บทที่ 4

“คุณต้องได้เห็นแน่ปรายฟ้า คุณต้องได้รู้ซึ้งแน่ว่าคนเลวอย่างผมทำอะไรกับคุณได้บ้าง ผมรู้ว่าคุณมันอยากลองดี แล้วจะได้รู้จักคนชื่อเขมราชคนนี้ลึกซึ้งเข้าไปถึงก้นบึ้งของคุณเลยทีเดียว!”

ชายหนุ่มทิ้งสายตาและถ้อยวาจาพยาบาทลึกไว้ก่อนจะหันกลับไปจับพวงมาลัยและเหยียบคันเร่งให้รถจิ๊บคันเก่าทว่าแรงม้าเต็มพิกัดทะยานไปเบื้องหน้าผ่านป้ายบอกทางของจังหวัดกาญจนบุรี เพียงชั่วแวบปรายฟ้าก็เพิ่งนึกถึงคนขับที่อันตรธานไปพร้อมกับรถของบิดา

“นายย้งล่ะ...นี่คุณทำอะไรกับคนขับรถของฉัน คุณฆ่านายย้งแล้วใช่มั้ย คุณมันไม่ใช่แค่ชอบขโมยของ แต่คุณยังเป็นฆาตกรเลือดเย็นฆ่าคนตายด้วย!”

“หยุดพล่ามซะทีเถอะ!...ไม่มีใครหาคุณพบแล้วตอนนี้ คนขับรถของคุณเขาก็หลับสบายอยู่ในห้องน้ำที่ปั๊มนั่นล่ะ ตื่นขึ้นมาอาจจะแค่มึนและก็ไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเหมือนคุณที่ตอนนี้มารู้ก็สายไปหมดแล้ว”

“เขมราช...คุณจะพาฉันไปไหน...คุณมันคนบ้า ตำรวจต้องตามตัวคุณพบ นี่แค่จังหวัดกาญจนบุรี มันไม่ไกลจากกรุงเทพฯเลย พ่อฉันต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่...เขาต้องฆ่าคุณแน่ ๆ ที่พาฉันมาแบบนี้!”

“เฮอะ!...อยากพูดอะไรตอนนี้ก็พูดไปเถอะ เพราะหลังจากนี้คุณไม่มีสิทธิ์จะได้ใช้คำพูดร้องขอความเห็นใจจากผมอีกแล้ว ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะกับคุณ เหยื่อของคนที่คุณคิดว่าเขาเป็นฆาตกรเป็นโจรห้าร้อย อย่าหลงคิดไปเลยว่ามันไม่ไกลจากกรุงเทพ...อยากจะรู้นักว่าใครมันจะมีปัญญาตามหาคนหายเข้าไปในป่าลึก เตรียมใจไว้รับความทุกข์ทรมานของตัวเองไว้ได้เลย คงต้องโทษว่าที่เจ้าบ่าวของคุณนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้คุณต้องมาอยู่กับคนเดนตายอย่างผมแบบนี้!”

ปรายฟ้ามือเย็นเฉียบ หน้าชาขณะกัดปากตัวเองแน่น นี่มันโชคร้ายอะไรกันถึงได้ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าพรั่นพรึงเกินจะกล่าว เธอหายใจขัดอึดอัดจนอกแทบจะระเบิด หญิงสาวร่ำร้องในใจให้ใครก็ได้มาช่วยเธอออกไปจากนาทีอันบีบคั้นซึ่งไม่ใช่ฝัน ปรายฟ้าจิกปลายเล็บลงบนผิวมือซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทุกครั้งก็บังเกิดความปวดแปลบแสบบนเนื้อหนังตอบรับความเป็นจริงอันน่าหวั่นกลัวว่าเธอกำลังถูกคนบ้าเลือดลักพาตัวและถูกคุกคามจากทุกการกระทำที่ผู้ชายชื่อเขมราชแสดงออก

ถ้าผู้ชายคนนี้เกิดคิดจะฆ่าเธอขึ้นมาจริง ๆ ก็หารอดพ้นไม่ หากทว่าในความประหวั่นพรั่นใจปรายฟ้ากลับนึกคิดถึงชายที่เขมราชบริภาษอย่างรุนแรง... ก้องกาจ เช่นนั้นหรือที่เป็นคนใจร้ายทำลายน้องสาวของเขาจริง ๆ ก้องกาจ บุรุษที่มีความเป็นสุภาพชนในสายตาของผู้หญิงเช่นเธอ

เขาอ่อนโยนและให้เกียรติคู่หมั้นไม่เคยล่วงเกินเธอแม้ปลายเล็บ แล้วเขมราชเป็นใครกันจึงยัดเยียดข้อหาให้เขาเป็นยิ่งกว่าจำเลยความผิดอุกฉกรรจ์ทว่าผู้ถูกพิพากษารับโทษทัณฑ์กลับเป็นว่าที่เจ้าสาวซึ่งไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ปรายฟ้านับหนึ่งถึงร้อยเพื่อค่อยปัดเป่าความสับสนภายใน

เธอจะยอมให้เขามาทำเยี่ยงเธอเป็นทาสไม่ได้ ฉะนั้น...เธอต้องคิดหาวิธีหนี แต่แผนการที่เหลือเวลาอยู่เพียงน้อยนิดต้องรอบคอบและสุขุม หญิงสาวข่มความกลัวลงได้ยากเย็นเมื่อภาพถนนหลวงข้างทางแปรเปลี่ยนเป็นแคบเล็กและรกครึ้มด้วยไม้ใหญ่มากขึ้นทุกขณะ

            ท่ามกลางความมืดปรายฟ้ามองเห็นเพียงปลายไม้ไหวในที่ร้างไร้แสงไฟสว่างและบ้านผู้คน รถจิ๊ปคันใหญ่โยกโยนไปตามเส้นทางที่เริ่มขรุขระและลาดชันมากขึ้นทุกขณะ เสียงล้อบดเบียดพื้นเป็นหลุมบ้างนูนบ้างบอกให้รู้ว่าเส้นทางเดินรถหมดไปแล้วซึ่งอาจเป็นก้อนหินและรากไม้วางตัวอยู่รายทาง  

ใบหน้าคมคายทว่าเคร่งเครียดยังคงสงบนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปตามแสงไฟเบื้องหน้าที่สาดส่องเนินดินและหินซึ่งพาดผ่านเข้าไปยังป่ารกชัฏ

สำหรับปรายฟ้าช่วงเวลาบนรถคันนี้เสมือนชั่วชีวิต นานนับชั่วโมงที่คนขับพายานพาหนะเก่าคร่าทว่าแข็งแกร่งหลีกเลี้ยวกิ่งก้านไม้และหินดินดานราวกับเป็นผู้ชำนาญทางอย่างดีแล้ว  

เบื้องหลังมีเพียงความมืดทิ้งตัวห่างออกไปมากขึ้น ๆ เสมือนกล่าวคำอำลาต่ออิสรภาพที่น้อยลงทุกทีจนทำให้หญิงสาวยิ่งนึกหวั่นว่าแล้วเส้นทางที่เธอวางแผนหลบหนีเล่าจะสิ้นสุดลง ณ ที่ใด เธอมองไม่เห็นสิ่งใดให้เป็นที่สังเกตได้เลยว่าเป็นจุดเริ่มต้นหรือจุดจบในป่าอันลึกล้ำนี้ ฤาหากจะมีอาจเป็นตัวเธอเองกระมังที่ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนเขาจะพาเธอไปจรดที่หมายเบื้องหน้า