บททั้งหมดของ เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: บทที่ 31 - บทที่ 40

“อย่าคิดว่าปรายเป็นสมบัติของคุณเพียงแค่เหตุผลว่าปรายเป็นของคุณแล้ว คุณเขมราช!...ความตั้งใจของคุณไม่ได้อยู่ที่ตัวผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณใช้กำลังบังคับข่มเหงให้เขาต้องยอมจำนนต่อคุณ คุณแค่ต้องการความรู้สึกของคนที่คุณรักกลับคืนมาโดยไม่เคยสนใจเลยว่ามันต้องแลกกับความทุกข์ทรมานของคนที่ชีวิตเขาต้องย่อยยับเพราะคุณ!...คุณบอกปรายว่าพี่ก้องเลวยิ่งกว่าอะไร...ไม่ใช่หรอก...คุณอาจจะหลงลืมตัวเองไป หลงลืมว่าการกระทำของคุณเลวทรามยิ่งกว่าใคร ๆ ที่คุณว่าเขาเสียอีก!” ฉาด!!!เสียงฝ่ามือหนาตวัดลงบนหน้าบางจนสะบัดไปตามแรงกำลังนั้นโดยไร้ทางเบี่ยงหลบ ปรายฟ้ายกมือขึ้นลูบผิวแก้มร้อนและรู้สึกถึงความเจ็บปวดแล่นไหลไปทุกทิศทาง ใช่แต่แก้มจะแดงจ้ำหากแต่หยาดโลหิตที่หลั่งออกมาจากมุมปากยังส่งผ่านความเจ็บช้ำเข้าไปถึงก้นบึ้งเลยทีเดียว หญิงสาวหันกลับมามองเจ้าของใบหน้าแค้นเคียดที่บัดนี้แววตาคู่นั้นกลับฉายความตระหนกออกมาแทนความสาแก่ใจ เขมราชก้มลงดูมือหนาที่ตนใช้เป็นเครื่องมือประหัตประหารความรู้สึกของอีกฝ่ายราวสำนึกถึงการกระทำซึ่งครอบงำความคิด อารมณ์ชั่ววูบฉุดให้เขาพลั้งพลาดทำสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมด้วยทั้งโกรธและห

“คุณเขม...แผลของคุณ”ปรายฟ้าวางมือเรียวบางบนแขนหนาใหญ่ของชายหนุ่มขณะเขานิ่งมองร่างที่ยังหลับใหลซึ่งยังยินเสียงหอบหายใจสะท้อนของเขมรินที่นอนทอดร่างเหยียดยาวอยู่บนฟูกหนาภายในห้องของเธอบนเรือนไม้กลางป่าช่างดูเงียบหงอยและเศร้าสร้อยในราตรีที่ถูกอาบไล้ด้วยประกายของแสงสีเงิน หญิงสาวอดที่จะหลั่งน้ำตาอีกครั้งมิได้เมื่อเห็นแผ่นหลังบนร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยคราบเลือดเกรอะกรังจากรอยแผลที่เกิดด้วยคมมีดซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวมิได้แยแสต่อการบาดเจ็บของตัวเองแม้แต่น้อย“ผมไม่เป็นไร” เสียงนั้นผะแผ่วขณะดวงตาคมจับจ้องไปยังร่างของน้องสาวที่ยังไม่ไหวติง“ผมเกือบทำให้คุณต้องตาย...ถ้าผมไปช้ากว่านั้น...อีกนิดเดียว” “บางทีถ้าปรายต้องตายไปจริง ๆ โลกของคุณขิมอาจกว้างขึ้นกว่านี้ก็เป็นได้” ปรายฟ้ากล่าวออกมาอย่างสิ้นหวังเพราะเมื่อคิดดูอีกทีการที่เขมราชเอาตัวเองเข้ามารับคมมีดแทนเธอก็อาจด้วยไม่ต้องการให้น้องสาวของเขาเป็นฆาตกร “โลกของขิมแตกสลายไปนานแล้ว การตายของคน ๆ หนึ่งไม่อาจช่วยให้โลกที่เหลือแต่ซากปรักหักพังของอีกคนฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ โลกของขิมมีแต่จะรอวันทำลายตัวเอง” “แต่คุณ

“คะ...คุณเขม” ปรายฟ้าขานรับเสียงสั่นขณะหลับตาพริ้มรับเรียวลิ้นและริมฝีปากร้อนที่ซอกซอนไปทุกส่วนของผิวละมุน เขมราชลากเลื่อนใบหน้าขึ้นมาจูบซับบนคางมนขณะมือหนากลับเลื่อนต่ำลงสู่เบื้องล่างก่อนที่นิ้วซุกซนจะผลุบหายเข้าไปในดงดอกไม้ที่แย้มกลีบบางและฉ่ำไปด้วยหยดหยาดแห่งปรารถนา “ปราย...คุณอยากร้องขออะไรจากผมตอนนี้มั้ย” ชายหนุ่มกระซิบถามเมื่อขบเม้มบนเรียวปากอิ่มบนหน้าสวยหวานเบา ๆ เพื่อหยั่งความรู้สึกแสนร้อนเร่าที่กำลังปะทุเป็นดอกไม้ไฟ “อืม...แล้วถ้าปรายไม่ขออะไรจากคุณตอนนี้ล่ะคะ” “คุณก็จะได้ในสิ่งที่คุณไม่ได้ร้องขอ...จากผม” หญิงสาวจิกปลายเล็บลงบนไหล่หนาเบา ๆ เมื่อนิ้วยาวของเขาสอดเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม ปรายฟ้าแทบกลั้นหายใจทั้งยกสะโพกรับการเคลื่อนไหวแสนอ่อนหวานจากเจ้าของมือที่รู้ดีว่าทำอย่างไรประกายไฟในร่างของหญิงสาวจึงจะเปลี่ยนเป็นปรมาณูลูกใหญ่ซึ่งทำลายได้แม้แต่ธารน้ำแข็งครึ่งขั้วโลก ร่างบอบบางมิคอยรอให้เขาปรนเปรอเธอได้แค่ฝ่ายเดียว หญิงสาวค่อยเลื่อนมือเรียวขึ้นมาไล้บนรอยหยักบนเรียวปากที่ฝากความทุรายทุรนจนเธอสั่นสะท้านก่อนจะแทรกปลายนิ

...เธอรักผู้ชายที่ไม่คิดตั้งใจจะรัก...ปรายฟ้าลืมเลือนภาพของคู่หมั้นที่เกือบได้เป็นเจ้าบ่าวของเธอไปสนิท ไม่หลงเหลืออะไรไว้ในความทรงจำแม้แต่ความเลือนจาง ภาพอันชัดเจนปรากฏแก่เธอในเวลาปัจจุบันคือ เขมราช อัครินทร ชายที่เคยเป็นคนแปลกหน้าและปรารถนาผลักใสเขาไปให้ไกลที่สุด แต่แล้วเขาคือผู้คร่าฉุดเวลาของเธอไว้ราวให้มันหยุดอยู่ ณ ที่นี้นิจนิรันดร์“คุณเขมคะ..คุณคิดบ้างหรือเปล่า ว่าคุณได้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเมียจากความไม่ตั้งใจ”หญิงสาวตัดพ้อเสียงก่นเศร้าเมื่อเขาเลื่อนเรียวปากหยักจูบไซ้ไปตามขมับและใบหู เขมราชรับรู้ถึงความรันทดท้อจากหยาดน้ำที่ไหลร่นลงมาบนเนียนผิวแก้มนวลซึ่งเปรียบเสมือนหยาดน้ำราดรดลงในทะเลแห่งความระทมกร่อนหัวใจกร้าวแข็งจนยวบไหว“คุณก็ไม่ได้ตั้งใจจะยอมผมแต่แรกไม่ใช่หรือปราย คุณเกลียดผมมากแค่ไหนทำไมผมจะไม่รู้...ตอนที่พาคุณมาที่นี่ผมอยากจะเกลียดคุณให้มาก แต่ตอนนี้ผมอาจจะเลวกว่าก้องกาจอย่างที่คุณว่าจริง ๆ ก็ได้ เพราะผมเป็นคนเอาหัวใจของเขามากักขังให้ทรมาน”“ปรายไม่เคยรักพี่ก้องนะคะ”“แต่คุณก็ไม่อยากทิ้งสิ่งแทนใจที่เขามอบมันไว้ให้กับคุณ บางทีคุณอาจไม่แน่ใจที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับคนในป่าเข

เขมราชไม่ว่ากระไรได้แต่ดึงร่างนั้นเข้ามาแนบไว้กับอกอันอบอุ่น ปรายฟ้ามิอาจเก็บกลั้นความรู้สึกกับสิ่งที่เห็น เขมรินยังคงหอบสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายในท้ายที่สุดเมื่อทุกอย่างเสมือนเดินทางมายังขอบเวลาแห่งปลายทาง หากแต่สำหรับเธอทุกอย่างกลับเป็นจุดเริ่มต้น นับแต่นี้ชีวิตของเธอเล่าจะไปทางใด เขมราชก็ยังมิอาจให้คำตอบได้แน่นหนักว่าเขา รัก เธอมากแค่ไหน ภาษากายอาจเปิดเผยความนัย หากแต่สำหรับ หัวใจ เขากลับเก็บงำมันไว้มิเคยเอ่ยคำว่า รัก แทนคำมั่นสัญญาว่าจะไม่ยอมทอดทิ้งกัน บรรยากาศอึมครึมของบ้านในป่าใหญ่ดูเหมือนสายลมแห่งความเข้าใจได้พัดพาหมู่เมฆทะมึนแห่งความสิ้นหวังลอยหายไปจนหมด ม้านั่งตัวยาวสีขาวในสวนสวยบัดนี้ถูกทิ้งให้ว่างเปล่าไร้เงาความเศร้าของผู้นั่งทอดอาดูรเดียวดาย ณ ที่แห่งนั้น เขมรินเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของผู้บอบช้ำทางจิตประสาทกลับมาเป็นน้องสาวคนเก่าของเขมราชอีกครั้งทุกเช้าหญิงสาวจะออกมาเดินเล่นเพื่อซึมซับธรรมชาติแสนบริสุทธิ์ เธอพูดคุยกับทุกคนเป็นปกติ หากทว่าบางคราอาจยังมีหลืบเงาของความหวั่นไหวแฝงอยู่บ้างในท่าทีอันเลื่อนลอยโดยมิพักสงสัยเลยว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น เธออาจยังคิดถึงค