บททั้งหมดของ เล่ห์พยาบาท ไฟปรารถนา: บทที่ 71 - บทที่ 80

ชายหนุ่มยิ้มกริ่มก่อนคลายวงแขนจากร่างเพรียวบางขึ้นรถสตาร์ทเครื่องยนต์ ก่อนถอยรถออกจากรั้วบ้านต่างคนต่างมองราวอยากให้เวลากลางวันหดสั้นเหลือเพียงชั่วยามเดียว และเมื่อเขมราชพารถแล่นลับไปจากประตูรั้ว ปรายฟ้าจึงเดินกลับเข้าบ้านด้วยความนึกคิดมากมายว่าคืนนี้เธอจะทำอะไรดีเพื่อดินเนอร์กับสามีสุดที่รักท่ามกลางบรรยากาศแสนหวานไม่มีใครแม้สักคนสังเกตว่าอีกฝั่งถนนตรงข้ามบ้านริมน้ำมีรถสปอร์ตสีเงินเมทัลลิคจอดนิ่งสนิทอยู่นานแล้ว เมื่อไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นกระจกอาบฟิล์มสะท้อนแสงจึงถูกเลื่อนลงครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวด้านคนขับขณะดึงแว่นสีชากรอบใหญ่ออกพร้อมรอยยิ้มแสยะและนัยน์ตาสะท้อนความริษยารุนแรง“มามีความสุขกันอยู่ที่นี่เอง!...หึ!...เขม คุณยังรู้จักอัญชิสาคนนี้น้อยไป แล้วคุณต้องสำนึกว่าคุณคิดผิด ที่ไม่ยอมเลือกอัญ!”เขมราชต้องเหลียวกลับไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นด้านหลังเมื่อก้าวลงจากรถเก๋งคันหรูหลังพาเข้าไปจอดบริเวณลานจอดรถชั้นใต้ดินของตึกอัครินทร“เขม!...อย่าเพิ่งรีบไปสิคะ รออัญด้วย”“อัญชิสา...” ชายหนุ่มไม่ทันก้าวขาร่างระหงของอัญชิสาในชุดกระโปรงหนังสีดำสนิทก็วิ่งเข้ามาประชิดร่างหนาใหญ่ทั้งย

ร่างเพรียวบางในชุดกระโปรงผ้าลูกไม้สีขาวขับนวลผิวให้ผ่องผาดหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้บุหนังสีครีมซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผู้มาเยือน เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแม้ความกังวลต่อสถานการณ์ตรงหน้ายังคงแอบซ่อนเบื้องหลังกิริยาอันนุ่มนวลนั้นก็ตาม“ปราย...ขอโทษนะที่พี่มาไม่บอกล่วงหน้า”“พี่ก้องรู้ได้ยังไงคะว่าปรายอยู่ที่นี่”“พี่ต้องใช้ความพยายามมากสักหน่อยสอบถามว่าเขมราชพักอยู่บ้านหลังไหนเพราะที่อยู่ของประธานบริษัทอัครินทรมีมากมาย จนรู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่...กับปราย”ก้องกาจพูดกับหญิงสาวขณะประสานมือไว้เบื้องหน้าทว่าสายตาคู่หม่นกลับมองผ่านเลยไปยังความว่างเปล่าบนผนังห้อง“ปราย...พี่ตั้งใจมาหาปราย เพราะอยากรู้ความจริงจากปากของปรายเอง”“ที่จริงปรายไม่คิดจะปิดบังพี่ก้องเรื่อนี้ แต่พี่ก้องไม่เคยสนใจที่จะฟัง...ว่าปรายกำลังจะบอกอะไร”“บางทีพี่ก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก ทั้งที่เหตุการณ์ทุกอย่างมันฟ้องตัวมันเองอยู่แล้วว่าเป็นยังไง...แต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจ เรื่องความสัมพันธ์ของปรายกับผู้ชายคนนั้นที่เขาพาปรายไปในคืนแต่งงานซึ่งพี่ก็ได้รู้แล้วว่าเป็นพี่ชายของเขมริน”ชายหนุ่มเบนสายตากลับกลับมายังหญิงสาว ปรายฟ้าเป็นผู้หญิ

ปรายฟ้าเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงขณะน้ำตาถั่งไหลออกมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลสะท้อนความผิดหวังและปวดร้าว หากมีคนมาบอกเธอจะไม่เชื่อในเมื่อนี่เป็นหลักฐานยืนยันการนอกใจของสามีชัดแจ้งกริ๊ง!! เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะตัวเล็กข้างโซฟากระชากสติของหญิงสาวกลับคืนมาอีกหน เธอกำรูปพวกนั้นไว้แน่นและขยับตัวเข้าไปใกล้อุปกรณ์ที่ส่งเสียงดังก่อนเอื้อมมือสั่นยกหูโทรศัพท์ขึ้นฟังเสียงปลายสาย“สวัสดีค่ะ...”“ไง...ปรายฟ้า นี่อัญชิสานะ”สติที่ถูกกระชากมาถูกกระชากกลับลงไปในเหวลึกเมื่อเสียงที่กังวานในหูเป็นเสียงของผู้หญิงในรูปที่กอดรัดกับเขมราช“เธอคงจะเห็นรูปพวกนั้นแล้วสินะ...เธอฟังฉันไว้ให้ดี เขมน่ะ เขาลืมฉันไม่ลง เขายังรักฉันอยู่ถึงจดทะเบียนกับเธอแล้วก็เถอะ”“หรือคะ...” ปรายฟ้ากลืนก้อนสะอื้นกลับลงไป ถึงเจ็บสักเท่าไหร่ก็จะไม่ให้ใครมาย่ำยีความรู้สึกที่แม้จะแตกสลายไปแล้ว“มันเป็นเรื่องของพวกคุณ ดิฉันไม่ได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย”“เหรอยะ แม่นางเอก!...ที่พูดอยู่ตอนนี้น้ำตาของหล่อนมันล้นอกอยู่รึเปล่า ผู้หญิงหน้าด้าน!...แย่งแฟนชาวบ้านยังจะทำเก็บอาการเป็นผู้หญิงแสนดีอยู่ได้อีก เขมเขาไม่ชอบหรอกนะ ผู้หญิงเก็บกดอย่า

“คุณปราย!” ป้านางที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องครัวร้องขึ้นสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้าไปดูร่างบางที่เขมราชวิ่งลงมาช้อนไว้ในอ้อมแขนและกดเข้ากับอกแน่น“ปราย!...ปราย!...พูดกับผมสิปราย คุณต้องไม่เป็นอะไรนะที่รัก!”“คุณเขมรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ...โอ๊ะ!...เลือด....คุณเขม คุณปรายมีเลือดออกค่ะ”เขมราชหันไปมองต้นขาด้านในของปรายฟ้าที่โผล่พ้นชายกระโปรงลูกไม้สีขาวซึ่งเลิกขึ้นมาเผยให้เห็นรอยโลหิตแดงเถือกเปื้อนเปรอะบนผิวเนียนขาวชมพู“เลือด!...ทำไมปรายมีเลือดออกล่ะครับป้านาง”“รีบพาคุณปรายไปหาหมอด่วนเลยค่ะ....ป้าสงสัยว่าเธอจะท้อง”เท่านั้นเองชายหนุ่มจึงรวบรวมกำลังช้อนร่างไร้สติของภรรยาขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วรีบตรงดิ่งไปยังรถที่เขาจอดไว้หน้าประตูรั้วก่อนเข้ามาในบ้าน เขมราชไม่มีเวลาคิดเรื่องใดอีกแล้วนอกจากชีวิตของปรายฟ้าที่เขาพลั้งพลาดทำมันพลัดหล่นลงไปใต้หลืบมืดของห้วงเวลาที่เสมือนหยุดนิ่งอยู่กับที่“คุณเขมราชครับ...ภรรยากับลูกของคุณปลอดภัยแล้วนะครับ”เขมราชยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงทันทีหลังจากนั่งก้มหน้าเอามือประสานกันไว้ที่หน้าผากนานนับชั่วโมงหน้าห้องฉุกเฉินภายในโรงพยาบาลเอกชนซึ่งได้ชื่อว่ามีระบบการรักษาผู้ป่วยดี

หญิงสาวไม่ได้รับคำตอบใดนอกจากความเงียบที่ล่องลอยท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมโดยมีเอกวินผู้อยู่เบื้องคนสำคัญทรุดกายลงนั่งฟังบุคคลทั้งสองเริ่มปรับทุกข์ต่อกันอย่างไม่ปิดบังอยู่ใกล้ ๆ“ขิม...พี่ทำผิดกับเมียพี่อีกครั้งหนึ่งแล้ว ระหว่างเรามีแต่ความหวาดระแวง พี่สับสนมากเหลือเกินเรื่องของปรายฟ้ากับก้องกาจ พี่ยอมรับว่าตัวเองใจร้อนมากเกินไปจนตอนนี้ปรายเขาจะโกรธพี่มากแค่ไหนก็ไม่รู้”น้ำเสียงแสดงความกังวลและเครียดขรึมทำให้เขมรินนึกไปไม่ถึงเลยว่าพี่ชายของเธอซึ่งเคยเป็นคนกร้าวแข็งและไม่เคยยอมใครมาตลอดกลับกลายเป็นผู้ชายอ่อนแอและไร้พิษสงไปในทันใดสำหรับผู้หญิงอย่างปรายฟ้า“เลิกสับสนเถอะนะคะ ก้องโทรมาหาขิมเมื่อวาน ตอนนี้เขาอยู่ที่ลอส แองเจลิส เขาไปอเมริกาโดยที่ไม่ได้ล่ำลาคุณปราย เขาเพียงแต่บอกขิมเพราะทำใจที่จะบอกปรายฟ้าไม่ได้ว่าเขาจากไปเพื่อลืมเธอ เขากำลังตกอยู่ในห้วงเวลาที่ขิมเคยพลัดหลงเข้าไปมาก่อน เขากำลังทุกข์ทรมานจากการถูกปฏิเสธ เราต่างได้รับบทเรียนจากความรักกันทุกคนแล้ว”ม่านนัยน์ตาคมเข้มขยายออกราวมีบางอย่างกระตุ้นเตือนความยินดีให้ปรี่ไหลขึ้นมา เขมรินหย่อนกายลงนั่งข้างพี่ชายพลางแตะแขนเป็นมัดกล้ามของชายห