All Chapters of ไม่รู้ว่ารัก: Chapter 31 - Chapter 40

เจ็ดโมงเช้าของวันอาทิตย์ในขณะที่พลอยนภัสเดินกลับหลังจากออกไปตักบาตรกับป้าสายหยุดมา เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปพลอยนภัสก็ต้องตกใจเข้าอีกจนได้เมื่อพบว่ากลวัชรกำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาเบดในห้องนั่งเล่น ทำไมช่วงนี้กลวัชรถึงได้ขยันหาเรื่องให้เธอได้ตกใจอยู่เรื่อยวันนี้เขาอยู่ในลุคสบายๆ กางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเทาตกแต่งด้วยลวดลายสบายตา ที่บนใบหน้าเขาสวมแว่นตากันแดดสีดำ ไม่ว่ากลวัชรจะแต่งตัวแบบไหนในสายตาของพลอยนภัส เขาก็ยังดูมีเสน่ห์ดูโดดเด่นสำหรับเธอเสมอ"พี่เก้า""กลับมาแล้วหรอ""ค่ะ พี่เก้ามีอะไรคะถึงได้มาถึงที่นี่อีก"พลอยนภัสยังคงแปลกใจในท่าทีของคนตรงหน้า พักหลังมานี้เธอชักจะเห็นเขาบ่อยจนแทบจะทุกที่หรือแม้แต่ทุกวันเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรอยู่ตรงไหนของบ้าน กลวัชรก็มักจะเอาหน้าหล่อๆ ของเขาโผล่มาให้เห็นจนเธอเองต้องแปลกใจในหลายๆ ครั้ง"วันนี้ฉันว่าจะออกไปข้างนอก เธอช่วยออกไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ""คะ..?""ไม่อยากออกไปคนเดียว ช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อย" ท่าทีของกลวัชรที่ตอบออกไปค่อนข้างกระออมกระแอมอย่างไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนัก ใบหน้าหล่อเหลาพูดออกไปแต่กลับไม่กล้ามองคนตรงหน้าราวกับว่าเขินอ

ทันทีที่เดินเข้าบ้านไป กลวัชรก็รู้สึกเหม็นขึ้นมาทันที เหม็นอะไรน่ะหรอ ก็เหม็นขี้หน้าฝรั่งหน้าขาวที่ส่งยิ้มหน้าบานจนปากแทบจะฉีกถึงใบหูน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะอะไรนักหนากับอีแค่เห็นพลอยนภัสเดินมาก็ทำราวกับว่าเห็นนางฟ้านางสวรรค์เสียอย่างนั้น กลวัชรเห็นแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด ประสาทจะแดก!!"กลับมากันแล้วหรอจ๊ะลูก เนี่ยคุณจารุวรรณกับไรอันเขามารอตั้งนานแล้ว"คุณสุนันทาเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นกลวัชรกับพลอยนภัสเดินเข้าบ้านมากลวัชรยกมือขึ้นไหว้ไปทางหญิงวัยกลางคน ส่วนหลานชายของผู้มาเยือนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันนั้นเขาเพียงแต่เอ่ยคำทักทายออกไปตามมารยาทเท่านั้นแม้ว่าในใจนั้นสุดจะขุ่นเคืองเนื่องจากว่าฝ่ายนั้นเอาแต่ยิ้มทำตาหวานเชื่อมไปทางพลอยนภัสไม่หยุด"รอผมหรอ รอทำไมครับ" กลวัชรเดินเข้าไปหามารดาก่อนจะค่อยๆ พูดพอได้ยินกันสองคน ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าจริงๆ แล้วคนที่ถูกรอคือ 'แม่คนเสน่ห์แรง' ที่เดินตามหลังเขามาต้อยๆ ต่างหากแต่ถึงยังไงกลวัชรก็ยังแกล้งถามออกไปอย่างกวนๆ "ใครบอกล่ะว่าเขามารอลูกกัน โน่นเขามารอน้องกันต่างหากล่ะลูก" คุณสุนันทาเอ่ยออกมาพร้อมกับตีไปที่แขนลูกชายเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้"สวัสดีค่ะคุณจารุวรรณ คุณไรอัน

เช้านี้พลอยนภัสตื่นขึ้นมาทำงานด้วยอาการสลึมสลือเป็นพิเศษ เมื่อคืนเกือบทั้งคืนกลวัชรไม่ได้ปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนเต็มที่เลย เขาเอาแต่ตักตวงเรียกได้ว่าแทบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวเลยก็ว่าได้ พลอยนภัสยอมรับว่าเธอก็มีความสุขกับสิ่งที่ได้ร่วมกันทำกับเขา แต่ความสุขนี้จะอยู่ได้นานสักเท่าไหร่กันเชียว เธอก็ได้แต่ระวังหัวใจตัวเองให้ดีๆ เพราะไม่อยากจะเจ็บปวดจากการเฝ้ามองเขาแค่เพียงฝ่ายเดียวอีกเมื่อคืนหลังจากจัดการกินเธอจนอิ่มแล้ว ซึ่งเธอก็ตามใจปล่อยตัวปล่อยใจปล่อยให้เขากินจนอิ่ม พอตื่นเช้ามาเธอก็ไม่พบว่าเขานอนอยู่บนเตียงแล้ว ไม่รู้ว่าเขากลับออกไปตอนไหน รู้เพียงแค่ว่าสลึมสลือเพราะหมดแรง แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าเขามาจูบที่หน้าผากเบาๆ ก่อนจะออกไป ในขณะที่เธอไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมามองไหวเช้านี้พลอยนภัสเลือกที่จะออกไปทำงานด้วยรถไฟฟ้าเพราะเมื่อดูนาฬิกาก็รู้ได้ว่าเธอตื่นสายเป็นพิเศษ หากใช้รถยนต์ไปคงถึงที่ทำงานสายแน่ๆเมื่อมาถึงที่ออฟฟิศเธอก็พบว่ากลวัชรมาถึงที่ทำงานก่อนแล้ว เธอจึงรีบวางกระเป๋า เตรียมโต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะเดินตรงไปเคาะประตูเพื่อเข้าไปถามว่าเขาต้องการอะไรหรือไม่ก๊อกๆ ...ทันทีที่เปิดประตูเข้

หลังจากพาเธอไปช้อปปิ้งจากนั้นกลวัชรก็ขอแวะทานข้าวต่อ แม้ว่าพลอยนภัสจะอ้างว่าไม่หิวบ้างล่ะ อยู่ในช่วงไดเอ็ทบ้างล่ะแต่เธอก็ไม่สามารถหยุดยั้งคนหิวอย่างกลวัชรได้ อาหารอิตาลีถูกนำมาจัดเสริฟโดยเขาสั่งเป็นสปาเก็ตตี้ให้เธอส่วนตัวเขาเองก็หันไปจัดการกับพิซซ่าถาดใหญ่ พลอยนภัสนั่งมองเขากินจนเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาสามารถกินมันเข้าไปจนหมดได้จริงๆ แต่ที่น่าแปลกใจคือ ทำไมเขากินเยอะขนาดนี้แต่กลับยังมีหุ่นที่กร้าวใจได้ ถ้าเป็นเธอเอง เวลาเย็นๆ แบบนี้เผลอใจกินคาร์โบไฮเดรตจานใหญ่เข้าไปมีหวังพรุ่งนี้น้ำหนักเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นโล ขนาดว่าเธออธิบายเขาไป ดูตอนนี้สิ เขากลับสั่งสปาเกตตี้มาวางอยู่ตรงหน้าเธอเสียอย่างนั้น"กินๆ ไปเถอะ ไม่อ้วนหรอกน่า หุ่นกำลังดีแบบนี้ฉันชอบหรือไม่ก็คืนนี้ขย่มฉันทีสองทีก็ผอมแล้ว" พอพูดจบก็หันมายักคิ้วกวนประสาทให้เธอเหมือนเดิม พลอยนภัสเริ่มรู้สึกเหนื่อยใจกับคำพูดที่แสนจะทะลึ่งตึงตังของเขาในช่วงหลังๆ มานี้ ชอบพูดอะไรออกมาตรงๆ ให้เธอได้อายอยู่เรื่อย ไม่รู้ว่ากลวัชรคนที่เข้มขรึม คนที่หน้าเธอก็แทบไม่อยากจะมองคนนั้นหายไปไหน เธอไม่เคยเห็นเขาในมุมทะลึ่งกวนๆ ทะเล้นแบบนี้เลยหลังจากทานอาหารเสร็จ

ในขณะที่กลวัชรกำลังพยายามมองหาคนบางคนที่เป็นสาเหตุทำให้เขาอยากมางานนี้ แต่ลลิตาก็เอาแต่เกาะเขาแจไม่ยอมปล่อยจนเขาเริ่มที่จะหมดความอดทน กลวัชรเบื่อที่จะต้องมานั่งรักษาน้ำใจของใครแล้ว เวลานี้เขาอยากเจอพลอยนภัส ไม่รู้ว่าแต่งตัวเสร็จหรือยังหรือว่าไปถึงไหนแล้ว ยิ่งมีไรอันอยู่ด้วยใกล้ๆเขายิ่งไม่ค่อยอยากจะไว้ใจ ขนาดวันซ้อมเขามานั่งเฝ้าเองกับตัวแท้ๆ ยังเห็นมีบางช่วงบางตอนที่ฝรั่งคนนั้นทำเหมือนอยากจะมาเกาะแกะกับพลอยนภัสอยู่หลายครั้ง"เก้าคะ คุณแม่ลิตายืนอยู่ตรงนั้นค่ะ เราไปไหว้คุณแม่กันเถอะนะคะเก้า" ลลิตาพยายามจะฉุดดึงกลวัชรให้ตามเธอไปแต่ก็ไม่เป็นผล"เอ่อ...ลิตาครับ คือผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมา" "ไม่ไปไหว้คุณแม่ลิตาก่อนหรอคะเก้า เก้าคะ เก้า" พอกลวัชรแกะมือของลลิตาให้หลุดออกจากแขนได้ เขาก็เดินหายเข้าไปในหมู่ผู้คนทันที ทิ้งให้ลลิตายืนเรียกยืนกระทืบเท้าอยู่ตรงนั้นคนเดียวส่วนด้านพลอยนภัสเมื่อเจอคำถามของไรอันไปก็ทำเอาเธอไปไม่ถูกเหมือนกัน จะบอกเขาว่าอย่างไรดีล่ะ ในเมื่อระหว่างเธอกับกลวัชรนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์นี้มันเรียกว่าอะไร แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่'แฟน'อย่างที่ไรอันกำลังเข