All Chapters of คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

จางซุนหยุนเทียนหรี่ตา มองดูพระจันทร์เต็มดวงบนใบหน้าเขาขอกลับบ้านเกิดเมื่อเกษียณอายุ ฝ่าบาทก็ยังตั้งใจที่จะให้เขาอยู่ต่อ บอกว่าองค์รัชทายาทยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่ได้สร้างครอบครัว จึงไม่สามารถแยกจากอาจารย์ใหญ่ได้จางซุนหยุนเทียนหัวเราะทันที แม้แต่ฮ่องเต้จะมีอนุภรรยาและนางสนมมากมาย ก็ยังไม่ปล่อยให้เขาไปเลยถ้ารอให้ฟู่จิ่งเจิ้งแต่งงาน นั่นคงต้องรอถึงปีลิงเดือนม้าแล้วใช่ไหม?**ปีลิงเดือนม้า ในปฏิทินจีนไม่นับ = เวลานั้นคงไม่มีอยู่จริงอากาศค่อยๆ เย็นลง ฟู่จิ่งเจิ้งกลับมาตามทาง ลมพัดทำให้ใบหน้ารู้สึกเจ็บเล็กน้อยเขาลูบผิวที่หยาบกร้านขึ้นเรื่อยๆ ของตัวเอง แล้วเร่งฝีเท้าเดินกลับบ้านห่างออกไปไกลๆ ก็เห็นประตูบ้านเปิดกว้าง มีร่างเล็กๆ ยืนอยู่ที่ประตู มองไปรอบๆเขาหยุดชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบเดินไปข้างหน้าเซียงหนงหนงเห็นเงาดำสูงใหญ่ค่อยๆ เดินเข้ามาในความมืด เมื่อเห็นชัดเจนว่าใครก็รีบโบกมือบนตัวชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหนาบเหน็บ จนหายใจออกมาเป็นไอเย็นเข้ามาในบ้าน"อาเจิ้งอาหารพร้อมแล้วแค่รอเจ้าอยู่"ฟู่จิ่งเจิ้งรู้สึกอบอุ่นในใจ พูดเบาๆ ว่า:"เมื่อครู่ไปเดินเล่นในเมืองนานไปหน่อย เลยมา

พอคิดถึงเรื่องนี้ เซียงเหล่าซานก็ถอนหายใจ "ไอ้หนู กินให้เต็มที่ บ้านเรามีข้าวเยอะ กินให้อิ่ม!"แม่เซียงถอนหายใจ "ใช่ ต้องกินให้อิ่ม!"เธอและเซียงเหล่าซานสบตากัน และเห็นความรู้สึกเมตตาบนใบหน้าของกันและกันในตอนกลางคืน ครอบครัวนี้กำลังจะปิดไฟนอน จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก"เซียงเหล่าซาน เซียงเหล่าซานอยู่บ้านไหม?"เซียงหนงหนงหยุดมือชะงัก แล้วเดินออกไป"มีอะไรหรือ?"เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน หมู่บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีสองร้อยกว่าครัวเรือนในหมู่บ้านหนึ่ง เพราะอยู่ติดทะเล จึงมีคนจากที่อื่นมาพักอาศัยเป็นครั้งคราวคนนั้นถือขวดเหล้าและห่อกระดาษน้ำมัน ยื่นให้กับเซียงหนงหนง "นี่คือหนงหนงใช่ไหม!""โอ้ ข้ามาหาพ่อเจ้า""นี่ไม่ใช่ช่วงปีใหม่แล้วหรอกหรือ หมูที่บ้านข้าก็เลี้ยงจนโตพอแล้ว พรุ่งนี้เลยอยากเชิญเหล่าซานไปสักรอบ"ขอให้พ่อเธอไปฆ่าหมูให้สินะเซียงหนงหนงคิดครู่หนึ่ง แล้วก็เรียกเซียงเหล่าซานออกมาในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มือของเซียงเหล่าซานหายดีเกือบหมดแล้ว การฆ่าหมูเป็นงานที่ต้องใช้ทักษะ ต้องรวดเร็ว เด็ดขาด และแม่นยำเพื่อให้แน่ใจว่าหมูจะตายในเวลาที่สั้นที่สุดและไม

ชาวบ้านพูดกันไปมากๆ เขาก็บอกว่าเขาจะไปเป็นทหารเอาค่อยๆพูดไปบ่อยๆ ก็จะไม่มีคนพูดเรื่องซุบซิบมากนักแต่พวกเขาแทบจะล่องหนในหมู่บ้าน ไม่มีเพื่อนสนิทมากนัก ปกติแล้วถ้าทำธุระก็จะขอความช่วยเหลือเอาได้ก็ได้ ถ้าไม่ได้ก็ใช้เงินเซียงหนงหนงยิ้มกว้าง:"ข้าคิดว่าเจ้าอยากจะรีบทำให้เสร็จซะอีก วันนี้ข้าว่างทั้งวัน หมูพวกนี้ จัดการจัดการไป ก็คงจะยุ่งถึงตอนเย็นแหละ""แต่ว่ารบกวนเจ้าช่วยอาเจิ้งจับหมูออกมาก่อน ข้าขอไปลับมีดก่อน""ได้เลย!"เมื่อเข้าไปในคอกหมู ฟู่จิ่งเจิ้งก็พบว่าจริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ยอมรับได้ยากขนาดนั้นนี่ชายผิวแทนคนนั้นวิ่งไล่หมูไปรอบๆเป็นวงกลม หมูวิ่งหนีมาที่เท้าของเขา เขาก็ยื่นมือออกไปจับโดยไม่รู้ตัวไม่รู้ทำไม เขากลับนึกถึงว่าถ้าขุนนางในหนานฉีรู้เรื่องนี้เข้า คงจะเขียนรายงานฮ่องเต้ จนเอกสารในห้องหนังสือฮ่องเต้พูนเป็นกอง"เฮ้พี่ชาย"ฉินเสี่ยวจงรีบวิ่งเข้ามา"ท่านมือไวจริงๆ"เขายกขาของหมูขึ้นด้วยสองมือ ในช่วงฤดูหนาวเขาก็ยังใส่เสื้อบาง ๆ แขนเสื้อของเขาถูกกล้ามเนื้อของเขาดันยืดออกจนเห็นได้ชัดฟู่จิ่งเจิ้งนึกถึงท่าทางที่เซียงหนงหนงไม่ละสายตาเมื่อครู่ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ"ข้าช่วยเ

เจ้าแน่ใจหรือว่ามันทำแบบนี้?พ่อครัวคนนั้นตื่นเต้นจนหน้าแดงไปหมด "ไข่ผัดกุยช่าย ไม่ผิดแน่! ทำตามที่เขาบอก ข้าทำมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้งแล้ว ครั้งนี้รสชาติดีที่สุด! ลองชิมดู"เขายื่นตะเกียบให้ด้วยมือทั้งสองข้างหลิวต้ากุ้ยเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย ใช้ผ้าเช็ดมืออย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาทันทีที่ใส่เข้าไปในปาก ไข่ผัดกุยช่ายผัดได้อย่างลงตัว ไข่สดนุ่มและอร่อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม มักจะมีความรู้สึกที่ทำให้คนรู้สึกเบื่อๆหน่ายๆโผล่มา หลิวต้ากุ้ยวางตะเกียบลงอย่างไม่สบอารมณ์ ดูแล้วเหมือนจะไม่พอใจมากนัก"รสชาติไม่เลว"เชฟตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ ช่วงนี้ในเมืองมีร้านอาหารชื่อ มีให้กิน มาเปิด จู่ๆก็โด่งดังขึ้นมา ทำอาหารอร่อยจนเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดของใต้หล้าเลยทีเดียวเขาได้ยินคนพูดถึงอาหารเหล่านั้น ราวกับมันแทบไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะกินได้เลย มันเหมือนอาหารที่เทพเจ้าทำ!ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่กล้าแอบไปกินหม่านถิงฟางเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ได้เป็นเชฟที่นี่ ไม่ว่าเดินไปไหนก็มีแต่คนเอาอกเอาใจกลับบ้านเกิด คนอื่นก็คงต้องมองเขาสูงขึ้นอีกระดับ เห็นได้ชัดว่านายจ้างไม่พอใจร้านมีให้

หยู่ตูงง "คนวิ่งงานเป็นแบบไหนขอรับ?""เหมือนเจ้าแบบนี้ไง"เซียงหนงหนงตอบอย่างไม่สนใจนักหยู่ตูอึ้ง เขาหน้าแดงยกมือเกาหัวเขาเป็นเด็กกำพร้า ตั้งแต่เด็กเติบโตมาจากริมทะเล ไม่รู้ว่าใครคือพ่อแม่ของเขาเพราะเขามักจะกินปลาตาย เมื่อเห็นปลาท้องขาวลอยอยู่บนชายหาดก็จะไปเก็บ คนรอบข้างจึงเรียกเขาว่าท้องปลาเดิมทีเขายังกังวลว่าจะผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้อย่างไร แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเซียงหนงหนงเธอไม่เพียงแต่ให้ที่พักและอาหารกับเขาเท่านั้น แต่ยังให้เงินเดือนรายเดือนและตั้งชื่อให้เขาด้วยหยู่ตูซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ ฮือฮือฮือ นายจ้างดีกับเขาเกินไปแล้ว เขาจะเป็นสุนัขรับใช้นายจ้างไปตลอดชีวิต!หลังคำนวณเสร็จเซียงหนงหนงก็ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะถอนหายใจยาวๆนี่มันแปลกจริงๆนะ หลังจากที่เธอเปิดร้านก็ไม่ได้โฆษณาเลย แล้วทำไมธุรกิจถึงดีขึ้นเรื่อยๆ ล่ะ?คิดอยู่ครึ่งวัน เธอก็ทำได้แค่สรุปเหตุผลว่าหนานฉีเป็นดินแดนขาดแคลนของอร่อย เจอของอร่อย ก็ต้องกินเยอะหน่อยเซียงหนงหนงทุกวันดูแลร้านหลายสาขา รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยไม่ไหวแล้ว อยากจะหาผู้จัดการสาขามาช่วยสักคนแต่การจะเลือกคนมานั้นมันไม่ง่ายเลยหยู่ตูไม่ใช่ไม่ดี แต่