บททั้งหมดของ สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค: บทที่ 31 - บทที่ 40

มั่วเฉินซางยืนเอามือไพล่หลังอยู่ริมสระน้ำ ดวงตาสีดำขลับไร้ระลอกคลื่นใด ๆ“นายท่าน วันนี้เป็นวันที่คณะละครสัตว์เปิดการแสดง ท่านไม่คิดจะไปดูหน่อยหรือ?”“อืม”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวปาก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย “หญิงในชุดสีแดงคนนั้นแสดงได้ดีมากทีเดียวนะ ปกตินายท่านก็ไม่ค่อยมีงานอดิเรกอะไร ทำไมไม่ไปดูฆ่าเวลาสักหน่อยล่ะ?”พูดจบ เขาก็สัมผัสได้ถึงเงามืดที่เข้ามาใกล้ เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นสายตาที่พูดไม่ออกจากนั้น เขาก็ได้แต่มองเงาร่างทะนงตนนั้นเหาะเหินไปยังถนนฉางอันเขาพูดผิดไปหรือ?ที่แท้คำว่าอืมของนายท่าน มีความหมายว่าไปเมื่อเห็นว่าเงาร่างนั้นกำลังจะหายไป เสี่ยวปาก็เหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง จึงรีบไล่ตามเขาไป “นายท่าน ท่านไม่ได้พกเงินไป!”ถนนฉางอันคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ประชาชนที่ได้รับข่าวล่วงหน้าต่างพากันวิ่งไปที่ชานชาลาไม้ ทิ้งให้สองข้างทางของถนนฉางอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ทั้งหมดมารวมตัวกันที่ศูนย์กลางความมืดยามราตรีถลำลึกขึ้นเรื่อย ๆ ไป๋ซือหวงในชุดสีแดงยิ่งโดดเด่นสะดุดตามากขึ้นเมื่อต้องแสงเทียนนางประสานมือเข้าด้วยกัน แล้วโค้งคำนับให้บรรดาผู้ชมเสียงอันเฉื่อยชาและตราตรึงใจดังขึ้นบนพื

“สุนัขตัวใหญ่หล่อมาก!”พอเสี่ยวหลางเห็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ที่สง่างาม ก็กระโจนเข้าใส่อย่างตื่นเต้นไป๋ซือหวงเห็นดังนั้นก็บีบหัวใจ นี่คือหมาป่านะ!นางกำลังจะวิ่งไปปกป้อง แต่กลับหยุดลงเห็นเพียงหมาป่าสีเทาปล่อยให้เสี่ยวหลางแตะหัวของมันอย่างอ่อนโยน เสี่ยวหลางยังกอดคอสีขาวของหมาป่าสีเทาไว้ด้วยความรัก ทั้งสองดูเหมือนพี่น้องกันสุดยอด ทักษะนี้ถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ด้วยหรือ?มั่วเฉินซางยังคงมีท่าทีเงียบขรึม เมื่อเห็นนางมีท่าทีประหลาดใจและสับสน ก็อดยิ้มมุมปากบาง ๆ ไม่ได้เผ่าหมาป่าเงินของพวกเขาครองอำนาจในโลกของสัตว์อยู่แล้ว สามารถกำราบสัตว์ส่วนใหญ่ได้“เอาล่ะ ลูกรัก เราควรกลับได้แล้ว”เวลานี้ เฉียนซานเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม “นังหนู นี่คือค่าจ้างสำหรับการแสดงครั้งนี้ของเจ้า เจ้าลองนับดูสิ?”ไป๋ซือหวงมองไปที่ตั๋วเงิน แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจทันที นางก็มีสมบัติก้นหีบแล้วเหมือนกัน“ไม่ต้องหรอก ข้าเชื่อใจอาเฉียน”นางรับตั๋วเงินแล้วดึงเสี่ยวหลางออกไปแต่เสี่ยวหลางไม่ยอม เหมือนติดหมาป่าสีเทาเข้าแล้ว กอดมันออดอ้อนเอาใจ“ท่านแม่ พาหมาป่าตัวใหญ่กลับบ้านได้ไหม หมาป่าตัวใหญ่ยังต้องกินยาอยู่นะ มันบอ

ค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง วันที่สิบห้าเดือนสาม จวนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการยามราตรีปกคลุมทั่วผืนดิน พระจันทร์ลอยเด่นบนฟากฟ้า ลึกลับยากจะหยั่งถึงมั่วเฉินซางนั่งอยู่บนสระน้ำใสแจ๋ว ล้อมรอบด้วยรัศมีสีม่วง ดูน่าเกรงขามเขาหลับตาทั้งสอง เม้มริมฝีปากบางแน่น ปลดปล่อยกำลังภายในทั้งหมดออกมา สร้างสมดุลกับหลอดเลือดที่ปะทุอยู่ในร่างกายลมเย็นพัดผ่านเส้นผมที่ข้างหูของเขา ทำให้รูปลักษณ์ที่โอหังและหล่อเหลายิ่งดูเข้าถึงได้ยากภายใต้แสงจันทร์ เมื่อสังเกตดี ๆ จะพบว่ามีเพียงชั้นน้ำบาง ๆ โดยมีชั้นน้ำแข็งอยู่ลึกลงไปด้านล่าง!เสี่ยวปาและอิ่งจือเฝ้าสระน้ำ เพื่อป้องกันการลอบสังหารท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการในช่วงที่กำลังอ่อนแอพวกเขามีสีหน้าเคร่งเครียด ประสาทสัมผัสตื่นตัวสูงสุด ไม่ปล่อยผ่านการเคลื่อนไหวใด ๆ เด็ดขาดเสี่ยวปารู้สึกตึงเครียดจนถึงขีดสุด กำอาวุธไว้ในมือแน่นทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงในแต่ละเดือน สายเลือดของเผ่าหมาป่าสีเงินจะถูกปลุกขึ้นมาในวันนี้หลังจากสายเลือดเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน สัญชาตญาณสัตว์ในตัวพวกเขาจะถูกปลุกขึ้นมา เอกลักษณ์ของหมาป่าจะปรากฏขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้โดยเฉพาะสายเลือดของมั่วเฉินซาง

ดูเหมือนจะคาดเดาความคิดของเขาออกแล้ว ไป๋ซือหวงหยิบยาสลบออกมาอีกเข็ม แล้วแทงเข้าที่มือของเขามั่วเฉินซางมองดูของเหลวค่อย ๆ ไหลเข้าไป แต่กลับไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ ในเส้นเลือดบางทีประสิทธิภาพอาจจะยังไม่เร็วขนาดนั้นก็ได้หลังจากฉีดเสร็จ ไป๋ซือหวงก็มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาและเย่อหยิ่งของมั่วเฉินซางในระยะใกล้ แทบนิ่งไว้ไม่อยู่นางรู้สึกค่อนข้างคันไม้คันมือ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปจับหัวที่มีขนฟูของเขาทั้งสองด้าน “นี่ถือเป็นค่ารักษาพยาบาล”มั่วเฉินซางตกตะลึงไปชั่วขณะ เหลือบมองไป๋ซือหวงด้วยสายตาแปลก ๆเขาไม่เคยชอบวิธีการเข้าหาและการสัมผัสของผู้หญิง แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จึงมักจะมีความรู้สึกคุ้นเคยกับนางอย่างบอกไม่ถูกอยู่เสมอดังนั้นการกระทำนี้ เขาจึงไม่ต่อต้านอย่างน่าประหลาดใจด้วยความรู้สึกคุ้นเคยที่มหัศจรรย์ อาการเลือดลมพลุ่งพล่านในกายเขาได้หายไป รู้สึกได้ว่าความกระสับกระส่ายภายในร่างกายค่อย ๆ สงบลง คลื่นลูกใหญ่ผุดขึ้นภายในหัวใจของเขายาตัวนี้มีความสามารถในการยับยั้งการหมุนเวียนของเลือดได้จริง แม้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเพียงชั่วคราวก็ตาม แต่หากนำไปใช้กับร่างกายมนุษย์ที่กำลังจะก

ทางด้านนี้ ไป๋ซือหวงงีบหลับอีกครั้งบนเตียง กำลังวังชาถึงได้ฟื้นคืนนอกเรือน ซวงเอ๋อร์กลับมาในเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด กำลังทำความสะอาดภายในชานเรือนอยู่ แต่ขอบตานั้นแดงเรื่อ“ซวงเอ๋อร์”ซวงเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็รีบวางไม้กวาดลง พลางเช็ดน้ำตาป้อย ๆ กลัวว่าคุณหนูจะมาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของตัวเอง“คุณหนูมีสิ่งใดจะสั่งการหรือเจ้าคะ?”ไป๋ซือหวงเอนกายลงบนเก้าอี้อย่างเฉื่อยชา ชี้ไปที่ดวงตาที่ร้องไห้จนบวมเป่งของนาง แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”“บ่าว...ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”ซวงเอ๋อร์นึกถึงน้องชายที่หมดทางรักษาแล้ว ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อล้นออกมาไม่ได้“ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม?” ไป๋ซือหวงขมวดคิ้ว พลางเช็ดน้ำตาให้นาง “บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าพูดออกมา ข้าถึงช่วยเจ้าได้ใช่ไหม?”“เสี่ยวเติงน้องชายของบ่าวล้มป่วย เมื่อวานตอนที่บ่าวกลับไปเยี่ยมเขา เขาก็อาเจียนเป็นเลือดแล้ว”“เรียกหมอมาตรวจ ทุกคนก็บอกว่าหมดทางรักษาแล้ว...ให้บ่าวไปจัดเตรียมโลงศพ”ดวงตาของซวงเอ๋อร์ไร้ชีวิตชีวา ยิ่งพูดก็ยิ่งสิ้นหวังพ่อแม่ของนางเสียชีวิตแล้วทั้งคุ่ เหลือเพียงน้องชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น“น้องชายของเจ้า