีโอกาสที่ดีเหมือนลูกหลานคนอื่นเขา ฮึก ๆ ป้าขอโทษนะลูก ป้ามันเห็นแก่ตัว ตายไปจะสู้หน้าพ่อกับแม่เอ็งได้ยังไง ฮือ...”หน้าผากเหี่ยวย่นแตะหลังมือแดงก่ำของหลานสาว กว่าจะคิดได้ก็เกือบทำให้เด็กน้อยผู้อาภัพคนนี้ตายทั้งเป็นอาทิตย์ต่อมา...เขตสัตหีบเข้าสู่ช่วงเวลาบ่ายคล้อย การันต์เดินทางกลับมาถึงบ้านพร้อมกับเปรมยุดา “ห้องอาอยู่ชั้นสองฝั่งซ้ายมือ ส่วนของเราอยู่อีกฝั่งมีระเบียงด้านนอกเปิดออกไ

กำลังคิดอะไรของแกการันต์! สิ่งที่อยู่ในหัวถูกสลัดออกไปหลังจากปล่อยให้ตนเองเผลอไผลกับภาพน่าหลงใหลของเปรมยุดา นึกตำหนิอารมณ์วาบหวามของตนเมื่อใกล้ชิดกับคนในอุปการะทั้งที่ไม่ควรเลยสักนิด หรือเป็นเพราะขาดเรื่องบนเตียงมานานถึงได้มีความรู้สึกพวกนี้ขึ้นมา!ลำแขนใหญ่คลายออกจากเอวคอดเมื่อปรับอารมณ์ของตนให้กลับมาเป็นปกติดังเดิม“คราวหน้าก็ระวังกว่านี้หน่อยเกิดไปชนคนอื่นเข้าจะเป็นอันตราย” ปากก็เตือนด้วยความเป็นห่วง ในหัวกลับคิดว่าหากเป็นคนอื่นที่ประคองโอบเจ้าของร่างเล็กนี้...“หนูจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะอากาน”สิ้นคำนั้นการันต์ก็ยื่นมือออกไปจับข้อแขนเรียวแล้วก้าวไปยังอาคารของผู้บริหารของมหาวิทยาลัยเซนต์เจมส์วันเปิดเทอม...ข้างอาคารคณะบริหารธุรกิจมีนักศึกษาทั้งหญิงและชายนั่งเกาะกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน หลังจากไปพักผ่อนตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นลูกคุณหนูถูกครอบครัวสปอยล์เอาใจมาตั้งแต่เด็ก ความเป็นอยู่ไม่ได้ลำบากอย่างเช่นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งปลีกตัวออกมานั่งห่างจากคนอื่น ๆ หลายโต๊ะกั้นเอาไว้แม้ตอนนี้เธอจะถูกชุบเลี้ยงอย่างดีจากผู้มีพระคุณทว่าเปรมยุดาก็ไม่เคยลืมว่าแท้จริงแล้วตนเองม

“ไม่บอกหนูล่ะคะ ทำไมถึงอดทนเพื่อหนูขนาดนี้ด้วย” เสียงอู้อี้ลอดผ่านช่องว่างอันน้อยนิดก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหาความอบอุ่น การันต์กำมือแน่นตั้งตัวไม่ทันกับเปรมยุดาแบบนี้ ที่ผ่านมาแม้จะทำดีด้วยแค่ไหนอย่างมากก็ไหว้ขอบคุณ แต่สวมกอดเต็มตัวอย่างนี้ไม่เคยเลยสักครั้ง เธอจะรู้ไหมว่าการกระทำนี้กำลังทำร้ายเขาอย่างรุนแรง! “เปรมยุดา!”เสียงทุ้มกดลงต่ำเอ่ยหลังจากปล่อยให้ความเผลอไผลอยู่เหนือความเป็นจริง สาวน้อยคนนั้นที่เคยเอ็นดูบัดนี้โตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวแล้ว สัมผัสได้จากความนุ่มเบียดเสียดเหนือหน้าท้องมีขนาดใหญ่เพียงใด! ดวงตาหลับพริ้มเปิดขึ้นเมื่อคำที่คุณอาเคยใช้ไม่เป็นอย่างเคย แม้น้ำเสียงจะไม่ดุดันทว่าจับได้ถึงความเคร่งขรึมดันตัวออกห่างจากร่างใหญ่กำยำช้อนดวงตาคู่สวยไล่ตั้งแต่สันกรามคมกริบผ่านเส้นโค้งสวยได้รูปของเรียวปากหยัก ไปจนถึงสันจมูกโด่งคมกริบก่อนจะหยุดที่นัยน์ตาสีดำขลับหลุบลงมาพอดี วินาทีนั้นหัวใจก็เจ็บแปลบเมื่อความอบอุ่นไม่ได้มีอยู่ในนั้นเหมือนเช่นเคย เธอล้ำเส้นเกินไปใช่หรือเปล่า! “หนู...ขอโทษค่ะต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก อากานอย่าโกรธหนูได้ไหมคะ” วิงวอนเสียงอ่อนเจือไปด้วยความกังวล ไม่อยากให้เ

หัวใจดวงน้อยเจ็บเหลือเกินกับคำพูดห่างเหินออกมาจากปากของคุณอาที่เธอเทิดทูน แค่คิดว่าต่อไปอาจจะถูกรังเกียจร่างกายก็สั่นสะท้านดังต้องลมหนาว “อย่าโกรธหนูเลยนะคะอากาน”เสียงสั่นเอื้อนเอ่ยผะแผ่ว ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว สูดหายใจเรียกสติของตนเองกลับมาแล้วหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ ในเมื่อคุณอาทำให้กระจ่างแล้วว่าไม่มีวันมองเธออย่างเช่นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นได้เพียงลูกสาวของรุ่นพี่เท่านั้นก็จะไม่เอาตัวเองเข้าไปเป็นความลำบากใจของผู้มีพระคุณอีกสองอาทิตย์ให้หลัง เพราะยังอยู่ในช่วงปิดเทอมเปรมยุดาจึงว่างพอที่จะวุ่นกับการทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ได้ตลอดทั้งวัน เธอเริ่มจากพื้นที่ของตัวเองแล้วไล่ไปทีละห้องของชั้นบน ไม้ขนไก่กับผ้าหนึ่งผืนกลายเป็นอุปกรณ์ติดกายของแม่บ้านจำเป็น จากปีกทางขวาสู่ปีกทางซ้ายกระทั่งหยุดอยู่หน้าห้องของเจ้าของบ้าน เธอลังเลว่าจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของคุณอาดีไหม จะเป็นการละลาบละล้วงเกินไปหรือเปล่า แม่บ้านจำเป็นหันซ้ายแลขวาราวกับว่าเป็นผู้ร้ายที่ปีนเข้าบ้านผู้อื่นเสียอย่างนั้น หลังจากยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าประตูสีน้ำตาลพักใหญ่จึงตัดสินใจได้ว่าจะลองเสี่ยงหมุนลูกบิดห้องดู ถ้าไม