37.หึงหรอ

หลังจากถูกดึงข้อมือเอาไว้ พลอยนภัสก็สามารถเดาออกได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองเลยว่าใครกันที่กำลังดึงฉุดรั้งข้อมือเธอเอาไว้อยู่

"ฉันบอกว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกัน ทำไมถึงกล้าขัดคำสั่ง"นั่นไงคือคนที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด

"ถ้าเป็นเรื่องงานพลอยจำได้ว่าพลอยไม่เคยขัดคำสั่งพี่ แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นพลอยมีสิทธิ์ตัดสินใจเองว่าจะฟัง หรือไม่ฟังก็ได้นี่คะ อีกอย่างนี่ก็เป็นเวลาเลิกงานแล้วด้วย พลอยจะรีบกลับค่ะ"

"แต่เมื่อเช้าเธอไม่ได้ปฏิเสธนี่"

"แต่พลอยก็ไม่ได้รับปากว่าจะกลับกับพี่ด้วยเหมือนกันค่ะ"

'หึ เด็กดื้อเอ้ย'

ทันทีที่ลิฟท์เปิดประตูพลอยนภัสก็ก้าวฉับเข้าไปโดยไม่ได้หันมาสนใจมองว่าเขาจะยังยืนอยู่หรือไม่ แต่ขณะที่เธอจะเอื้อมมือไปกดปุ่มปิด กลวัชรก็ก้าวตามเข้ามาและกดปุ่มปิดมันเสียเอง ในขณะที่เธอต้องการจะลงไปยังชั้นหน้าออฟฟิศแต่เขากลับกดลงไปที่ชั้นลานจอดรถแทน

"ขอโทษนะคะ ช่วยกดชั้น G ให้ด้วยค่ะ" พลอยนภัสพูดและหยุดมองไปยังคนตัวโตที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ หลังจากเธอบอกออกไปเขาก็ยังทำเฉยหูทวนลมราวกับว่าเสียงเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ เข้าหูขวาก็ทะลุออกไปใบหูซ้ายเท่านั้นเอง พอเธอเอื้อมมือหมายจะไปกดเองก็ถูกเขาปัดมือออ