All Chapters of คุณหนูตัวจริงถูกกลุ่มนักชิมพันลี้อ่านใจแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

ไป คืนนี้ไปดูที่บ้านนางว่านางซ่อนสูตรอาหารไว้ที่ไหนชายร่างเตี้ยและอ้วนหดหัวและถามอย่างอดไม่ได้ว่า: "นายจ้าง ท่านมั่นใจหรือว่าสูตรอาหารอยู่ในมือของนาง?"หลิวต้ากุ้ยหรี่ตา "ข้ามีวิธีของข้าเอง ไม่เหมือนคนโง่อย่างเจ้า ที่มีแต่หัวไม่มีสมอง!"พอโดนด่า ผู้ชายคนนั้นก็หดหัวทันทีเซียงหนงหนงนั่นเขาเคยเช็คประวัติเธอแล้ว ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง ประวัติขาวสะอาดมาหลายปี ไม่น่าสร้างปัญหาอะไรได้เขาไม่เชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะคิดค้นสูตรอาหารมากมายจากไหนมาได้!แน่นอนว่าเพราะเธอได้ตำราอาหารเล่มนั้นโดยบังเอิญ เลยมีโอกาสดีๆแบบนี้ นี่เธอก็ถือว่าโชคดีแล้ว แต่ผู้ชายที่ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เธออย่างกะทันหันนั้น ควรตรวจสอบดูสักหน่อยหลิวต้ากุ้ยลูบคางของเขา สูตรอาหารนั้นเขาต้องเอามาให้ได้นานแล้วที่เขาไม่ได้ยุ่งกับเมืองทงเซี่ยนเล็กๆ และยากจนนี่ เขาเองก็หวังว่าสักวันเป็นเชฟที่เก่งที่สุดในใต้หล้าเหมือนกัน!กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งแอบซุ่มอยู่ที่บ้านของเซียงหนงหนงในขณะเดียวกันที่บ่อน หลังจากพักฟื้นเกือบหนึ่งเดือน ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าบากนั่นอีกครั้งเขาฟังรายงานของลูกน้องอย่างทนไม่ไหว ความหงุดหงิดในใจเพิ่มขึ้น

เธอวางแผนที่จะเริ่มสอนพวกเขาในวันพรุ่งนี้ฟู่จิ่งเจิ้งเพิ่งทานข้าวเสร็จ เห็นเธอเป็นแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะถามว่า "หนงหนง เจ้าไม่กลัวว่าพวกนางจะเรียนรู้ทักษะที่นี่แล้วไปเป็นหัวหน้าแม่ครัวที่อื่นหรือ? "สูตรอาหารรั่วไหล?เซียงหนงหนงชะงัก แล้วก็ยกมือขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ"ไปก็ไปสิ อาหารที่ข้าทำได้มีเยอะขนาดนั้น นางเรียนทั้งชีวิตก็เรียนไม่หมดหรอก"ถ้าเรียนรู้ได้สักสองสามอย่างแล้วนำสูตรไปเผยแพร่ มันช่วยให้คนในประเทศหนานฉีมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ก็ถือเป็นการทำดีในแต่ละวันของเธอฟู่จิ่งเจิ้งมองเธออย่างลึกซึ้ง ในใจชื่นชมเธอมากขึ้นเรื่อยๆจิตใจดีเช่นนี้ นับว่ามีความสง่างามของพ่อครัวหลวงที่อยู่ข้างฮ่องเต้องค์แรกอยู่บ้างฟู่จิ่งเจิ้งนั้นพูดถึงเรื่องที่เซียงหนงหนงเองเคยคิดไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่จ้างแม่ครัวมากมายขนาดนั้นถึงเวลาล้างผัก หั่นผัก เตรียมผัก ใส่ลงในหม้อ ใส่เครื่องปรุง คนไม่กี่คนก็แยกกันเรียนรู้ไปแม้ว่าพวกเธอจะออกไปหางานใหม่ ฝ่ายตรงข้ามก็ต้องจ้างทั้งสามคนพร้อมกันเท่านั้น เพื่อที่จะผัดอาหารให้อร่อยตามต้นตำรับทั้งเพิ่มต้นทุนและไม่ได้รับผลตอบแทนที่คุ้มค่าอะไรในร้านที่มีคนเข้าออกตลอดเ

ไม่ว่าจะเกิดปัญหาที่ขั้นตอนใด ข้าจะคนที่รับผิดชอบจะออกมายืนรับผิดชอบแน่"เพียงแต่ว่าเต้าหู้ตุ๋นผักดองนี่หมดไปนานแล้ว คนที่กินก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีใครเป็นไรเลย ดังนั้นข้าว่าปัญหามันเกิดหลังจากเสิร์ฟถึงมือทุกท่านแล้ว อาหารในมือทุกคนเป็นของสะอาดแน่นอน ทานได้อย่างสบายใจ"ได้ยินคำอธิบายเช่นนี้แล้ว ช่วงเวลาเดียวทุกคนต่างตกตะลึงร้านอาหารของใครบ้างที่จะพิถีพิถันขนาดนี้ ถึงขั้นเก็บตัวอย่างไว้ด้วยร้านนี้พูดถูกแล้ว อาหารทั้งหมดตักมาจากถังนั้น ทำไมพวกเขากินแล้วไม่เป็นไรล่ะ?เห็นเธอจะไปแจ้งความจริงๆ หลิวเอ้อร์ก็มีสีหน้าลุกลน"เจ้าพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ให้น้อยลงหน่อย พี่ของข้ากินอาหารที่นี่แล้วท้องเสีย พวกข้าเองก็ไม่อยากจะเอาเรื่องกับเจ้า ""คอยดูเถอะ สักวันหนึ่งร้านบ้าๆนี่ก็ต้องปิดตัวลง!"ถ้าเรื่องนี้ไปถึงเบื้องบน มันจะไม่ใช่ว่าสร้างปัญหาให้กับหลิวต้ากุ้ยหรอกหรือ?แล้วพวกเขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่ไหม?เมื่อหลิวเอ้อร์เห็นว่าท่าไม่ค่อยดีก็เตรียมจะหนี เซียงหนงหนงให้คนหยุดเขาไว้ "รอสักครู่""อาหารจานนี้ยังแก้ปัญหาไม่ได้เลย พวกเจ้าคิดจะไปก็ไปงั้นหรือ?"หลิวอี้ตกใจจนเหงื่อท่วมตัว เปลือกตากระตุกไม่

เซียงหนงหนงไม่คิดว่าเรื่องนี้จะคลี่คลายได้ง่ายดายขนาดนี้ เธอยืนอยู่ข้างๆ รอชมการประหารของทั้งสองคนห้าสิบไม้ ครึ่งชีวิตพวกเขาคงไม่เหลือแล้ว ถ้าโชคดีก็อาจจะรอดทั้งสองคนตกใจจนเสียสติ พูดตะกุกตะกักและเริ่มอธิบายอีกครั้ง"ใต้เท้า ขอให้ท่านได้โปรดตรวจสอบอย่างละเอียด"พวกข้าต่างได้รับมอบหมายจากผู้อื่นมาให้ทำแบบนี้!หม่าอู่ทงเริ่มอดทนไม่ไหวแล้ว เขายังต้องรีบกลับบ้านไปกินข้าวนะ "รับมอบหมายจากผู้ใดล่ะ?"หลิวอี้หลิวเอ้อร์รีบคุกเข่า ความแตกต่างระหว่างผู้กระทำผิดหลักและผู้กระทำผิดรองยังมีอยู่บ้าง ตราบใดที่พวกเขาลงมือยอมรับมาก่อน บางทีพวกเขาอาจไม่ต้องถูกทุบตีด้วยไม้กระดาน"จาก……นายจ้างพวกข้า หลิวต้ากุ้ย เป็นคนสั่งขอรับ"พวกเขาถึงแม้ว่าจะทำงานให้หลิวต้ากุ้ย แต่ก็เป็นคนที่มาจากครอบครัวที่ดี ไม่อยากให้เรื่องนี้ทำให้พวกเขามีมลทินดังนั้นพวกเขาจึงแฉหลิวต้ากุ้ย พวกเขาแทบจะไม่ลังเลเลยเซียงหนงหนงมองอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าหลิวต้ากุ้ยจะเป็นผู้บงการเบื้องหลัง"นายจ้างพวกข้าคือเถ้าแก่หม่านถิงฟาง ช่วงนี้ลูกค้าไปกินแต่ร้านมีให้กินกันหมด แต่หม่านถิงฟางของเรากลับเงียบเหงา นายจ้างไม่พอใจ……ก็……ก็เลยคิดวิธีน

สีหน้าขององค์รัชทายาทเปลี่ยนจากมืดมนเป็นสดใสทันที คว้าตัวเซียงหนงหนงแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมา "อย่าแม้แต่จะคิด!"ขาย ขาย ขาย เขารู้สึกเป็นครั้งแรกว่าการค้ามนุษย์นั้นน่ารังเกียจเพียงใดเขาเป็นถึงองค์รัชทายาท แม้ว่าในที่นี่จะไม่ได้แสดงตัวตน แต่ก็เป็นคนดีที่บริสุทธิ์ จะมาให้คนซื้อเพราะอยากซื้อได้อย่างไร!เมื่อกลับวัง เขาจะรายงานต่อเสด็จพ่อ ถ้าไม่ใช่ผู้กระทำผิดร้ายแรง บุคคลอื่นห้ามมีส่วนร่วมซื้อขายทุกกรณีมิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีในข้อหาค้ามนุษย์ทั้งหมด!ระหว่างทางกลับ เห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เซียงหนงหนงก็ไม่อยากไปทำให้เขาอารมณ์เสีย กลับหยิบแผนภาพออกมาเธอไปสำรวจรอบเมืองมาแล้ว และพบว่าร้านในตำแหน่งพวกนี้กำลังจะเซ้งขายต่อพอดี ร้านอาหารจานด่วนของเธอก็กำลังจะขยายตัว จึงสามารถใช้โอกาสนี้ในการเซ้งร้านพวกนี้ได้ฟู่จิ่งเจิ้งเดินอยู่ข้างหน้าไม่พูดอะไร เห็นว่าเขากำลังจะเลี้ยว เซียงหนงหนงจึงรีบวิ่งตามเขาไปเขามีใบหน้าที่อ่อนโยน ดูไม่โกรธเลย แต่เซียงหนงหนงมักรู้สึกว่าเขาผิดปกติ คิดแล้วคิดอีก จึงพูดปลอบ: "อาเจิ้ง รูปร่างหน้าตานั้นเป็นสิ่งที่พ่อแม่มอบให้ การที่เจ้าหล่อเหลือเกินก็ไม่ใช่ความผิดของเจ้