บททั้งหมดของ สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค: บทที่ 11 - บทที่ 20

ไป๋ซือหวงมองพลางเลิกคิ้ว พูดถึงสุนัข สุนัขก็มา “ท่านแม่ทัพยังไม่บ้วนปากตอนเช้าหรือไร ปากถึงได้เหม็นเช่นนี้ ท่านใช้ตาข้างไหนเห็นว่าข้ารังแกข้ารับใช้?” ไป๋ซือหวงตอบโต้กลับอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย ชายชั่วเช่นนี้ด่าหนึ่งประโยคก็สะใจหนึ่งประโยค เซียวป๋อฉิงกำหมัดแน่น เส้นเลือดนูนขึ้นมาบนหน้าผากปูด “บังอาจ ใครก็ได้ ใช้กฎตระกูล แม่ทัพอย่างข้าจะสั่งสอนหญิงเจ้าเล่ห์นางนี้เอง!” ไป๋หว่านเหลียนแสร้งทำเป็นเข้าไปห้าม “ท่านแม่ทัพ อย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ พี่หญิงนางไม่ได้ตั้งใจ” “น้องหญิงพูดถูก อย่าโกรธไปเลย ไม่อย่างนั้นหากเหมือนน้องหญิงที่ยังสาวแต่กลับมีริ้วรอยก็คงไม่ดี” ไป๋ซือหวงยิ้มที่ปากแต่ไปไม่ถึงตา ไป๋หว่านเหลียนตกใจจนรีบส่องกระจก จะมีริ้วรอยจริง ๆ หรือ? ซึ่งในตอนนี้ คนสนิทของไป๋หว่านเหลียนจำนวนหนึ่งรีบเอาไม้มา อยากให้แม่ทัพตีไป๋ซือหวงให้ตายไปเสียโดยเร็ว เซียวป๋อฉิงรับท่อนไม้ดังกล่าวมา ยกมือขึ้นหมายจะตีไป๋ซือหวง ไป๋ซือหวงก็ไม่หลบ ในตอนนั้นเอง ข้ารับใช้คนหนึ่งพลันวิ่งมา รายงานอย่างเร่งด่วน “แย่แล้วขอรับท่านแม่ทัพ! องครักษ์กว่าสลบไปแล้ว ท่านรีบไปดูเถิดขอรับ” เซียวป๋อฉิงมองใบหน้าท้าท

"แท้จริงแล้วอาการป่วยนี้ข้าก็เคยได้ยินจากชนบทมาก่อนแล้ว ถ่านของที่นั่นไม่ดี จึงมักมีคนตายเพราะสูดควันพิษโดยไม่รู้ตัว" เขารีบคุกเข่าลง ขอบคุณฮูหยินด้วยความซาบซึ้งอย่างยิ่ง “บ่าวขอบคุณฮูหยินที่ช่วยชีวิต!” เมื่อเห็นภาพนี้ สีหน้าของเซียวป๋อฉิงไม่สู้ดีนัก ถ่านจากที่ชนบทไม่ดี แล้วถ่านในจวนเล่า... ตอนนี้สีหน้าของไป๋หว่านเหลียนซีดเผือด นี่เป็นแค่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเท่านั้น เหตุใดถึงเกี่ยวข้องกับถ่านได้? จะไม่ตรวจสอบเรื่องถ่านต่อไปใช่หรือไม่? ท่านลุงฝูที่รู้ข่าวก็รีบมาด้วยเช่นกัน ตรวจสอบทั่วทั้งร่างกายของกว่าอี พร้อมทั้งรู้สึกขอบคุณไป๋ซือหวงด้วย "ขอบคุณฮูหยินมาก หากเด็กคนนี้เป็นอะไรไป ข้าคงไม่รู้จะสู้หน้ากับแม่ที่ตายไปแล้วของเขาอย่างไร!" "ท่านลุงฝูเกรงใจแล้ว" ไป๋ซือหวงยิ้มอย่างอ่อนโยน ตอนนี้ท่านลุงฝูพูดอย่างแปลกใจ "ท่านแม่ทัพ เหตุใดจึงมีถ่านที่คุณภาพแย่เช่นนี้ในจวนได้ขอรับ?" ไป๋ซือหวงพูดเป็นนัย "แน่นอนว่าผู้ใดเป็นผู้จัดการก็ต้องถามคนนั้น" กว่าอีเข้าใจทันที จึงพูดตำหนิขึ้นมาด้วยความโกรธ "ท่านแม่ทัพ บ่าวรับใช้ท่านมาหลายปีแล้ว ไม่เคยขอสิ่งใดจากท่านเลย ครั้งนี้แม้แ

เรือนชีอู๋ที่เคยเงียบเหงาพลันมีคนเบียดเสียดกันเต็มไปหมด เครื่องใช้ในเรือนและของใช้ใหม่ ๆ กองอยู่เต็มพื้น กว่าอียื่นขนมที่เพิ่งซื้อมาให้แก่พวกเขา พร้อมกับตั๋วเงินจำนวนหนึ่ง "ฮูหยิน นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ และเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่ท่านขอ ไม่นับว่าเป็นความเคารพใด" เขาก้มตัวโค้งลงไปอย่างซื่อ ๆ ร่างที่สูงใหญ่ของเขาเกือบจะครึ่งห้อง "เกรงใจเกินไปแล้ว เรือนนี้จะซ่อมเสร็จเมื่อใด? " "ประมาณสองชั่วยามขอรับ ท่านทนอยู่ไปก่อนชั่วคราว ข้าวของภายในบ่าวเปลี่ยนให้ท่านใหม่หมดแล้ว ต่อไปหากสร้างสระน้ำเพิ่มขึ้นด้วยก็จะยิ่งสวย" กว่าอีเกาหัว รู้สึกเขินอายเล็กน้อย "เจ้าช่างซื่อตรงเสียจริง" "ขอบคุณฮูหยินที่ชม หากท่านมีอะไรที่ต้องการ บอกบ่าวได้ทั้งสิ้น" กว่าอีสีหน้าสุภาพนอบน้อม ใบหน้าที่ดุดันเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น "ได้ ช่วงนี้เจ้าก็อย่าได้ทำงานหนัก พักผ่อนให้เต็มที่ รอให้ร่างกายไม่มีอาการผิดปกติแล้วค่อยว่ากัน" "ขอรับ บ่าวจำไว้แล้ว" "ฮูหยิน...บ่าวมีเรื่องอยากขอ..." กล้ามเนื้อบนใบหน้าของกว่าอีตึงเครียดขึ้นมา "เจ้าว่ามาสิ" ไป๋ซือหวงมองคนที่มีท่าทางเขินอายอย่างเขา รู้สึกไม่อยากมองห

"พวกเราอยู่ในตงโยวของแผ่นดินใหญ่เฉินอวี่ กับแคว้นหนานฮวง ซีปั๋ว เป่ยยวน สามแคว้นที่เหลือ""เป่ยยวนมีกำลังแคว้นแข็งแกร่งที่สุด ส่วนอีกสามแคว้นเท่าเทียมกัน ผู้ใดก็เอาชนะผู้ใดไม่ได้""กษัตริย์เป่ยหยวนโหดร้าย ชอบรุกรานแคว้นอื่น ๆ เป็นที่สุด เป็นศัตรูกับทุกแคว้น เมื่อหลายสิบปีก่อนเกือบจะทำลายตงโยวของเรา โชคดีที่มีอิทธิพลของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ ทำให้พวกเขาไม่กล้ารุกรานตงโยว""อย่างนี้นี่เอง เช่นนั้นตงโยวก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแล้วน่ะสิ มีพันธมิตรหรือไม่?"ไป๋ซือหวงพูดเรื่องใหญ่ของแคว้น แต่ในใจกลับสนใจเรื่องของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการที่คอยค้ำจุนแคว้นขึ้นมา"แน่นอนว่ามี ซีปั๋วกับพวกเราเป็นพันธมิตรกัน พวกเขายังส่งองค์หญิงมาแต่งงาน ก็คือพระชายาซูในปัจจุบัน""ส่วนหนานฮวงนั้น เป็นสถานที่ที่คนพูดถึงค่อนข้างน้อย บ่าวเองก็ไม่ค่อยรู้จักสักเท่าใด"ไป๋ซือหวงพยักหน้า ในหัวมีภาพโดยรวมของโลกใบนี้ผุดขึ้นมาบ้างแล้วจู่ ๆ นางก็พลันคิดอะไรบางอย่าง จึงไถ่ถามเรื่องครอบครัวขึ้นมา "แล้วเซียวป๋อฉิงล่ะ เหตุใดไม่เคยเห็นเขาออกรบ? แล้วเขาเป็นแม่ทัพได้อย่างไรกัน?"พูดถึงแม่ทัพ ใบหน้าของกว่าอีเปี่ยมไปด

ไป๋ซือหวงกำหมัดแน่น ผ้าคลุมหน้าสีแดงปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งของนาง ดวงตาจิ้งจอกเย้ายวนเต็มไปด้วยเจตนาฆ่านางได้เห็นเสือที่มีบาดแผลมากมายผ่านฝูงชนในเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงแต่มีบาดแผลใหม่ แต่เท้าซ้ายของมันก็ยังพิการเล็กน้อยเช่นกันสัตว์ในกรงใหญ่เหล่านั้นต่างก็ได้รับบาดเจ็บทั้งมากและน้อยคนเหล่านี้ใช้สัตว์เป็นเครื่องมือในการหาเงินก็มากพอแล้ว แต่ก็ยังข่มเหงพวกมันแบบนี้ ไร้สำนึกจริงๆ!ไป๋ซือหวงไม่สนใจชายที่กรีดร้องด้านข้าง นางเดินตรงไปหาเสือแล้วลูบหัวของมันเบาๆเมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ต่างก็ถอยกลับ โดยคิดว่าสตรีผู้นี้ต้องเสียสติแล้วเป็นแน่ นางจะต้องถูกกัดตายในไม่ช้าแม้แต่เฉียนซานก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ไม่กล้าเข้าใกล้หญิงสาวคนนี้กล้าเกินไปแล้ว สัตว์ป่าตัวนี้เพิ่งถูกจับมาจากภูเขาไม่นานมานี้ ไม่ได้รับการฝึกฝนเลย ไม่เช่นนั้นมันจะต้องมาถูกเฆี่ยนตีหรือ?เขารีบเตือนว่า "แม่นาง เจ้ารีบไปเสีย มันเป็นสัตว์ป่า มันไม่เข้าใจคำพูดเจ้า!"เฉียนซานเร่งเร้าอย่างกังวล แต่วินาทีต่อมา ม่านตาของเขาก็ขยายกว้างขึ้นทุกคนก็ตกใจเช่นกันเห็นว่าเสือที่ดุร้ายไม่เพียงไม่กัดคนเท่านั้น แต่ยังถูมือของไป๋ซือหวงอย่างเชื่อ