All Chapters of เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: Chapter 61 - Chapter 70

ชายหนุ่มทำเสียงเข้มก่อนหยิบเม็ดยาและแก้วน้ำซึ่งวางในถาดข้างถ้วยข้าวต้มเย็นชืดบนโต๊ะตัวเล็กติดกับหัวเตียงให้หญิงสาวที่จำต้องหยัดกายขึ้นอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอ้าปากรับยาและน้ำที่เขาบรรจงป้อนให้อย่างมิอาจเลี่ยงเขมราชบอกกับตัวเองว่าเขาทำกับเธอมากเกินไปจริง ๆ เมื่อร่องรอยเขียวจ้ำปรากฏอยู่บนผิวขาวผ่องที่โผล่พ้นชุดนอนสายเดี่ยวโดยเจ้าตัวไม่ทันได้ก้มดูเลยว่าเนินอกอวบกำลังจะทะลักออกมาจากคอเสื้อซาตินคว้านกว้างซึ่งแทบปกปิดความยวนใจไว้ไม่ได้เลยแม้มีไข้หนักเช่นนี้ทว่าพวงแก้มบนใบหน้าหวานและริมฝีปากอิ่มซึ่งถูกพิษร้อนในกายขับจนเป็นสีแดงเรื่อทั้งเรือนผมยาวสยายรุ่ยร่ายลงบนไหล่และเนียนผิวนุ่มนวลช่างเป็นภาพอันน่าเสน่หาจับตาชายหนุ่มยิ่งนัก“คุณเขม...คุณจะทำอะไร...ปรายไม่ไหวแล้วนะคะ”ปรายฟ้าร้องเสียงตระหนกเมื่อเห็นเขาวางแก้วน้ำกลับที่เดิมและค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเหลือไว้เพียงกางเกงแค่ตัวเดียว เขมราชซ่อนยิ้มในดวงตาบนใบหน้าเสมือนยังดุดันบังคับ“ผมไม่ได้ให้คุณทำอะไรหรอก แต่ตัวคุณร้อนขนาดนี้ ผมจะช่วยถ่ายความร้อนจากตัวคุณ”“ปรายนอนห่มผ้าได้ค่ะ เอ๊ะ!...คุณเขม...อย่าสิคะ”ปรายฟ้าปัดป้องเป็นพัลวันทว่าไม่

อัญชิสากำลังคิดเรื่อยเปื่อยพลันสายตาดุจนางเหยี่ยวก็กวาดไปพบใครคนหนึ่งในชุดสูทหล่อเข้มนั่งกระดกแก้วเทวิสกี้เข้าปากอยู่อีกฝั่งหนึ่งของบาร์ หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจจนต้องย้ายที่เข้าไปนั่งใกล้ ใครคนนั้น ที่เคยเป็นของเธอ“ก้อง...ทำไมมานั่งดื่มอยู่นี่คนเดียว อัญนั่งเป็นเพื่อนมั้ยคะ?”อัญชิสาจีบปากจีบคอเสนอตัวต่อก้องกาจที่เพียงเหลือบสายตาคมมายังเธอขณะนั่งเท้าแขนบนบาร์ราวกับมีเรื่องกลุ้มใจคิดเท่าไหร่ไม่ตก“ดีใจด้วยนะคะก้อง...ได้ยินว่าเจ้าสาวของก้องกลับมาแล้ว ตอนนี้คงแฮปปี้สินะ เลยมานั่งดื่มเหล้าสบายใจอยู่ที่นี่”ก้องกาจวางแก้ววิสกี้เปล่าลงและเหยียดริมฝีปากบนกรามที่ขบแน่น“แล้วคุณล่ะ อัญ ทำไมวันนี้มาที่นี่คนเดียว เขมราช...เทพบุตรของคุณไปไหนเสียล่ะ”“เขมไม่ว่าง...” อัญชิสาพยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มแต่นัยน์ตากลับสะท้อนความกระวนกระวายซึ่งปิดเช่นไรก็มิอาจรอดพ้นจากความรู้สึกของคู่สนทนา“ก้องไม่ต้องกังวลแทนอัญหรอกนะคะ อีกไม่นานเขมก็จะขออัญหมั้นหมายอย่างเป็นทางการ เขาเป็นคนที่...รักอัญ ทุ่มเทให้อัญทุกสิ่งทุกอย่าง อัญมีความสุขมากเลยค่ะที่ได้อยู่กับเขา”“เหรอ...หึ!” ก้องกาจหันมามองเธอตรง ๆ และเสียงหัวเร

ปรายฟ้าเงียบไปและน้ำรื้นพลันเหือดแห้งในวินาทีที่เธอได้ยินเขากล่าวเช่นนั้น หญิงสาวตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกแม้แต่มือก็ปล่อยนิ่งไว้ข้างลำตัว“มีผู้ชายมากมายในโลกกลัวการต้องถูกจองจำอิสรภาพของตัวเองด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่เรียกกันว่า ทะเบียนสมรส สำหรับคนที่ไม่ได้รักกันอาจจะเรียกว่าการผูกมัด แต่ถ้าทุกอย่างเกิดจากความเต็มใจมันก็คือการแสดงสายใยของการพร้อมจะผูกพัน และสำหรับผมมันมีความหมายเป็นอย่างหลัง แต่สำหรับคุณ...”เขมราชคลายอ้อมแขนจากร่างบางที่ยืนนิ่งด้วยยังเข้าใจว่าถึงอย่างไรปรายฟ้าก็ไม่เคยยินดีกับการกระทำของเขา“คุณคงคิดเป็นอย่างแรก...ใช่มั้ยปราย”“คุณเขมคะ!”ชายหนุ่มต้องชะงักตัวเองขณะจะหันหลังกลับไปเมื่อมือบางของปรายฟ้ายื้อแขนของเขาไว้แน่น“คุณบอกปรายเองไม่ใช่หรือคะว่าจะให้ปรายมาอยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอ ปรายต้องเชื่อที่คุณพูดทุกอย่างไม่ใช่หรือคะ ทั้ง ๆ ที่ปรายกำลังจะถูกความเย็นชาของคุณฆ่าให้ตายอยู่แล้วเวลาเจอกัน ในเมื่อคุณแสดงออกว่าคุณเกลียดปราย ปรายก็ต้องเชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่การผูกมัด เพราะปรายเชื่อในสิ่งที่คุณแสดงออก เชื่อว่าคุณ...ไม่ได้รักหรือผูกพันกับปรายอีกแล้ว”เขมราชดึงร่างเจ้า

ร่างบางขยับสะโพกตัวเองเพื่อตอบรับการแทรกเข้าและคลายออกของนิ้วหนาที่สลับกับการบีบคลึงยอดเกสรที่โผล่ออกมาพ้นกลีบดอกไม้ เขากำลังทำให้เธอร้องขอในสิ่งที่เธอก็ปรารถนานั่นนักแล้ว“รัก...ปรายรัก...คุณค่ะ...เขม...ปรายรักคุณ”เสียงกระเส่าขาดเป็นห้วง ๆ ทำให้รอยยิ้มทอประกายความพึงพอใจจุดขึ้นบนเรียวปากหยักที่ยื่นเข้าไปกดจูบเรียวปากอิ่มแสนจิ้มลิ้มของปรายฟ้า เขาจะไม่ให้เธอต้องตกอยู่ในความโหยหาอันแสนทรมานนานนักเมื่อมือข้างที่ลงทัณฑ์คนปากแข็งจนคายความรู้สึกออกมาเลื่อนไปยังซิปกางเกงเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นเกินจะปิดกั้นได้ไหวก่อนขยับอันเดอร์แวร์ลูกไม้เพื่อแทรกความแข็งขันเข้าไปสุดทางแล้วเขาก็ปล่อยให้ร่างเล็กบนหน้าตักขยับโยกไปตามจังหวะที่เจ้าของร่างสูงใหญ่และหญิงสาวสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวท่ามกลางเกลียวคลื่นพิศวาสถาโถมจนเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มชื้นบนกายทั้งสองที่บดเบียดเสียดสีไม่มีท่าจะหยุดและเมื่อความวาบหวิวปลิวทะยานขึ้นยอดเขาสูงชายหนุ่มกลับกดสะโพกผายและบั้นท้ายกลมกลึงให้ผ่อนเบาจังหวะลงเพื่อซุกไซ้แก้มสากด้วยเคราบางไปบนเนินถันที่สั่นไหวตามการโยกย้ายอันรัญจวน ปรายฟ้าโอบแขนเรียวรอบลำคอและจูบซับรอยเหงื่อบนหน้าผา

เรียวปากหนาบนใบหน้าของก้องกาจที่คลี่ออกหุบลงในทันใด เขามองเห็นความแน่วแน่ส่องประกายอยู่ลึกภายในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น บรรยากาศของความเครียดตึงเริ่มแผ่ขยายโอบคลุมคนทั้งสองที่ต้องมาพบกันด้วยความรู้สึกใหม่ราวไม่คุ้นเคย เขมรินหันออกไปทางบานกระจกของห้องซึ่งเบื้องนอกเป็นภาพยอดตึกสูงในเมืองใหญ่ก่อนเปล่งวาจาเสมือนพูดกับตัวเธอเอง“ครั้งหนึ่งที่ขิมรักคุณ มีอะไรหลายอย่างบอกขิมว่าโลกนี้เป็นของขิมคนเดียวเท่านั้น และเมื่อคุณจากไป โลกทั้งใบก็ยังเป็นของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่อาจก้าวออกมาจากโลกที่ตายไปแล้วนั่นได้ ทุกอย่างเหือดแห้งไปหมดเพราะมันไม่มีน้ำเลี้ยง แต่ก็ยังคงอยู่ได้แค่ลมหายใจของซากชีวิต กับความว่างเปล่า...กับความสิ้นหวัง ตอนนี้ขิมคิดว่าตัวเองโชคดีที่หลุดออกมาจากโลกที่ไม่มีอะไรเลยใบนั้นได้ และคนที่พาขิมก้าวพ้นมาจากความทุกข์ทรมาน...คือคุณปราย”“คุณว่าอะไรนะ!” ก้องกาจพรึงเพริดกับคำพูดเสมือนตอบโจทย์ที่เขาสร้างขึ้นของอีกฝ่าย เขามึนงงไปหมดกับท่าทีราวไม่ยี่หระของเขมริน ตอนนี้คนที่อยากรู้ความเป็นไปกลับเป็นเขาเสียเองที่อยากเข้าใจคำบอกเล่านั้น เธอหันกลับมายังชายหนุ่มและเป็นผู้เหยียดยิ้มเยาะทั้งหยดน้ำตากับคว