บททั้งหมดของ เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: บทที่ 21 - บทที่ 30

“เมื่อไหร่คุณจะให้ปรายกลับบ้าน แต่ก็โปรดเข้าใจไว้ด้วยว่าปรายคงไม่บากหน้าอับอายนี่กลับไปหาพี่ก้องที่คุณเกลียดเข้ากระดูกดำได้อีก...ปรายแค่คิดถึงคุณพ่อ ป่านนี้ท่านคงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะห่วงลูกสาวของท่าน เหมือนที่คุณห่วงน้องสาวของคุณในตอนนี้” “ผมยังให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้ สัญญากับผมสิว่าคุณจะไม่คิดหนี บางที...บางทีถ้าคุณทำตัวดีกับผมก็อาจจะช่วยเปลี่ยนแปลงความตั้งใจบางอย่างได้บ้าง ไม่มากก็น้อย” แววตาคู่คมของปรายฟ้าส่องประกายแห่งความวาดหวังในทันใดที่ได้ยิน ใบหน้าขาวซีดกลับมีเลือดฝาดขึ้นบางเบาและความผุดผาดจับตานั้นก็ยิ่งจับใจผู้ที่ได้ครอบครองความงามยิ่งนัก ภายนอกทีท่าดุดันของชายหนุ่ม เขมราชรู้สึกหัวใจไหวยวบหลายครั้งหลายหนนับแต่เขาได้เป็นเจ้าของเรือนร่างในอ้อมแขน สำนึกของเขากำลังซึมซับความนุ่มนวลเอาไว้ที่ก้นบึ้ง ซึ่ง ณ ที่นั้นพายุแห่งความปรารถนาอันรุนแรงกำลังก่อตัวขึ้นมาภายใต้ความเพียรพยายามสะกดมันไว้ให้จมหายกลับไปในหลืบมืดใต้ดวงจิตอันแข็งกร้าว “คุณเขมราชคะ...นี่เป็นรายงานการประชุมค่ะ” ร่างอรชรในชุดสูทผ้าฝ้ายและกระโปรงทรงดินสอหรูเรีย

ร่างบางขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงเล็กภายในห้องนอนซึ่งข้างนอกบ้านนั่นเสียงครางครืนบนฟ้าดังสลับกับเสียงสาดซ่าของสายฝนที่ตกลงมาไม่หยุดหย่อนตั้งแต่ตอนหัวค่ำนานนับชั่วโมงแล้ว ปรายฟ้านอนเอามือปิดหูด้วยไม่พิสมัยเสียงฟ้าฟาดเปรี้ยงปร้างมาแต่ไหนแต่ไรครั้งวัยเด็ก บ่อยครั้งเธอเหลือบมองพื้นที่ว่างเปล่าข้างเตียงและไพล่นึกไปถึงร่างสูงใหญ่ของใครคนนั้นซึ่งไม่พบแม้เงาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ หลังจากทำหน้าที่พี่สะใภ้พาเขมรินเข้านอนสายฝนก็ยังกระหน่ำไม่ขาดช่วงตั้งแต่ชั่วเวลาที่รอยต่อของทิวามาบรรจบกับราตรีที่มีเมฆดำปกคลุมไปทั่งท้องฟ้า ในมุมหนึ่งของความเงียบเหงาหญิงสาวเฝ้าคิดถึงคำบอกเล่าของเขมริน เธอเป็นผู้หญิงแสนโชคร้ายในความรักที่ไม่มีวันได้สมหวัง ปรายฟ้าถึงกับน้ำตาไหลเมื่อได้รับรู้ความปวดร้าวนั้นผ่านคำพูดบอกกล่าวอดีตที่ยังเห็นแสงรังรองของฝันอันแตกสลาย แล้วตอนนี้ล่ะ...ใครกันที่น่าสงสารมากที่สุด? ความทุกข์ทรมานได้ผ่านพ้นไปแล้วสำหรับผู้หญิงคนนั้น สิ่งที่เหลืออยู่ก็แค่เถ้าถ่านของไฟฝันที่ยังตกตะกอนอยู่ในชั้นเบื้องล่างของจิตสำนึก ทว่าสำหรับเธอกลับแล้งไร้ความหวังใด ๆ ในตอนนี้ คิดแล้วให้ทุก

เขมราชเลื่อนริมฝีปากออกจากใบหน้าหวานเพื่อมองผ่านแสงตะเกียงที่โลมไล้บนความผ่องผาดใต้ร่างสูงใหญ่ ร่องรอยความขุ่นหมองในดวงตาคมแปรเปลี่ยนเป็นความรัญจวนและปรารถนาเมื่อกวาดลงมาหยุดบนผ้าลูกไม้เนื้อบางปิดบังได้แค่ยอดปทุมถันบนสองเต้ากลมกลึง ปรายฟ้าเลื่อนมือข้างหนึ่งมาปกปิดความอวบอิ่มที่ล้นทะลักออกมาอวดสายตาของเขาในยามนี้ทว่าลูกไม้อันบางเบามิได้ช่วยปกปิดอะไรได้หนำซ้ำยิ่งจะทำให้จินตนาการของผู้เยี่ยมยลยิ่งแตกเตลิดกระเจิดกระเจิงออกไปไกล หญิงสาวหยุดตั้งคำถามต่อตัวเองใยจึงยินยอมเขาง่ายดายนักตรงข้ามกลับยินดีให้เขาดึงรั้งอาภรณ์ไปจนหมดมิมีเหลือแม้ชิ้นน้อยไว้คอยปกปิดเรือนร่างกลมกลึงที่สั่นสะท้านยามร่างสูงใหญ่ปลดเปลื้องผืนผ้าบนเรือนกายแข็งแกร่งออกไปจนหมดเช่นกัน “ปราย...ตอนนี้คุณคิดถึงใครกัน...คุณคิดถึงใคร?” ชายหนุ่มถามเสียงพร่าขณะประพรมจุมพิตลงบนซอกคอหอมกรุ่นและเรือนผมยุ่งเหยิงเมื่อใบหน้างามสะบัดไปมาเบาๆ ด้วยความเสียวซ่านที่กำลังล้นทะลายออกมา “คุณเขม...ปรายคิดถึง...” เจ้าของเรือนร่างอันเย้ายวนตอบเขาด้วยการผงกศีรษะขึ้นแนบกลีบปากบางลงบนหน้าผากของชายหนุ่มที่กำลังถูไถปลายคางครึ้มด้วย

“ปรายเสียใจจริง ๆ นะคะ ที่คุณขิมต้องเป็นแบบนี้ ปรายคิดว่าวันหนึ่งเธอต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ร่างบางถอนใจเบา ๆ และกำลังจะหันกลับเข้าไปในบ้านหากชายหนุ่มไม่คว้ามือเธอไว้เสียก่อน “คุณเขม...” “ตอนนี้คุณเป็นเมียของผมแล้วนะปราย...” ร่างสูงใหญ่กล่าวพลางสายตาคมจับจ้องอยู่บนนิ้วนางของหญิงสาวที่มีแหวนเพชรส่องประกายวาววามสวมติดอยู่”ถ้าคุณเป็นสมบัติของใครแล้ว ก็ไม่ควรคิดถึงผู้ชายคนอื่นอีก”“คุณพูดอะไร...ปรายไม่เข้าใจ”“ถอดแหวนนี่ออกแล้วเอาไปทิ้งซะ! คุณไม่ใช่คู่หมั้นของนายก้องกาจอีกแล้ว ผมไม่อยากเห็นมันอยู่บนมือคุณ หรือที่ไหนก็ตามในบ้านหลังนี้ อย่าให้ผมเห็นแหวนวงนี้อีกเป็นอันขาด!” ปรายฟ้าก้มลงมองเรือนแหวนแพลตตินั่มประดับเพชรก่อนจะเงยหน้าสบตากับชายหนุ่มราวยังไม่เข้าใจความนึกคิดอันแท้จริงของคนตรงหน้า ใยเขาต้องให้ความสำคัญกับวัตถุซึ่งแม้นสูงค่าหากทว่าสำหรับเธอตอนนี้เป็นเพียงเครื่องประดับที่แทบไม่มีความหมายอันใดอีก “มันก็แค่แหวนวงหนึ่งนะคะ คุณเขม” “ไม่ใช่!...มันไม่ใช่แค่แหวนวงหนึ่ง แต่มันเป็นของแทนความรู้สึกที่คอยเตือนใจให้คุณคิ

“อุ๊ย!...” ปรายฟ้าเกือบหลุดเสียงร้องออกมาดังลั่นทันทีที่ปิดประตูลงกลอนก็รู้สึกถึงแขนหนาใหญ่โอบรัดมาจากด้านหลัง หากมิใช่กลิ่นโคโลญจน์อันแสนคุ้นเคยก็คงมิรู้เลยว่าเจ้าของอ้อมแขนคือใคร “คุณเขม!” เสียงอุทานนั้นแหบแห้งเมื่ออกหนาแสนอบอุ่นแนบสนิทอยู่บนแผ่นหลังบางขณะที่ลมหายใจเป่ารดอยู่หลังใบหู หญิงสาววางมือเรียวบนแขนใหญ่ที่รัดแน่นอยู่ใต้อกด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยให้เหตุผลตัวเองได้เลยสักครั้งว่าใยจึงรู้สึกวางใจและปลอดภัยนักในอ้อมแขนที่กระหวัดเกี่ยว “ขิมนอนแล้วหรือ?” เขมราชกระซิบถามขณะดันร่างบางให้นั่งลงบนเตียงเล็ก “ค่ะ...นอนแล้ว ปรายก็กำลังจะนอนเหมือนกัน” “ทำไมรีบนักล่ะ...ผมเพิ่งมาถึงเมื่อครู่ และก็ทันได้ยินคำพูดที่คุณปลอบขิม ผมชอบจังที่คุณบอกขิมอย่างนั้น” “ปรายทำตามหน้าที่ค่ะ...ทำตามคำสั่งของคุณ ถ้าไม่ทำปรายอาจต้องเจ็บตัวอีกก็ได้” หญิงสาวหัวใจเต้นแรงเมื่อเขาคลายวงแขนและจับไหล่ให้ตัวเธอหันมาเผชิญหน้ากับเขาใต้แสงตะเกียงอันนุ่มนวล ทั้งที่เธออยู่ใกล้ชิดเขาจนมิอาจนับครั้งหากแต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจึงยังตื่นเต้นเมื่