All Chapters of เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: Chapter 1 - Chapter 10

ประกายวาววามที่ส่องความเจิดจรัสออกมาจากสร้อยคอแพลตินัมประดับเพชรในกล่องอัญมณีสีนิลสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตสุกใสสีน้ำตาลอ่อนบนเรียวหน้ารูปไข่ที่ไล้เมคอัพอย่างเฉิดฉายใต้กรอบผมซึ่งถูกมวยมุ่นและตรึงไว้ด้วยดอกคามิลเลียสีขาวบริสุทธิ์ เจ้าสาวแสนสวยนั่งส่องกระจกบานใหญ่ขณะพิศดูตนเองในชุดแต่งงานสีงาช้างแต่งด้วยผ้าลูกไม้ คอเสื้อคว้านกว้างเผยให้เห็นเนินอกพองามรำไรหากก็ดูไร้จริตยั่วยวนกลับชวนมองให้ใหลหลงในความดึงดูดใจนั้น ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ได้รับการเลือกสรรมาอย่างดีสำหรับ ปรายฟ้า นิรกิจจากร บุตรสาวบุญธรรมเพียงคนเดียวของ นรา นิรกิจจากร เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวสุดหรู ดิ เอเมอรัล ซิตี้ โฮเต็ล ซึ่งติดอันดับท็อป ไฟว์ หรือหนึ่งในห้าโรงแรมชั้นนำของเมืองไทย “ปราย...เรียบร้อยหรือยังลูก” สาวสวยวัยยี่สิบสามปีซึ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ไม่นานหันไปตามเสียงนุ่มลึกของชายวัยกลางคน ผิวขาว รูปร่างสันทัดในชุดสูทสุดเนี้ยบที่เดินเข้ามาถึงตัวเธอและวางมือลงบนไหล่บางอย่างถนอม “ปรายลูกพ่อ...คืนนี้หนูเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุด นี่ถ้าแม่ของหนูยังอยู่ เขาคงปลื้มใจมากทีเ

ดวงตาคมเข้มบนใบหน้าคมคายที่ข้นคลั่กยามนี้จับจ้องอยู่ที่ดวงตากลมใต้คิ้วโก่งรับกับจมูกโด่งปลายรั้นและริมฝีปากอิ่มเต็มซึ่งยังคงฉาบด้วยประกายของลิปสติกอ่อนใส สายตาคู่นั้นแลเลยลงไปยังลำคอเรียวระหงและอดไม่ได้ที่จะมองความงามของเนินเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างของชุดแต่งงานออกมารำไร มันไหวกระเพื่อมขึ้นลงจนเขาได้ยินเสียงหอบปนสะอื้นของหญิงสาวชัดเจน ร่างสูงใหญ่เหยียดยิ้มหยันส่งเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ หากแต่สำหรับหญิงสาวราคาแห่งความพอใจจากสายตาที่ไร้ความเป็นมิตรอาจอยู่ที่สร้อยเพชรแบบดราเพอรี่ราคาหลักล้านซึ่งประดับอยู่บนเรือนกายของเธอมากกว่าเป็นอย่างอื่น“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรที่คุณว่ามานั่นหรอก...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด...หรือว่า...หรือว่าคุณอยากได้อะไร เอาไปเลย!...นี่ไง สร้อยเพชรเส้นนี้เอาไปขายได้นะ ได้หลายล้านด้วย ฉันจะให้...แค่ปล่อยฉันไป...ฉันจะ...ว้าย!”ปรายฟ้ากรีดร้องสุดเสียงเมื่อกำลังทำท่าจะยกมือที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกขึ้นดึงของมีค่าบนลำคอออกมาหากแต่ไม่ทันมือหนาที่เอื้อมมากระชากมันทิ้งไปทางเบาะด้านหลังราวไม่ใยดี“ทำอะไรน่ะ!...จะบ้ารึไง!...สร้อยนั่นราคาเป็นล้านนะ ราคาของมันมากกว่

“อุ๊ย!...นี่คุณ...ช่วยหยุดรถทีสิ!” ปรายฟ้าคู้ตัวและนิ่วหน้าร้องบอกให้คนขับชะลอคันเร่ง “ทำไม!...เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ!” “ฉันปวดท้องฉี่...คุณขับรถเข้ามาในป่านี่ตั้งนานแล้วนะ ฉันก็อยากทำธุระของฉันบ้างสิ!...โอ้ย!” หญิงสาวต้องร้องเสียงหลงออกมาอีกครั้งเมื่อเขมราชเหยียบเบรคกะทันหันจนร่างของเธอเหมือนถูกกระชากกลับไปกระแทกคอนโซลด้านหน้าอีกครั้ง “นี่คุณ!...เบรคดี ๆ ไม่เป็นรึยังไง ฉันเจ็บไปหมดแล้วนะ!” “เรื่องของคุณ!...ผมไว้ชีวิตคุณมาถึงนี่ก็นับว่าบุญเท่าไหร่ อย่ามาทำลวดลายกับผมก็แล้วกันปรายฟ้า แล้วอย่าหาว่าเขมราชคนนี้ไม่เคยเตือนคุณ!” เสียงคำรามลั่นสั่นประสาทของปรายฟ้าจนกระเจิดกระเจิงไปเกือบหมด หากแต่เธอต้องเก็บความยั้งคิดสุดท้ายที่ตกผลึกไว้ ไม่ว่าสิ่งที่เธอเผชิญจะน่ากลัวมากแค่ไหน หากเธอไม่ลงมือทำอะไร นรกขุมท้ายสุดต้องรอเธออยู่แน่นอน “ผมให้เวลาคุณห้านาที...ถ้าขืนชักช้าผมจะเข้าไปลากคุณออกมาเอง!” เขมราชสาดคำคาดโทษไว้อีกก่อนจะลงจากรถและเดินลงส้นไปเปิดประตูให้หญิงสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่ง ปรายฟ้ารีบสะบัดเท้าเรี

ตั้งแต่ลืมตาดูโลกยังไม่เคยพบเจอใครโหดร้ายและไร้เหตุผลอย่างเขมราช หัวใจของเขาดำมืดกว่าราตรีที่กำลังจะผ่านพ้น นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว บิดากับเจ้าบ่าวของเธอเล่า งานแต่งที่เชิญคนมาอีกนับพัน จะโกลาหนและเดือดร้อนกันมากแค่ไหน ปรายฟ้าถอนหายใจเบา ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะส่งลมหายใจแรงออกมาเพราะขืนทำอะไรผิดไปต่อหน้าคนบ้าดีเดือดเธออาจต้องเจ็บลึกจากวาจาที่ยิ่งกว่าแส้เฆี่ยนตีลงบนความรู้สึก หญิงสาวมิอาจข่มตาได้ลงแม้เพียงน้อยใจนั้นจดจ่ออยู่กับรถจิ๊ปภายใต้การบังคับของเขมราชที่แล่นไปบนทางลาดชันสูงขึ้นเรื่อย ๆ เขาขับรถอย่างทรหดอดทนไม่แสดงอาการออกมาว่าเหนื่อยหรือหนักผิดกับตัวเธอที่ความอ่อนล้าและสิ้นหวังประเดประดังเข้ามาบีบอัดสำนึกจนอยากละทิ้งลมหายใจเอาไว้บนหนทางยากลำบากที่พาดผ่าน ปรายฟ้าเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างรถ บนเวิ้งฟ้าเหนือปลายหญ้าและยอดไม้ยามนี้ดาวเดือนคล้ายเคลื่อนต่ำลงจรดกับพื้นเบื้องล่าง ที่ ๆ เขากำลังพาเธอมาคือแดนดินใดในโลกหล้า ที่นี่หาใช่ป่ารกชัฏธรรมดาที่ใครจะหาเธอพบได้ง่ายเสียแล้ว หญิงสาวเริ่มกระจ่างในคำถามของตัวเองเมื่อเขมราชเริ่มชะลอความเร็วลงกระทั่งดับเครื่องยนต์สนิทในบริเวณที่เธอรู้ส

ขณะที่ปรายฟ้าก้มหน้ามองบาดแผลเขาก็เพิ่งเห็นความงดงามตรงหน้าชัดเจนกว่าที่เคยเห็นท่ามกลางความมัวหมองในยามค่ำคืน ความสวยหวานของปรายฟ้าดึงดูดนัยน์ตาเข้มที่เผลอจ้องมองจนแทบลืมความตั้งใจทุกอย่างไปในฉับพลันทันใด หากแต่เขมราชกลับต้านทานมันไว้ได้ก่อนจะชักสีหน้าบูดบึ้งดุดันใส่เธออีกคำรบ “ผู้หญิงจอมมารยา!...แผลนิดเดียวร้องไห้ซะลั่นบ้าน ช่างไม่มีความอดทนเอาซะเลยคุณหนูบ้านนิรกิจจากร พ่อของคุณไม่เคยสอนให้คุณรู้จักอดกลั้นอะไรบ้างหรือกับความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้” “เขาสอนฉัน...เขาสอนให้ฉันรู้จักอดทนอดกลั้น แต่ไม่เคยสอนฉันให้ทำร้ายคนอื่นโดยเฉพาะคนไม่มีทางสู้ที่อ่อนแอ” ปรายฟ้าไม่ยอมลงให้เขาแม้เพียงสักนิด ใบหน้าเชิดและคำพูดจาคะคานทำให้เขมราชลุแก่โทสะอีกหน ชายหนุ่มจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้แน่น ดวงตาเข้มคลั่กฉาบฉายด้วยประกายไฟร้อนจากความเคียดขึ้งจนสุดประมาณ “คนอ่อนแอบางครั้งก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมแพ้ให้คู่ต่อสู้นี่ใช่มั้ยปรายฟ้า! คนอ่อนแอบางทีก็เป็นนักวางแผนจ้องจะทวงคืนจากคนที่ทำร้ายตัวเองเหมือนคุณไง!” “ฉันเจ็บนะ!...ฉันไม่ได้วางแผน ฉั