ภูเก็ต

The paradise villa resort & spa ภูเก็ต

"ช่างเป็นเกียรติกับทางเราจริงๆ เลยนะครับที่คุณโชติและครอบครัวให้เกียรติมาจัดงานฉลองวันเกิดที่นี่"

"คุณไพโรจน์ ไอ้เราก็คนกันเองทั้งนั้น นี่ผมก็กะว่าอยากจะให้ตาเก้ามาดูๆ ลาดลาวไว้สำหรับโครงการที่กำลังจะขยายมา มีอะไรก็แนะนำหลานเพิ่มได้เลยนะครับ"

"โอ๊ยผมไม่กล้าหรอกครับ ไอ้ผมมันโครงการเล็กๆ ใครจะไปสู้ตาเก้าได้ล่ะครับ ขานั้นน่ะทำกำไรที่อเมริกาปีหนึ่งเท่ากับผมบริหารที่นี่3ปีเลยนะครับ มีแต่ผมน่ะสิที่ต้องไปขอคำปรึกษาหลานเพิ่มว่าจะต้องทำยังไง นี่ถ้ายัยลิตา เก่งได้ซักครึ่งหนึ่งของตาเก้าบ้างก็คงจะดี อุตส่าห์ส่งให้ไปเรียนที่เดียวกันยังไม่ได้เรื่องอะไรกลับมาเลยครับ ผมล่ะหนักใจกับหลานคนนี้จริงๆ"

"แต่หนูลิตาก็เก่งนะคะคุณไพโรจน์ ฉันเองยังเห็นตาเก้าพูดชมถึงหนูลิตาอยู่บ่อยๆ"

"ผมว่าตาเก้าคงจะมองผิดแล้วล่ะมั้งครับคุณสุนันทา ผู้หญิงที่ตาเก้าพูดถึง ไม่น่าจะใช่ยัยลิตาหลานสาวผมแล้วล่ะ ขานั้นทุกวันนี้ยังขอเงินอาใช้ทุกเดือนอยู่เลย ฮ่าๆ"ขณะที่พวกผู้ใหญ่ก็ยังคงนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยๆ ปล่อยให้พวกลูกหลานที่แยกย้ายกันไปพักผ่อนกันตามอัธยาศัย มีเวลาสองวันในการพักผ่อนก่อนที่งานวันเกิดจะถูกจัดขึ้น

หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น กลวัชรก็ไม่ได้เข้ามาข้องแวะกับพลอยนภัสอีกเลย เจอกันที่ทำงานเขาก็แทบที่จะไม่มองเธอเลยด้วยซ้ำ ทำราวกับว่าเธอไม่ได้มีตัวตนอยู่ในที่เเห่งนั้นเลย ใจหนึ่งพลอยนภัสก็คิดว่าดีแล้วที่เขาเป็นแบบนี้ จะได้ไม่ต้องมาคอยกลั่นแกล้งล้อเล่นกับความรู้สึกเธออีก แต่อีกใจเธอกลับอึดอัด ไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่เธอกำลังบอก เขาคงจะเกลียดและขยะแขยงเธอมากจนไม่สามารถมองหน้าเธอได้ นึกไปก็รู้สึกปวดแปลบขึ้นมากลางใจ แต่ช่างเถอะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้ไม่ไปแอบคิดหวังอะไรในตัวเขา ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น

ก๊อกๆ ...

"พลอยเสร็จหรือยัง ไปว่ายน้ำกัน"

"เดี๋ยวนะคะพี่กริ้ง พลอยหยิบครีมกันแดดแป๊บนึงค่ะ"

"เร็วๆ พี่อยากว่ายน้ำเต็มที่แล้ว ไม่ได้พักผ่อนแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย"

ห้องพักแต่ละหลังเป็นสไตล์ลอฟท์ มีกระจกหนึ่งร้อยแปดสิบองศาที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้ ด้านหน้าติดชายหาด พลอยนภัสกับชานิดาพักอยู่กันคนละหลัง ด้วยเห็นผลที่ว่าชานิดาชอบนอนคนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้จะสนิทกับพลอยนภัสแค่ไหนก็ตาม

คุณสุนันทากับคุณโชติขอพักห่างออกไปทางด้านบนของรีสอร์ท เพราะบอกว่าด้านล่างติดวิวทะเลนี้เอาไว้ให้พวกหนุ่มๆ สาวๆ พักกันเเละไม่อยากเดินไกลจากห้องจัดเลี้ยงด้วย

ส่วนกลวัชร เธอไม่รู้ว่าเขาพักที่ไหน เพราะตอนนั่งเครื่องมาก็มากันคนละไฟลท์บิน โดยเขาล่วงหน้ามาก่อน คงเพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าเธอละมั้ง ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปไกล พลอยนภัสรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งก่อนรีบเปิดประตูออก

"เสร็จแล้วค่ะ ไปกัน"สองสาวพากันมุ่งหน้าตรงไปยังสระว่ายน้ำ โดยชานิดาที่ออกอาการตื่นเต้นกว่าใครเพราะว่าห่างหายจากการมาทะเลเสียนาน

"เร็วๆ พลอยพี่จะโดดแล้วนะ"

"พี่กริ้งตื่นเต้นเป็นเด็กๆ เลยนะคะ"พลอยนภัสหลุดขำที่ชานิดาทำท่าทีราวกับเด็กน้อยดีใจที่ผู้ปกครองอนุญาตให้เล่นน้ำได้

"ก็ใช่น่ะสิ พลอยคิดดูนะว่าปีนี้พี่ลุยโปรเจ็คที่โหดมากๆ มานานแค่ไหน กว่าจะจบมาได้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าจะไปเที่ยวด้วยซ้ำ แต่อยู่ดีๆ ก็เสมือนสวรรค์เมตตาที่ให้คุณพ่อมาจัดงานวันเกิดที่นี่"ชานิดายังแอบเน้นคำว่าโหด ก่อนจะวางผ้าเช็ดตัวกับชุดคลุมไว้ที่เก้าอี้ยาวริมสระ แล้วจึงกระโจนทิ้งตัวลงไปจนน้ำกระเพื่อม

ตู้ม!!

"ลงมาเร็วๆ เข้า โอ๊ยสดชื่นมากๆ"

"ค่ะๆ แต่พลอยยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย พลอยขอไปเปลี่ยนในห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ"

"อ้าวพี่นึกว่าเปลี่ยนมาแล้วซะอีก"

"แหะๆ ยังเลยค่ะ"

"รีบๆ เลยยัยน้อง"พูดจบชานิดาก็หันไปว่ายน้ำต่อ โดยที่พลอยนภัสก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ บิกินีที่เธอเตรียมมาเป็นแบบวันพีชสีขาวเต็มตัว แต่เว้าด้านข้างทั้งสองฝั่ง พลอยนภัสเป็นคนรูปร่างดีมาแต่ไหนแต่ไร แต่เมื่อก่อนเธอเลือกที่จะใส่แต่เสื้อผ้าตัวใหญ่ เพราะตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะแต่งตัวสวยๆ ไปอวดใคร ถึงเธอจะไม่ใช่สาวเปรี้ยว แต่เธอก็ไม่ใช่สาวหวาน เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปที่แต่งตัวตามแฟชั่นสมัยนี้

แต่ยอมรับว่าตั้งแต่ที่เธอไปสารภาพกับกลวัชรว่าเธอชอบเขาแล้วถูกเขาปฏิเสธมา หลังจากนั้นทำให้เธอเสียเซลฟ์ไปเลย เธอหาทางที่จะอยากปรับปรุงตัวเองเรื่องความสวยงามการแต่งตัวมาตั้งแต่นั้น หรือแม้กระทั่งเรื่องอื่นๆ เพราะลึกๆ เธอนึกเสมอว่า เพราะเธอไม่สวยเท่าเอมมิกา ผู้หญิงที่กลวัชรหลงรัก จึงทำให้เขาไม่สนใจในตัวเธอ แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดในตอนเด็กๆ จนกระทั่งเธอเรียนจบมาและได้เข้ามาทำงานที่บริษัทของครอบครัวเขาความคิดเด็กๆ พวกนั้นก็ได้หายไป เหลือก็แต่เพียงความคิดที่ว่าแค่อยากดูสวยดูดีบ้างเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปทำกัน

เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ด้วยความที่มัวแต่ก้มหน้าหาครีมกันแดดในกระเป๋า ทำให้ไม่ทันมอง จึงชนเข้าเต็มๆ กับใครบางคน จนเธอผงะจะล้มหงายหลัง ก่อนที่วงแขนแกร่งจะมารวบเอวเธอไว้ให้ไปอยู่ในอ้อมแขน

"ว๊าย..ขอโทษ คะ...ค่ะพี่เก้า"

ทันทีที่พลอยนภัสเงยหน้าขึ้นมาสบตาคม ใจเธอก็เต้นโครมครามราวกับมีกลองเป็นร้อยๆ ใบไปตีแข่งกันอยู่ในอก ใบหน้าเขากับเธอห่างกันไม่ถึงคืบ จนจมูกนั้นแทบจะชนกันอยู่รอมร่อ

"ซุ่มซ่าม เดิมไม่รู้จักมองทาง"

"ขอโทษค่ะ พลอย..ไม่ทันได้มอง"

"งั้นทีหลังก็ช่วยมองด้วย จะได้ไม่ไปไล่ล้มใส่ใครให้เป็นภาระคนอื่นเขา"

"แต่พลอยก็ไม่ได้ขอให้ช่วยเลยนะคะ ทีหลังพี่เก้าปล่อยพลอยล้มลงไปเลยก็ได้ค่ะ"ทั้งๆ ที่พลอยนภัสยืนตรงทรงตัวได้แล้วหากแต่แขนแกร่งก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากเอวบางจนพลอยนภัสต้องเป็นฝ่ายแกะมือออกเอง

"นี่เธอว่าฉันเสร่อเข้ามาช่วยเธอไว้เองงั้นเหรอ"

"พลอยยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ พี่เก้ากำลังเข้าใจพลอยผิด แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยพลอยไว้ พลอยขอตัวค่ะ"

พูดจบก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้กลวัชรยืนหน้าดำคร่ำเครียดโดยไม่ได้หันกลับไปมอง ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ดีๆ กลวัชรนั้นโผล่มาจากทางไหน แต่ทำเอาเธอถึงกับอกสั่นขวัญหายไปหมด แถมยังมาว่าๆ เธอเป็นภาระที่ทำให้เขาต้องมารับตัวเธอไว้

"ก็ใครใช้ให้เขาเข้ามารับไว้ล่ะ เธอก็ไม่ได้ร้องขอเสียหน่อย ชิ"