ตอนที่1. บทนำ

“...เมื่อสิ้นบุญวาสนา

ชาตินี้ก็เป็นได้เพียง

คนแปลกหน้าของกันและกัน”

บทนำ

ดวงตะวันสีแดงกลมโตคล้ายลูกโป่งใบใหญ่  ค่อย ๆ จมลงสู่ท้องทะเลจนเหลือเพียงครึ่งเดียว

แสงสุดท้ายของวันทอประกายสีส้มแดงจับก้อนเมฆสีขาวกลายเป็นสีชมพูแดงระเรื่อ ทะเลสีครามลากเป็นเส้นตรงตัดกับพื้นทรายและแผ่นฟ้า เสียงคลื่นกระทบหาดทรายโขดหินขับกล่อมประสานกับเสียงนกที่ชวนกันโผบินเข้าสู่รวงรัง

หนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งเคียงคู่กันบนหาดทราย ให้น้ำทะเลสีครามฉ่ำเย็นสัมผัสเท้าอันเปลือยเปล่า นำพาวันและคืนเวลาให้ไหลไปสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ทั้งคู่ทอดตามองภาพวาดสวยงามเบื้องหน้า

หญิงสาวเอียงคอซบลงบนไหล่กว้างของชายหนุ่มราวกับจะหาที่พักพิงยามอ้างว้าง มือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นกระชับไหล่บางราวกับจะบอกว่าเขาจะปกป้องดูแลหล่อนตลอดไป

จะมีสุขใดเล่า จะสุขยิ่งกว่าการได้อยู่เคียงข้างกับคนที่เรารัก  แววตาอ่อนโยนของชายหนุ่มทอดมองหญิงสาวข้างกายมากกว่าทิวทัศน์เบื้องหน้า เขาอยากมองหล่อนให้นาน ๆ เพื่อย้ำกับตนเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้น  คือ ความจริงมิใช่ความฝัน

เขาคร่ำเคร่งกับการทำงานมาครึ่งชีวิต ไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลย ถึงแม้จะมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เธอเหล่านั้นก็เหมือนกับรูปนางแบบในนิตยสารรายเดือน แม้สวยผุดผาดตระการตาสักเพียงใด พอเปิดดูผ่าน ๆ ไม่นานเขาก็ลืม

แต่กับเธอผู้นี้ อาจไม่สวยสะดุดตา แต่ดวงหน้าอ่อนใสปรากฏรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ในยามเช้า ดาวตากลมโตทอประกายดุจเดียวกับดาราบนฟากฟ้า หญิงสาวที่แสนบริสุทธิ์และงดงามผู้นี้ช่างตราตรึงใจเขายิ่งนัก

ดวงตากลมโตของหล่อนจับจ้องภาพเบื้องหน้าปล่อยให้ปอยผมที่ถูกแรงลมพลิ้วไสวคอเคลียสองแก้มนวลผ่อง เธอคือภาพวาดอันสวยสดและงดงามในใจเขา ใบหน้าอ่อนใสหันมามองเขาพร้อมกับรอยยิ้มละมุนเมื่อชายหนุ่มเอาแต่จับจ้องเธอไม่วางตา เสียงใส ๆ จึงทักขึ้นว่า

“หน้าอิงมีอะไรติดอยู่หรือคะ”

หญิงสาวจับผมที่ปลิวตามแรงลมทัดกับใบหูเพื่อไม่ให้ละใบหน้า

เขายิ้มให้สาวน้อยอย่างอ่อนโยน พร้อมกับจ้องลึกลงไปในแววตาไร้เดียงสาคู่นั้น เขาอยากบอกกับหล่อนเหลือเกินว่า

- เธอ คือ ทุก ๆ อย่างของเขา ผู้หญิงที่เขารักจนหมดหัวใจ อยากขอบคุณที่มีเธอบนโลกนี้ และขอบคุณที่ช่วยให้เขาได้พบกับเธอ –

ถึงแม้ว่าในยามนี้ เธออยู่ข้างกายเขา แต่ความสุขที่ท่วมท้นใจมันมากจนเขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้น มันคือเรื่องจริง หรือความฝัน ? เขาจึงอยากมองเธอให้นานที่สุด เพื่อย้ำกับตัวเองว่า นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ  แต่ในสุดท้ายแล้ว... เขากลับเพียงแค่เอ่ยออกไปว่า

“ก็อิงสวยกว่าทะเลนี่ครับ”

“พี่วิน !”

ดวงตาสุกใสค้อนให้ชายหนุ่มทีหนึ่ง แล้วหันกลับไปมองที่ท้องทะเลเบื้องหน้าอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยขึ้น

“อันที่จริง อิงไม่ชอบดูท้องฟ้าตอนพระอาทิตย์ตกเลยค่ะ มันรู้สึกหดหู่ใจอย่างไรไม่รู้ ตอนเด็ก ๆ อิงจำได้ว่า พอถึงตอนหัวค่ำทีไร ก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก”

“ทำไมล่ะ?”

เขาถามขึ้นพลางทอดสายตามองดูพระอาทิตย์ที่จวนเจียนจะลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายทอสีแดงระเรื่อ

“อิงคิดว่า นั่นอาจเป็นเพราะ เรารู้ว่าในตอนเช้าที่ดวงอาทิตย์ขึ้นนั้น แสงของมันแผดแสงแรงขึ้นทุกวินาที นั่นคือสัญญาณการเริ่มต้นของชีวิต แต่เมื่อถึงตอนเย็นดวงอาทิตย์อ่อนแรงลงทุกนาทีเช่นกัน และในไม่ช้าโลกทั้งใบตกอยู่ในความมืดมิด ทำให้เรารู้สึกว่ามันคือการสิ้นสุดของชีวิต”

เสียงท้ายประโยคสั่นเครือ ดวงตาที่เคยสดใสหม่นลง ร่างบางสะท้านไหวให้กับแสงอาทิตย์ริบหรี่เบื้องหน้าที่กำลังถูกความมืดเข้ากลืนกินในไม่ช้า ชายหนุ่มจึงกอดหญิงสาวไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง

“แต่อิงรู้ไหม ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน แสงสุดท้ายของมันทำให้ท้องฟ้าสวยงามมากที่สุด มีเพียงแสงสุดท้ายของดวงตะวันเท่านั้นที่จะทำให้ก้อนเมฆกลายเป็นสีชมพูแดงระเรื่อได้”

เสียงทุ้มเอ่ยกับคนในอ้อมแขนเบาๆ

สาวในอ้อมกอดเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตากลมโตเป็นประกายระยับราวกับเด็ก ๆ ที่กำลังตั้งใจฟังครูเล่านิทาน ธาวินจึงระบายยิ้มให้เธอแล้วอธิบายต่อว่า

“มีเพียงพระอาทิตย์ยามอัสดงเท่านั้น ที่ระบายสีท้องฟ้าให้งดงามได้เช่นนี้ และบางทีความมืดไม่ได้น่ากลัวเสมอไป ยามใดที่ความมืดมิดย่างกลาย ยามนั้นดวงดาวจะทอประกายเต็มท้องฟ้าเหมือนกับพี่ ทั้งชีวิตที่ผ่านมา เส้นทางที่พี่เดินมันมืดมิดและอ้างว้างเหลือเกิน แล้ววันหนึ่งอิงก็เดินเข้ามาในชีวิตของพี่ เป็นดังดวงดาราที่คอยส่องสว่างให้พี่ พี่รักอิงนะ”

เสียงบอกรักแผ่วเบา แต่ดังก้องในใจทั้งสองดวง

สิ้นคำชายหนุ่มก็จุมพิตลงบนกลีบปากบางอย่างนุ่มนวลยืนยันคำ “รัก” แทนความรู้สึกทั้งหมดที่มี หญิงสาวเผยอปากรับความอุ่นซ่านที่เขามอบให้ ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ขอแค่ ณ วินาทีนี้ ได้อยู่กับเขาและให้เขารับรู้ว่า เธอก็รักเขามากเฉกเช่นเดียวกัน

รักจนยอมสิ้น.... เสียทุกสิ่ง

รักจนยอมสิ้น.... ทั้งชีวิต

รักจนยอมให้.....

ลมหายใจนี้ สิ้นสุดเพียงแค่เธอ