บททั้งหมดของ สัตวแพทย์สาวอัจฉริยะหลงยุค: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ใช่ๆ ๆ แม่นางพูดถูก เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้คือข้าไม่ได้ใช้วิธีที่ดีในการฝึก รับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องเยี่ยงนี้ในอนาคต”ดวงตาของเฉียนซานเป็นประกาย พยักหน้าอย่างจริงใจพลางกล่าวยืนยัน“ในเมื่อแม่นางโปรดปรานสัตว์มากและรู้วิธีฝึกและรักษาสัตว์ จะยินยอมอยู่แสดงในคณะละครสัตว์ของข้าหรือไม่?”“หากแม่นางมาอยู่ด้วยล่ะก็ ในแง่ของค่าตอบแทนสามารถมั่นใจได้ ข้า เฉียนซาน รับรองจะไม่ปฏิบัติไม่ดีต่อเจ้าอย่างแน่นอน”ดวงตาจิ้งจอกของไป๋ซือหวงกลอกไปมา เป็นเรื่องจริงที่ว่าตอนนี้นางขาดแคลนเงินจริงๆรายได้ต่อเดือนของนางมีจำกัด ซึ่งไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงดูลูกในอนาคต นางยังจำต้องมีอาชีพการงานตัวนางในภพที่แล้ว ก็เป็นการดูแลรักษาสัตว์ นับว่าเป็นการกลับไปสู่อาชีพเดิมนอกจากนี้ แม้ว่ามิติของนางจะทรงพลัง แต่ก็ต้องใช้แต้มอ้ายซินเพื่อแลกสิ่งของต่างๆ หากนางสามารถช่วยสัตว์ในคณะละครสัตว์ได้มากกว่านี้ ก็จะมีหนทางที่จะได้รับแต้มอ้ายซินได้รับแต้มอ้ายซินและสามารถสร้างรายได้ได้ แล้วทำไมจะไม่ทำเล่า?เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นางก็แสร้งทำเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลง "ได้ แต่บ้านข้ามีงานยุ่ง ดังนั้นมาได้ทุกๆ ห้าวันต่อหน

เมื่อก่อนขาของเขาเหมือนท่อนไม้ที่ไร้ความรู้สึก ดังนั้นจึงส่งผลให้เขาต้องเดินลากขาเดียวอย่างลำบากเขาลืมไปนานแล้วว่าการได้สัมผัสพื้นมันรู้สึกอย่างไร ตอนนี้เขาถึงกับได้รับประสบการณ์อีกครั้งแล้ว!ลุงฝูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย กระทั่งดิ้นรนอยากที่จะลุกขึ้น แม้จะเจ็บแต่เขาก็ยังอยากจะสัมผัสได้ถึงไป๋ซือหวงรีบพยุงเขา กล่าวกำชับอย่างอดทน "ลุงฝู ขาของท่านยังต้องฝังเข็มอีกสองหรือสามครั้ง ถึงจะกลับมาเดินเหินได้ตามปกติ"ลุงฝูมีสีหน้าดีใจ มองนางด้วยสีหน้าตื่นเต้น "หมายความว่า ข้ายังเดินได้ปกติหรือ?"ไป๋ซือหวงพยักหน้า "เมื่อถึงเวลาฝังเข็มครั้งต่อไป ข้าจะให้เสี่ยวหลางบอกท่าน พักนี้ท่านควรให้ความสำคัญกับการพักผ่อนบนเตียงให้มาก"“และอย่ากินอาหารรสเผ็ดหรือเย็น อย่าเกิดโทสะ”“โอ้! บ่าวทราบแล้ว ขอบคุณฮูหยินขอรับ!”ลุงฝูตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ชั่วขณะ จนเรียกตัวเองว่าบ่าวด้วยซ้ำหลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ฟื้นจากความประหลาดใจที่ตกลงมาจากสวรรค์ และในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างท่วมท้นเขาลังเล “ฮูหยิน ท่าน…”ไป๋ซือหวงรู้ถึงความสงสัยของเขา ไม่ได้อธิบาย เพียงแค่ขอร้อง "ลุงฝู เรื่องท

หลังจากมองดูพวกเขาทั้งสองจากไปไกล มั่วเฉินซางก็ถอนสายตาเพียงแต่ความรู้สึกแปลกๆ ของการดึงดูดสายเลือดในหัวใจ ไม่สามารถระงับได้เป็นเวลานาน“นายท่าน แม่ทัพเซียวและฮูหยินของเขามีลูกชายเพียงคนเดียว และฮูหยินของเขาก็คือไป๋ซือหวงสาวโง่คนนั้น”“นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหญิงที่ฟื้นจากความตายในคืนนั้น” มั่วเฉินซางกล่าวอย่างใจเย็น“เด็กคนนี้ต้องมาจากตระกูลของเรา เจ้าไปตรวจสอบในตระกูลดูสิว่ามีใครทิ้งลูกเมียหรือไม่ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงธรรมดาและเซียวป๋อฉิงจะให้กำเนิดสายเลือดของเผ่าหมาป่าสีเงิน”……หลังจากกลับมาถึงจวน เซียวป๋อฉิงได้นำข่าวว่าพระชายาฉีจะมาเยี่ยมบุตรสาวของนางในตอนค่ำ สั่งให้คนไปแจ้งไป๋ซือหวงไป๋หว่านเหลียนได้รับจดหมายตอบกลับจากมารดาของนางแต่แรกแล้ว จึงสั่งให้คนเตรียมงานเลี้ยงอันประณีตไว้แต่เนิ่นๆ จากนั้นก็ไปรอต้อนรับพระชายาฉีที่หน้าประตูพร้อมกับเซียวป๋อฉิง หนึ่งชั่วยามต่อมา รถม้าที่สวยงามประณีตแต่ลึกลับมากก็หยุดลง ซวงเอ๋อร์สาวใช้ข้างกายไปเปิดม่าน เผยให้เห็นสตรีนางหนึ่งที่อายุเกินห้าสิบแต่ยังคงมีท่าทางชดช้อยและมีเสน่ห์ “คารวะพระชายาฉี” คนรับใช้หลายคนทำความเคารพ พระชายาฉีสวม

ในขณะนี้ ทุกคนล้วนนั่งอยู่ในงานเลี้ยงเซียวป๋อฉิงมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นหญิงผู้นั้นแค่คนเดียวเขาถามอย่างเย็นชา “แล้วไป๋ซือหวงล่ะ? ช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้แต่นางกลับไม่อยู่ ไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลย”ไป๋หว่านเหลียนเห็นดังนั้น ดวงตางดงามก็ข่มความยินดีเอาไว้ไม่ได้ พลางถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพี่หญิงไปไหนแล้ว งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว เมื่อครู่ข้าส่งคนมากมายไปตามหานาง แต่ก็ยังไม่...”สีหน้าของเซียวป๋อฉิงยิ่งดูแย่ขึ้นไปอีก พลางพ่นลมหายใจฮึดฮัด “ไม่รู้จักมารยาทเช่นนี้ จะสั่งสอนลูกเต้าให้ดีได้ยังไง!”กว่าอีที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ เขามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าอนุเหลียนผู้นี้คิดไม่ซื่อ“ท่านแม่ทัพอย่าเพิ่งโมโห หวงเอ๋อร์อาจจะติดธุระมาสายก็ได้” พระชายาฉีกล่าวปลอบใจน้ำเสียงที่นุ่มนวลของนาง ทำให้เซียวป๋อฉิงคลายความโมโหลงบ้างดวงตางดงามของพระชายาฉีขยับเล็กน้อย มองไปที่บ่าวรับใช้คนหนึ่งหลังจากบ่าวรับใช้เข้าใจแล้ว ก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออก “เมื่อครู่บ่าวกลับไปเอาผ้าเช็ดหน้าที่เรือนให้พระชายาฉี คล้าย ๆ ว่าจะเห็นฮูหยินท่านแม่ทัพกำลังมุ่งหน้าไปยังเรือนเล็กทางฝั่งสระน้ำ”เมื่

ก่อนขึ้นรถม้า พระชายาฉีก็ฟื้นตัวกลับมาเหมือนเดิมแล้วนางออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจัง “เหลียนเอ๋อร์ คนชั่วคนนั้นไม่ใช่คนโง่เหมือนอย่างเคยอีกต่อไปแล้ว ต่อไปทำอะไรเจ้าต้องระมัดระวังให้ดี”“แม้ว่าครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ครั้งต่อไปจะไม่ปล่อยให้นางรอดไปได้ง่าย ๆ เช่นนี้อีกแล้ว”“ท่านแม่ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านก็รักษาตัวด้วย”ไป๋หว่านเหลียนข่มความโกรธภายในใจ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนหลังจากส่งพระชายาฉีกลับไปที่จวนแล้ว ไป๋หว่านเหลียนก็อาละวาดเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ภายในเรือนนางอยากจะไปชำแหละกระดูกของไป๋ซือหวงให้ได้ในตอนนี้เสียเลย!ทันทีที่คิดถึงสายตาไม่พอใจของแม่ทัพเมื่อครู่ นางก็รู้สึกว่าสถานการณ์ของตัวเองค่อนข้างอันตรายแล้วเห็นทีนางต้องตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด เมื่อมีลูกแล้วก็ถือว่ามีที่พึ่งพิง“รีบไปนำยามา”ไป๋หว่านเหลียนดื่มยาบำรุงครรภ์มาโดยตลอด คนใกล้ชิดของนางต่างรู้ดี แต่ดื่มมาสามปีก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆภายในเรือนชีอู๋ ไป๋ซือหวงกำลังครุ่นคิด ส่วนผสมที่นางใส่เพิ่มให้ดอกบัวขาวน่าจะเริ่มได้ผลแล้ววันนี้นางร่วมมือกับพระชายาฉีใส่ร้ายตน ตนไม่อาจยอมปล่อยให้นางได้ดีในขณะนี้ เซียวป๋อฉิงได้ก้าวสวบ