สั่งสอน

กลวัชรและธาวินพากันนั่งมองหน้าสลับกันไปมาไปยังจุดที่หญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงนั่งอยู่ เธออยู่ตรงนั้นสักพักจากนั้นจึงได้ประครองชายหนุ่มที่ดูแสนจะเมามายคนนั้นออกไป

"ว้า ไปซะละ ไม่รู้ว่าไปต่อที่ไหนกันต่อ ไหนข้าวฟ่างบอกว่าไม่มีแฟนไง นี่กูต้องอกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มจีบเลยหรอวะเนี่ย"ธาวินทำหน้าเซ็งจัดเต็มที แก้ววิสกี้ที่อยู่ในมือถูกสาดเข้าปากอีกรอบจนหมดเกลี้ยง

"ฮึ จะไปไหนกันได้วะผู้หญิงกับผู้ชายสองคน มึงก็รู้ๆอยู่"

"แต่กูจำได้นะเว้ยว่าผู้ชายที่เมาหัวทิ่มนั่นน่ะเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันกับน้องพลอยนี่แหละ เห็นข้าวฟ่างน้องกูบอกอยู่ แต่ดูท่าแล้วไอ้เด็กนั่นคงชอบน้องพลอยแน่ๆ เห็นมองแต่ละทีงี้ตาเยิ้มเชียว"

"เออๆ จะยังไงก็ช่างเหอะวันนี้กูกลับก่อนแล้วกันว่ะ พรุ่งนี้ทำงานเช้า เอาไว้จะแวะมาทักทายใหม่"

"อ้าวเฮ้ยอะไรของมึงวะไอ้เก้า ละนี่กูจะนั่งต่อกะใคร"

"มึงก็ไปหาสาวๆเอาสิวะ เยอะแยะข้างล่าง กูไปล่ะ"พูดจบกลวัชรก็รีบเดินจากไปทันทีโดยที่ไม่ฟังเสียงทัดทาน ก่อนจะปล่อยให้ธาวินนั่งบ่นหงุมหงิมตามหลัง

"เออละแวะมาหากูอีกละกันมึงน่ะไหนๆก็ย้ายกลับมาอยู่ไทยละ"

"ตามนั้น"

หน้าคอนโดสเตฟาน..

"ฟานๆ ถึงแล้วตื่นได้แล้ว เดินไหวหรือเปล่า"

"หวายย แต่พลอยขึ้นไปส่งฟานหน่อยนะ ฟานอยากให้พลอยไปโส่งงงกู๊ดไนต์" เพื่อนหนุ่มยังคงพูดเสียงยานคาง

"ได้ พลอยก็ขึ้นไปส่งฟานทุกรอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เอาแขนมาสิ" พูดจบก็เอาแขนเพื่อนชายพาดบ่า พร้อมกับประครองตัวเขาไปที่ลิฟท์

"อ่ะถึงแล้วฟาน เดี๋ยวพลอยเช็ดหน้าให้นะ"

เธอไปจัดการหาผ้าชุบน้ำเย็นๆมาเช็ดใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อน สเตฟานดีกับเธอเสมอมาตลอด ถ้าไม่ติดที่ว่าเธอมีใครอยู่ในหัวใจ เธอคงตกหลุมรักเขาได้ไม่ยาก

"ฟาน เสร็จแล้ว พลอยจะกลับแล้วนะ"

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็หันมารั้งข้อมือเธอไว้ พร้อมกับลุกขึ้นนั่งแล้วดึงเธอลงมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขา

"พลอย ฟานรอพลอยมานานแล้วนะ เมื่อไหร่พลอยจะใจอ่อน ยอมมาคบกับฟานซะทีล่ะ " ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจังแต่แววตาเว้าวอน ซึ่งตอนนี้เขาดูไม่เหมือนคนเมาเลยแม้แต่น้อย

"ฟาน พูดอะไรแบบนี้ ฟานก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้พลอยไม่สามารถให้ความรู้สึกแบบนั้นกับฟานได้"

"ฟานรู้ แต่พลอยก็รู้ใช่มั้ย ว่าฟานยังรอพลอยอยู่ ฟานจะรอวันที่พลอยลืมเขาคนนั้นแล้วหันมาเปิดใจให้กับฟานบ้างนะ" เขาพูดพร้อมกับกุมมือเธอไว้แล้วจุ๊บลงไปที่มือเธอหนึ่งที

"ฟานอย่ารอพลอยเลยนะ เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้ว ฟานเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพลอย พลอยไม่อยากเสียฟานไปถ้าวันหนึ่งเราต้องเลิกกัน"

"เฮ้อออ พลอยพูดแบบนี้อีกละ สงสัยชาตินี้ฟานคงต้องกินแห้ว" พูดจบเขาก็ทิ้งตัวลงไปนอนตามเดิม หญิงสาวหัวเราะคิกก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าฝันดี แล้วจึงได้กลับออกมา

หลังจากส่งเพื่อนสนิทที่คอนโดแล้ว พลอยนภัสก็รีบตรงกลับบ้านซึ่งกว่าจะถึงก็ใช้เวลาพอสมควร นาฬิกาบอกเวลาเกือบจะตีหนึ่งแล้ว หญิงสาวจึงไม่รอช้าที่จะเดินตรงเข้าห้องนอนทันทีเพราะเริ่มจะรู้สึกง่วงขึ้นมาตะหงิดๆ แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอเองก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวซึ่งตั้งอยู่ตรงมุมสุดของห้อง

"นึกว่าจะกลับมาเช้าเสียอีก" เขาพูดขึ้นมายิ้มๆสายตาดูมีเลสนัย ก่อนที่ร่างสูงลุกขึ้นยืนและสาวเท้าก้าวตรงมายังจุดที่พลอยนภัสยืนอยู่

"พี่เก้า เข้ามาทำอะไรคะ" เมื่อได้เห็นท่าทีชายหนุ่มบอกเลยว่าเธอเองก็รู้สึกหวั่นใจไม่น้อย ก่อนที่สองขาเรียวยาวจะค่อยๆก้าวถอยหลังจนไปชนกับตู้เสื้อผ้า

"ก็ไม่ได้จะทำไม พอดีรู้สึกเบื่อๆเลยว่าจะอยากมาหาอะไรทำ"

"เบื่อ.. เวลานี้นี่นะคะ"หญิงสาวได้แต่ทวนคำ

"ก็ใช่ อาจจะคงเพราะยังไม่ค่อยชินเวลามั้ง"พูดจบเรือนร่างสูงใหญ่ก็สาวเท้าก้าวเข้าไปทางที่คนตัวเล็กยืนอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้จนเธอรู้สึกถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจ มือเล็กรีบผลักหน้าอกเขาไว้ หัวใจดวงน้อยๆกำลังเต้นดังโครมครามอยู่ข้างในเมื่อเขาทำท่าราวกับว่าจะโน้มใบหน้าต่ำลงมา

"พี่เก้าจะทำอะไรคะ" พลอยนภัสยังทำใจดีสู้เสือก่อนจะพยายามผลักเขาออก แต่อกหนาๆนั้นก็ไม่ได้มีความสะทกสะเทือนเลย มิหนำซ้ำเขายังจับข้อมือเธอทั้งสองข้างยกขึ้นเหนือศรีษะเพื่อตรอกตรึงไว้กับตู้เสื้อผ้าก่อนที่ตัวเขาเองจะเบียดกายแนบชิดเข้าไปหา

"ที่แท้ ไอ้ที่ขอลางานเมื่อตอนกลางวันก็เพื่อที่จะได้ไปดูเเลเทคแคร์ผู้ชายนี่เอง"

"พี่เก้าพูดเรื่องอะไร นี่เมาแล้วใช่ไหมคะปล่อยพลอยเถอะค่ะ" พลอยนภัสพูดพร้อมกับพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม

"ไหนเธอบอกว่าชอบฉันนักหนาไม่ใช่หรอ แต่ทำไมฉันถึงเธอเห็นไปอ่อยคนนั้นคนนี้ไม่หยุด ตกลงว่าชอบฉัน หรือว่าจริงๆแล้วแค่....ชอบอ่อย อ่อยใครก็ได้ที่เป็นผู้ชาย" กลวัชรยิ้มเยาะที่มุมปากและยังพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันอย่างไม่ทันระวังตัว และในวินาทีนั้นเองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังทำราวกับจะค่อยๆโน้มลงมาก็ต้องสะบัดหันไปตามแรงตบ 

เพี๊ยะ!!  "พี่เก้าหยุดดูถูกพลอยเดี๋ยวนี้นะคะ ใช่ค่ะเมื่อก่อนพลอยอาจจะเคยชอบพี่เก้า เพราะตอนนั้นพลอยยังเด็กอย่างที่พี่เก้าบอกจริงๆนั่นแหละค่ะ แต่ถ้าเป็นตอนนี้พี่เก้าสบายใจได้ เพราะว่าพลอยตัดใจจากพี่เก้าได้เด็ดขาดไปนานแล้ว ต่อให้พี่เก้าอีกสิบพี่เก้ามายืนตรงหน้า พลอยก็ไม่รู้สึกอะไรรู้เอาไว้ด้วย" คำพูดนับร้อยได้พรั่งพรูออกไปด้วยความโมโห และเพื่อกะว่าเขาจะได้สบายใจว่าคนอย่างเธอเจียมตัวและจะไม่ไปเสนอหน้าชอบเขาอีก แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของหญิงสาวกลับยิ่งจุดประกายความโกรธขึ้น

"อย่างงั้นหรอ เธอแน่ใจนะว่าต่อให้มีสิบเก้าเธอก็จะไม่หวั่นไหว ได้สิ งั้นเรามาดูกัน" พูดจบเขาก็จับใบหน้าหวานนั้นตรึงไว้พร้อมกับฉกริมฝีปากหนาวูบลงไปหาเธอ วินาทีนั้นหัวใจพลอยนภัสแทบจะหยุดเต้น ราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาจังๆ สมองก็อื้ออึงมึนงงไปหมด นี่มันอะไรกัน

กลวัชรกำลังจูบเธอ....

มันจะเป็นไปได้อย่างไร เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจูบแรกที่เธอคอยหวงแหนเอาไว้ เขานั้นคือคนที่ได้มันไปครอบครอง นี่ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอคงจะเป็นปลื้มเก็บเอาไปฝัน แต่นาทีนี้เธอกลับอยากเหวี่ยงผลักไสเขาออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อื้ออ อื้อ" และเพราะความโกรธ น้อยเนื้อต่ำใจพลอยนภัสจึงได้แต่พยายามดิ้น ต่อด้วยทุบลงไปที่อกเขารัวๆ แม้ว่ากำปั้นน้อยๆที่พยายามทุบรัวลงไปนั้นจะมากจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่มีหรือที่คนตัวโตจะสะทกสะท้าน เขาบดขยี้ริมฝีปากบางด้วยจูบที่เร่าร้อนจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน

สองมือแกร่งสอดเข้าไปใต้เสื้อบาง เลื่อนมือไปปลดตะขอเสื้อชั้นในด้วยความช่ำชอง เกี่ยวเอวบางเข้าไปชิดตัวก่อนจะรุกรานเธอด้วยการบีบจับโนมเนื้ออวบขาวสองเต้าที่ทั้งนุ่มนิ่มและเต็มมือด้วยความฮึกเหิม

ลิ้นหนายังคงกระหวัดกวัดเกี่ยวดูดควานหาความหวานในปากคนตัวเล็ก ซึ่งนาทีนี้เธอเองก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต้าน สองขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรงที่จะยืนต่อได้ นี่ถ้าเขาชี้ไปซ้ายเธอคงจะเดินซ้าย เขาชี้ไปขวาเธอคงจะเดินไปขวาอย่างว่าง่ายและไร้ท่าทีขัดขืนราวและไม่แม้แต่จะเป็นตัวของตัวเอง จึงได้แต่ปล่อยให้เขาสำรวจไปถึงไหนต่อไหน

พลอยนภัสจากที่ผลักไสทุบตี ตอนนี้ข้อมือเล็กได้เพียงแค่โอบไปรอบคอเขาเอาไว้ เพียงเพราะเธอแค่กลัวว่าจะล้มลงไปกองกับพื้นเสียก่อน ก่อนที่จะถูกเขาซุกมือเข้าไปที่ใต้กระโปรงที่สั้นเหนือเข่าของเธออย่างรุกราน พร้อมกับใช้นิ้วสอดเข้าไปยังศูนย์กลางของความเป็นหญิง ตรงที่ที่ทำให้เขาพอใจกับผลลัพท์ที่ได้รู้แล้วจึงได้ถอนมือออกมา

ทันใดนั้นทุกอย่างก็หยุดลง เขาหัวเราะหึหึในลำคอ พร้อมมองหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ในอาการมึนงง

"ไหนบอกว่าจะไม่รู้สึกอะไรไง ทำไมเธอถึงเปียก"เขายิ้มมุมปาก แล้วก็เดินออกจากบ้านเธอไป

พลอยนภัสหน้าเหวอ นี่เขาแกล้งเธออย่างนั้นหรือ ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายทำกับเธอขนาดนี้ เธอนั้นทั้งโกรธทั้งอาย รู้สึกสมเพชตัวเองที่ยอมปล่อยให้เค้ารุกล้ำยอมปล่อยใจให้ลุ่มหลงไปกับสัมผัสของเขา

จากที่เธอในตอนแรกคิดเพียงแค่ว่าจะขออยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ขอแค่ได้แอบชอบเขา แอบเก็บเขาไว้ในใจก็พอ แต่ตอนนี้หลังจากที่เขาได้กระทำการหยามเหยียดเธอได้ถึงเพียงนี้ พลอยนภัสเลยจะต้องหาวิธีเอาคืนเขาให้ได้ นึกแล้วก็โมโห ก่อนจะขว้างแจ็คเก็ตยีนส์ลงบนที่นอนพร้อมกับคาดโทษชายหนุ่มเอาไว้