All Chapters of กี่ภพกี่ชาติ รักนี้ยังเป็นเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

พ.ศ. 2538 เวลา 4.00 น.รศ.ดร.ธาวิน ไตรสุวรรณ นอนลืมตาในความมืดตีสี่ของทุกวันร่างกายของเขาจะตื่นขึ้นโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุก เนื่องด้วยเขาเกิดและเติบโตในตึกแถวท้ายตลาด ตีสามตีสี่รถพ่อค้าแม่ค้าขายส่ง จะนำสินค้ามาขายให้กับพ่อค้าคนกลาง เพื่อจำหน่ายต่อให้บรรดาลูกค้าที่มาจับจ่ายซื้อของในตอนเช้าแม้ว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เป็นผู้ค้าส่ง แต่เป็นร้านขายของชำที่มีสินค้านานาชนิดเป็นที่ต้องการของเหล่าวาณิชทั้งหลาย ดังนั้น ตีสี่ของทุก ๆ วัน เขาถูกป๊ากับม๊าตะโกนเรียกจากหน้าบ้านให้มาช่วยเปิดร้าน เมื่อช่วยกันเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ตามด้วยการไล่ให้ไปอ่านหนังสือ โดยป๊าให้เหตุผลกับเขาว่า“อ่านหนังสือเช้าๆ สมองจะรับดี เพราะยังไม่มีอะไรมารกหัว”แม้ป๊าของเขาจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ป๊าก็มักจะทำให้เขาทึ่งอยู่เสมอ ๆ ไม่ว่าจะเป็นการที่ป๊าบอกว่าให้อ่านหนังสือในตอนเช้า และผลที่ได้ คือ พี่สาวทั้งสามของเขาเป็นหมอทั้งหมดหรือการรวมยอดราคาของให้ลูกค้า เร็วยิ่งกว่าการดีดลูกคิด ต่อให้ลูกค้าจะซื้อมากแค่ไหน ป๊าเขาแค่เอ่ยทวนราคาสินค้าขณะหยิบของใส่ลงถุง เมื่อยื่นให้ลูกค้าก็บอกราคาขายได้ทันที ไม่มีตกหล่นแม้แต่บาทเดียว

แต่เมื่อวานเขากลับได้รับแจ้งเรื่องน่าตกใจ และเป็นเรื่องที่เขาต้องเชิญอาจารย์หนุ่มที่เป็นแบบอย่างมาสอบถามให้กระจ่าง คณบดี ถอนหายใจออกมาก่อนเอ่ยต่อว่า“เมื่อวาน ผมได้รับแจ้งจากประธานหลักสูตรว่า มีนักศึกษาร้องเรียนว่า คาบสุดท้ายของวิชาสนามแม่เหล็กไฟฟ้าไม่มีอาจารย์เข้าสอน และพวกเขาต้องสอบในอาทิตย์หน้า หากนักศึกษาเหล่านั้นคะแนนต่ำกว่าเกณฑ์ คุณรับผิดชอบไหวรึ”ผู้มีอำนาจสูงสุดในคณะวิศวกรรมศาสตร์ ตั้งใจกล่าวอย่างช้า ๆ ให้ชัดลงไปในมโนสำนึกของผู้ฟังอาจารย์หนุ่มผู้ถูกกล่าวโทษชาวาบไปทั้งตัว รู้สึกได้ถึงลำคอ ตีบตัน สมองของเขาอื้ออึงสับสน การถูกกล่าวหาว่าทิ้งคาบสอนสำหรับคนที่อยู่ในกฎระเบียบอย่างสม่ำเสมอเช่นเขา เป็นคำพูดที่สบประมาทอย่างรุนแรงมาก- คนอย่างเขาไม่เคยละเลยหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ! ไม่เคยปฏิบัติผิดวินัย ! และทั้งชีวิตการทำงานของเขาไม่เคยถูกตำหนิจากผู้บังคับบัญชา แต่วันนี้ ! เขากลับถูกกล่าวโทษอย่างร้ายแรงว่าไม่เข้าสอนนักศึกษา จะเป็นไปได้อย่างไร - ธาวินเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นกระหน่ำ ก่อนยืนยันในสิ่งที่ตนเองเป็นว่า“ผมยืนยันว่าเมื่อวานผมเข้าสอนนักศึกษาแน่ ๆ ประธานหลักสูตรอาจจะได

ชายหนุ่มไม่ได้พูดหยอกล้อหรือหยอดคำหวานกับเธอเหมือนอย่างเคย หญิงสาวจึงพินิจคนนั่งตรงหน้าแล้วเริ่มเห็นว่า ชุดของเขาดูยับย่นผิดปกติ ใบหน้ากระจ่างใสบัดนี้หมองลง พร้อมกับผมยุ่งเหยิง เธอจึงถามเขาออกไปว่า“อาจารย์ธาวิน นัดเกดออกมาทานข้าววันนี้ มีอะไรหรือเปล่าคะ”เธอเรียกเขาว่าอาจารย์ ตามสรรพนามที่บรรดาอาจารย์ในมหาวิทยาลัยนิยมใช้นำหน้าชื่อเรียกขานเพื่อรักษาระยะห่าง เพราะเธอกับเขายังไม่ถึงขั้นตกลงเป็นแฟนกัน แม้ความสัมพันธ์จะมากกว่าความเป็นเพื่อนแล้วก็ตาม“พอดีผมมีเรื่องอยากปรึกษา”น้ำเสียงที่หลุดออกมาจากปากเขาคล้ายคนป่วยที่กำลังขอคำแนะนำจากแพทย์มากกว่าคนรู้ใจที่ต้องการคำปรึกษาจากคนรัก เขาวางช้อนลงความอยากอาหารตรงหน้าแทบจะไม่มีเลย ธาวินยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เพื่อชำระล้างจิตใจอันว้าวุ่นให้สงบลง ในหัวของเขากำลังเรียบเรียงคำพูดเพื่อที่จะถามผู้หญิงตรงหน้าให้ดูเป็นเรื่องปกติมากที่สุด เขาไม่อยากให้เธอมองเขาไปในทางที่ไม่ดี เพราะเขาเองก็หมายมั่นในใจว่าอยากให้เธอเป็นว่าที่ภรรยาของเขาในอนาคต ในเมื่อความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็เดินทางมาถึงจนใกล้สุกงอม เขาจึงไม่อยากจะสูญเสียผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างหมอเกดไป“อา

“รีสอร์ตของคุณอยู่ติดทะเลใช่ไหมครับ”“ครับ เดอะมูนวิลเลจ บีช รีสอร์ต เป็นรีสอร์ตสุดหรู หาดทรายส่วนตัว ที่ใหญ่ที่สุดของชลบุรีครับ”คำตอบจากปลายสายทำเอาหัวใจของเขาเต้นรัวราวกับตีกลอง ความทรงจำที่หายไปวันนั้น คำตอบที่เขาต้องการอยู่ใกล้แค่เอื้อม อย่างน้อยที่สุดเขาก็รู้ว่าไปที่รีสอร์ตแห่งนี้จริง ๆ “เมื่อกี้คุณบอกว่าผมมีคู่รักหรือครับ”ธาวินถามต่อ“ใช่ครับ ท่านเปิดห้องพักและขอให้ทางเราจัดบริการพิเศษเป็นดินเนอร์สุดโรแมนติกริมชายหาดให้”“ผมเนี่ยนะ” ธาวินแทบจะเป็นตะโกนออกมาคำบอกเล่าจากปลายสายทำให้เขาอึ้งจนแทบจะไม่เชื่อว่านั่นคือตัวตนของเขาจริง ๆ คนที่ไม่เคยรู้จักกับความรักเช่นเขานะหรือ จะมีดินเนอร์อันแสนโรแมนติก แม้แต่กับหมอเกดเอง เขาก็ยังไม่เคยชวนหล่อนไปทานข้าวใต้แสงเทียนเลยสักครั้ง “ครับ วันนั้น ท่านคุกเข่าขอว่าที่เจ้าสาวแต่งงาน ทางเราจึงเก็บภาพประทับใจนี้ไว้ให้ แล้วส่งเข้าเมล์ท่านตามที่ได้ให้ไว้แล้วเรียบร้อยครับ และผมก็โทรมาขอบคุณท่านด้วยตนเองอีกครั้งครับ”“คุกเข่าขอแต่งงาน”เขาอุทานออกมาคล้ายจะย้ำความชัดแจ้งกับตัวเอง สิ่งที่ปลายสายบอกเหมือนกับในความฝันของเขาไม่มีผิดเพี้ยน ความฝันจะเป

“หะ”เขาอุทานในลำคอ แทบจะหลุดปากออกมาทันทีที่เห็นภาพใบหน้าเต็ม ๆ ของหญิงสาวที่อยู่ในรูป“ลงนามเสร็จก็ไปได้แล้ว แกมีสอนตอนบ่ายไม่เหรอ”ดร.ประชาที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อน สะกิดที่ไหล่เขาเบา ๆ โดยไม่ทันเห็นอาการตื่นตะลึงของผู้เป็นเพื่อน“ประชา ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะคล้าย ๆ กับผู้หญิงที่ไปเที่ยวกับฉันที่ทะเลเลยวะ”ธาวินลุกขึ้นแล้วยื่นรูปผู้หญิงใบนั้นให้ ดร.ประชา ดู“ผู้หญิงคนนี้เหรอ”ดร.ประชา อุทานออกมาแทบจะไม่เชื่อสายตัวเอง เพราะเด็กสาวในรูป ไม่มีสิ่งใดที่เรียกว่าสวยสะดุดตา หรือการแต่งกายที่ส่อแววว่าเป็นผู้หญิงเปรี้ยวเข็ดฟันถึงขนาดลุกขึ้นมาไล่จับผู้ชายก่อนแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตของเด็กสาวในภาพดูใสซื่อมาก อีกทั้งรอยยิ้มของเธอยังดูไร้เดียงสา ไม่น่าจะกระทำเรื่องชั่วร้ายเช่นการทำของใส่เสน่ห์ให้ผู้ชายรักผู้ชายหลง แน่ ๆ“ฉันไม่แน่ใจ แต่โครงหน้าคล้ายกันมาก ผู้หญิงในฝันคนนั้น ผมยาวสลวย และดูมีน้ำมีนวลมากกว่านี้ แต่เธอในรูปนี้ดูผอมและผิวสีเหลืองซีดจนบอกไม่ถูก ที่สำคัญคนในรูปผมหยักศก”“อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ”ดร.ประชา ออกความเห็นพร้อมกับคืนรูปให้ธาวินแต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเขายังไม่ตัดใจง่าย ๆ เพราะธาวิ