บททั้งหมดของ ดวงใจอันธพาล NC25+: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 21 ลูกสาวมาเฟียบดินทร์กับโอโซนเดินนำทุกคนมาที่เรือที่จะพาครอบครัวแป้งปั้นไปเที่ยวตามเกาะต่างๆ"ใส่นี่ไว้ครับ" บดินทร์แจกเสื้อชูชีพให้กับทุกคนจนมาถึงแป้งปั้น เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองไว้แล้วรับเสื้อมาจากบดินทร์"มาเดี๋ยวแม่ใส่ให้" ป๋อมแป๋มอาสาใส่เสื้อชูชีพให้ลูกสาวจนเสร็จขณะเดียวกันเบิร์ดก็สวมใส่เสื้อชูชีพเองเหมือนกัน เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เดินมาหาลูกกับภรรยาแล้วเอ่ยถามบดินทร์เสียงเรียบ"ครูจะพาพวกเราไปไหนก่อน""เอ่อ..เรียกผมดินเฉยๆ ก็ได้ครับท่าน""อืม เรียกครูนั่นแหละดีแล้ว""ครับ เราจะพาไปดูปะการังก่อนครับ และดำน้ำดูปลา""เรื่องดำน้ำผมก็พอตัว แต่ลูกสาวกับภรรยาไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ คงต้องฝากครูช่วยดูแล้ว" เบิร์ดกระตุกยิ้มมุมปากให้บดินทร์แล้วหันมายิ้มให้ลูกสาวกับป๋อมแป๋ม ก่อนที่จะเดินอาจๆ ไปที่หัวเรือ แป้งปั้นก้มหน้างุดหมายจะเดินตามพ่อไปแต่บดินทร์กลับยกแขนขึ้นมากันไว้เสียก่อน"หันหลัง""คะ?""บอกให้หันหลังครับ" บดินทร์ออกคำสั่งเสียงเรียบ เมื่อแป้งปั้นหันหลังให้แล้วเขาจึงปรับสายตัวล็อกให้มันแน่นขึ้น ชายหนุ่มย่อเข่านั่งลงแล้วค่อยๆ สอดมือลงไปตรงกลางหว่างขาแป้งปั้นแล้วดึงเชือกขึ้นเล็

บทที่ 23 จูบ"หึ.." บดินทร์ลูบผมแป้งปั้นเบาๆ แล้วจับหินทุบฝ่าเท้าแป้งปั้นเบาๆ คนที่ตั้งท่าจะร้องไห้กลับทำหน้านิ่งแล้วมองหน้าบดินทร์"พี่ดินแกล้งแป้งเหรอ""ไม่ได้แกล้ง" เขาตอบหน้าตายพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มมุมปากให้ ไม่นานเบิร์ดกับป๋อมแป๋มก็รีบเดินเข้ามาหาลูกสาว"เจ็บมากไหมลูก" เบิร์ดถามลูกเสียงสั่นแล้วรั้งตัวแป้งปั้นเข้ามากอดไว้ ฝ่ามือหนายกขึ้นมาปิดตาลูกสาวขณะบดินทร์ใช้หินทุบฝ่าเท้าเธอจนหนามหอยเม่นแหลกละเอียดแล้ว เบิร์ดตวัดตัวลูกสาวขึ้นมาแนบอก รีบพาแป้งปั้นกลับไปที่เรือโดยเร็ว และให้ป๋อมแป๋มปฐมพยาบาลต่อ19:00"คุณแม่คุณพ่อ แป้งขอโทษนะคะที่ทำให้หมดสนุกเลย""ขอโทษอะไร ชีวิตลูกสำคัญกว่าการเที่ยวสนุกอีกเข้าใจไหม" เบิร์ดทำเสียงดุๆ ใส่แป้งปั้น แต่พอเห็นลูกสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็รีบเข้ามากอดปลอบเธอ "ไม่เอาไม่ร้อง พ่อแค่เป็นห่วงลูกมาก แม่ก็เข้าใจใช่ไหม""ค่ะ เรื่องเที่ยวมันไม่ได้สำคัญเท่าชีวิตลูก" ป๋อมแป๋มเดินเข้ามากอดสองพ่อลูกไว้ "ไหนๆ ก็เจอเรื่องแย่ๆ มาแล้วเราไปกินข้าวกันดีกว่าไหม คุณแม่จองร้านอาหารทะเลไว้แล้ว หมึกย่างของโปรดใครนะ..""ของแป้งค่ะ" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วขยับตัวลุกขึ้นยืนโด

บทที่ 25 ขอคบสองวันต่อมาบดินทร์นอนเอกเขนกอยู่บนพื้นห้องเรียนเพื่อรอเวลาลงไปที่ห้องฝึกงาน โดยมีหมอนหนุนชั้นดีคือขาของธันวาส่วนขาเขายกขึ้นไปก่ายเอวขุนเขาซึ่งนอนหันหัวไปอีกทางหนึ่ง"ไอ้ดินกูถามจริงๆ นะ""ถามอะไร""มึงกับน้องแป้งอะ แอบคบกันรึเปล่า""ไม่" บดินทร์ปฏิเสธเสียงเรียบแถมไม่ยอมหันไปมองหน้าเจ้าของคำถามอีก เขาเล่นเกมในโทรศัพท์หน้าตาเฉยจนกระทั่งโอโซนใช้เท้าเขี่ยปลายเท้าเขา "กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ จะมาเซ้าซี้หาส้นตีนอะไร""ก็กูสงสัยความสัมพันธ์ของมึงกับน้องเขาอะ สนิทกันมาก จริงๆ นะ""เออ มึงกับน้องมันแม่งอย่างกับแฟนกัน" ขุนเขาที่นอนฟังมาพักหนึ่งก็พูดแทรกขึ้นอย่างสงสัยเหมือนกัน"หยุดเสือกเรื่องของกูเถอะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่" เมื่อบดินทร์พูดออกมาแบบนั้นทุกคนจึงไม่ถามเซ้าซี้มาก ธันวาหรี่ตามองสีหน้าเข้มขรึมของบดินทร์แล้วเลิกคิ้วให้ขุนเขา แต่ขุนเขากลับทำท่าปาดคอแล้วเชิดหน้าไปที่ประตูห้องเป็นเชิงบอกให้พวกเขาลงไปที่ห้องฝึกงานได้แล้ว15:00"เสร็จแล้วโว้ย ไปกินหมูกระทะกันเถอะ" ขุนเขาร้องขึ้นแล้วหันมาพยักหน้าชวนเพื่อนๆ ในขณะที่ห้าหนุ่มกำลังเก็บเครื่องมือให้เรียบร้อย"ก็ดีนะ ไม่ได้กินหมูกระทะด้วย

บทที่ 27 ลองเสี่ยงทั้งห้าหนุ่มต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กที่เห็นเสื้อบดินทร์อยู่บนตัวแป้งปั้น"อะ..อ๋อ เปล่าครับเปล่า" ธันวาเป็นคนตอบคำถามนั้นเนื่องจากถูกคนข้างๆ เอาศอกกระแทกเอว "มาๆ พี่ย่างหมูสามชั้นไว้เยอะเลยครับ" เขาถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องแล้วคีบหมูสามชั้นใส่จานให้แป้งปั้นด้วยเด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่เดิมอย่างเก้กัง ทุกคนยิ้มให้เธอแปลกๆ และมองหน้าด้วยสายตาที่แปลกไป"เป็นอะไรกันคะ แป้งไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย แป้งอึดอัด""พวกมันกลัวพ่อเธอฆ่าตาย" บดินทร์พูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคู่สนทนา เขาคีบผักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนกระต่าย ส่วนเพื่อนๆ ทุกคนก็ทำหน้านิ่งแต่ในใจนั้นอยากบีบคอบดินทร์แทบแย่ ก็เขาเล่นพูดออกไปตรงๆ แบบนั้นแป้งปั้นคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ"กลัวพ่อแป้ง..เหรอคะ พี่ๆ รู้แล้วเหรอว่าแป้งเป็นลูก เอ่อ..ลูกมาเฟียน่ะ" ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกกดดันมากๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเป็นกันเองกับพวกเขาทุกคน"เอ่อ พวกพี่ไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้ดินมันพูดเกินไป" โอโซนเอ่ยขึ้น "ยอมรับว่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลย วันที่พี่กับไอ้ดินไปเป็นครูสอนว่ายน้ำก็ยังไม่รู้ว่าเป็นครอบครัวน้องแป้ง แต่พ

บทที่ 29 สองต่อสองแป้งปั้นส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้บดินทร์"แป้งไม่ดื้อแน่นอนค่ะ ก่อนออกจากบ้านแป้งก็สัญญากับคุณพ่อแล้วว่าไม่ดื้อ" บดินทร์หลุดยิ้มบางๆ กับความน่ารักของแป้งปั้น "แล้วพี่ดินอยากทำข้อตกลงแบบไหนคะ แป้งจะตั้งใจฟัง""ก็มีไม่เยอะ""ค่ะ" แป้งปั้นตั้งใจฟัง"อย่างแรกเลย ฉันไม่ชอบ..คนจู้จี้จุกจิก ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของฉัน ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับใครด้วย เพราะฉันขี้หวงมาก""แค่นี้เหรอ""ยัง.." บดินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แป้งปั้นแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นมาบนเตียงส่งผลให้แป้งปั้นล้มลงกับที่นอนเขา บดินทร์คร่อมตัวเด็กสาวไว้แล้วก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกเชิดรั้นของคนใต้ร่าง หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แป้งปั้นหลับตาแน่นไม่กล้ามองภาพตรงหน้า แต่บดินทร์ก็เงียบไปนานหลายนาที"อื้อ.." แป้งปั้นเปล่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอกับสัมผัสนุ่มนวลของริมฝีปากหนาบนพวงแก้ม ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาสบตากับบดินทร์ตรงๆ "พี่ดิน..อื้อ…ออกไปก่อนได้ไหม""ข้อสุดท้าย.." แป้งปั้นกะพริบตาปริบๆ กับประโยคนั้นและตั้งใจฟังบดินทร์ "ข้อสุดท้ายที่จะบอกคือ..ฉันโคตรหื่นนะ" ว่าจ