43

ร่างบางยังคงออดอ้อนขณะไล้เรียวลิ้นเล็กยุยั่วให้ชายหนุ่มเปิดริมฝีปากออกซึ่งก็ได้ผล เมื่อทานทนต่อการเชื้อเชิญไม่ไหวลิ้นหนาจึงเป็นฝ่ายแทรกซอนเข้ามาในกลีบปากสีชมพูเรื่อและตวัดไปมาเบา ๆ ทว่าเร่งเร้าให้เพลิงร้อนในกายหญิงสาวแผดเผาตัวเธอให้หลอมละลาย หนทางยังอีกไม่ไกลก่อนถึงเมืองหลวงหากแต่เจ้าของร่างสูงใหญ่ก็ยังปรารถนาจะเชยชมอย่างแนบชิดสนิทในกับหญิงสาวที่เขายินยอมให้เธอกลับบ้านหลังพาไปกักขังเป็นแรมเดือน จูบหนักนั้นเร่าร้อนจนเขมราชอยากดึงอาภรณ์บนเรือนร่างบอบบางออกให้หมดหากแต่ความตั้งใจจะส่งปรายฟ้ากลับไปยังนิวาสถานของเธอทำให้เขาต้องยับยั้งความรู้สึกของตัวเองที่กำลังแล่นเตลิดออกไปพร้อมหญิงสาว

“เมื่อถึงเวลาผมจะไปหาคุณ...สัญญากับผมว่าคุณจะรอ ผมก็สัญญากับคุณเช่นกัน ที่รัก ว่าผมจะไม่ทอดทิ้งคุณ”

ชายหนุ่มให้คำมั่นเมื่อกลั้นใจเลื่อนเรียวปากออกจากจุมพิตอันดื่มด่ำ แม้ยังเสียดายหากแต่ภาระที่ยังคอยอยู่เบื้องหน้าก็สำคัญนัก

“คุณเขมคะ...” ปรายฟ้ายังเคล้าเคลียอยู่ไม่ห่างจากความแข็งแกร่งซึ่งเธอปรารถนาจะให้เจ้าของใบหน้าคมคายโอบกอดเธอไว้เช่นนี้อีกนาน ๆ ดวงตาแสนหวานเริ่มมีน้ำรื้น