All Chapters of เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: Chapter 11 - Chapter 20

“ปรายฟ้ามาอยู่กับเราที่นี่ ขิมจะได้ไม่เหงายังไงล่ะ” หญิงสาวไม่รู้ว่าเขมราชพูดอะไรผิดไปเพราะจู่ ๆ น้องสาวของเขาก็ร้องไห้ออกมาจนน่าตกใจ “ขิมไม่เหงา ขิมไม่อยากอยู่กับใคร ขิมจะอยู่กับลูกของขิม ก้องล่ะ...ก้องไม่มาหาขิมเลย ฮือ...ฮือ...ก้องทิ้งขิมไปแล้ว” ชายหนุ่มรีบผละจากคนในอ้อมแขนเข้าไปตระกองกอดเขมรินอีกครั้งโดยภาพที่ปรากฏตรงหน้าจู่โจมความรู้สึกของปรายฟ้าจนอ่อนแรง เขมริน น้องสาวของเขาเสียสติเพราะ ก้องกาจ ความสลดหดหู่แล่นเข้าปะทะเกราะกั้นความนึกคิดที่มีความกังขาเป็นล้นพ้นจนพังทลาย ทุกอย่างเป็นความจริงหรือนี่...เจ้าบ่าวที่แสนดีทำให้ผู้หญิงตรงหน้าสูญเสียสัมปชัญญะในการควบคุมตัวเองถึงเพียงนี้เทียวหรือ ปรายฟ้าอยากจะเกลียดเขมราชให้มากกว่าที่เคยคิด ทว่าความจริงอันน่าเจ็บปวดที่ทะลุทะลวงความรู้สึกของเธอคือความทุกข์ทรมานของคนอีกคนซึ่งต้องทนแบกรับลมหายใจอันไร้วิญญาณของคนที่ตัวเองรักบทที่ ๓ ความเชื่อใจ “นี่เป็นห้องนอน...ของเรา” เขมราชเอ่ยขึ้นขณะดึงมือหญิงสาวตามเข้าไปในห้องหนึ่งบนตัวบ้านหลังปลุกปลอบใจเขมรินจนหยุดร้องไห้และปล่อยเธ

แสงสุดท้ายลาลับทิวเขาไปนานแล้ว ก่อนราตรีกาลจะมาถึงบ้านกลางเขาสูงและป่าลึก ปรายฟ้าต้องกระวีกระวาดไปอาบน้ำเพื่อกลับมาหุงข้าวด้วยเตาไฟโบราณแสนยุ่งยาก เกิดมาไม่เคยทำอาหารพาลจะไข้ขึ้นตั้งแต่ตอนสุมไฟถ่าน เธอรู้เพียงว่าที่นี่เขมราชอยู่กับน้องสาวของเขาแค่สองคนและคงมีสิงห์สาราสัตว์รวมทั้งไม้ใหญ่เล็กรายล้อมเป็นเพื่อน “อะไรกันนี่!...ข้าวดิบ...โอย!” หญิงสาวอารมณ์ห่อเหี่ยวเมื่อเปิดฝาหม้อข้าวพบกับผลงานของตัวเองโดยไม่คาดฝัน เธอจำต้องตักข้าวดิบใส่จานและกลืนลงคอประทังความหิวไปก่อน เขมราชไม่คิดจะกินข้าวปลาหรืออย่างไรเพราะเธอเห็นเขายังนั่งอยู่ในสวนดอกไม้กับน้องสาวที่อิงแอบบ่ากว้างนั้นอยู่ตลอดเวลา นึกดูทีรึก็น่าสงสาร แต่แม้เป็นจริงตามคำบอกเล่าก็ช่างไร้เหตุผลที่เขาลักพาเธอมาเช่นนี้ ซ้ำไม่เคยคิดจะใช้วาจาถ้อยทีกับเธอแม้สักครั้ง ปรายฟ้ากลับมานึกเห็นใจตัวเองมากกว่าที่ต้องกลายเป็นเป้านิ่งให้เขาคอยจับผิด ยิ่งพูดถึงก้องกาจมากเท่าใดหัวใจของเขาก็ดังถูกสุมเชื้อไฟให้เพลิงแค้นยิ่งลุกโชติมากเท่านั้น แต่หากปรายฟ้าอยู่นิ่งเฉยไม่พูดอะไรเสียบ้างเธอเองที่จะเป็นฝ่ายผิดในสายตาของเขามากขึ้นทุกที ปรายฟ้

“คุณเขมเข้าไปในเมืองค่ะ เดี๋ยวก็คงมา ปรายอยู่เป็นเพื่อนคุณขิมตรงนี้แล้วไงคะ” หญิงสาวแย้มยิ้มกับบุคคลตรงหน้าซึ่งแววตามีแต่ความว่างเปล่าสะท้อนออกมาแทนคำพูด ปรายฟ้าสงสารเขมรินจับใจ นี่หรือคือสิ่งที่ก้องกาจตอบแทนไว้สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งทุ่มเทใจให้แทบหมดสิ้น สำหรับก้องกาจแล้ว เธอเพิ่งได้รู้จักเจ้าบ่าวของเธอเมื่อสามเดือนก่อน นราพยายามจัดเวลาให้เธอกับก้องกาจได้พบกันบ่อยครั้งจนดูเป็นความตั้งใจ ปรายฟ้าไม่เคยปฏิเสธความต้องการของบิดาและก็เห็นว่าเขาหาใช่คนเลวร้ายเพราะไม่เคยทำลายความไว้วางใจในตัวเธอสักหน ก่อนหน้านั้นเธอพบบุตรชายนักธุรกิจใหญ่ในงานจัดเลี้ยงของโรงแรม ก้องกาจแสดงท่าทีว่าพึงใจเธอแต่แรกพบ เขาแสดงออกชัดเจนว่าอยากสานสัมพันธ์กับเธอมากแค่ไหน หลังจากนั้นนราก็ช่วยตอบรับความมีน้ำใจของเขาด้วยการสนับสนุนให้เธอและก้องกาจได้คบกัน หากทว่าสำหรับปรายฟ้ามันเป็นแค่ปรากฏการณ์ตามครรลองของหนุ่มสาวที่วันหนึ่งต้องสร้างครอบครัว เธอไม่ได้เหงามากถึงขนาดต้องไขว่คว้าหาคนมาเคียงข้างทั้งที่หัวใจดวงนั้นยังปรารถนาใน ความรัก มาช่วยเติมเต็ม... รัก ของเธออยู่ที่ใดปรายฟ้ายังหาไม่เห็น หากแต่เธอ

ความรุนแรงจากร่างสูงใหญ่ที่กดทับอยู่เหนือหญิงสาวเบาบางลงเมื่อรู้สึกถึงการผ่อนคลายในแรงขัดขืน มือเรียวที่กรีดเล็บบนหลังกว้างแนบลงกับผิวกร้านอย่างยอมจำนนในที่สุด ปรายฟ้าหอบหายใจสะท้อนเมื่อรู้สึกว่าร่างกายไม่ยอมตอบโต้เขาอีกแล้ว เรือนร่างอรชรนั้นเป็นกบฏต่อหัวใจที่ยังดื้อรั้นเมื่อความรุ่มร้อนเริ่มแล่นผ่านจนเรือนกายสั่นสะท้านไปทุกอณูบนผิวเนื้อ เขมราชกำลังขืนใจเธอ...หญิงสาวร้องบอกกับใจตัวเอง หากแต่ใยจึงไหวเอนไปตามสัมผัสอันป่าเถื่อนทว่าสุดรัญจวนนั้นได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ท่ามกลางรสจูบที่ละลายใจเธอกลับกระตุ้นให้ปรายฟ้าปรารถนาลิ้มลองความรู้สึกแปลกใหม่แทนการผลักไสเขาไปในคราวแรก ร่างบางเริ่มลูบไล้ปลายนิ้วไปบนผิวหยาบหนาของความเป็นบุรุษเพศ สัมผัสเขาแผ่วเบาอย่างเคลิบเคลิ้มแทบไม่รู้สึกว่ากำลังลอยละลิ่วปลิวไปตามอารมณ์ที่หลีกเร้นในร่องหลืบของความคิดซึ่งบัดนี้หลุดร่วงกระจัดกระจายยิ่งกว่าสายลมไหว ความเสียวซ่านจากเรือนร่างที่ยังคงบดเบียดจุดประกายไฟกามายามเขมราชลากริมฝีปากลงมาซุกไซ้ที่ลำคอขาวเนียน ปรายฟ้าทำได้แค่เพียงเลื่อนฝ่ามือมาไว้บนมัดกล้ามของอกกว้างที่ยิ่งเขม็งเกร็งเมื่อมือหนาของเขาเอาคืนบ้

มือเรียวบางแนบลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อจรดปลายนิ้วสัมผัสความเครียดตึงบนกล้ามเนื้อหนาเมื่อเขมราชเริ่มเร่งจังหวะของการล่วงผ่านเนิ่นนานกว่าที่เธอคาดคิด เขาผ่อนตัวเองลงทุกครั้งที่ปลดปล่อยกำลังเข้าไปในทางคับแคบ สิ่งที่ทำให้ปรายฟ้ารับรู้ได้ว่าเขาพยายามช่วยหน่วงความเจ็บปวดของเธอไว้คือลมหายใจหอบและคราบเหงื่อชื้นเต็มแผ่นหลังของชายหนุ่ม “คุณเขมคะ...อา...” หญิงสาวถึงกับหลุดเสียงครางออกมาเมื่อช่วงเวลาอันเหน็บหนาวโบยบินหายไปในเวิ้งฟ้าแห่งราตรีนี้ ความเสียวซ่านกลับมากเท่าทบทวีแทนที่ความปรารถนาจะผลักไส ร่างบางรู้สึกว่าร่างกายตัวเองตอบรับทุกการเคลื่อนไหวราวดอกไม้เบ่งบานกลับมาใหม่กลางเถ้าภูเขาไฟในแดนลี้ลับ เขาทำให้เธอร้อนไปหมดทั้งข้างนอกที่ร่างนั้นเฝ้าเบียดบดความกำยำลงบนความอวบอิ่มอ่อนหวานและข้างในที่กายหญิงสาวตอดรัดทุกจังหวะของการชำแรกคล้ายจะเข้าใจ...นี่หรือคือครรลองของวิถีเพศ...ปรายฟ้าตระหนักแก่ใจว่าหาใช่แค่ปรากฏการณ์ของการครองคู่ระหว่างชายหญิงในโลกแห่งความเป็นจริงเพียงเท่านั้น มันคือความลึกล้ำ ฉ่ำหวาน เกินจะต้านทานในทะเลแห่งปรารถนา ฤาใครบางคนหลังม่านหมอก