9.ผู้ชนะ nc

"อื้อออ" แม้ว่าพลอยนภัสพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกข้อมือใหญ่รวบมือทั้งสองข้างของเธอไปไว้ข้างหลัง ส่วนมืออีกข้างของเขาก็บีบเข้าที่คางมนเพื่อเปิดทางรอรับจุมพิตจากเขาอีก

'เอาอีกแล้วเขาจูบเธออีกแล้ว ทำไมกันนะ' พลอยนภัสได้แต่ถามตัวเอง

ลิ้นหนากวาดควานเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ความหอมหวานนี้ยิ่งทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีด กลวัชรดันเธอให้ไปชิดกับขอบโต๊ะจนจุดกึ่งกลางของทั้งสองร่างกายอยู่ในจุดๆ เดียวกัน พอเขายิ่งบดเบียดมันเข้าไปหาพลอยนภัสยิ่งสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดตรงท้องน้อย

ร่างบางน้อยๆ เริ่มสั่นไหวเมื่อเขารุกหนักขึ้น อาการหูอื้อตามัวปะดังปะเดเข้ามาจนยากที่จะต้านทานได้จนลิ้นเล็กๆ เริ่มดูดดึงตอบกลับเขาไปอย่างลืมตัว นาทีนั้นพลอยนภัสรู้เลยว่าเธอกำลังจะพ่ายแพ้ พ่ายแพ้ต่อเขา ต่อจูบของเขา ก็แน่ล่ะในเมื่อเขาเป็นผู้มีประสบการณ์ผ่านมาอย่างโชกโชน จะไปเทียบอะไรกับเธอผู้ที่ยังไม่เคยแม้แต่จะจูบใคร เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันที่จะเป็นผู้ชนะ

สองมือแกร่งจากที่ล็อคเคยแขนเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง ตอนนี้กลับกำลังล้วงลึกเข้าไปในคอเสื้อที่เปิดกว้างและสะกิดตุ่มไตจนมันพากันตั้งแข็งชูชัน

"อื้มม/อ๊ะ.." สองเสียงหลุดออกมาพร้อมกัน กลวัชรจัดการยกตัวเธอขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะก่อนตัวเขาจะแทรกเข้าไปอยู่กลางระหว่างเรียวขาสวย ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ลงไปสูดดมที่สองเต้างามที่ในตอนนี้อยู่ในระดับพอดีที่เขาจะก้มลงไปคลอเคลียได้อย่างพอใจ

พลอยนภัสหลับตาพริ้ม มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอพึ่งจะได้เคยลิ้มลอง ความรู้สึกแบบนี้ที่ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง มันร้อนวูบวาบ แถมปวดร้าวหนักหน่วงอยู่ระหว่างใจกลางความเป็นสาว สองแขนเรียววาดโอบไปที่รอบลำคอก่อนจะขยุ้มเข้าไปที่เรือนผมดกดำ ขาเรียวสวยถูกเขาลูบไล้ไปทั่วก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะถูไถขึ้นลงไปตรงเม็ดกระสันของเธอ

"อ๊ะ พี่เก้า" หญิงสาวเผลอหลุดปากออกมา

กลวัชรได้ยินก็ยิ่งได้ใจ ค่อยๆเกี่ยวแหวกแพนตี้ลูกไม้เข้าไปจนเจอความฉ่ำแฉะ เขาค่อยๆ รูดนิ้วขึ้นลง หยอกเล่นกับเม็ดตุ่มไตก่อนที่จะเขี่ยมันไปมา

"อ๊ะ อ่าาา พี่เก้า"

"ชอบหรอ" ชายหนุ่มกระซิบถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าตาเหยเกราวกับว่าเธอกำลังได้รับความเจ็บปวด

"มะ ไม่ค่ะ ไม่ชอบ"

"แน่ใจนะ" เขาวนนิ้วอยู่นาน ปัดเขี่ยติ่งเม็ดของเธออย่างหมั่นเขี้ยวจนตอนนี้น้ำหวานจากดอกไม้งามเอ่อทะลักเต็มนิ้วชายหนุ่ม ปากเขาก็ปรนเปรอจูบร้อนแรงให้ไม่ขาด มือหนาบีบขยำเต้าสวยที่มันพอดีมือเหมาะเจาะ พลอยนภัสเสียวซ่านจนเธอต้องกัดริมฝีปากไว้เพราะไม่อยากให้เขารู้ได้ว่าเธอกำลังจะพ่ายแพ้

และแล้วพลอยนภัสที่กำลังล่องลอยก็ถึงกับเบิกตาโพลงพร้อมด้วยการเรียกสติตัวเองกลับมาเมื่อรู้สึกว่าเขาเริ่มที่จะสอดนิ้วเข้าไปภายในของเธอ ไม่ได้!! ขืนปล่อยให้เขารุกล้ำไปมากกว่านี้มันคงไม่ดีแน่

"พี่เก้า..ปล่อย..ค่ะ พี่เก้าทำแบบนี้กับพลอยทำไมคะ" พลอยนภัสต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะปากกับจมูกเขายังคงซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอจนเธอไม่หยุด จนเธอต้องตัดสินใจพูดในสิ่งที่ไม่คิดจะพูดออกไป

"หรือ..หรือว่าตอนนี้..พี่เก้ากำลังเริ่มชอบพลอยเข้าให้แล้ว" กลวัชรได้ยินคำนี้ไปก็ถึงกับชะงักและรีบปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนแกร่งทันที พลอยนภัสรู้ดีว่าถ้าพูดคำนี้ออกไปเขาจะต้องถอยแน่ๆ แล้วมันก็ได้ผลและเป็นไปอย่างที่เธอคิด

"พูดบ้าอะไรของเธอ ฉันเนี่ยนะชอบเธอ เธอไปเอาความคิดบ้าๆ พวกนี้มาจากไหน"

"งั้นพี่เก้ามาทำแบบนี้กับพลอยทำไมคะ"

"ก็เธอชอบไม่ใช่เหรอ ฉันก็แค่หาอะไรๆ ที่มันสนุกๆ ทำ เเล้วเห็นเธอก็เปียกแฉะทุกที" ดวงตาคมยังคงจดจ้องไปที่ใบหน้าสวยด้วยสายตาหวานเยิ้ม

"ไม่จริง" พลอยนภัสรีบปฎิเสธทันควัน

"ฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้เธอแต่งตัวให้มันเรียบร้อยถ้าไม่อยากให้มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก"

"พี่เก้า" พลอยนภัสหน้าชา เธอทั้งรู้สึกอับอายและเสียหน้าที่โดนเขาดูถูก นี่เธอพ่ายแพ้ให้กับเขาอีกแล้วสินะ กะว่าจะเอาชนะเขาแท้ๆ แต่กลับต้องมาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างราบคาบเสียเอง

กริ๊งงงงง...

เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของเธอดังขึ้นเรียกสติของคนทั้งสอง ทำให้การโต้เถียงกันประหนึ่งสงครามเล็กๆ ในห้องทำงานของกลวัชรนั้นต้องหยุดลง พลอยนภัสจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะรีบผละออกไป

ด้านกลวัชร เขารู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่กับการที่พลอยนภัสบอกว่าเขาชอบเธอ เขาเนี่ยนะ นึกไปก็ขำมันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน เห็นมีก็แต่เธอเท่านั้นที่ปากบอกว่าไม่คิดอะไรกับเขาแล้วแต่ปฎิกิริยาทางร่างกายเธอช่างสวนทาง ส่วนเขาเป็นผู้ชาย มันก็ธรรมดาที่เวลามีผู้หญิงมาเสนออยู่ตรงหน้า มีหรือที่เขาจะไม่สนอง

นี่ถ้าแม่กับพี่สาวเขาไม่จัดการแกมบังคับเขาว่าอยากให้พลอยนภัสมาเป็นเลขา มีหรือที่ตัวเขาจะเอาตัวเองให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ กับผู้หญิงคนนี้ แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นเขาเองตลอดต้องคอยหลบเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เอมมิกาต้องเป็นฝ่ายเลิกรากับเขาไป แถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับการกระทำนั้นด้วย แต่เขาไม่มีทางที่จะลืมมัน ไม่มีทาง..

"สวัสดีค่ะ AKP GROUP พลอย..."

"วันนี้ช่วงบ่าย เก้าอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า ฉันต้องการเข้าไปพบ"

"เอ่อ...ไม่ทราบว่าดิฉันกำลังเรียนสายกับใครคะ แล้วต้องการติดต่อคุณกลวัชรเรื่องอะไร รบกวนช่วยแจ้งรายละเอียดหน่อยนะคะ"

"ฉันเป็นเพื่อนสนิทเก้าที่เรียนอยู่ที่ เมกา' ด้วยกัน อ่อ ไม่สินะ เราเป็นมากกว่าเพื่อนสนิทน่ะ เธอไปบอกเก้าแล้วกันว่าฉัน ลลิตา จะเข้าไปพบบ่ายนี้บอกให้เก้าอยู่รอพบฉันด้วย"

แกร๊ก...ตู๊ด ๆ ๆ

พลอยนภัสยังคงงงงวยกับเสียงในสายโทรศัพท์ โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าได้มีสายตาคมกำลังจับจ้องทุกอริยาบทของเธอผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ ใช่ ที่หน้าห้องทำงานของเขามีกล้องวงจรปิดอยู่ แต่แม่ตัวดีคงจะยังไม่รู้ตัว เพราะก่อนที่เธอจะเดินมาเคาะประตูห้องเขาอีกครั้งนั้น เขาเห็นเธอยืนทำหน้าบูดบึ้งพร้อมทำปากขมุบขมิบเหมือนว่ากำลังไม่พอใจอะไรหรือกำลังต่อว่าใคร จนทำให้เกิดรอยยิ้มบางๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่มันจะจางหายไปเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

พลอยนภัสเปิดประตูเข้าไปก็พบว่ากลวัชรกำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้ในลุคสบายชิวๆ แขนทั้งสองข้างของเขาวางอยู่บนที่พักแขน ประสานมือทั้งสองเข้าหากันในลักษณะตั้งฉากกำลังจ้องมาที่เธอจังๆ ราวกับรู้ว่าเธอกำลังจะเข้ามา

"เมื่อสักครู่มีคนชื่อ คุณลลิตา โทรมาบอกว่าเขาจะเข้ามาพบพี่เก้าตอนบ่ายโมงค่ะ"

"งั้นเธอช่วยโทรกลับไปบอกลิตาด้วยว่าเดี๋ยวฉันจะออกไปพบลิตาเอง ฉันก็กำลังคิดถึงลิตาอยู่เหมือนกัน ให้ไปเจอกันที่เดิมของเรา แล้วบ่ายนี้ฉันไม่กลับเข้ามาอีก ถ้ามีอะไรเธอก็จัดการแล้วกลับไปรายงานฉันที่บ้านเย็นนี้ด้วย"

"ค่ะ งั้นพลอยขอตัวนะคะ"

ทันทีที่พลอยนภัสเดินออกไป กลวัชรก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมาอีกครั้ง เป้าหมายคือหน้าห้องทำงานขเขาเอง เพื่อที่จะดูปฏิกิริยาของคนหน้าห้อง แต่ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยปกติ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นตามที่เขาคาดเดาหรือว่าอยากจะเห็น