บททั้งหมดของ ไม่รู้ว่ารัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

กลวัชรไม่รอช้า นาทีนี้เขาอยากลิ้มรสความหอมหวานตรงหน้าเหลือเกิน อยากรู้ว่าภาพในจินตนาการณ์ที่เขาเคยเฝ้าฝันถึง วันนี้เขากำลังจะได้มีโอกาสทำมันจริงๆ แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งลิงโลดอยู่ในอก น้ำหวานจากดอกกุหลาบสวยชโลมชุ่มฉ่ำไปทั่วนิ้ว เขารูดนิ้วขึ้นลงตามร่องฉ่ำ ถูไถเกสรดอกไม้ที่อยู่กึ่งกลางจนหญิงสาวถึงกับต้องครางออกมา"พี่เก้า..อ๊าา พลอยไม่ไหวแล้ว" พลอยนภัสยอมรับออกมาอย่างตรงๆ ว่านาทีนี้เธอไม่สามารถที่จะต้านทานตนตัวโตตรงหน้าได้อีกต่อไป ราวกับว่าเขากำลังร่ายมนต์สะกดใส่เธอก็ไม่ปราณ ชั่ววินาทีนี้ต่อให้เขาจะลากเธอไปในทิศทางไหนเธอก็พร้อมจะเดินตามไปอย่างว่าง่าย อยากให้ความเสียวซ่านอันแสนทรมานนี้จบลงสักที เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหนเสียงครางอันแสนหวานที่หลุดรอดออกมานั้นยิ่งทำให้กลวัชรยิ่งย่ามใจ ปลายลิ้นร้อนค่อยๆ บรรจงตวัดไปที่กลางปุ่มเกสร ดึงดูดตวัดดูดกินเอาความหวานจากเกสรดอกอย่างอ้อยอิ่งและกก็ไม่ยอมให้ขาดตอน ลิ้นร้อนขยับซุกเข้าออกจากโพรงฉ่ำอย่างกับว่าต้องการให้เธอขาดใจดิ้นอยู่ตรงนี้ ซึ่งพลอยนภัสเองก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง เธอแอ่นกระดกสะโพกยกขึ้นสูงเพื่อรอรับความสุขจากปลายลิ้นร้อนที่กำลังทำหน

"Good morning ครับคุณพลอย ตื่นเช้าจังเลยนะครับ""อ้าวคุณไรอัน Good morning ค่ะ คุณไรอันก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะคะ""ผมชอบตื่นเช้าครับ สดชื่นดี และตื่นเช้ามีโอกาสที่เราจะได้ทำอะไรๆ มากขึ้น เพราะว่าเรามีเวลามากขึ้น แถมยังทำให้ผมมีโอกาสที่ได้มาดูพระอาทิตย์ขึ้นกับคุณพลอยแบบนี้ไงครับ"ไรอันพูดออกไปก่อนจะปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแสนหวาน ที่เขาอยากสื่อให้เธอเห็นว่าเขาจริงใจ แต่ก็กลับทำเอาคนที่กำลังเครียดอยู่ยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ หากว่าเป็นเวลาอื่น ถ้าไรอันมาพูดหยอดแบบนี้เธอเองก็คงจะต้องเขินแน่ๆ เพราะเขานั้นก็จัดว่ามีดีทั้งหน้าตาและนิสัย หากผู้หญิงคนไหนได้เข้าใกล้แล้วล่ะก็ เธอมั่นใจได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นคงต้องตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้าเธอแน่นอนแต่สำหรับเธอเองในตอนนี้ เมื่อคืนที่ผ่านมา เธอพึ่งจะเผลอมอบตัวให้กับผู้ชายที่เธอตกหลุมรักมานาน ส่วนหัวใจนั้นมอบให้เขาไปนานแล้ว แต่ทั้งหมดที่เธอกล่าวมานั้น กลับกลายเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยอยากได้มันจากเธอเลยยิ่งคิดถึงตอนนี้ พลอยนภัสก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ เธอควรจะทำอย่างไรดีเมื่อต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้งภายในผ้าห่มสีขาวบนเตียงใหญ่ เรือนร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ขยับตัว ก่อนจะใช้ว

ริมฝีปากบางถูกตามประกบด้วยริมฝีปากร้อน ราวกับว่าหิวโหยมาจากไหน พร้อมด้วยจูบเร่าร้อนที่แสนเรียกร้อง จนตอนนี้คนตัวเล็กได้แต่ปล่อยให้เขาควานหาความหวานภายในปากด้วยลิ้นร้อนอย่างตามใจ เธอเองอยากจะนึกขัด และถามเขาไปว่าทำแบบนี้กับเธออีกทำไม ในเมื่อตัวเขาบอกเองว่าไม่ชอบเธอนักหนา แต่ก็ไม่สามารถที่แม้แต่จะอ้าปากถามออกไปได้ แถมทั้งร่างกายของเธอตอนนี้ก็ราวกับว่าไม่ใช่ของเธอ ดูเหมือนกับว่ามันยากต่อการควบคุมเสียเหลือเกินวินาทีนี้ริมฝีปากร้อนของคนตัวโต ค่อยๆ ซุกไซ้ไล่เลียไปตามซอกลำคอขาว ดูดขบเม้มไปตามใบหูเล็ก ยิ่งสร้างความรัญจวนใจให้กับคนที่กำลังถูกควบคุมอยู่อย่างไม่สามารถปฏิเสธ ในเมื่อแขนทั้งสองถูกเขารวบเอาไว้ที่เหนือศรีษะทุยฝ่ามือใหญ่รีบจัดการถอดเสื้อผ้าทั้งของเขาและของเธออกไปให้พ้นทาง ซึ่งตอนนี้สองร่างต่างไร้อาภรณ์ที่มาคอยปกปิดกาย แถมตรงหน้าเขายังมีทรวงอกอวบสล้างที่ยอดตั้งชูชันราวกับว่าท้าทายต้องการให้เขาไปเชยชมกลวัชรไม่รอช้า รีบก้มลงไปดมดอมตอบรับความท้าทาย ก่อนลิ้นร้อนจะกระหวัดวนไปรอบๆ ปลายยอดอย่างหลงไหลและลืมตัว"อ๊ะ..พี่เก้า"พลอยนภัสเสียวซ่านจนต้องแอ่นอกยกขึ้น เพื่อให้เขาได้จัดการกับอกอวบๆ

พอมาถึงที่สนามบินทุกคนต่างก็ยืนรอที่จะเช็คอินกันอยู่ ขณะนั้นไรอันก็เดินตรงเข้ามาหามาพูดคุยกับเธอจนเธอรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่ากำลังทำผิดอะไรอยู่ เพราะเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเธอพึ่งจะผ่านเหตุการณ์สุดสยิวกับผู้ชายอีกคนมา พอมาเวลานี้กลับมายืนพูดคุยกับผู้ชายอีกคน นี่ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติเธอคงจะไม่รู้สึกกระอักกระใจแบบนี้ แต่เพราะรู้ทั้งรู้ว่าไรอันคิดกับเธอยังไง พอนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านพ้นมามันก็พลอยนภัสอดที่จะรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยราวกับว่าเธอเป็นคนมีชนักติดหลังไม่ได้"ผมช่วยเข็นครับ""เอ่อ..ขอบคุณค่ะคุณไรอัน"พลอยนภัสได้แต่ส่งยิ้มบางให้เขาไปตามธรรมชาติ แต่สายตาก็ยังมิวายต้องเหลือบไปมองคนข้างๆ ซึ่งจ้องมองมายังเธออยู่ก่อนแล้ว เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร ทั้งๆ ที่เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขายังจับเธอกินด้วยความเอร็ดอร่อยอยู่เลย คิดไปก็พาลที่จะรู้สึกแย่อยู่คนเดียว นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรจากเขากันขากลับเธอต้องนั่งที่นั่งติดกับเขา เพราะคุณโชติกับคุณสุนันทานั่งที่นั่งคู่กัน แล้วปกติต้องเป็นเธอนั่งคู่กับชานิดา แต่รายนั้นก็มาชิงกลับก่อนตั้งแต่เมื่อคืน จึงทำให้เธอต้องนั่งคู่กับเขาไปอย่าง

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดกระทบเข้าใบหน้านวล พลอยนภัสค่อยขยับลืมตาขึ้นก่อนที่เธอจะพบกว่าตัวเองยังคงนอนซบอยู่ที่บนหน้าอกแกร่ง ดวงตากลมโตกระพิบไปมาสองสามทีก่อนจะจ้องเพ่งไปยังคนขี้เซาที่เวลานี้ยังคงมีเสียงหายใจดังสม่ำเสมอหญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นอย่างเบาๆ เพียงเพราะว่ากลัวว่าเขาจะรู้ตัวและตื่นขึ้นมาตามเสียก่อน แต่ในจังหวะที่เธอค่อยๆ ดึงตัวออกจากผ้าห่มนั้น ร่างของเธอก็ลอยหวือกลับมาปะทะกับอกแกร่งดังเดิม"จะรีบไปไหน วันนี้วันหยุด" กลวัชรเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ดวงตายังคงปิดอยู่"เอ่อพลอย...พลอยจะลุกขึ้นไปตักบาตรกับคุณป้าค่ะ""นี่คุณแม่ไม่ได้บอกเธอหรอว่าจะไปอยู่ปฏิบัติธรรมที่วัด" เขาถามแต่ก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง"เปล่านี่คะ""งั้นก็มานอนต่อ ฉันยังไม่อยากตื่น รู้สึกไม่ค่อยสบาย""นี่พี่เก้าไม่สบายหรอคะ" พลอยนภัสลองยื่นมือออกไปสัมผัสบริเวณหน้าผากของเขาดู ปรากฎว่ามันอุ่นร้อนจริงๆ ด้วย"ตัวร้อนจริงๆ ด้วยค่ะ น่าจะเกี่ยวกับที่พี่เก้าตากฝนเมื่อคืน งั้นเดี๋ยวพลอยเช็ดตัวให้แล้วเดี๋ยวจะไปทำข้าวต้มมาให้ทานก็แล้วกันนะคะ"พอพลอยนภัสบอกไปแบบนี้กลวัชรจึงต้องคลายอ้อมกอดออกจากคนตัวเล็กอย่างจำยอมแล้วรอรับการปรนนิบัติ