ทวงคืนของเล่น

คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์จึงส่องสว่างพอที่จะสาดส่องลงมายังผืนน้ำและชายหาดสีขาวที่สะท้อนเห็นเงาพระจันทร์อยู่ในทะเล ยิ่งถ้าใครได้มาเดินกับคนรู้ใจ คงจะต้องเป็นค่ำคืนที่โรแมนติกมากก็ว่าได้ พลอยนภัสก้มถอดรองเท้าแล้วเอามาถือไว้ในมือ ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงไปยังขอนไม้ที่นอนเกยอยู่ริมชายหาด

ไรอันยังคงจ้องมองมายังใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างไม่อาจละสายตาไปได้ จนพลอยนภัสเองก็รู้สึกเขิน

"คุณไรอันแอบมองพลอยเหรอคะ" ชายหนุ่มถึงกับยิ้มออกมา เพราะถูกหญิงสาวจับได้ว่าเขาแอบมองทั้งๆ ที่เขาไม่ได้แอบ แต่กำลังมองเธออยู่แบบเต็มๆ ต่างหาก

"ก็คุณพลอยสวย"

"แหม ชมกันซึ่งหน้าแบบนี้ พลอยก็เขินแย่สิคะ"

"ผมพูดจริงๆ ครับ แล้วที่ผมบอกว่ามีเรื่องอยากถามคุณพลอย ผมอยากจะถามว่า คุณพลอยมีแฟนหรือยัง ผมชอบคุณ ถ้าเผื่อว่าคุณยังไม่มีใครผมอยากจะขอโอกาสได้ให้เราได้เรียนรู้จักกันมากขึ้น"

พลอยนภัสถึงกับอึ้งในคำถามที่ไรอันถามออกมาตรงๆ ไม่คิดว่าเขาจะรุกเร็วขนาดนี้ อย่างว่า ไรอันเติบโตมาในสังคมตะวันตก คนที่นั่นเมื่อมีอะไรก็มักจะพูดกันออกมาตรงๆ ไปเลยเพื่อความกระจ่าง

"เอ่อ..พลอยว่ามันเร็วไปนะคะ เราพึ่งจะรู้จักกันเอง อีกอย่างคุณไรอันก็เป็นหุ้นส่วนที่จะมาทำธุรกิจกับเราด้วย พลอยว่ามันอาจจะดูไม่ดีหรือมีผลกระทบได้ในหลายๆ ด้าน พลอยว่าเราเป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่าไหมคะ"

"คุณพลอยมีแฟนแล้วเหรอครับ"

"เปล่าหรอกค่ะ พลอยยังไม่มีแฟน แต่มันออกจะเร็วไป" ไรอันเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวมากุมไว้ ก่อนจะมองด้วยสายตาที่เขาต้องการสื่อแสดงว่าเขานั้นจริงใจ ซึ่งพลอยนภัสก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร เพราะในฐานะเพื่อน เขาก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่สุภาพมากๆ คนหนึ่ง แม้ว่าพึ่งได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง

"ผมไม่ได้รีบ แล้วก็ไม่ได้จะบังคับอะไรคุณพลอย ผมทราบว่ามันอาจจะเร็วไป แต่อย่างที่บอก ผมชอบคุณมากจริงๆ อาจจะตั้งแต่ครั้งแรก...ผมจึงอยากบอกให้คุณรู้ไว้ เผื่อคุณจะได้พิจารณาหรือว่าให้โอกาสผมได้รู้จักคุณเพิ่มมากขึ้น"

ทั้งการกระทำและทุกคำพูดตกอยู่ในเป้าสายตาของกลวัชรที่กำลังเดินผ่านมาจากฝั่งของห้องลลิตา ในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาติดกระดุมเสื้อ ก็บังเอิญได้ยินเสียงคุยแว่วดังมาจากชายหาด ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากจากทางเดินหน้าห้องพักซึ่งตัดเลียบยาวไปตลอดฝั่ง พลอยนภัสกับไรอันที่นั่งคุยกันอยู่โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าหลังโขดต้นเทียนทะเลกอใหญ่มีใครบางคนยืนหลบอยู่

ปกติกลวัชรไม่ใช่คนที่จะเสียมารยาทมายืนแอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้ แต่สำหรับเรื่องของพลอยนภัสเขายอมยกเว้นไว้เรื่องหนึ่ง

"ไว้พลอยจะลองคิดดูนะคะ"

ขอบคุณนะครับ" ไรอันแทบจะยิ้มตัวลอยจนเผลอดึงพลอยนภัสเข้าไปกอดเอาไว้ในอ้อมแขน เขาชอบเธอจริงๆ ในเมื่อตอนนี้เธอยังไม่ได้มีใคร มิหนำซ้ำดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้รังเกียจหรือปฏิเสธที่จะให้โอกาสและเรียนรู้กับเขา แค่นี้เขาก็พอใจมากแล้ว

"เอ่อ..คุณไรอัน ปล่อยพลอยก่อนเถอะค่ะ"

"ขอโทษครับ..ดึกแล้วงั้นเรากลับกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง"

"ค่ะ"

กำปั้นแกร่งค่อยๆ บีบเข้าหากันจนแน่น กลวัชรมองภาพๆ นั้นแล้วก็ถึงกับต้องซัดตูมลงไปที่โคนต้นเทียนทะเลเข้าอย่างจัง ทันทีที่กลับมาถึงห้องพัก เบียร์ในตู้เย็นที่ถูกแช่ไว้จากทางรีสอร์ทเพื่อสำหรับบริการลูกค้าก็ถูกหยิบขึ้นมาเปิดดื่ม ภาพที่พลอยนภัสปล่อยให้ไอ้ฝรั่งนั่นยืมกุมมือยืนกอดอยู่ที่ริมชายหาดยังคงเด่นชัดลอยมา มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ทีกับเขาทำเป็นหวงตัว ทีกับไอ้ฝรั่งนั่นกับยืนให้มันจับมันกอดเฉย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงต่อ สองคนนั้นไปส่งกันถึงไหน ยิ่งคิดกลวัชรก็ยิ่งฟุ้งซ่าน นี่เขาเป็นอะไรไป และก่อนที่สติจะกระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติ มองชื่อคนโทรเข้ามาแล้ว กลวัชรก็ถึงกับยิ้มออกมา

"ฮัลโหลครับพี่กริ้ง"

"เก้า อยู่ไหน"

"ห้องครับ เก้าพึ่งกลับมาจากในงาน"

"จะบอกว่า พอดีพี่มีธุระด่วนพรุ่งนี้เช้า เลยต้องนั่งเครื่องกลับคืนนี้ พี่รีบออกมาเลยยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ฝากเก้าบอกพ่อกับแม่ให้ทีนะ" นาทีนั้นกลวัชรที่เกิดนึกบางอย่างผลุดขึ้นมาในหัวได้ เขาจึงสบโอกาสที่จะบอกความประสงค์ของตัวเองออกไปถึงแม้ว่าคิดแล้วเหตุผลมันอาจจะฟังดูตลกก็ตามที แต่ในนาทีนี้ขอแค่เขาได้แยกสองคนนั้นออกจากกันได้ก็พอ

"พี่กริ้งครับ วันนี้เก้าดื่มไปเยอะมาก รู้สึกปวดหัว อยากได้ชาร้อนๆ เก้าบอกใครได้บ้างครับ ตอนกลับมาจากห้องลิตา ว่าจะขอจากป้าสายหยุดก็เห็นว่านอนกันหมดแล้ว ที่เคาน์เตอร์รีสอร์ทก็ไม่เห็นมีคนรับสายเลยครับ"

"อ้าวเหรอ แล้วเก้าเป็นอะไรมากมั้ย เอางี้นะเดี๋ยวพี่โทรบอกพลอยให้ พลอยชอบดื่มชาเห็นพกไปไหนมาไหนด้วยประจำ พี่ว่าคราวนี้ก็คงพกมาด้วยแหละ"ได้ฟังดังนั้นรอยยิ้มก็ปารกฎขึ้นที่ข้างริมฝีปากคนฟัง

"น้องพี่กริ้งเขาไม่หลับไปแล้วเหรอครับป่านนี้"กลวัชรแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้พลอยนภัสคงยังไม่นอนแน่ๆ อยู่ที่ว่าจะกลับมาถึงห้องหรือยังแค่นั้น และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขายังมานั่งกระวนกระวายอยู่นี่ จนพอดีชานิดาโทรมาจึงได้โอกาส

"ยังหรอกมั้ง เมื่อกี้พี่โทรไปขอไฟล์สำรองข้อมูล พลอยพึ่งจะส่งเมลมาให้เมื่อกี้เอง เดี๋ยวพี่โทรบอกพลอยให้นะ"

"โอเคครับ ขอบคุณครับพี่กริ้ง งั้นเดินทางปลอดภัยนะครับ ไว้เจอกันที่บ้าน"

ซึ่งเมื่อหลังวางสายจากพี่สาว กลวัชรก็กระดกเบียร์รวดเดียวหมดกระป๋อง ภาพที่สองคนนั้นยืนกอดกันที่ริมชายหาดที่ยังติดตายังพาลให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดไม่รู้หาย

เขายังจำได้ว่าก่อนที่เขาจะย้ายไปอเมริกา พลอยนภัสยังแอบตามมอง แถมมีท่าทีเขินอายมากเวลาสบตาเขา เธอแสดงออกชัดเจนขนาดที่ว่าถึงเธอจะไม่มาสารภาพบอกชอบเขา เขาก็คงจะดูออกเองได้สบายมาก และเธอยังคอยตามแอบดูเขาอยู่ตลอดไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ส่วนไหนของบ้าน จนบางครั้งเขารู้สึกหงุดหงิดและรำคาญมากในขณะนั้น

แต่ในตอนนี้ตั้งแต่ที่เขากลับมา เธอบอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว เธอตัดเขาออกไปจากใจหมดแล้ว เกิดความรู้สึกบางอย่างที่เขาฟังแล้วเหมือนว่าไม่อยากจะยอมรับมัน เธอลืมเขาไปแล้วอย่างนั้นจริงๆ หรือ เพราะอะไรกัน เพราะเธอมีคนมาจีบมากมาย เธอมีตัวเลือกมากมายจนไม่สนใจเขาก็ได้แล้วอย่างนั้นหรือเปล่า

หรือว่าเป็นเพราะไอ้ฝรั่งนั่น ยิ่งคิดได้ดังนั้นกระป๋องเบียร์ในมือก็ถูกบีบอัดให้เล็กลงไปจนบี้แบนในทันที ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนราวกับว่ากำลังจะถูกแย่งชิงของรัก ของๆ เขา ของที่มันเคยเป็นของเขามาตลอด มันวางอยู่ข้างๆ กายอยู่ในสายตาเขามาตลอด ไม่ว่าของชิ้นนั้นเขาจะอยากหยิบมันขึ้นมาเล่นหรือไม่ เเต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มาหยิบแย่งของๆ เขาไป คงถึงเวลาที่เขาจะต้องหยิบมันขึ้นมาเล่นแบบจริงๆ จังๆ แล้วสินะ แล้วเจ้าของเล่นชิ้นนั้นก็จะได้รู้เอาไว้ด้วยว่ามันเป็นของๆ ใคร