All Chapters of กี่ภพกี่ชาติ รักนี้ยังเป็นเธอ: Chapter 41 - Chapter 50

ทีมแพทย์และพยาบาลกรูกันเข้ามาในห้อง ผู้กองธราดลจึงขอตัวออกมาด้านนอกเพื่อให้หมอได้ตรวจดูอาการหญิงสาว“จัดกำลังทหารเฝ้าที่เต็นท์ทีมแพทย์อาสาด้วย และจับตาดูลูกสาวผู้พันเป็นพิเศษอย่าให้เธอก่อเรื่องยุ่งยากอะไรอีก”ผู้กองธราดลออกคำสั่งกับหัวหน้าพลทหารที่เดินมาตรวจตราในบริเวณนั้นพอดี“ครับผม”หัวหน้าพลทหาร ตบเท้าทำท่าตะเบ๊ะมือรับคำสั่งอย่างแข็งขันหวีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดหวีดดดดดดดดดดดดดดดดหวีดดดดดดดดดดดดเสียงสัญญาณกรีดร้องขึ้นท่ามกลางความมืด แม้จะเบาหากแต่ว่าหวีดแหลม ธราดลและพลทหารทุกคนภายในค่ายต่างยืนนิ่งเงี่ยหูฟังเสียงสัญญาณนั้น เมื่อแน่แก่ใจแล้วว่าเป็นสัญญาณลับจากหน่วยลาดตระเวน ธราดลจึงสั่งรวมพลเพื่อวางแผนรับมือการซุ่มโจมตีจากศัตรูตึง ตึง ตึงตึง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆเสียงตบเท้าวิ่งพร้อมกันอย่างเป็นระเบียบของทหารภายในค่ายเรียกความสนใจจากทีมแพทย์อาสา“เกิดอะไรขึ้น พวกเขาวิ่งไปไหนกันดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้”พยาบาลคนหนึ่งร้องถามพลทหารที่เฝ้าอยู่หน้าเต็นท์“มีข้าศึกลอบโจมตี ผู้กองจึงเรียกรวมผล เตรียมออกไปสลัดฝ่ายศัตรูไม่ให้ล่วงล้ำเข้ามาในค่ายครับผม!”พลทหารยามรายงาน“ข้าศึกบุกรึ ! ตายแล้ว น่ากลัวจ

นางเนียรถลึงตา กัดฟัน พูดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว นางไม่ได้เกลียดที่หล่อนเป็นแฟนกับลูกชาย แต่นางเกลียดที่เธอเป็นลูกสาวผู้พัน คนที่ทำให้ลูกชายของนางแทบจะเอาชีวิตไม่รอดตั้งหลายครั้งหลายหนหมอเรวดีได้ยินดังนั้น ถึงกับตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก คำพูดนั้นกระทบกระเทือนจิตใจของเธออย่างรุนแรง“ออกไป ! ออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน ! หญิงกาลกิณีที่นำแต่ความทุกข์ระทมมาให้แบบนี้ ฉันไม่มีทางให้ลูกชายฉันแต่งกับเธอแน่ ! ออกไป !”นางเนียรตรงเข้าไปดึง แล้วผลักร่างของหมอเรวดีออกไปให้พ้นหน้าห้องผ่าตัด ทั้งผลักทั้งตะคอกหญิงสาวอย่างคนเสียสติร่างของหมอเรวดีซวนเซไปตามแรงผลัก ทั้งคำพูด ทั้งสายตา จงเกลียดจงชังของหญิงชราทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน อีกทั้งยังเจ็บไป ทั้งใจ เพราะสิ่งที่แม่ของผู้กองธราดลพูด ล้วนจริงทุกคำ เธอเป็นต้นเหตุให้เขาต้องไปรบที่ชายแดน และเป็นเพราะเธออีกเช่นกัน ที่ทำให้เขาต้องถูกระเบิดจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้“หยุดนะ !”เสียงเหี้ยมเกรียมอย่างทรงอำนาจดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ ในชุดทหารพันเอกเต็มยศ เสียงรองเท้าคอมแบททหารย่ำลงบนพื้นหินอ่อนด้วยการลงส้นเท้าอย่างหนักจนเกิดเสียงสะท้อนดังก

หมอเรวดีขยับเข้าไปใกล้เตียง น้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาอย่างกั้นไว้ไม่ไหว เธอดีใจที่เขาฟื้นคืนสติขึ้นมาจริง ๆ หล่อนเอื้อมมืออัน สั่นเทาออกไป อยากจะสัมผัสไออุ่นจากเขาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่มือจะได้แตะต้องเขา เสียงแหลมสูงจากด้านหลังก็ดังขึ้น“หยุดนะ ! ไปห่าง ๆ จากลูกชายฉัน !”นางเนียรตรงเข้ามาผลักร่างบางให้ห่างออกไปจากเตียงเต็มแรงร่างของหมอเรวดีแทบทรุดลงกับพื้น โชคดีที่หมอมีนาเข้าพยุงเธอไว้ “แม่ แม่ไล่คุณหมอทำไมครับ”เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยความฉงน คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากัน แล้วบอกกับมารดาด้วยใบหน้าเรียบเฉยต่อว่า“คุณหมอคนใหม่อาจจะเข้ามาตรวจดูอาการของผมก็ได้”หมอมีนาสบตากับเรวดี เพราะท่าทีของชายหนุ่มห่างเหินมาก มากจนเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน “พี่ดล”หมอเรวดีเอื้อมมือเข้าหาเขาอีกครั้งอย่างมีความหวัง แต่ชายหนุ่มบนเตียงกลับขมวดคิ้วแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า“คุณหมอท่านนี้ รู้จักผมด้วยหรือครับ แล้วคุณหมอชื่ออะไรครับ”คำถามนั้นเหมือนกับสายฟ้าฟาดลงที่กลางหัวใจของหญิงสาว เธอถึงกับทรงด้วยตัวเองไม่ได้ หมอมีนาจึงรีบเข้ามาช่วยพยุงเธอเอาไว้ - พี่ดลลืมความรักและเรื่องระหว่างเร

“อาหารเย็น ที่คุณผู้ชายสั่งให้จัดที่ริมหาดเป็นพิเศษพร้อมแล้วนะครับ กระผมมาแจ้งเพียงเท่านี้ ขอตัวครับ”พนักงานโรงแรมโค้งศีรษะให้ทั้งคู่ ก่อนเดินจากไปอาจารย์ธาวินจูงมืออิงดาวมาที่ซุ้มส่วนตัวริมหาด ซึ่งเป็นซุ้มไม้ไผ่มีผ้าสีขาวบางเป็นหลังคากันหมอก แล้วทิ้งผ้าลงเป็นสายระย้าลงไปตามเสาทั้งสี่ ที่มุมเสาทั้งสี่ด้านตกแต่งด้วยพุ่มดอกกุหลาบสีขาวภายในซุ้มประดับด้วยไฟดวงเล็ก ๆ ในหลอดแก้วคล้ายเทียนคอยส่องสว่าง ยามเมื่อทั้งคู่เข้าไปในซุ้มราวกับว่าอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะสิ้นสุดลงเร็วเสมอ หลังจากที่ ดินเนอร์ท่ามกลางแสงดาว สายลมและเกลียวคลื่นสิ้นสุดลง พระจันทร์ขึ้นจนเกือบจะถึงกึ่งกลางท้องฟ้าแล้ว นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าใกล้จะถึงเวลาเที่ยงคืน ช่วงเวลาที่เธอจะได้อยู่กับชายคนรักใกล้สิ้นสุดลงทุกขณะทั้งคู่นอนดูดาวอยู่บนเตียงผ้าใบผืนใหญ่ ที่สามารถนอนด้วยกันได้สองคน อิงดาวหนุนท่อนแขนกำยำของอาจารย์ธาวินต่างหมอน แล้วพลิกตัวเข้ากอดกายอุ่น ๆ ของเขาไว้เธอเฝ้ามองใบหน้าของชายหนุ่มที่แสนรัก เขาหลับตาสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ เมื่อเขาตื่นขึ้น ทุกอย่างจะกลายเป็นแค่ความฝันสำหรับเขา แต่สำ

ความคิดนั้นทำให้เขาชะงักไป เขาเพิ่งจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ เหตุใดจิตใต้สำนึกเขาถึงอยากปกป้องเธอเหลือเกิน และเมื่อรู้ตัว เขาก็วางเท้าของเธอที่พันแผลไว้เรียบร้อยแล้วลงอย่างอ่อนโยนแม้เสียงเขาจะราบเรียบแต่ดาริกาสัมผัสได้ถึงความห่วงใยอย่างจริงใจของนายทหารหนุ่ม เธอจึงเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมกับระบายยิ้มให้“ขอบคุณค่ะ”“ผม นาวาเอกรพีพงศ์ ครับ”เขายื่นมือออกมาข้างหน้าขณะแนะนำตัว“แพทย์หญิงดาริกาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”ดาริกายื่นมือเข้าไปจับมือเขาเป็นการทักทาย รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าสวย ดวงตากลมโตสุดใสยิ่งทำให้ชวนมองมากขึ้น“คุณเพิ่งย้ายมาประจำที่นี่หรือครับ ไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน”รพีพงศ์ทรุดตัวลงนั่งบนรากไม้ใหญ่ ข้าง ๆ หญิงสาวหลังกลับจากกองทัพเรือ เขามักจะแวะดูพระอาทิตย์ตกดินที่ชายหาดแห่งนี้เป็นประจำ จนสนิทคุ้นเคยกับคนในละแวกนี้ แต่เย็นนี้ต่างออกไปจากเดิม เพราะเขาสะดุดตากับการกระทำของเธอที่ทำมือขึ้นเป็นรูปสามเหลี่ยมแล้วยกขึ้นส่องดูบนท้องฟ้า เขาจึงเดินเข้าไปหา แต่นึกไม่ถึงว่าอยู่ ๆ เธอก็ทำท่าเหมือนจะล้มลง เขาจึงรีบเข้าไปประคองเธอไว้“ค่ะ พอดีเพื่อนชวนให้มาทำงานที่นี่ด้วยกันค่ะ”ดาริกาตอบออ