ตอนที่7. ไม่รู้สิ

ธาวินเอนตัวลงนอนมือหนึ่งจับโทรศัพท์แนบหู  มือหนึ่งยกขึ้นก่ายหน้าผาก  โดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่จะยับย่นหรือชายเสื้อหลุดออกมาจากกางเกงหรือไม่

“เอ่อน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แล้วหมอเกดได้ไปทะเลกับแกไหม”

คนเป็นเพื่อนถามต่อ

“ไม่ได้ไป”

“อ่าวเหรอ แล้วหมอเกดว่าไงบ้าง”

เขาคิดว่าการที่เพื่อนของเขาได้ไปหาผู้หญิงที่ตนเองรัก เธอคนนั้นน่าจะช่วยให้คลายเครียดได้

“ฉันไม่ได้บอกหมอเกด”

“อ้าว!”

คราวนี้ คนปลายสายอุทานเสียงสูงกว่าเดิม มิน่าทำไมอาการเครียดของเพื่อนเขาไม่ลดลงบ้าง 

“ทำไมแกไม่ระบายให้หมอเกดฟังวะ เผื่อว่าอาการเครียดของแกจะดีขึ้น” ดร.ประชาโวยวายออกมา คล้ายกับดุนักศึกษาที่เรียนไม่ได้ดั่งใจ

“หมอเกดไม่ใช่จิตแพทย์ ฉันจะบอกทำไมวะ”

ธาวินตอบเหนื่อย ๆ พลางหลับตาลง มืออีกข้างกดนวดที่ขมับของตน เพราะรู้สึกปวดหัวตึบ ๆ

“ฉันรู้ว่าหมอเกดเป็นอายุรแพทย์ แต่ก็เป็นคนรู้ใจแกไม่ใช่เหรอ การที่เรามีเรื่องทุกข์ใจมาก ๆ แล้วได้ระบายให้คนที่เรารักและเชื่อใจฟัง    จะทำให้เราคลายความเครียด ความอัดอั้น หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันไม่สบายใจลดลงมากกว่าครึ่งเชียวนะ”

“ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับหมอเกด ขืนเล่าให้ฟัง คะแนนที่อุตส่าห์ตามจีบก็หายไปหมดดิวะ เพราะผู้หญิงที่ไหนเขาจะอยากแต่งงานกับคนบ้า”

“แล้วทำไมแกไม่คิดในอีกแง่หนึ่ง เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าหมอเกดรักแกจริงไหม หรือรักเพราะว่าแกเป็นผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟคเท่านั้น”

“ไม่รู้สิ”

ธาวินตอบเพื่อนได้เท่านั้น และเป็นความจริงจากใจของเขาที่สุด

คำว่า “รัก” ไม่เคยอยู่ในหัวใจของเขาแม้แต่น้อย มีเพียงสมองเท่านั้นที่สั่งให้เขาคบกันกับหมอเกดก็เพราะเห็นว่าเราทั้งคู่เหมาะสมกัน     เขาจึงคิดแทนหมอเกดเอาว่า หากเขาเป็นหญิงสาว เขาก็คงจะไม่เลือกคนที่ใกล้บ้ามาเป็นคู่ครองแน่ ๆ

“เอ่อ”

ดร.ประชาถอนหายใจออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบของเพื่อน       แล้วเปลี่ยนประเด็นในการสนทนาว่า

“เอ่อพรุ่งนี้แกจะเข้ามหาวิทยาลัยไหม ?”

“เข้า แต่น่าจะบ่าย เพราะมีสอนแล็บไฟฟ้าตอนเย็น”

“ก็ดีเหมือนกัน เพราะสำนักงานวิจัยเขาโทรมาบอกให้แกไป  ลงนามในสัญญารับทุน ฉันสอนแทนได้ แต่ลงนามแทนแกไม่ได้นะเว้ย”

“อืม รู้แล้ว”

ธาวินทำเสียงงึมงำในลำคอ

“เอ่อ ๆ พักผ่อน ๆ ไม่กวนแกแล้ว” 

แล้ว ดร.ประชาก็วางสายไป

เมื่อวางสายจากเพื่อน ธาวินก็นอนแช่บนโซฟาไม่ขยับไปไหน  แม้ตาจะหลับแต่สมองของเขายังวนเวียนกับเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวันนี้   วนไปวนมาแม้ว่าเขาพยายามจะไม่คิดถึงมันแต่จนแล้วจนรอดมันก็แตกกระจายอยู่ในสมอง จนเขาทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นกินยานอนหลับที่หมอให้มา แล้วลากสังขารตัวเองทั้ง ๆ ที่อยู่ในชุดทำงานขึ้นไปนอนบนเตียง ไม่รู้ว่า  ดึกแค่ไหน หรือใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าที่เขาจะหลับไปโดยไม่รู้ตัว

คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ส่องดวงดาราระยิบตา  ลมทะเลโชยอ่อน ๆ ร่วมเป็นสักขีพยานแห่งรักของคู่หนุ่มสาว

เสียงเพลงรักบรรเลงขับกล่อมเบา ๆ ในขณะที่มือเรียวนุ่มของสาวน้อยแตะบนบ่าเขา อีกมือหนึ่งของเธอถูกเขากุมไว้ในฝ่ามืออุ่น

ธาวินโอบเอวบางของหญิงสาวเอาไว้ด้วยมืออีกข้าง  เขาประคับประคองหล่อนเต้นรำอย่างสุภาพอ่อนโยน ท่ามกลางแสงจันทร์แสงดาวริมชายหาด

ชายหนุ่มมองสบตาคู่สวยของหญิงสาวในวงแขน ดวงตาของเธอทอประกายระยับยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า รอยยิ้มของเธอละมุนยิ่งกว่าดวงจันทร์ เธอเป็นดั่งเช่นสว่างท่ามกลางความมืดมิดในใจเขา

เธอจะรู้หรือไม่ ส่วนลึกในหัวใจของเขาไม่แข็งแกร่งดั่งเช่นเคย ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา หัวใจดวงนี้มันหวั่นไหว มันรู้สึกห่วงหาและอาทร ราวกับว่าหัวใจของเขามันรอเธอมาแสนเนิ่นนาน

“แต่งงานกับผมนะ”

เขาพูดขึ้นท่ามกลางเสียงคลื่นผสมผสานกับเสียงดนตรี

หญิงสาวช้อนตามองขึ้นสบตาเขา ธาวินเห็นน้ำใส ๆ เอ่อล้นขึ้นในดวงตาคู่สวย เขาจุมพิตลงที่หน้าผากของเธอพร้อมกับเอ่ยย้ำอีกครั้งว่า

“แต่งงานกับผมนะ”

ไม่มีคำตอบจากหญิงสาว มีเพียงน้ำตาที่ไหลหยาดหยดลงอาบสองแก้ม เขาจึงจูบซับน้ำตาของเธออีกครั้ง แล้วลดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเธอ มือหนึ่งประคองมือเธอไว้ อีกมือก็ล้วงเอาแหวนรุ่นวิศวะของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วบรรจงสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ พร้อมกับเอ่ยว่า

“แต่งงานกับผมนะ”

หญิงสาวพยักหน้าทั้งน้ำตา ชายหนุ่มจุมพิตลงบนหลังมือข้างที่สวมแหวนให้เธอ เพื่อตราหมั้นคำสัญญาที่ได้ให้ไว้

แซะ !

วาบ !

แสงสว่างวาบขึ้น จนเขาต้องหันไปมอง แต่ก็เห็นเพียงแสงเจิดจ้าสว่างจนขาวโพลนไปหมด จากนั้นหูเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโทรศัพท์มือถือ

กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ธาวินสะดุ้งตื่นขึ้น เขายกมือขึ้นป้องสายตาเพราะแสงสว่างจากภายนอกสาดส่องเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่านที่ปลิวไสวตามแรงลม   เขาฝันถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว แต่เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงยังคงแผดเสียงร้องไม่หยุด

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เขาจึงลุกขึ้นควานหาโทรศัพท์พร้อมกับเหลือบตามองนาฬิกาที่หัวเตียง

‘จะเที่ยงแล้วรึ’

เขาอุทานในใจ ไม่คิดเลยว่ายานอนหลับจะทำให้เขาตื่นสายขนาดนี้ เมื่อคว้าโทรศัพท์มาได้คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากัน เพราะหน้าจอโทรศัพท์แสดงเบอร์ที่ไม่ปรากฏชื่อ แล้วจึงกดรับ

“ครับ” 

เขากรอกเสียงลงไปสั้น ๆ เช่นเคย

“สวัสดีครับ คุณธาวิน ผมผู้จัดการของเดอะมูนวิลเลจ บีช รีสอร์ต”

ปลายสายแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ  

ธาวินจึงนิ่งฟังก่อน ยังไม่กดตัดสายทิ้งเหมือนเช่นที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นสาวโทรมาขายประกันชีวิต หรือเซลล์ขายเครื่องมือวิทยาศาสตร์  เขามักจะกดตัดทิ้งทันทีที่ปลายสายเริ่มแสดงตัวตนว่าขายของ

“ทางเราขอขอบพระคุณท่านมากที่ใช้บริการพิเศษเมื่อวันที่ 24  ตุลาฯ ที่ผ่านมา ดังนั้นทางเราจึงขอส่งภาพช่วงเวลาแห่งความสุขของท่านกับคู่รักให้เป็นของกำนัลแทนคำขอบคุณครับ”

คำพูดจากปลายสายเปรียบเสมือนคลื่นน้ำเย็นเฉียบลูกใหญ่ที่สาดซัดกระแทกร่างของเขาทั้งร่าง ดวงตาลุกโพลง  มือกำโทรศัพท์แน่น ละล่ำละลักถามทั้งที่เสียงยังแหบแห้งเพราะเพิ่งจะตื่นนอน