บททั้งหมดของ เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: บทที่ 41 - บทที่ 50

“พี่เขมจะพาคุณปรายกลับบ้านพรุ่งนี้หรือคะ?...พอขิมดีขึ้นคุณปรายก็จะไปเสียอีก”เขมรินกล่าวเสียงนิ่มเนิบกับปรายฟ้าในชุดกระโปรงสีหวานซึ่งเดินเข้ามานั่งเป็นเพื่อนขณะหญิงสาวจิบน้ำชาที่โต๊ะหน้าระเบียงบ้านในเช้าที่อากาศหนาวเพราะหมอกลงจัด เธอพิศดูใบหน้าของผู้หญิงที่เขมราชบอกว่าเป็น เมีย ของเขาโดยไม่ยอมให้เธอเปิดเผยใด ๆ เรื่องที่พี่ชายเป็นเจ้าของอัครินทร ไพรม์ เอสเตท กรุ๊ป เขมรินไม่นึกสงสัยว่าทำไมเขมราชจึงหลงใหลในตัวปรายฟ้าไม้เว้นแม้กระทั่งก้องกาจ เธอเป็นผู้หญิงสวยหวานจับจิตจับใจ ท่าทีในความงดงามนั้นเล่าเฉกดอกไม้กลีบบางน่าทะนุถนอม และเหนืออื่นใดหญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอนาทรที่เขมราชมอบให้สตรีผู้นี้ตั้งแต่คืนที่เขาเอาตัวเองเข้ารับคมมีดแทนเธอโดยไม่นึกถึงชีวิตของตัวเอง ใครกันเป็นผู้กำหนดโชคชะตาให้เจ้าสาวของคนอีกคนพลัดหลงเข้ามาติดอยู่ในบ่วงสายใยร้อยรัดของผู้ชายอีกคนซึ่งโดยทั้งหมดนั้นมิได้เกิดแต่ความตั้งใจ“ขิมขอโทษคุณปรายเรื่องคืนนั้นนะคะ ถ้าพี่เขมไม่เอาตัวเข้ามารับปลายมีดไว้ ขิมก็คงต้องกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายเพราะความไม่มีสติของตัวเอง”“ลืมมันเถอะค่ะ...คุณขิม” ปรายฟ้ากล่าวตอบขณะจับจ้องไปยังใบหน้างาม

เสียงทอดถอนใจที่ดังขึ้นหลายครั้งหลายหนภายในห้องทำงานอันโอ่โถงทำให้นายย้งซึ่งเดินถือถ้วยชาเข้ามาเดินเข้าไปใกล้ร่างของชายวัยกลางคนผิวขาวในชุดลำลองกำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงขณะยืนมองออกไปทางหน้าต่างซึ่งเบื้องนอกนั่นปรายฟ้ากำลังเพลิดเพลินอยู่กับการจัดดอกไม้ลงแจกันโดยมีก้องกาจผู้ซึ่งเกือบได้เป็นเจ้าบ่าวของเธอนั่งอยู่ใกล้ ๆ ที่โต๊ะสนามภายในสวนซึ่งได้รับการตกแต่งอย่างวิจิตรเป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่บุตรสาวของเขากลับมาอยู่บ้านโดยที่เขาก็ยังมิได้ตั้งคำถามอันใดในช่วงเวลาที่เธอหายไปแม้สักคำถามเดียว นรายังรู้สึกประหลาดใจในอากัปกิริยาหลายอย่างของปรายฟ้าตั้งแต่กลับมาในคราวนี้บุตรสาวแสนสวยของเขาไร้ซึ่งท่าทีหวาดกลัวอย่างที่คนถูกลักพาตัวพึงจะเป็น ลักษณะนิสัยก็เปลี่ยนไปมากจนเขาคิดว่าเธอยังเป็นปรายฟ้าคนเดิมอยู่หรือไม่ กลางวันชอบอยู่ในสวนและนั่งจัดดอกไม้ได้ไม่มีเบื่อ บางครั้งเขาเห็นรอยยิ้มอย่างมีความหวังอะไรบางอย่างระบายอยู่บนใบหน้าหวานในโมงยามที่เธออยู่ลำพัง“คุณท่านเป็นอะไรหรือขอรับ...หลายวันมานี้ตั้งแต่คุณปรายกลับมาดูคุณท่านยังไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่เลย”คนขับรถซึ่งพ่วงตำแหน่งคนสนิทของนรากล่า

“ถึงปรายจะพูดกับคุณลุง คำตอบที่ได้ก็จะยังคงเดิม หนำซ้ำอาจจะทำให้ท่านไม่สบายใจไปอีก สู้ปรายอยู่นิ่ง ๆ ทำตามความต้องการของท่าน พี่คิดว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด” “ทางออกที่ดีที่สุดไม่ใช่การอยู่นิ่งเฉยค่ะพี่ก้อง...อย่างน้อยที่สุดปรายควรจะได้พูดกับคุณพ่อในเรื่องที่ปรายไม่เคยรู้ อย่างน้อยที่สุดปรายก็ควรจะได้มีส่วนร่วมในการตัดสินใจของคุณพ่อได้บ้าง แม้จะสายมากไปแล้วก็ตาม!” คนดื้อดึงหันหลังเดินกลับเข้าไปยังคฤหาสน์อันโอ่อาโดยมีสายตาเครียดขึ้งของก้องกาจมองตามหลัง ชายหนุ่มลุแก่โทสะด้วยการกวาดช่อดอกไม้บนโต๊ะลงไปกระจัดกระจายบนพื้นหญ้า เขาเริ่มมองเห็นแล้วว่าปรายฟ้าหาใช่ลูกไก่ตัวน้อยไม่ บางทีเขาอาจประเมินหญิงสาวผิดตั้งแต่ต้นก็เป็นได้ หากแต่ตอนนี้ความต้องการเอาชนะคะคานทำให้เขาต้องมองเธอด้วยความรู้สึกต่างไปจากเดิม “ปราย...ปรายไม่มีทางเลือกอื่นหรอก แล้วปรายก็จะต้องพบคำตอบในท้ายที่สุดว่าไม่มีใครช่วยปรายได้ นอกจากก้องกาจคนนี้!” “คุณปรายฟ้าจะไปที่บริษัทอัครินทรหรือครับ?” นายย้งเอ่ยถามคุณหนูของเขาซึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลังขณะหักพวงมาลัยรถเก๋งสุดหรูพ

“ผมคือ เขมราช อัครินทร เจ้าของอัครินทร ไพรม์ เอสเตท นี่เป็นความจริงที่ผมไม่เคยบอกคุณ”“หรือคะ?...” ผู้รับฟังขานเรียบเสียงแหบโหยพร้อมเหยียดรอยยิ้มทั้งน้ำตา เธอกำลังเย้ยเยาะหัวใจตัวเองที่ยินดีตกเป็นข้าความรักโดยมิเคยสำเหนียกถึงด้านมืดของมันแม้แต่น้อย“แล้วมีความจริงอะไรที่คุณยังไม่ได้บอกปรายอีก อย่างเช่น...คุณแค่หลอกให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องรอผู้ชายที่สัญญาว่าเขาจะกลับมาหาเธอ บอกเธอว่าเขาจะไม่ทอดทิ้งเธอ แค่รักษาคำมั่นสัญญาว่าจะรอคอย...เท่านั้น”หญิงสาวยังคงปล่อยให้หยดน้ำใสร่วงรินออกมาจากดวงตาอันสิ้นหวังด้วยมิอาจระงับความเสียใจนั้นไว้ได้เลย เธอแค่ภาวนาว่าอย่าให้ความลวงหลอกนั้นทำร้ายความรู้สึกของเธอไปมากกว่านี้ หากก็ดูเหมือนไร้ผล เพราะความเป็นจริงได้ปรากฏแล้วว่าความลุ่มหลงและไว้ใจกำลังฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ“ปราย...” เขมราชก็เกินจะยับยั้งความรู้สึกในวินาทีนั้น ชายหนุ่มดึงร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนและกอดเธอเอาไว้หากแต่กลับสัมผัสได้เพียงลมหายใจที่เปล่าว่าง ความโกรธเกลียดและชิงชังในตัวเองทำให้ปรายฟ้าแน่นิ่งอยู่กับอกกว้างที่เคยอบอุ่นซึ่งบัดนี้มันเป็นเพียงผาหินน้ำแข็งที่แม้ได้แนบเนากลับซึมซับได้แค่ความเหน

เลขาสาวกลอกตาอย่างไม่เข้าใจว่าวันนี้เป็นวันอะไร ก่อนหน้านี้ไม่นานสาวสวยทายาทเจ้าของโรงแรมดังเดินกลับออกมาโดยไม่กล่าวว่ากระไรหากแต่สีหน้าบ่งบอกความในใจที่ไม่ปกติ ถัดจากนั้นไม่ถึงห้านาทีสาวสวยซึ่งเคยเป็นคู่ควงเก่าของเจ้านายก็เดินกระฟัดกระเฟียดตามออกมาอีกคนจนเธอต้องนั่งทบทวนว่ามีเรื่องใดเกิดขึ้นกันแน่“เฮอะ!...คู่ควงเจ้าเขมเดินอารมณ์บูดไปโน่นแล้ว ผู้หญิงคนเดียว มันเอาใจไม่เป็นรึยังไง”“สองค่ะ...คุณเอกวิน” จิดาภาชูนิ้วให้ดูยืนยันคำพูดก่อนจะเบ้ปากเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นยากจะเข้าใจ“แปลกมากเลยค่ะ...เมื่อครู่มีผู้หญิงที่...สวยมากมาขอพบบอส”“ใครน่ะ จีน”“คุณปรายฟ้า นิรกิจจากร ลูกสาวของคุณ นรา เจ้าของ ดิ เอเมอรัล ไงคะ”คราวนี้คิ้วของชายวัยกลางคนขมวดมุ่นแทบจะผูกเป็นโบว์ได้ขณะเหลือบสายตาคู่คมไปยังบานประตูห้องเบื้องหลังเลขาสาวที่ยังปิดสนิท อะไรบางอย่างเริ่มผุดพรายขึ้นในใจของเอกวิน บางอย่างที่ทำให้เขาเริ่มไม่สบายใจขึ้นมาตะหงิด ๆ“นายย้ง...คุณปรายทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ลงมาทานข้าว?”นราถามคนขับรถซึ่งยืนเอามือประสานไว้เบื้องหน้าอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ใกล้ ๆ ขณะแม่บ้านบรรจงตักข้าวใส่จานกระเบื้องเนื้อดีซึ่งส