All Chapters of ไม่รู้ว่ารัก: Chapter 1 - Chapter 10

15 ปีมาแล้วที่พลอยนภัสได้มาอาศัยอยู่ใต้ชายคาของบ้าน "อัครไพศาล" หลังจากที่ลุงกับป้าที่เลี้ยงดูเธอมาจากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ 15 ปีก่อน ทำให้เธอต้องขาดทั้งที่พึ่งพิงและผู้ดูแล แต่แล้วฟ้าก็ยังมีเมตตาและไม่ได้โหดร้ายจนเกินไปกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ ในวันที่เธอต้องสูญเสียทั้งคุณลุงและคุณป้าไป ครอบครัว "อัครไพศาล" ได้หยิบยื่นช่วยเหลือและความเมตตาปราณีให้คุณโชติ อัครไพศาล เพื่อนรุ่นพี่คนสนิทของคุณลุงของเธอ ผู้ที่คุณลุงเธอมีส่วนช่วยในการก่อตั้งขยายบริษัทในเครือทั้งการท่องเที่ยวและโรงแรมมาด้วยกันเกือบ 40ปี พร้อมด้วยคุณสุนันทา ภรรยาของเขาหลังจากลูกสาวคนโตเรียนจบและสามารถดูแลกิจการทั้งหมดแทนได้ คุณโชติก็ได้วางมือทุกอย่างลงโดยปล่อยให้ "ชานิดา" ลูกสาวคนโตได้เข้ามานั่งบริหารดูแลงานทั้งหมดแทน ทุกวันนี้พลอยนภัสเป็นเสมือนส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยเหลือในการบริหารดูแลบริษัทนี้ด้วย เพื่อที่เธอจะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณทั้งสองที่คอยอุปการะเลี้ยงดูเธอมาในวันที่เธอขาดที่พักพิงและยังใจดีมีเมตตากับเธอเสมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ อีกคนหนึ่งหลังจากเรียนจบปริญญาตรีด้านการบริหารโรงแรมพลอยนภัสก็ได้เข้ามาช่วยงานชานิดาอย่างเต็ม

กลวัชรเดินออกมาจากห้องหนังสือเล็กๆนั้นหลังจากที่ชายหนุ่มคนนั้นกลับไปแล้ว เขาเดินออกมาหยุดยืนอยู่กลางห้องรับแขก ซึ่งที่ในขณะนี้มีร่างของใครบางคนเมาและนอนหลับอยู่สายตาเขานั้นจับจ้องไปที่ใบหวาน ที่ตอนนี้ยังคงหลับสนิท โดยที่เธอไม่ได้มีความรู้สึกรับรู้เลยว่ากำลังมีคนยืนจ้องมองเธออยู่อย่างเงียบๆ แสงไฟสลัวจากโคมไฟเล็กบนชั้นวางช่วยขับให้ใบหน้าหวานนั้นยิ่งสวยนวลเด่น สเตฟานไม่ได้พาเธอเข้าไปนอนในห้องนอน แต่เลือกที่จะปล่อยให้พลอยนภัสนอนหลับอยู่ที่โซฟาเบดบริเวณห้องนั่งเล่นแทน เพราะมันเคยมีครั้งหนึ่งตอนที่ฉลองเรียนจบใหม่แล้วพลอยนภัสเมา สเตฟานและข้าวฟ่างพาเธอมาส่งที่บ้านและพาเข้าไปนอนในห้องนอน ปรากฏว่าเธออ้วกออกมาจนเลอะที่นอนไปหมด นับแต่นั้นพลอยนภัสจึงขอร้องว่าถ้าวันไหนเธอเมาแล้วมีคนพามาส่งที่บ้าน ก็ให้ทิ้งเธอนอนไว้ที่โซฟาเบดในห้องนั่งเล่นพอกลวัชรเดินออกมาหยุดมองคนตัวเล็กซึ่งยังคงนอนไร้สติอยู่ เขาตัดสินใจนั่งลงไปข้างๆ จ้องมองพินิจพิจารณาใบหน้าแสนหวานนั้นอีกครั้ง เพราะตั้งแต่เมื่อเช้าที่เขาเห็นเธอที่สนามบิน วินาทีแรกเขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ยอมรับกับตัวเองว่าพลอยนภัสในวันนี้จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก

เช้าวันจันทร์พลอยนภัสออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพราะต้องมาเตรียมเอกสารการประชุมหลายอย่าง วันนี้หญิงสาวมาถึงออฟฟิศก่อนใครๆ หัวข้อการประชุมในเช้าก็จะเกี่ยวกับการขยายสาขาใหญ่ที่ภูเก็ต ซึ่งมันเป็นการร่วมทุนกันกับบริษัทจากประเทศอังกฤษเธอจึงต้องรีบเตรียมความพร้อมเป็นพิเศษ"น้องพลอยเตรียมเอกสารทุกหัวข้อของการประชุมวันนี้พร้อมแล้วใช่มั้ยคะ" คุณนฤมลเดินมาย้ำเพื่อความแน่ใจ"พร้อมแล้วค่ะพี่มล นี่พลอยตรวจมาสามรอบแล้วนะคะ รับรองว่าไม่มีอะไรผิดพลาดค่ะ" เธอพูดพร้อมส่งเอกสารให้เลขาของชานิดาตรวจดูอีกรอบ"เรียบร้อยจริงๆ ด้วย น้องพลอยนี่ทำงานเรียบร้อยตลอดเลยนะคะ สมแล้วที่คุณกริ้งไว้ใจ" คุณนฤมลเอ่ยชมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"งั้นเราไปกันเลยนะคะ""ไปค่ะ"9:00 ในห้องประชุมทุกคนมากันพร้อมหน้า โดยชานิดานั่งหัวโต๊ะ พร้อมด้วยชายหนุ่มหน้าใหม่สำหรับห้องประชุมในวันนี้ แต่ไม่ใหม่สำหรับบางคนที่พอจะรู้จักกันอยู่แล้วว่าเขาเป็นใครพลอยนภัสไม่กล้าที่จะจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลานั้นตรงๆ เนื่องจากภาพความฝันสุุดวาบหวิวที่อยู่ในหัวนั้นทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอวนใจที่จะจ้องสบตากับเขา พลอยนภัสรู้อยู่แล้วว่าวันหนึ่งกลวัชรจะต้องกลับมาดูแล

กลวัชรและธาวินพากันนั่งมองหน้าสลับกันไปมาไปยังจุดที่หญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงนั่งอยู่ เธออยู่ตรงนั้นสักพักจากนั้นจึงได้ประครองชายหนุ่มที่ดูแสนจะเมามายคนนั้นออกไป"ว้า ไปซะละ ไม่รู้ว่าไปต่อที่ไหนกันต่อ ไหนข้าวฟ่างบอกว่าไม่มีแฟนไง นี่กูต้องอกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มจีบเลยหรอวะเนี่ย"ธาวินทำหน้าเซ็งจัดเต็มที แก้ววิสกี้ที่อยู่ในมือถูกสาดเข้าปากอีกรอบจนหมดเกลี้ยง"ฮึ จะไปไหนกันได้วะผู้หญิงกับผู้ชายสองคน มึงก็รู้ๆอยู่""แต่กูจำได้นะเว้ยว่าผู้ชายที่เมาหัวทิ่มนั่นน่ะเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันกับน้องพลอยนี่แหละ เห็นข้าวฟ่างน้องกูบอกอยู่ แต่ดูท่าแล้วไอ้เด็กนั่นคงชอบน้องพลอยแน่ๆ เห็นมองแต่ละทีงี้ตาเยิ้มเชียว""เออๆ จะยังไงก็ช่างเหอะวันนี้กูกลับก่อนแล้วกันว่ะ พรุ่งนี้ทำงานเช้า เอาไว้จะแวะมาทักทายใหม่""อ้าวเฮ้ยอะไรของมึงวะไอ้เก้า ละนี่กูจะนั่งต่อกะใคร""มึงก็ไปหาสาวๆเอาสิวะ เยอะแยะข้างล่าง กูไปล่ะ"พูดจบกลวัชรก็รีบเดินจากไปทันทีโดยที่ไม่ฟังเสียงทัดทาน ก่อนจะปล่อยให้ธาวินนั่งบ่นหงุมหงิมตามหลัง"เออละแวะมาหากูอีกละกันมึงน่ะไหนๆก็ย้ายกลับมาอยู่ไทยละ""ตามนั้น"หน้าคอนโดสเตฟาน.."ฟานๆ ถึงแล้วตื่นได้แล้ว

"อื้อออ" แม้ว่าพลอยนภัสพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกข้อมือใหญ่รวบมือทั้งสองข้างของเธอไปไว้ข้างหลัง ส่วนมืออีกข้างของเขาก็บีบเข้าที่คางมนเพื่อเปิดทางรอรับจุมพิตจากเขาอีก'เอาอีกแล้วเขาจูบเธออีกแล้ว ทำไมกันนะ' พลอยนภัสได้แต่ถามตัวเองลิ้นหนากวาดควานเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ความหอมหวานนี้ยิ่งทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีด กลวัชรดันเธอให้ไปชิดกับขอบโต๊ะจนจุดกึ่งกลางของทั้งสองร่างกายอยู่ในจุดๆ เดียวกัน พอเขายิ่งบดเบียดมันเข้าไปหาพลอยนภัสยิ่งสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดตรงท้องน้อยร่างบางน้อยๆ เริ่มสั่นไหวเมื่อเขารุกหนักขึ้น อาการหูอื้อตามัวปะดังปะเดเข้ามาจนยากที่จะต้านทานได้จนลิ้นเล็กๆ เริ่มดูดดึงตอบกลับเขาไปอย่างลืมตัว นาทีนั้นพลอยนภัสรู้เลยว่าเธอกำลังจะพ่ายแพ้ พ่ายแพ้ต่อเขา ต่อจูบของเขา ก็แน่ล่ะในเมื่อเขาเป็นผู้มีประสบการณ์ผ่านมาอย่างโชกโชน จะไปเทียบอะไรกับเธอผู้ที่ยังไม่เคยแม้แต่จะจูบใคร เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันที่จะเป็นผู้ชนะสองมือแกร่งจากที่ล็อคเคยแขนเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง ตอนนี้กลับกำลังล้วงลึกเข้าไปในคอเสื้อที่เปิดกว้างและสะกิดตุ่มไตจนมันพากันตั้งแข็งชูชัน"อื้มม/อ๊ะ.." สองเสียงหลุดออกมาพร้อมกัน กลว