เด็กแก่แดดขี้เมา

เบนซ์สปอร์ตสีดำรุ่นล่าสุด ได้เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าคฤหาสถ์ ในช่วงบ่ายนิดๆ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ บนท้องถนนการจราจร จึงไม่ค่อยติดขัดนัก ระหว่างทางไม่มีแม้แต่การสนทนาใดๆเกิดขึ้น พอรถออกตัวเขาก็ปิดเปลือกตาลงทันที จนกระทั่งถึงบ้านก็ตื่นขึ้นมาเองโดยที่ไม่ต้องให้เธอปลุก ทำให้พลอยนภัสอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าเขาแกล้งทำเป็นหลับเพราะไม่อยากที่จะสนทนากับเธอระหว่างที่อยู่ในรถด้วยกันสองคนสินะ แต่ก็ไม่ได้แปลกใจ กลวัชรไม่ชอบเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าวันไหนเขาคุยด้วยกับเธอต่างหากถึงจะแปลก

พอก้าวลงจากรถได้ กลวัชรก็รีบเดินตรงเข้าไปในบ้านทันที คุณสุนันทาที่กำลังยืนดูสวนกุหลาบที่ปลูกไว้อยู่ด้านหลังของคฤหาสถ์จึงยังไม่ทันได้สังเกตุว่ามีบุคคนอื่นกำลังเดินเข้ามา ก่อนที่แก้มนุ่มๆของหญิงสูงวัยจะถูกจู่โจมหอมเข้าอย่างจัง

"คิดถึงคุณแม่จังเลยครับ" ชายหนุ่มบอกด้วยใบหน้ายิ้มแป้นพร้อมเอามือไปที่โอบรอบเอวของผู้เป็นมารดา

"ตาเก้า มาถึงแล้วเหรอลูก" คุณสุนันทาเมื่อเห็นเข้าว่าเป็นใครก็ดีใจและโผเข้าไปกอดและหอมแก้มลูกชายอีกฟอดใหญ่

"ไปๆ เข้าไปในบ้านกันลูกข้างนอกมันร้อน"คุณสุนันทาพูดขึ้นพร้อมกับดึงมือลูกชายให้เดินตามเข้าบ้านไป

"ตัวโตขึ้นนะเราน่ะ ดูซิเนี่ยกล้ามเป็นมัดๆเชียว แบบนี้สาวๆไม่พากันมากรี๊ดกร๊าดจนหัวบันไดบ้านแม่ไม่แห้งเอาหรอลูก"

"โถคุณแม่ครับ หัวบันไดไม่แห้งเขาเอาไว้ใช้กับบ้านที่มีลูกสาวไม่ใช่หรอครับ"

"ไม่รู้ล่ะ เก้าพึ่งจะกลับมา จะมาให้สาวๆที่ไหนฉกตัวไปจากแม่ตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะแม่ไม่ยอม"

"ฮ่าๆ คุณแม่สบายใจได้ครับ เพราะว่าสาวๆที่คุณแม่ว่าน่ะเก้าเอาทิ้งไว้ที่โน่นหมดเลย ไม่ได้หอบกลับมาแม้แต่คนเดียว" 

"จริงๆเลยนะเรา มาๆลูกนั่งลงเดี๋ยวแม่ให้จุ๊บแจงไปเอาน้ำกับมะยงชิดลอยแก้วของโปรดเก้ามาให้" คุณสุนันทาหันไปบอกจุ๊บแจง หลานสาวป้าสายหยุด แม่ครัวคนเก่าแก่ของที่นี่ที่ขอเอาหลานมาอยู่ด้วยเพราะสงสารหลานที่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้จุ๊บแจงอายุ 16 แล้ว คุณสุนันทาเองก็เป็นคนส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ทั้งหมด

พลอยนภัสที่กำลังเดินตามเข้ามาในบ้านได้ทันมาเห็นที่เขากำลังหัวเราะกอดอ้อนคุณสุนันทาราวกับเด็กติดแม่ แต่กับเธอกลวัชรกลับทำหน้ายักษ์หน้าบึ้งใส่ทุกทีที่เจอกัน

"อ้าวพลอย มาชิมมะยงชิดลอยแก้วกับพี่เขาก่อนสิลูกมา กลับมาร้อนๆ" คุณสุนันทาเอ่ยชวน

"อ๋อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะคุณป้า เดี๋ยวพลอยต้องออกไปข้างนอกต่อน่ะค่ะ ว่าจะขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเลย"

"อย่างงั้นเหรอลูก ได้ๆ แล้วเย็นนี้พลอยจะกลับมาทานข้าวเย็นพร้อมกันหรือเปล่าล่ะ ป้าจะได้รอ"

"ไม่เป็นไรคะ คงจะทานกับเพื่อนๆข้างนอกเลย วันนี้วันเกิดข้าวฟ่างน่ะค่ะ"

"อ่ะๆโอเคไม่เป็นไรลูก ไหนๆพี่เขาก็กลับมาละ ไว้ค่อยทานด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้นะ พลอยรีบไปเถอะ ขอบใจมากนะลูกที่อุตส่าห์เป็นธุระไปรับพี่เขาให้"

"ค่ะคุณป้า งั้นพลอยขอตัวก่อนนะคะ"

พูดจบพลอยนภัสจึงได้โอกาสหันไปมองทางคนตัวโตเพื่อหวังว่าจะมีปฏิกิริยาใดๆจากเขา แต่เขากลับไม่ได้แม้แต่จะหันมามองเธอแต่อย่างใด 

FUN CLUB.. 21:00

ที่ที่เหล่านักท่องราตรีกำลังเริ่มทยอยกันออกมาพลอยนภัสในชุดเกาะอกสีดำเข้ารูป เดินเข้าไปยังคลับหรูซึ่งตั้งอยู่ใจกลางของละแวกนั้นเพื่อที่จะไปงานวันเกิดของเพื่อนสาวคนสนิท หญิงสาวโบกมือส่งสัญญาณไปยังโต๊ะเป้าหมาย ก่อนเดินเข้าไปยังมุมซึ่งเพื่อนๆของเธอรออยู่

"แหมกว่าจะมาได้นะยะ" ข้าวฟ่างในชุดเดรสเกาะอกสีแดงสั้นเกือบเสมอหู เจ้าของวันเกิดทักขึ้น พร้อมเบะปากมองบนเป็นการบอกว่าหมั่นไส้เพื่อน

"รถติดเว่อวังว่ะแก กว่าจะหลุดมาได้" เธอบอกพร้อมกับนั่งแหมะลงไป

"แกนัดทั้งหมดสิบคนไม่ใช่หรอวะ ทำไมมีมาแค่สี่ตัว" พลอยนภัสพูด พร้อมหัวเราะหลุดขำ

"แหมก็นังเอ็มมี่บอกต้องวนไปรับนังกิ๊ปซี่สุดสวยก่อน ท้อปกับเกมส์ก็กำลังตามมา ส่วนฟาน สุดที่รักของแกมาถึงแล้ว บอกไปเข้าห้องน้ำอ่ะ"

"สุดที่รักบ้านแกสิ" พลอยนภัสพูดพร้อมหันไปมองบรรยากาศรอบๆของร้าน ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาในร้านจนเริ่มแออัด เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์และโต๊ะเธออยู่ด้านในที่สุดจนกระทั่งเหล่าสมาชิกนั้นมากันจนครบ 

ขณะที่ทุกคนยังคงเม้ามอยท์กันไปเรื่อยเพื่อที่จะรอจนสี่ทุ่มและแล้วไฟในคลับก็ดับลง เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์รอบนี้ดังขึ้นในเวอร์ชั่นที่ทำให้ทุกคนยังคงดิ้นกันต่อได้กระหึ่มขึ้นมา เเสงไฟสลัวๆสาดส่องวิบวับไปมา และข้างหลังข้าวฟ่างตอนนี้กลับมีชายหนุ่มรูปหล่อผู้หนึ่งเดินถือเค้กก้อนโตมายืนรออยู่

"สุขสันต์วันเกิดค่ะ ยัยตัวดื้อ" ธาวินพูดพร้อมเอามือยีผมข้าวฟ่าง "ว้าวววว พี่วิน!! " ทุกคนต่างฮือฮา แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเค้กก้อนโตหรือเป็นเพราะคนที่ถือเค้กมากันแน่

"ขอบคุณนะคะ!! " ข้าวฟ่างดีใจกระโดดโลดเต้นก่อน จะหันไปจุ๊บแก้มขอบคุณญาติหนุ่มผู้ซึ่งเธอนับถือเป็นเสมือนพี่ชายแท้ๆ

"นี่พี่วิน ลูกพี่ลูกน้องฉันเองแล้วก็ยังเป็นเจ้าของที่นี่ด้วย" ข้าวฟ่างหันไปแนะนำชายหนุ่มกับเพื่อนๆ จากนั้นก็แนะนำเพื่อนๆแบบเรียงตัวให้ญาติหนุ่มของเธอรู้จัก

"สวัสดีครับทุกคน วันนี้วันเกิดข้าวฟ่าง ทุกคนเต็มที่ได้เลยนะครับ ทุกอย่างพี่จัดการเอง" ธาวินเอ่ยบอกเพื่อนๆของญาติสาวคนสนิท แต่สายตาเขากลับจดจ้องไปที่พลอยนภัสไม่วางตา 

"น้องพลอยอยากดื่มอะไรคะ เดี๋ยวพี่สั่งให้" ธาวินเอ่ยถาม ขณะที่มีสายตาของสเตฟานเพื่อนสนิทของหญิงสาวก็จ้องมองมาอย่างไม่ลดละ

"แหมมมมพี่วิน เจ้าของวันเกิดอยู่นี่ค่ะ ต้องเทคแคร์น้องสิคะถึงจะถูก ยัยพลอยมันโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ค่ะ" ข้าวฟ่างพูดไปส่ายหัวไป ทั้งขำทั้งหมั่นไส้ญาติหนุ่มที่ดูเหมือนจะอยากดูแลเพื่อนสนิทเธอเป็นพิเศษ

"แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับสปอนเซอร์ผู้ใจดี วันนี้สบายใจจัง ตังค์อยู่ครบ อิอิ" พูดไปก็เข้าไปกอดแขนญาติผู้พี่เหมือนเด็กน้อยที่ได้รับของขวัญถูกใจจากผู้ใหญ่ และกลับเป็นกิ๊ปซี่เพื่อนสาวสองของเธอเองที่ดูจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ เพราะนางบอกว่าธาวินนั้น ตรงสเป็คนางมากจนเพื่อนๆในโต๊ะพากันออกอาการหมั่นไส้

ปาร์ตี้ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งตี2ร้านปิด วันนี้พลอยนภัสดื่มเข้าไปเยอะจนเมา ที่หญิงสาวกล้าเมาได้ ก็เพราะว่าเธอรู้ว่ายังไงข้าวฟ่างก็จะพาเธอไปส่งบ้านด้วยความปลอดภัยได้อย่างแน่นอน ยัยคนนี้พูดอยู่เสมอว่าจะไม่แตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เด็ดขาด เพราะหล่อนกลัวว่าจะแก่ก่อนวัยนั่นเอง

"นี่แกเดินดีๆสิยะ เมาขนาดนี้ได้ยังไงยัยบ้า" ข้าวฟ่างบ่นไปพลางบอกให้สเตฟานที่อาสาจะไปส่งหญิงสาวมาช่วยพยุงเธอแทน เพราะเธอแบกเพื่อนไม่ไหวจริงๆ

สเตฟานหนุ่มหล่อนายแบบลูกครึ่งที่ดูก็รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับพลอยนภัส แต่ติดตรงที่หญิงสาวบอกเขาว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เขาจึงทำได้แค่คอยอยู่ใกล้ๆเธอไปแบบนี้ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ฮอตปรอทแตกมากๆ แต่กลับยังโสดทำตัวเพลบอยด์ลอยไปลอยมา และในตอนนี้ที่เขายังไม่อยากมีใครเป็นตัวเป็นตน ก็เพราะว่าเขายังต้องการรอคอยเธอ ยัยผู้หญิงขี้เมาคนนี้ คนที่ต้องให้เขาหิ้วปีกกลับบ้านหลายต่อหลายที

รถยุโรปราคาแพงค่อยๆจอดอยู่หน้ารั้วบ้านหลังเล็กโดยไม่ต้องเชื่อมกับประตูใหญ่หน้าตึก พลอยนภัสไม่ได้อยู่บนตึกใหญ่ร่วมกับคนอื่นๆ แต่เธอขอย้ายมาอยู่ที่เรือนไม้หลังเล็กสีขาวตรงส่วนปีกซ้ายของบ้านแทน เธอชอบบรรยากาศรอบๆบ้าน ที่มีสวนดอกไม้เล็กๆ มีต้นไม้รายล้อมบ้านอยู่ซึ่งดูสงบร่มรื่น

"พลอย พลอย" สเตฟานพยายามปลุกพลอยนภัสอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่ตื่น "เมาขนาดนี้ถ้าโดนใครทำอะไรขึ้นมาจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย" เขาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะควานหากุญแจรั้วในกระเป๋าหิ้วของคนตัวเล็กแล้วจึงถือวิสาสะอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน

ภายในบ้านพลอยนภัสมักจะเปิดไฟสลัวๆทิ้งไว้ เขาจัดการอุ้มเธอไปวางไว้ตรงโซฟาเบดในห้องนั่งเล่น จากนั้นจึงหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้หญิงสาวพร้อมทั้งห่มผ้าให้เธอเรีบร้อย ก่อนจะนั่งมองหน้าเธอสักพักแล้วก็อดใจไม่ไหว แอบจุ๊บไปที่หน้าผากหนึ่งที 

ห้าหกปีมาแล้วที่เขาตกหลุมรักหญิงสาวตรงหน้า เขาเคยบอกชอบเธอ แต่เธอบอกเขาว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วและอยากจะรอเขาคนนั้น ตัวเขาเองไม่เคยรู้ว่าผู้ชายที่ได้หัวใจพลอยนภัสไปนั้นคือใคร แค่ทุกวันนี้เขาขอแค่ได้คอยดูแลเธออยู่ใกล้ๆในฐานะเพื่อนสนิทก็ยังดี ตราบใดที่เธอยังไม่ได้มีเจ้าข้าวเจ้าของเป็นตัวเป็นตน

"ฝันดีนะยัยตัวดื้อ" พูดจบแล้วสเตฟานก็เดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของใครบางคนที่ยืนแอบมองอยู่ในห้องหนังสือเล็กๆของบ้านหลังนี้ซึ่งอยู่เยื้องกันกับห้องนั่งเล่น 

กลวัชรเข้ามาตั้งแต่ตอนหัวค่ำ เพราะยังมีอาการมึนๆกับอาการเจ็ตแล็กและยังปรับเวลาไม่ได้ จึงได้เดินเล่นเรื่อยเปื่อยก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงบ้านไม้หลังเล็กสีขาวที่เขาเคยแอบมาหลบตัวอยู่ที่นี่บ่อยๆ ยิ่งพอนึกขึ้นได้ก็เดินเรื่อยมาจนมาหยุดอยู่ที่ห้องหนังสือเล็กๆที่นี่

เขาใช้เวลาไปพอสมควรกับทั้งอัลบั้มรูปเก่าๆสมัยที่ยังเรียนอยู่มัธยม สมุดบันทึก รวมถึงหนังสือที่เคยเก็บเป็นของสะสมในตอนนั้น โดยที่เขาได้ขออนุญาตบิดามารดาว่าจะขอเก็บมันไว้ในห้องนี้ จนเวลาผ่านไปเขาก็ไม่ได้ย่างกรายเข้ามาอีก และเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าบ้านไม้สีขาวหลังนี้ตอนนี้มันได้มีใครบางคนได้เข้ามาอาศัยจับจอง