40

เขมราชไม่ว่ากระไรได้แต่ดึงร่างนั้นเข้ามาแนบไว้กับอกอันอบอุ่น ปรายฟ้ามิอาจเก็บกลั้นความรู้สึกกับสิ่งที่เห็น เขมรินยังคงหอบสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายในท้ายที่สุดเมื่อทุกอย่างเสมือนเดินทางมายังขอบเวลาแห่งปลายทาง หากแต่สำหรับเธอทุกอย่างกลับเป็นจุดเริ่มต้น นับแต่นี้ชีวิตของเธอเล่าจะไปทางใด เขมราชก็ยังมิอาจให้คำตอบได้แน่นหนักว่าเขา รัก เธอมากแค่ไหน ภาษากายอาจเปิดเผยความนัย หากแต่สำหรับ หัวใจ เขากลับเก็บงำมันไว้มิเคยเอ่ยคำว่า รัก แทนคำมั่นสัญญาว่าจะไม่ยอมทอดทิ้งกัน

บรรยากาศอึมครึมของบ้านในป่าใหญ่ดูเหมือนสายลมแห่งความเข้าใจได้พัดพาหมู่เมฆทะมึนแห่งความสิ้นหวังลอยหายไปจนหมด ม้านั่งตัวยาวสีขาวในสวนสวยบัดนี้ถูกทิ้งให้ว่างเปล่าไร้เงาความเศร้าของผู้นั่งทอดอาดูรเดียวดาย ณ ที่แห่งนั้น เขมรินเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของผู้บอบช้ำทางจิตประสาทกลับมาเป็นน้องสาวคนเก่าของเขมราชอีกครั้ง

ทุกเช้าหญิงสาวจะออกมาเดินเล่นเพื่อซึมซับธรรมชาติแสนบริสุทธิ์ เธอพูดคุยกับทุกคนเป็นปกติ หากทว่าบางคราอาจยังมีหลืบเงาของความหวั่นไหวแฝงอยู่บ้างในท่าทีอันเลื่อนลอยโดยมิพักสงสัยเลยว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น เธออาจยังคิดถึงค