All Chapters of เล่ห์รักสวาทคุณอา: Chapter 21 - Chapter 30

“อยู่เฉย ๆ อย่าดิ้น” ครั้งนี้เขากดเสียงต่ำลงจนเหมือนพูดอยู่ในลำคอ ยิ่งเธอขยับแรงสัมผัสเสียดสีระหว่างกันก็มีมากขึ้น แล้วมันก็กำลังก่อกวนสิ่งที่หลับใหลมานานให้รู้สึกตัวขึ้นมา“อาก็ปล่อยหนูก่อนสิ” เธอยังดิ้นอยู่บนตัวของคุณอา ท่อนแขนกำยำโอบเอวไว้ยิ่งกระชับจนเราทั้งสองแนบชิด ทำให้รู้สึกว่าหายใจติดขัด แล้วยังใบหน้าของเราที่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ “อาปวดหัว” ไม่เพียงไม่ทำอย่างที่เปรมยุดาบอกยังวางหน้าผากอิงแอบไหล่จนเธอสะดุ้ง มุมปากกระตุกกับปฏิกิริยาของเธอแค่นี้ก็ตกใจแล้วเด็กน้อย“อะ...อากาน” มือที่ดันไหล่กว้างพลันหยุดลง “แบบนี้จะยิ่งปวดหัว” “อืม” “อืมก็ลุกไปจากตัวหนูสิคะ”“ลุกยังไงเราอยู่บนตัวอา”หน้าเธอร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม ก็จริง! แต่ไม่ใช่เพราะเขากอดไว้หรอกเหรอถึงอยู่กันในสภาพนี้ “งั้นอาก็ปล่อย หนูจะได้ลุกขึ้นไปหายามาให้อาทาน” บอกเขาเสียงเบา ผิดกับหัวใจที่เต้นแรงจนมันจะหลุดออกมาอยู่ด้านนอก “อีกแป๊บหนึ่ง เราอยู่กันแบบนี้อีกหน่อยได้ไหม” มึนหัวจนไม่อยากขยับตัว แต่ที่ต้องการมากกว่าคือได้อยู่กับเปรมยุดาอย่างนี้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ คุ้นเคยทำให้เขาผ่อนคลาย ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้าซอกคอหอ

คุณอากำลังคิดอะไรของเขาอยู่? หากมีใครเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นสภาพของเราทั้งสองได้เกิดเรื่องขึ้นก็คราวนี้ ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น ในขณะที่สมองกำลังทำงานหนัก ตรึกตรองว่าส่วนใดของเนื้อหาที่ตนเองทำผิดพลาดกับระแวงว่าจะโดนคุณอาต่อว่าอะไรบ้างอยู่นั้น ลมวูบหนึ่งก็วาดผ่านสะโพกเธอไปก่อนที่ร่างกายจะเซถลาลงไปนั่งอยู่ในตำแหน่งของฝ่ามือที่ตบลงเมื่อครู่พอดิบพอดี“อากาน? ทำอะไรคะปล่อยหนูลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”เอียงหน้าไปหาเจ้าของวงแขนโอบรัดรอบเอวกิ่วไว้แน่นอย่างตื่นตกใจ พยามยามแกะนิ้วเหนียวราวปลาหมึกตรงหน้าท้องออกก็สุดกำลังจะทำได้ อย่างกับว่ามีกาวแปะติดเอาไว้เสียอย่างนั้น “พึ่งรู้ว่า ‘หนูเปรมของอา’ เป็นคนหัวรั้นขนาดนี้”น้ำเสียงรื่นรมย์ผุดขึ้นอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาร้อนรนของผิวกายหอมเลยสักนิด รอยยิ้มแสนเล่ห์กลเผยเด่นชัดเมื่อท่อนแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอของตนทันที หลังจากแสร้งขยับขาเพียงนิดเพื่อให้เธอหยุดดิ้นนั้นได้ผล เปรมยุดารู้แล้วว่าทั้งหมดเป็นแผนของคุณอา แต่รู้ตอนนี้แล้วยังไงแม้กระทั่งพยายามให้ตัวเองออกไปจากอ้อมกอดของเขายังทำไม่ได้เลย “อาแกล้งหนู?” “ไหนใครว่าอาแกล้ง หื้ม” ว่าพลางซุกเข้าหาซ

“ขอบคุณนะคะ คงใช้เวลาไม่นาน” พัชชาตอบสาวน้อยตรงหน้า พลางปรายตามองกระทั่งหล่อนหายไปจากครรลองสายตาจึงได้กลับมายิ้มหวานให้กับการันต์อีกครั้ง “พอดีพัชอยากให้คุณช่วยดูงบที่กำลังจะมาถึง แต่คิดว่าตอนนี้คุณคงไม่สะดวกถ้าอย่างนั้นเอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะคะ เดี๋ยวพัชมาหาคุณใหม่” เธอพยายามทำตัวให้ดูมีค่ามากที่สุด “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ พอดีผมจะพาหนูเปรมออกไปทานมื้อเที่ยงพอดี ยังไงคุณพัชฝากเรื่องไว้กับคุณพริได้เลยนะครับ” หมดกันที่คาดการณ์เอาไว้กับถูกตอบกลับมาอย่างไม่ไยดี นี่เธอจะแพ้ให้กับสาวน้อยคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม? คุณกานทำไมถึงมีรสนิยมกินเด็ก ได้แต่ฟึดฟัดอยู่ภายในใจ ต่อให้ต้องการครอบครองอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็คงไม่ตบตีแย่งชิงให้เป็นเรื่องเป็นราวภายในนี้หรอก ไหล่กลมกลึงยืดขึ้นเมื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา“ก็ได้ค่ะ งั้นพัชขอตัวนะคะ” กลีบปากสวยยิ้มเจื่อน หยัดตัวขึ้นจากเก้าอี้เคยนั่งประจำ หมุนตัวก้าวไปทางประตู ทว่าก่อนจะถึงจุดนั้นต้องผ่านอีกคนที่นั่งอยู่ภายในห้อง เธอเหลือบสายตาหันไปมองด้วยความว่างเปล่า“ไว้เจอกันใหม่นะคะ” “ค่ะ” สายตานั้นคืออะไร คิดภายในใจพลางเบนสายตาไปหาคุณอาก็เห็นว่ามองแผ่นหลังสวยน

คิ้วเข้มขมวดยุ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงตัดพ้อจากเปรมยุดา“ทำไมถึงคิดว่าอาจะให้หนูเป็นคนในสต๊อก”“หรือไม่ใช่ละคะ ที่จู่ ๆ อาก็เปลี่ยนกลับมาสนใจหนู” กลั้นความขมขื่นเอาไว้อย่างสุดฤทธิ์ ในเมื่อเป็นคนเลือกทางเดินนี้เองก็ไม่ควรมาเสียใจภายหลัง ต่อให้คุณอาจะไม่ได้คิดเหมือนอย่างที่เธอมีความรู้สึกต่อเขาก็ไม่เป็นไร ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเพื่อให้น้ำตากำลังตีขึ้นไหลริน เดี๋ยวผู้เป็นอาจะคิดว่าตนเองเรียกร้องความสนใจจากเขาอีก นัยน์ตาดำขลับเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงกับท่าทีของเปรมยุดา“หันมาคุยกันดี ๆ” ยึดไหล่ของคนเบี่ยงหน้าหนีให้หันกลับมา ก่อนจะยึดคางมนไว้เมื่ออีกฝ่ายทำฟึดฟัดใส่! เริ่มแผลงฤทธิ์อีกแล้วสินะ!“ถ้าพูดแล้วทำให้อาสบายใจ จะให้หนูรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่ของเล่นของอา ก็พูดมาเถอะค่ะ” แววตาตัดพ้อฉายออกมาอย่างชัดเจน “เฮ้อ! เป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานเรายังดี ๆ กันอยู่เลยไม่ใช่เหรอหนูเปรม” เริ่มตามอารมณ์ของเธอไม่ทันแล้วจริง ๆ แต่ก็ยังพยายามใจเย็นเพื่อให้คนกรุ่นโกรธยอมบอกถึงเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้“ใช่สิใครจะเหมือนเธอคนนั้นของอาละคะ ที่พูดจาก็เพราะแล้วก็เข้าใจอะไรง่ายด้วย แถมยังส

อาทิตย์ต่อมา...อาศัยบ้านหลังเดียวกัน ทานข้าวหม้อเดียวกัน แต่การันต์และเปรมยุดากลับพูดกันนับครั้งได้ ไม่ใช่สิ! ต้องบอกว่าเธอไม่ยอมคุยดี ๆ กับการันต์ต่างหาก มันเลวร้ายยิ่งกว่าตอนอยู่ที่สมุทรปราการเสียอีก เธอมักจะขังตัวเองอยู่ในห้อง พูดคุยกับเพื่อนผ่านทางโทรศัพท์แต่ไม่ยอมออกไปเผชิญหน้ากับคนที่อาศัยร่วมชายคาเดียวกัน ถึงอย่างนั้นการันต์ก็ไม่ละความพยายามจะตามง้อเปรมยุดาให้สำเร็จ เขาไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในระยะที่ทำให้เธออึดอัดใจ แต่ไม่ถึงกับปล่อยให้คลาดสายตา สิ่งที่เธอเคยใช้ก็ยังมีวางเติมไว้อยู่เสมอ ของชอบก็เตรียมไว้ให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ดังนั้นนอกจากข้างกายไม่ได้มีเขาให้ขัดลูกหูลูกตาทุกอย่างรอบตัวของเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงกระทั่งถึงวันที่เปรมยุดาต้องกลับไปเรียน ซึ่งเป็นช่วงเวลาทั้งสองต้องห่างกัน หากว่ายังเป็นอยู่อย่างนี้ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่เคยมีให้กันจะกลับมาเป็นดังเดิมได้อีกไหม?การันต์นั่งจิบกาแฟดำพลางกางหนังสือพิมพ์อ่านฆ่าเวลาไปด้วยในระหว่างรอใครอีกคนลงมาจากชั้นบนเพื่อไปมหาลัยเปรมยุดาชะงักฝีเท้ากลางคันเมื่อทอดสายตามองลงมา“ทานอะไรหน่อย มื้อเช้าสำคัญสำหรับนักศึกษา” ข