All Chapters of สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค: Chapter 1 - Chapter 10

ยามนี้ หน้าประตูปราศจากเวรยามอารักขา มีเพียงอักขระยันต์สีแดงเข้มที่ดูเหมือนใช้เลือดไก่วาดไว้เท่านั้นวัวสันหลังหวะ นี่คงกลัวว่าวิญญาณของนางจะตามมาแก้แค้นสินะ?ไป๋ซือหวงเดินเข้าไปในจวนอย่างเงียบเชียบ เห็นว่าตามหน้าต่างและบนเสาล้วนเต็มไปด้วยดอกไม้ขาว ลมหนาวหอบหนึ่งพัดมา เงินกระดาษปลิวว่อนเต็มท้องฟ้าระฆังทองแดงส่งเสียงดังก้องกังวานวิเวกวังเวง แปลกวิกลจนถึงที่สุดภายในเรือน โต๊ะตัวหนึ่งปูผ้าเหลือง วางธูปหอม ตุ๊กตากระดาษ รวมถึงหมั่นโถวที่แต้มจุดแดงและน้ำสะอาดข้ารับใช้หลายคนกำลังจัดการเก็บกวาดทำราวกับว่านางตายไปแล้วจริงๆดวงตาจิ้งจอกของไป๋ซือหวงสาดประกายเย็นชา เดินอ้อมสิ่งของเหล่านี้ไปก็เจอเรือนเหลียนฮวาอันเป็นที่พักของดอกบัวขาวอย่างรวดเร็วข้างในนั้น แสงโคมไฟมัวสลัว ไป๋หว่านเหลียนส่องกระจกทองแดงพลางลูบไล้ใบหน้าอย่างหลงตัวเอง “เซียงชุน ข้างามหรือไม่?”“งามเจ้าค่ะ อนุเหลียนงดงามที่สุดแล้ว รอจนท่านได้เป็นฮูหยินก็จะยิ่งงามกว่านี้อีก”“คนชั้นต่ำนั่นตายไปแล้ว พิธีก็ทำเสร็จแล้ว ต่อไปท่านก็คือสตรีเพียงคนเดียวข้างกายท่านแม่ทัพ”เซียงชุนปากหวานยิ่งนักไป๋หว่านเหลียนแย้มยิ้มมีเสน่ห์ “รอ

หลังจากนั้น เซียวป๋อฉิงก็ไม่สนใจคำทัดทานของไป๋หว่านเหลียน หักใจดึงนางคุกเข่าลงต่อหน้าไป๋ซือหวงอย่างเด็ดขาดนักพรตชราเอ่ยขึ้นจากข้างๆ “โขกศีรษะสามครั้ง คำนับเก้าครา จะขาดไปแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่ได้”เซียวป๋อฉิงใบหน้าแดงก่ำ กดศีรษะไป๋หว่านเหลียนลง โขกศีรษะสามครั้งแล้วคำนับอีกเก้าครั้งไป๋หว่านเหลียนร้องไห้สะอึกสะอื้น ในใจภาวนาให้ไป๋ซือหวงรีบจากไปเร็วๆอย่ามาทรมานนางแบบนี้อีกเลยไป๋ซือหวงรับการแสดงความเคารพนั้นด้วยท่าทีจริงจังยิ่งยวดเสร็จก็หัวเราะเสียงดังอย่างอดไม่ไหว“คนโง่อย่างพวกเจ้าสองคนยังมีหน้ามาพูดว่าข้าเป็นคนปัญญาอ่อน พวกเจ้าแยกแยะไม่ออกว่าเป็นคนหรือผี นั่นไม่โง่ยิ่งกว่าหรอกรึ?”“บอกพวกเจ้าก็ได้ ข้ายังไม่ตาย ถ้าข้าตายไปจริงๆ ก็คงไม่แค่อัดพวกเจ้าไม่กี่ทีแล้ว”ได้ยินคำพูดเหล่านั้น ในหัวเซียวป๋อฉิงมีเสียงดังวิ้งเขา...เขาถูกหลอก!เขาหันหน้าไปด้วยโทสะจากความอับอาย หมายจะคาดคั้นถามนักพรตชราว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่แต่ยังมีเงาคนอยู่เสียที่ไหน แม้แต่เงินที่เขาวางไว้บนโต๊ะก็อันตรธานหายไปแล้ว!พอคิดถึงการกระทำโง่เง่าของตัวเอง เขาก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาถามด้วยใบหน้าแดงก่ำ “หน็อยแน่น

เวลานั้น ไป๋ซือหวงอยู่ในห้องที่กว้างขวางใหญ่โตห้องหนึ่ง ฝั่งซ้ายคือห้องผ่าตัดแบบสมัยใหม่ที่เย็นยะเยือก ฝั่งขวาคือคลินิกแพทย์แผนจีนแฝงกลิ่นอายโบราณ โดยมีโต๊ะดิจิทัลตั้งอยู่ตรงกลางเห็นสิ่งของที่คุ้นเคยตรงหน้า ไป๋ซือหวงพลันดวงตารื้นน้ำฝั่งซ้ายคือห้องผ่าตัดของแม่ของเธอฝั่งขวาคือคลินิกแพทย์แผนจีนของพ่อของเธอไป๋ซือหวงยังไม่ทันได้ตกตะลึง ตัวอักษรสีชมพูแสดงกฎเกณฑ์ในมิติก็แสดงขึ้นมาที่นี่คือ ‘มิติแพทย์อ้ายซิน’ สิ่งของจำเป็นทุกอย่างจะต้องใช้แต้มอ้ายซินมาแลก จำนวนแต้มที่ใช้แลกสิ่งของแต่ละอย่างมีระบุไว้อย่างชัดเจนใน ‘ศูนย์ควบคุม’ ของมิติ แต้มอ้ายซินจะได้รับผ่านการช่วยเหลือสัตว์และมนุษย์ ระดับความรุนแรงของอาการบาดเจ็บของผู้ป่วยจะเป็นตัวกำหนดจำนวนแต้มอ้ายซินเนื่องจากชาติก่อนท่านมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือสัตว์ไว้จำนวนมาก มิติจึงมอบแต้มอ้ายซินให้ท่านจำนวนหนึ่งพันแต้มเมื่อแต้มอ้ายซินถูกใช้งานไปจนถึงระดับหนึ่งก็จะสามารถอัปเกรดโดยคงมิติเดิมเอาไว้ได้ประเภทของมิติอัปเกรด ได้แก่ มิติยาพิษมหัศจรรย์ มิติอาวุธนานาชนิด มิติสุ่มจับรางวัล มิติพิเศษสำหรับคู่รัก มิติของวิเศษบำเพ็ญเซียน เป

ไป๋ซือหวงอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมของเขาอย่างแรง นุ่มดีจริงๆ “ลูกรัก แม่กลับมาแล้ว ต่อไปก็ไม่มีผู้ใดกล้ารังแกเจ้าได้อีกแล้ว” “เจ้าจำเอาไว้ว่าผู้ใดกล้ารังแกเจ้า เจ้าก็รังแกกลับไป แม่จะคอยหนุนหลังเจ้าเอง!” เสี่ยวหลางได้ยินแล้วก็รู้สึกแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หันหัวไปอีกทาง แล้วตอบเสียงอู้อี้ออกไป “อื้อ” “ร้องไห้หรือ?” ไป๋ซือหวงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาจิ้งจอกทรงโค้งจ้องมองดวงตาประกายแก้วที่มีน้ำตาคลอ ทั้งที่เป็นเด็กผู้ชาย แต่เหตุใดเวลาเขาร้องไห้ถึงดูน่าสงสารนัก? “เปล่าเสียหน่อย!” เสี่ยวหลางหันกลับไปอย่างรวดเร็ว “ร้อง!” “ไม่ได้ร้อง!” แม่ลูกเถียงกันไปเถียงกันมา จนเวลาล่วงเลยมาถึงรุ่งสาง ไป๋ซือหวงหยิบเสื้อผ้าใหม่ที่ตัดเย็บเสร็จแล้วออกมา เพื่อจะเปลี่ยนให้เสี่ยวหลาง “นี่คือเสื้อที่แม่ใช้เสื้อเก่ามาดัดแปลง เจ้าอย่าได้รังเกียจไป” นางค้นหาไปทั่วทั้งห้อง จนเจอผ้าเก่าหลายชิ้น จึงเอามาดัดแปลงโดยการเย็บรวมกันใหม่ เสี่ยวหลางมองเสื้อผ้าที่สวยงามสะอาดสะอ้าน ดวงตาสีฟ้าดูมีความกังวลปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย “ท่านแม่ วันนี้เป็นวันเทศกาลอะไรหรือไม่?” เขาถามอย่างลังเล “เหตุใดจึงถามแบบนี้

“ทรยศ พวกเจ้ารนหาที่ตายหรือ?” เซียงซิ่งไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้าลงมือกับนาง ตะโกนออกมาเสียงดังอย่างสุดชีวิต เพราะนี่คือเสื้อตัวใหม่ของนาง! “อนุเหลียนช่วยด้วย มีคนรังแกบ่าวเจ้าค่ะ!” นางตะโกนจนเสียงแหบ แต่กลับหยุดเสื้อคลุมที่ถูกถอดออกไปไม่ได้ ตอนนี้ เซียงซิ่งเหลือแค่เสื้อตัวบางตัวเดียว หนาวจนสั่นเทา ภายในห้อง ไป๋หว่านเหลียนได้ยินเสียงนั้นตั้งนานแล้ว แต่นางจะลุกขึ้นได้อย่างไร ครั้งก่อนโดนทำร้ายจนบาดเจ็บยังไม่หาย เพียงขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแล้ว นางกัดฟันมองสิ่งที่เกิดขึ้นนอกห้อง ดวงตางดงามสดเยือกเย็นเสียยิ่งกว่าหิมะข้างนอก ข้ารับใช้ถอดเสื้อเสร็จ ก็รีบแยกตัวหนีหายไป ไป๋ซือหวงก้าวเข้าหาเซียงซิ่งทีละก้าว พูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น “คุกเข่า” “ถือสิทธิ์ใดกัน!” เซียงซิ่งมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความไม่ยอม นางไม่คุกเข่าเสียอย่าง วินาทีต่อมา ไป๋ซือหวงได้เดินอ้อมไปด้านหลังของนาง แล้วกระแทกเข้าที่เข่านางอย่างแรง “กรี๊ด!” เซียงซิ่งร้องเสียงดัง ความเจ็บทำให้นางคุกเข่าลงทันที หัวเข่ากระแทกพื้นหิมะที่เย็นยะเยือก ทั้งชาและเจ็บจนบวม นางอยากลุกก็ลุกไม่ขึ้น “เชื่อฟังดีเสียจริง” ไป๋ซือหว