บททั้งหมดของ กี่ภพกี่ชาติ รักนี้ยังเป็นเธอ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ด้วยความขยันขันแข็งและมุ่งมั่นในการทำงานของอาจารย์ธาวิน อิงดาวจึงไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เขาเป็นอาจารย์คนแรกที่ได้รับตำแหน่ง “รองศาสตราจารย์” ของคณะที่มีอายุน้อยที่สุด และเป็นผู้มีผลงานวิจัย โดดเด่นจนได้รับรางวัลระดับชาติอิงดาวยิ้มที่มุมปาก ดวงตาอิดโรยมองไปรอบ ๆ ตัวอาคารแล้วมาหยุดอยู่ที่แปลงบัวดินที่ปลูกเอาไว้รอบทางเดินของคณะ ดอกสีชมพูบานเย็นของมันแข่งกันเบ่งบานในช่วงหน้าฝน ผีเสื้อสีเขียวตองอ่อนตัวนิดบินวนจากดอกนั้นสู่ดอกนี้ด้วยความรื่นเริง อิงดาวนึกสงสัยในใจ ผู้ชายที่มุ่งมั่นในการทำงานอย่างอาจารย์ธาวิน จะมองเห็นความสวยงามที่อยู่ ใกล้ ๆ ตัวบ้างไหม เขาเคยมองท้องฟ้าสีส้มแดงยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินบ้างไหม อิงดาวย่อตัวลงนั่งใกล้ ๆ ต้นบัวดิน ผีเสื้อสีตองอ่อนตัวหนึ่งกำลังขยับปีกเบา ๆ ขณะที่ดูดกินน้ำหวานจากดอกบัวสีสด“เจ้าผีเสื้อน้อย รู้จักอาจารย์ธาวินไหม เขาเป็นอาจารย์ที่ขยันและเก่งมาก ๆ เลยนะ จะมืดแล้วอาจารย์ยังไม่กลับบ้านเลย ไม่รู้อาจารย์จะ หิวข้าวไหม อาจารย์จะเหนื่อยไหม หากเจ้าเห็นอาจารย์ผ่านมาแถวนี้ ช่วยบอกอาจารย์ให้หน่อยนะว่า ฉันเป็นห่วง”เธอระบายยิ

สิ่งที่พยาบาลบอกล้วนตรงกับอาการที่อิงดาวเป็นทั้งหมด มันตอกย้ำให้หญิงสาวยอมรับความจริงในสิ่งที่เกิดขึ้น“โรคนี้เป็นโรคทางกายภาพไม่มีทางรักษาหาย ต้องใช้วิธีการฟอกเลือดล้างไตเพื่อต่อชีวิตไปเรื่อย ๆ สำหรับคนไข้เป็นระยะสุดท้ายแล้วต้องมาฟอกเลือดที่โรงพยาบาลสัปดาห์ละ 3 ครั้ง ครั้งละ 4 – 5 ชั่วโมง นะคะ”พยาบาลอธิบายให้คนไข้ฟังจนครบ เพราะคนไข้โรคไตเป็นโรคเรื้อรังที่จะต้องรักษาตลอดชีวิต หากคนไข้เข้าใจโรคที่เกิดขึ้นและดูแลรักษาตนเองควบคู่กับการฟอกเลือดก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกหลายปี ซึ่งขึ้นอยู่กับกำลังใจของคนไข้ด้วยเมื่อคนไข้ยังคงนิ่งไม่มีคำถามเพิ่มเติม พยาบาลจึงหันไปเอ่ยกับญาติคนไข้ที่กำลังเช็ดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างว่า“รบกวนคุณแม่มาชำระค่าใช้จ่ายในการฟอกเลือดที่ห้องจ่ายเงินด้วยค่ะ”“เท่าไหร่คะ”เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของญาติคนไข้ แต่กลับเป็นคนไข้สาวบนเตียงที่รีบถามขึ้น“ประมาณสามพันห้าร้อยบาทในครั้งแรกนี้ค่ะ แต่ครั้งต่อไปก็ประมาณ สองพันกว่าบาทจ้า ส่วนตัวเลขที่แน่ชัดต้องถามที่ห้องจ่ายเงินนะคะ”พูดจบพยาบาลก็เดินออกไปดูคนไข้ที่เตียงอื่น ๆ ต่อไป จากนั้น ตะวันก็พยุงนางจันทร์

“ขอให้ฉันได้รักกับอาจารย์ธาวินสักวันได้หรือไม่”แม้ปากบางซีดจะขยับเพียงเล็กน้อยและเสียงแผ่วเบา แต่หูทิพย์ของท่านยมทูตทั้งสองได้ยินอย่างแจ่มชัด และเมื่อตรวจดูดวงชะตาของหญิงสาวกับผู้ชายที่เธอบอกกลับพบว่าทั้งคู่ไม่มีบุญวาสนาต่อกันบุรุษผู้นั้นที่เธอต้องการจะรัก เขาสะสมบุญบารมีไว้มาก ชาตินี้จึงได้เกิดมาเป็นมนุษย์เพศผู้ในฐานันดรสูงศักดิ์ เพียบพร้อมด้วยสติปัญญา ทรัพย์ และรูปลักษณ์ สตรีผู้ที่ครองคู่บุรุษที่มีบุญญาธิการเช่นนี้ ต้องมี บุญบารมีทัดเทียมกันส่วนเธอคนนี้ บุญเก่าที่สะสมไว้น้อยนัก เกิดมาในฐานันดรต่ำศักดิ์ ด้อยทั้งปัญญา ทรัพย์และรูปโฉม อีกทั้งอายุเธอก็แสนสั้น มีเพียงเศษกรรมเก่าที่เกิดจากการยึดมั่นถือมั่นในภพชาติที่แล้ว จึงทำให้เธอได้พบเขาอีกครั้งดังนั้น ท่านยมทูตร่างใหญ่จึงเอ่ยกับเธออย่างตรงไปตรงมาว่า“เสียใจด้วย เราไม่อาจทำให้เจ้าสมดั่งปรารถนา เพราะในภพนี้ชาตินี้เจ้ากับผู้ชายคนนั้นไม่มีบุญวาสนาต่อกันอีกแล้ว”คำพูดที่ยมทูตพูดนั้น ใช่ว่าเธอจะไม่เคยคิด อิงดาวบอกตัวเองเสมอว่า เธอกับอาจารย์ธาวินไม่มีทางรักกันได้ ไม่คู่ควร เขาไม่เคยเห็นหล่อนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่พยายามตัดใจ

“เศษกรรมของเจ้ากับเขายังพอหลงเหลืออยู่ บัดนี้คนที่เจ้ารักมาถึงแล้ว เจ้าไปหาเขาเถอะ ก่อนที่เวลาจะหมดลงเสียก่อน”“ขอบคุณท่านยมทูตมาก”เสียงใส ๆ ดุจระฆังแก้วของอิงดาวเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างระหงจะรีบสาวเท้าลงไปหาเจ้าของรถที่จอดรอเธออยู่หน้าบ้านตลอดทางเดินที่อิงดาวเดินผ่านแปรเปลี่ยนไปจากบ้านห้องแถวไม้ผุ ๆ กลายเป็นเรือนทรงไทยไม้ศักดิ์หลังใหญ่ มีสนามหญ้าและสวนดอกไม้หน้าบ้าน รถยุโรปสีเงินวาวของอาจารย์ธาวินจอดรอที่ประตูรั้วเมื่อร่างบางก้าวพ้นประตู ร่างสูงสง่าของอาจารย์ธาวินก็ก้าวลงจากรถ อิงดาวหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วมองเขาอย่างพินิจผู้ชายที่เธอแอบรักมาเนิ่นนานยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ร่างสูงสง่านั้นที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวทุกครั้งที่เจอ แววตาภายใต้กรอบแว่นที่แสนอบอุ่นนั่นกำลังมองเธอ รอยยิ้มที่ชวนหลงใหลเกิดจากริมฝีปากบางของเขา เสียงทุ้มน่าฟังกว่าเสียงของสรรพสิ่งใด ๆ ในโลกกำลังเรียกชื่อเธอ“อิงดาว”- เขาเรียกชื่อฉันจริง ๆ –น้ำใส ๆ รื้อขึ้นจนคลอเต็มหน่วยในดวงตาของหญิงสาว เธอรอวันนี้มาแสนนาน วันที่เขาไม่เดินหนี วันที่เขามองเห็นเธออยู่ในสายตาสักครั้ง“อาจารย์ ธะ ธาวิน” อิงดาวเรียกชื่อเขาเจือเสียงสะอื้

เขาเอ่ยทวงรางวัลแววตากรุ้มกริ่ม อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอิงดาวมองสบตาเขาด้วยความรักทั้งหมดที่มี หล่อนประคองแก้มทั้งสองข้างของเขาไว้ในมือนุ่ม จากนั้นก็เขย่งเท้า แตะริมฝีปากนุ่มลงบนริมฝีปากของอาจารย์หนุ่มเสี้ยววินาทีนั้นฝ่ามือใหญ่ข้างที่เหลือของเขาโอบรอบเอวหญิงคนรัก วงแขนแกร่งรั้งร่างบางให้เข้าประชิดแผงอกกว้าง ใช้ปลายลิ้นอุ่นค่อย ๆ ไล้ไปตามริมฝีปากหวานของเธอ เหมือนกับว่าเขาได้ค้นพบสิ่งที่หัวใจค้นหามาเนิ่นนาน ยิ่งลิ้มลองยิ่งลุ่มหลงเธอมากขึ้น เมื่อกลีบปากบางเผยอออก เขาก็แทรกปลายลิ้นอุ่นซ่านเข้าไปในโพรงปากหวานอิงดาวรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงทั้งเขาและเธอ ลมหายใจติดขัด ยิ่งเขาจุมพิตดูดดื่มโหยหามากเท่าไหร่ แขนขาของเธอยิ่งอ่อนแรงมากขึ้นเท่านั้น เหมือนรอบกายเต็มไปด้วยสีขาวโพลนพร้อมกับมีแสงเปล่งประกายระยิบระยับ นี่ใช่หรือไม่ที่เขาเรียกว่า อัญมณีหิมะของคู่รักรถยุโรปสีเงินวาววิ่งบนถนนสายที่มุ่งหน้าสู่รีสอร์ตชื่อดังที่มี หาดทรายส่วนตัว ตะวันอ่อนแสงลงมากแล้วเขาจึงปิดแอร์ และลดกระจกลงเพื่อรับลมธรรมชาติด้านนอก อิงดาวเอาคางเกยกับขอบประตูรถมองทิวทัศน์ข้างทางที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เธออยากจะเก็บทุกภา