บททั้งหมดของ กี่ภพกี่ชาติ รักนี้ยังเป็นเธอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“วู้ย ! ฉันไม่คุยกับยัยซื่อบื้อแบบเธอแล้วย่ะ ! อารมณ์เสีย ไปทำงานต่อดีกว่า”ใหม่กระแทกส้นเข็มกลับไปที่โต๊ะของตน อิงดาวมองตามหญิงสาวสวยเปรี้ยวจี๊ดอย่างขำ ๆ เธอเข้าใจในความหวังดีของเพื่อน แต่อะไรที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเธอก็ไม่ปฏิเสธหญิงสาวก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองได้ไม่นานนักเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น“อิง ๆ พรุ่งนี้พี่จัดอบรมพัฒนาทักษะนักวิจัย ไปช่วยพี่จัดงานหน่อยนะ”พี่มุตา ที่อยู่ฝ่ายงานวิจัย เดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะ สำหรับพี่มุตานั้นงานล้นมือจริง เพราะต้องดูแลการขอรับทุนทั้งหมดของมหาวิทยาลัย รวมถึงการพัฒนาทักษะด้านการวิจัยให้แก่คณาจารย์ อิงดาวจึงตอบรับไปอย่างเต็มใจ“ได้ค่ะพี่ตา แล้วมีอะไรให้หนูช่วยเตรียมไหมคะ”“พี่เตรียมเอกสาร และอุปกรณ์สำหรับการอบรมไว้หมดแล้วจ้า เหลือแค่ตอนบ่ายเดี๋ยวช่วยกันยกไปจัดสถานที่ที่โรงแรม”“ได้ค่ะ”“อ่อ ถ้าตอนนี้ว่างอยู่ ลงไปซื้อกาแฟใต้ตึกเราให้หน่อยสิ นั่งทำงานตั้งแต่เช้า ชักเพลีย ๆ อยากได้กาแฟสักแก้ว” “ได้ค่ะ”อิงดาวตอบรับคำอย่างว่องไว คิดเสียว่าเป็นการลุกจากเก้าอี้ ได้ขยับแข้งขยับขาเสียบ้าง“นี่จ๊ะ เงิน ของพี่เอาเอสเปรสโซ่น้ำผึ้งมะนาวนะ ส่วนอิงอยากกินอะไ

“แม่ ๆ เดี๋ยวหนูยกเข้าบ้านเองค่ะ แม่เจ็บหลังอยู่อย่ายกของหนัก” อิงดาวรีบวิ่งเข้าไปแย่งถุงเนื้อไก่ และถุงเนื้อหมูออกมาจากมือแม่“ช่วย ๆ กันจะได้เสร็จไว ๆ”“แม่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำเตรียมกินข้าวพักผ่อนเถอะค่ะ”“แล้วเอ็งไม่เหนื่อยหรือไง ทำงานแล้วยังจะมาช่วยแม่ขายของเหมือนตอนเด็ก ๆ”นางจันทร์แย้งขึ้นด้วยความสงสารจับใจ ด้วยความรักของผู้เป็นมารดา“โธ่แม่ หนูนะยังเด็ก พละกำลังมีเหลือเฟือเลยค่ะ ดูสิลูกแม่แข็งแรงจะตาย อีกอย่างหนูจะได้เอาข้าวให้เจ้าพวกนี้กินด้วย”อิงดาวดุนหลังแม่เข้าไปในบ้าน พร้อมกับบุ้ยใบ้ให้ดูเจ้าสี่ขาที่ยืนกระดิกหางกันสลอน“เอ่อ ๆ ตามใจเอ็งแล้วกัน”นางจันทร์ยอมเข้าไปในบ้านแต่โดยดี ปล่อยให้ลูกสาวจัดการเก็บข้าวของ และจัดการอาหารที่เหลือจากการขายแบ่งให้หมา รวมถึงอาหารเย็นสำหรับครอบครัวของเธอในวันนี้บรืน ๆ บรืน ๆเสียงรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าวิ่งเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน ขณะที่อิงดาวกำลังคลุกข้าวให้บรรดาเจ้าสี่ขาเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ถอดหมวกกันน็อคคล้องไว้กับกระจกส่องหลัง แล้วเอามือสางผมให้เข้าที่“ทำไมกลับดึกนัก”อิงดาวถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง เพราะโรงเ

เมื่อส่งเจ้าเต่าโชคร้ายตัวนั้นถึงมือสัตวแพทย์ประจำคลินิกเรียบร้อยแล้วอิงดาวก็นั่งคอยอยู่ภายในคลินิกอย่างใจจดใจจ่อ พลางสวดมนต์แผ่เมตตาและภาวนาขอให้คุณหมอช่วยมันได้ด้วยเถิด“หนู”เสียงเรียกดังขึ้นทำให้อิงดาวเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าเป็นอาจารย์สัตวแพทย์อายุราว ๆ ห้าสิบปี อยู่ในชุดสีฟ้าของคลินิก“เต่าที่หนูเอามา กระดองมันแตกมากจนถึงภายใน มันคงจะตายในอีกไม่ช้านะ”อาจารย์สัตวแพทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือไปด้วยความสงสาร“ไม่มีทางช่วยชีวิตมันได้เลยรึคะ”อิงดาวลุกขึ้นอย่างร้อนใจ ดวงตากลมโตของเธอจับจ้องอาจารย์หมออย่างมีความหวัง“ไม่มีเลย เคสนี้กระดองแตกจนอวัยวะภายในบอบซ้ำหมดแล้ว”อาจารย์ส่ายหน้าช้า ๆ ดวงตาเศร้าสร้อยไม่แพ้กัน ชีวิตสัตว์ก็มีค่าเท่ากับชีวิตของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ล้วนรักตัวกลัวตายด้วยกันทุกชีวิต“โธ่ เจ้าเต่า”อิงดาวสีหน้าสลด“หนูไปเจอเต่าตัวนี้ที่ไหน”อาจารย์หมอถามขึ้น“หนูเห็นมันถูกรถเหยียบที่ถนนใกล้กับหน้ามหาลัยค่ะ”อิงดาวบอกออกไป“อืม น่าจะเป็นเต่าที่อยู่สระบัวหน้ามหาลัยของเรานะ แต่ก่อนมีเยอะกว่านี้ช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมารถยนต์มากขึ้นทุกวัน จึงทำให้พวกมันเหลือน้อยเ

ในขณะที่เครื่องบินทะยานสู่ฝากฟ้า เธอหันไปมองเขาเป็นระยะ ๆ ตลอดการเดินทาง แต่อาจารย์หนุ่มกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด อิงดาวกำลังต่อสู้กับหัวใจของตนเองอย่างหนักใจหนึ่งก็บอกให้เธอรีบทักทายและบอกขอบคุณไปเสีย ทุกอย่างจะได้จบ ๆ เธอจะได้ไม่ต้องคิดถึงเขาทุก ๆ วัน อีกใจหนึ่งก็ค้าน เธอจะทักทายเขาว่าอะไร แม้แต่ชื่อเธอเขาก็ยังไม่รู้จัก เขาคงคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงเสียสติ หรือไม่ก็พวกคลั่งไคล้ผู้ชายหล่อ ๆ ที่หาโอกาสคุยด้วยอิงดาวหลับตาลง แล้วตัดสินใจอย่างแน่วแน่ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นแล้วหันหน้าไปยังเป้าหมายทันที ริมฝีปากบางขยับขึ้นลงพร้อมกับเสียงที่หลุดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า“อะ อาจารย์คะ”เสียงของเธอเบามาก มากจนเพียงแค่เสียงรถเข็นบริการอาหารว่างบนเครื่องบินเลื่อนผ่าน ก็กลบเสียงของเธอไปจนหมดและเมื่อเธอพยายามจะเรียกอาจารย์ธาวินให้รู้ตัวอีกที เขาก็หลับตาลงแล้ว ร่างสูงเอนศีรษะพิงพนักเบาะอย่างสบาย ท่าทีของเขาทำให้อิงดาวไม่กล้าที่จะรบกวนเขาอีกต่อไป เธอจึงได้แต่เฝ้ามองเขานอนหลับตา มองจากด้านข้างจะเห็นจมูกโด่งเป็นสันอย่างชัดเจน ขับให้ใบหน้าเรียว สมส่วนหล่อเหลาปานรูปปั้นของเทพบุตรที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ เรือ

“งั้นเราก็เอาเอกสารนี่ไปส่งที่คณะวิศวะ วันนี้เลยก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”อิงดาวเสนอทางออกที่คิดว่าที่ดีที่สุด เพื่อนสาวจึงหยุดคร่ำครวญแล้วจับมือของเธอเอาไว้“อิงดาว เอาเอกสารขอทุนไปส่งที่คณะวิศวะ ให้ฉันหน่อยนะ”ใหม่ขอร้องพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายมาให้เพื่อนสาว“ใหม่จะให้ฉันไปคนเดียวเหรอ”คนถูกไหว้วานโพล่งออกมาด้วยความตกใจ แม้ว่าเธอจะทำงานที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้มาได้สามเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเหยียบย่างไปที่ตึกของคณะอื่น ๆ เลย“นะ ๆ อิงดาวนะ พอดีว่าวันนี้ฉันนัดกับแฟนเอาไว้ตอนหกโมงเย็น นี่มันก็สี่โมงครึ่งเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวฉันไปไม่ทันนัด ถ้าไปไม่ทันนัด แฟนฉันต้องโกรธแน่ ๆ เธออยากเห็นเพื่อนอกหักหรือไง นะ ๆ อิงดาวนะ ช่วยฉันหน่อยนะ”ใหม่เขย่าแขนเพื่อน ส่งสายตาขอร้องให้ดูน่าสงสารที่สุด“กะ... ก็ได้”อิงดาวตอบรับเสียงเบา เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว หากปฏิเสธก็คงจะใจดำเกินไปหน่อย แค่เอาเอกสารไปส่งให้ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เท่านั้นเอง และหากมีโอกาสได้พบกับอาจารย์ธาวินก็จะดี เธอจะได้คืนผ้าเช็ดหน้า และบอกขอบคุณเขาเสียที“ขอบใจมาก”ใหม่ยิ้มแฉ่ง พร้อมกับยื่นซองน้ำตาลที่ใส่เอกสารขอทุนฉบั