All Chapters of คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

"กรี๊ด——"ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบในประเทศหนานฉี มีเสียงกรีดร้องแหลมคมดังมาจากบ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของหมูเซียงหนงหนงลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่าหน้าถูกพ่นอะไรอุ่นๆกลิ่นเหม็นคาวเลือดหมูจำนวนมากกระเซ็นโดนบนใบหน้าเธอ กลิ่นที่ฉุนนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาในทันทีทว่าเซียงหนงหนงยังไม่ทันมีจะได้มีปฏิกิริยาอะไร ผมของเธอก็ถูกจับแน่นใบหน้าที่น่ากลัวและมีแผลเป็นของชายหน้าบากจ้องมองเธออย่างเย็นชา แล้วหัวเราะเยาะเย้ย: "เซียงเหล่าซาน ภายในสามวัน ถ้ายังไม่คืนเงินพวกข้า ครั้งหน้าที่จะฆ่า จะไม่ใช่หมูตัวที่สองของบ้านแก แต่จะเป็นลูกสาวแก""แต่ข้าว่าเธอมีเสน่ห์อยู่บ้าง จะฆ่าก็น่าเสียดาย ถ้าขายให้ซ่องที่ดีที่สุดในเมืองเรา ก็น่าจะได้เงินพอชดเชยเงินก้อนนี้แกได้นะ——""ผมคืน ผมจะคืนเงินให้ อย่าทำร้ายลูกสาวผม อย่าทำร้ายลูกสาวผมเลย——ผมขอร้องพวกคุณ ภายในสามวัน ผมจะคืนเงินให้พวกคุณแน่นอน!"เซียงเหล่าซานที่อยู่บนพื้นก้มหัวขอร้องไม่หยุด"จำคำพูดของแกไว้ สามวันหลังจากนี้ข้าจะกลับมา ถ้าแกไม่มีเงิน ก็ให้เธอเตรียมตัวไปทำงานที่ซ่องเถอะ!"หน้าบากกระชากเซียงหนงหนงอย่างแรง แล้วผลักเธอล

"ข้าวหน้าหัวหมูหอมกรุ่น และหมูเปรี้ยวเผ็ดร้อนๆ! เดินผ่านไปอย่าพลาด เพียงห้าบาทเหรียญนั้นก็สามารถทานอาหารกลางวันหอมกรุ่นร้อนๆ ได้! ห้าเหรียญ ซื้อแล้วจะไม่เสียใจ ไม่โดนหลอกแน่!"เซียงหนงหนงใช้วิธีโฆษณาแบบในสมัยใหม่ที่เป็นที่รู้จักกันดี พอเอามาใช้ในยุคนี้ผู้คนที่ได้ยินเข้า พวกเขาต่างพากันมาดูอย่างคึกคักในนั้นมีลูกพี่เหล่าแรงงานขนย้ายที่เพิ่งได้รับเงินพอดี พอได้ยินเสียงเซียงหนงหนงพูดแบบนี้ ก็เกิดความสงสัยขึ้นทันทีว่า: "น้องสาว เจ้ากำลังตะโกนอะไรน่ะ? ขายข้าวหรือ? มีเนื้อมีผักด้วยหรือ?"เห็นว่ามีลูกค้าเข้ามา เซียงหนงหนงย่อมไม่พลาด รีบเสนอขายอย่างเต็มที่ว่า: "ไม่ผิดพี่ชาย ข้าขายข้าว ท่านดูนี่ ข้ามีสองเมนู อันหนึ่งคือข้าวหน้าหมูหัวต้ม อีกอันคือข้าวหมูสับเปรี้ยวเผ็ด ส่วนนี่คือต้มกระดูกหมูใส่หัวไชเท้าใหญ่ แค่กินข้าวก็ได้ซุปฟรีอีกหนึ่งชาม ราคาแค่ห้าเหรียญ มีทั้งกับข้าวและซุป เอาอย่างนี้ ข้าจะให้ท่านลองชิมก่อน ถ้าท่านคิดว่าอร่อยค่อยกินต่อ "พูดแล้ว เซียงหนงหนงก็รีบหยิบชามออกมาอย่างรวดเร็ว ตักอาหารสองอย่างอย่างละนิดละหน่อย แล้วให้คนที่มุงดูรอบๆ ลองชิมกันด้วยฝีมือของเธอแล้ว เธอมั่นใจมาก และแน

แต่เขาก็ยังคงจะอยู่ต่ออยู่ดีราตรีหนึ่งผ่านไปเช้าวันที่สองฟ้ายังไม่ทันสว่าง เซียงหนงหนงก็ตื่นแล้ว เมื่อวานเธอไม่ได้จัดการเรื่องวัตถุดิบสำหรับทำข้าวกล่อง จึงคิดว่าจะไปตลาดในเมืองแต่เช้ายังไม่ทันถึงตลาด ระหว่างทางเธอก็ได้พบกับลุงคนหนึ่งที่กำลังรีบเข็นรถเข็นไปตามทางเห็นบนรถของคุณลุงวางไก่ที่เปื้อนเลือดอยู่หลายตัว เซียงหนงหนงตาเป็นประกายแล้วรีบเดินเข้าไปคุยกับเขาทันที "คุณลุง นี่ท่านจะไปขายไก่ในเมืองหรือ?""ไม่ใช่อะไรหรอก!นี่เป็นไก่ที่ข้าเลี้ยงน่ะ เมื่อวานตอนเย็นไอ้เด็กซนบ้านข้ามันปีนขึ้นไปเล่นบนหลังคา แต่ไม่ทันระวัง ตกลงมาจากหลังคาทำเล้าไก่พัง! ไก่สิบกว่าตัวนี่ เดิมทีข้าตั้งใจจะเลี้ยงไว้กินตอนปีใหม่ แต่ตอนนี้ถูกทับตายหมด ข้าเลยต้องรีบเอาไปขายถูกๆ ที่ตลาดในเมือง! ใช่แล้ว แม่นางก็ไปตลาดในเมืองเหมือนกันหรือ?"คุณลุงเป็นคนที่กระตือรือร้นและพูดคุยเก่งมาก.เซียงหนงหนงเพิ่งรู้ว่าวันนี้เมืองชิงซานมีงานวัดในเมืองมีตลาดใหญ่ในช่วงเทศกาลงานวัด สินค้าที่ขายในตลาดมักจะราคาถูก ไม่เช่นนั้นจะขายไม่ออกไม่แปลกใจเลยที่คุณลุงจะดูเศร้าๆไก่ที่เลี้ยงด้วยความยากลำบาก พอถึงเวลาสุดท้าย กลับต้องม

เซียงหนงหนงหลบได้ เขาก็ยังพยายามจะลวนลามเธอต่อเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเอื้อมมือไปจับเซียงหนงหนง ตะเกียบอันหนึ่งก็พุ่งเข้าไปโดนที่ข้อมือเขาพอดีชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด"โอ๊ย"มาหนึ่งทีก่อนจะดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว:"ใคร? ใครมันกล้าทำร้ายข้าในถิ่นข้า?""ข้า!"เสียงที่หนักแน่นและทรงพลังดังขึ้น ต่อมาฟู่จิ่งเจิ้งก็วางตะเกียบอีกอันที่ยังถืออยู่ลง หยิบผ้าขนหนูข้างๆ มาเช็ดมือ แล้วเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อนนักแม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าของคนธรรมดา แต่รูปร่างที่สูงโปร่งและท่วงท่าก้าวเดินที่สง่างามของเขานั้นขู่ขวัญอยู่มากคนของร้านโจ๊กอี้เหว่ยถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว: "เจ้า-เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าสู้เป็นแล้วข้าจะกลัวพวกเจ้านะ!"เขาไม่กล้าสบตากับฟู่จิ่งเจิ้งจึงหันไปมองเซียงหนงหนงด้วยความโกรธและพูดด้วยเสียงดุดันว่า:"พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อทำลายธุรกิจพวกข้า ต่อให้เรียกคนจากทางการมาก็ตาม แต่พวกเจ้าก็ไม่มีเหตุผลอะไรอยู่ดี!""ใช่ถ้าเข้าใจสถานการณ์ก็รีบไสหัวไปซะ! ออกไปจากบริเวณร้านอาหารของเรา!""ไสหัวไป! ไสหัวไป!"มีคนออกมาจากร้านอาหารอีกสองสามคนมีคนสองสามคนตะโกนและเดินเข้ามาพร้อมกับตะหลิว พวกเขาล้อมรอบช

เมื่อนายหญิงเจิ้นกั๋วกงพูดออกมาแบบนี้ ไม่เพียงแต่สาวใช้ใกล้ชิดอย่างปี้เฉ่าจะงงงวย แต่แม้แต่อนุภรรยาคนอื่นๆ ก็ยังงงงวยไปด้วย"รู้ว่านายหญิงชอบทานอาหารทะเล แต่ทานอาหารทะเลตอนกลางคืน——"อนุภรรยารองยังพูดไม่จบ ก็ถูกนายหญิงจวนเจิ้นกั๋วกงจ้อง จึงรีบยิ้มและปิดปากปี้เฉ่าพูดตะกุกตะกักด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน:"มีอยู่บ้างเจ้าค่ะ วันนี้บ่าวเห็นคนในครัวแบกอาหารทะเลเข้าไปในครัว เพียงแต่ว่าพวกนั้นเตรียมไว้สำหรับงานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านพรุ่งนี้"ใช่! เจิ้นกั๋วกงจะฉลองวันเกิดแล้ว!นายหญิงจวนเจิ้นกั๋วกงเม้มริมฝีปากเบา ๆ นึกถึงต้มยำกุ้งน่าอร่อยหม้อนั้นไม่รู้จบ ก่อนพูดด้วยอย่างเสียดายว่า: "งั้นก็รอจนถึงพรุ่งนี้ค่อยกินเถอะ"เธอเร่งให้อนุภรรยาสองคนรีบไปอนุภรรยาสองคนเพิ่งจากไป ไม่นาน เซียงเฉียนก็เข้ามาทักทายอย่างสุภาพเบา ๆ ว่า:"ท่านแม่"นายหญิงจวนเจิ้นกั๋วกง: "……"ช่างเป็นปีที่โชคร้ายจริงๆ! ไม่เพียงแต่ไม่ได้ลิ้มรสต้มยำกุ้งแสนอร่อยแล้ว ยังเสียเงินไปห้าสิบตำลึงอีกด้วย!แล้วเรื่องกระโปรงสวยๆที่สัญญาเซียงเฉียนไว้นี่——นายหญิงเจิ้นกั๋วกงจับศีรษะของเธอ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ แกล้งทำเป็นเวียนหัว: