บททั้งหมดของ กี่ภพกี่ชาติ รักนี้ยังเป็นเธอ: บทที่ 31 - บทที่ 40

“อะไรกัน ยัยมีนา เรียกฉันเสียดัง ตกใจหมด”คนถูกเรียกส่งสายตาค้อนขวับให้เพื่อนสาว แต่กระนั้นใบหน้าสวย ๆ ของเธอก็มิอาจลดความงามลงได้เลยนอกความงามภายนอกแล้ว ความงามที่จิตใจภายในของเธอยังแผ่รัศมีความชุ่มเย็นมาเผื่อแผ่บรรดาเพื่อนร่วมงานที่อยู่ใกล้ ๆ“ก็ฉันเรียกเธอตั้งสามสี่หนแล้ว แต่เธอเอาแต่จ้องทีวีนี่นา ข่าวในทีวีมีอะไรน่าสนใจเหรอ”แพทย์หญิงมีนา เพื่อนที่เรียนหมอรุ่นเดียวกันกับเรวดีถามขึ้น พลางเงยหน้ามองทีวีที่ปรากฏภาพสีขาวดำ แต่ภาพข่าวได้เปลี่ยนไปสู่ช่วงโฆษณาสินค้าแล้ว“สงครามที่ซีกโลกตะวันตกกำลังจะลุกรามมาที่เอเชีย เกรงว่าญี่ปุ่นจะบุกมาที่ไทยด้วย”เรวดีบอกเพื่อนสาวด้วยสีหน้ากังวลใจ เธอเป็นลูกสาวของท่านรองเลขานุการกองทัพบก หรือ พันเอกเกรียงไกร สถิตรักษาชาติ ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นกว่าใคร เพราะครอบครัวของเธอเป็นประดุจรั้วป้องกันภัยของชาติในยามสงคราม“คงไม่หรอก”มีนาปฏิเสธไม่ได้เต็มเสียงนัก เธอเป็นลูกสาวร้านโชห่วยท้ายตลาด ทำให้รู้ว่าช่วงนี้ข้าวของแพงขึ้น และประชาชนเริ่มกักตุนสินค้ามากขึ้น อาจจะเป็นเพราะว่าทุกคนต่างตื่นกลัวกับข่าวสงครามเธอรีบสลัดความกังวลทิ้งไป เพราะคืนนี้ทั้งคืนเธอต้อ

เสียงล้อรถเสียดสีไปกับถนน ชายหนุ่มหักพวงมาลัยรถเพื่อหลบร่างคนที่ล้มกลิ้งไปอีกทางเมื่อรถหยุดแล้ว ธราดลรีบเปิดประตูรถวิ่งไปดูคนที่ตัดหน้ารถเขาด้วยความเป็นห่วง เขาเข้าไปเขย่าร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่กลางถนน“คุณครับ คุณครับได้รับบาดเจ็บไหมครับ”พลั๊วะ !ร่างนั้นเงยหน้าขึ้นพร้อมปล่อยหมัดหนัก ๆ เข้าไปเสยคางของธราดลเต็มแรงชายหนุ่มไม่ทันระวังตัวจึงล้มลงไป“อาจารย์ธาวิน !”อิงดาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ยังไม่ทันที่ธราดลจะลุกขึ้นได้ ร่างบึกบึนกำยำของชายอีกคนก็วิ่งเข้ามาเตะเขาที่สีข้างเต็มแรงตุบ !“อึก” ร่างของธราดลทรุดลงไปอีกครั้ง เขาทั้งเจ็บ และจุกจนต้องงอตัว หากสู้กันซึ่งหน้า ๆ เขาไม่มีทางถูกทำร้ายง่าย ๆ แบบนี้แน่ ชายหนุ่มกัดฟัน พลิกตัวหลบเท้าอีกข้างของชายร่างใหญ่อีกคนที่วิ่งเข้ามาสมทบ เมื่อยืนขึ้นได้เขาก็เตะเท้าออกไป จนพวกมันถอยห่างออกไปหลายก้าว เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเขา ชายฉกรรจ์ที่ลอบทำร้ายเขาพวกนั้น ล้วนใช้ผ้าดำปิดหน้า เหลือให้เห็นแค่ตา“ฉันเป็นทหาร รู้ไหมว่าทำร้ายข้าราชการมีความผิด”ธราดลตั้งการ์ดคุมเชิง ตอนนี้หนึ่งต่อสาม ยังไงเขาก็เสียเปรียบ จึงต้องขู่พวกมันไปเพื่อประวิงเวลารอ

“แล้วพ่อจะมั่นใจได้อย่างไร ว่าลูกสาวของพ่อจะไม่แอบเอามันมาสวมอีก ลูกก็รู้ เราเป็นหญิงไทย และยังเป็นลูกท่านรองเลขานุการกองทัพบก การที่สวมแหวนไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายก่อนเข้าพิธีแต่งงาน พ่อว่ามันไม่งามนะ”“ก็ได้ค่ะ”เรวดีถอดแหวนให้พ่ออย่างอิดออด พ่ออธิบายยืดยาวขนาดนี้ ท่านคงเห็นว่าไม่เหมาะสมจริง ๆ จึงไม่อยากให้เธอสวม“อืม ดีมากลูกรัก พ่ออยากให้รู้ว่าสิ่งที่พ่อกระทำทั้งหมดก็เพราะหวังดีกับลูกเสมอ ลูกเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ”เสียงบิดาเต็มไปด้วยความห่วงใย ลูกสาวจึงยิ้มให้พ่อก่อนกล่าวว่า“ลูกทราบค่ะ”จากนั้น ภาพตรงหน้าของอิงดาวก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้ อิงดาวพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่ในทางเดินที่เชื่อมต่อระหว่างตึกกับลานจอดรถ ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังเดินออกมา จากตัวอาคารผู้ป่วยนอก ของโรงพยาบาลวังหลังผู้หญิง คือ เรวดี อิงดาวจำตนเองในอดีตชาติได้ดี แต่ผู้ชายที่เดินเคียงข้างเธอกลับไม่ใช่ธราดลชายหนุ่มผู้นี้ รูปร่างสูงบาง ผิวขาว ใบหน้าอ่อนโยนมีแว่นตาสวมเป็นกรอบให้กับดวงตาเรียวชั้นเดียว สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีดำรีดเรียบกริบจนเห็นคมเหลี่ยมปรากฏขึ้นชัดเจน “ขอบคุณนะครับ ลำบากคุณเรวดีแล้วท

แม้แต่ชีวิตของธราดลเองยังเอาไม่รอด แล้วชายหนุ่มจะปกป้องดูแลลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวของเขาได้อย่างไร มีแค่ยศยังไม่พอ ต้องมีอำนาจและทรัพย์สินมากพอจึงจะผ่านพ้นวิกฤตินี้ไปได้“อย่าเอ่ยถึงความรักโง่ ๆ ของมึงให้กูได้ยินอีก เพราะความรักของแกมันปกป้องชีวิตลูกสาวกูไม่ได้ !”ธราดลได้แต่ปรือตาขึ้นมอง ปากขยับคล้ายจะเถียงแต่กลับไม่เสียงเปล่งออกมา ในใจของเขาต่อต้านคำพูดนั้นอย่างรุนแรง ความรักที่เขามีต่อเรวดีมันมากพอที่เขาจะสละชีวิตเพื่อปกป้องเธออย่างดีที่สุด เพราะหากขาดเรวดีไป เขาก็คงจะขาดใจเหมือนกัน“เหอะ ! ดูจากแววตาของมึงแล้ว มึงคงจะยังไม่เข้าใจที่กูบอก เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน กูจะส่งมึงไปที่ชายแดน บางทีลูกปืนกับลูกระเบิดแถวนั้น อาจจะช่วยให้มึงคิดขึ้นมาได้ว่า ระหว่างความรักโง่ ๆ กับชีวิตของแม่ แก่ ๆ ของมึง อะไรสำคัญกว่ากัน !”พันเอกเกรียงไกรกล่าวชัดเจน เน้นทีละคำ เขาปล่อยปืนลงธราดลได้ยินคำว่า - แม่ – ความห่วงใยในตัวมารดาแล่นเข้าสู่หัวใจ จนรู้สึกใจหายวาบ ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างอยากลำบาก เผยอปากเอ่ยอย่างอยากลำบากว่า“ยะ อย่าทำอะไรแม่ผม”“หึ ! ระหว่างที่กูส่งมึงไปอยู่ชายแดน กูสัญญาว่าแม่มึงจะปลอดภัย

คนถูกเรียกหยุดเดิน ใบหน้าเขาบึ้งตึงคล้ายกับโกรธใครมาเป็นสิบชาติ เขาดึงมือของเธอออกจากแขนเขา พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงแข็ง ๆ ว่า“คุณหมอเรวดี”เขาเรียกชื่อเธอเต็มยศ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงสาวนิ่งอึ้งไปชั่วขณะกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา จากผู้ชายที่แสนอ่อนโยนกับเธอเสมอมา บัดนี้กลับมีแต่ความเย็นชาและหมางเมิน“โปรดสำรวมด้วย ที่นี่คือสนามรบ ไม่ใช่ที่สำหรับพลอดรัก”“พี่ดล !”เรวดีอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เธอสบตาที่ว่างเปล่าของเขา มันทำให้เธอรู้สึกว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อนในชีวิต“ในค่ายแห่งนี้ ผมคือผู้กองธราดล”คำพูดของผู้กองหนุ่ม ทำให้หญิงสาวกัดฟันแน่น เธอกลืนก้อนแข็ง ๆ ลงในลำคออย่างยากลำบาก เธอเดินทางมาหลายร้อยกิโล บุกป่า ฝ่าดงเพื่อต้องการมาพบเขา อยากรู้ว่าเขาสุขสบายดีหรือไม่ แต่สิ่งที่เธอได้รับตอบแทนกลับเป็นความเย็นชา และห่างเหิน“ผู้กอง ดิฉันขอรบกวนเวลาคุยธุระด้วยสักครู่”เรวดีบอกเขาคำพูดที่รักษาระยะห่างของหล่อน ทำให้เขาเจ็บปวดใจพอกัน“ตามมา”ธราดลบอกสั้น ๆ แล้วเดินนำเธอไปยังด้านหลังค่ายที่พัก เรวดีเดินตามร่างสูงไปแสงแดดยามบ่ายแก่ ๆ ในป่าดิบแล้งส่องแส