All Chapters of ยอดหนูน้อยซวี่เป่า : มารดานางมารสะท้านเมือง: Chapter 1 - Chapter 10

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหิว หรือเพราะน้ำแกงไก่ป่าต้มหน่อไม้นี้รสชาติอร่อยสดใหม่มากเกินไปจริง ๆจวินจิ๋วอิ่นรู้สึกว่าน้ำแกงไก่ชามนี้ในตอนนี้ อร่อยยิ่งกว่าอาหารเลิศรสทั้งหมดที่เขาเคยกินมาเสียอีกไป๋เซียวนั่งยอง ๆ อยู่ด้านข้าง มือทั้งสองก็เท้าคาง พยายามครุ่นคิดดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีอะไรที่อยากได้เลย“ช่างเถอะ พอท่านหายดีแล้ว ท่านก็รีบออกไปจากที่นี่เสีย มิเช่นนั้นถ้าท่านแม่ของข้าพบเข้า ท่านจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่”เพราะเห็นแก่ใบหน้าที่คล้ายกันนี้ เขาจึงไม่อยากให้อีกฝ่ายตายอยู่ที่นี่จริง ๆ “เพราะเหตุใด?”“ท่านช่างโง่งมเสียจริง! ข้าเคยบอกแล้วว่า ท่านแม่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาในเขาหลิงอิ่น เพราะฉะนั้นท่านห้ามให้ท่านแม่พบเห็นเด็ดขาด มิฉะนั้นแม้แต่ซวี่เป่าก็ช่วยท่านไม่ได้แล้ว”ไป๋เซียวทำท่าทางเหมือนกับรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากเร่งเร้า“ท่านกินเร็ว ๆ เข้า ท่านแม่ยังรอข้าอยู่ที่บ้าน”“น้ำแกงนี่เจ้าทำเองหรือ?”จวินจิ๋วอิ่นซดน้ำแกงคำสุดท้ายหมดแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามเขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่เป็นอาหารที่เด็กน้อยทำขึ้นมา“แน่นอนสิ อร่อยใช่หรือไม่? ท่าน

เดิมทีไป๋เซียวและจวินจิ๋วอิ่นที่อยู่ในถ้ำกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานแต่เมื่อคลื่นพลังวิญญาณโถมเข้ามาเป็นระลอก ๆ สีหน้าของทั้งสองก็เปลี่ยนไปพร้อมกัน“พวกเขาตามมาแล้ว!”ดวงตาของจวินจิ๋วอิ่นพลันมืดมัวลง สายตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร“เป็นศัตรูของท่านพ่อหรือ?”ไป๋เซียวเห็นจิตสังหารแผ่ออกมาจากตัวท่านพ่อ ใบหน้าเล็ก ๆ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที“แค่พวกสุนัขรับใช้เท่านั้น”จวินจิ๋วอิ่นพูดพลางพยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบากไป๋เซียวรีบวิ่งเข้าไปจับเขาเอาไว้“ท่านพ่อ บนตัวท่านยังมีบาดแผลอยู่นะ?”“ไม่เป็นไร แผลแค่นี้ไม่ต้องใส่ใจหรอก”จวินจิ๋วอิ่นรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ยิ้มพลางยื่นมือออกไปลูบผมของบุตรชายเบา ๆ ไป๋เซียวยังคงดึงดันจับเขาไว้ ดวงตาฉายแววดูแคลนและเหยียดหยามเล็กน้อย“ท่านพ่อวางใจเถอะ ท่านแม่จะไปจัดการพวกเขาเอง”ไป๋ซวง?จวินจิ๋วอิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยุดเคลื่อนไหวสี่ปีที่แล้ว หลังจากที่เขาถูกข่มเหงก็เคยสืบเรื่องของไป๋ซวงบนทวีปอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ แบ่งออกเป็นรากวิญญาณทั้งห้าสาย ได้แก่ ทอง ไม้ น้ำ ไฟ และดินและระดับของพลังวิญญาณ ยังแบ่งออกเป็น เก้าขั้น เก้าระดับนักสู้ จอมยุทธ์

จวินจิ๋วอิ่นใช้ชีวิตสามวันในเขาหลิงอิ่นอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิตเขาและบุตรชายช่วยกันวางกับดักไก่ ขึ้นเขาขุดหน่อไม้ จับปลาในแม่น้ำด้านหลังของเขาหลิงอิ่น ยังมีลูกหม่อนป่าอยู่เต็มไปหมดลูกสีแดงสดใส สวยงามมากจวินจิ๋วอิ่นจะไปเก็บมาให้ไป๋ซวงแม่ลูกคู่นี้ทุกวัน เขาจะเก็บมาเต็มตะกร้าใบใหญ่ แล้วนำมาล้างให้สะอาดก่อนจะยกไปให้พวกนางลูกหม่อนป่านี้มีรสชาติหวานที่เขาไม่เคยลิ้มลองมาก่อนราวกับว่าหวานไปถึงหัวใจ ทำให้เขารู้สึกว่ากำลังจมอยู่ในความสุขวันเวลาเหล่านี้ผ่านไปราวกับความฝัน เหมือนกับแดนสวรรค์ในชั่วพริบตาเดียว กำหนดเวลาสามวันที่ไป๋ซวงให้ก็มาถึงยังไม่ทันที่ไป๋ซวงจะเอ่ยปากไล่เขา ด้านนอกเขตอาคมก็เกิดความเคลื่อนไหวผิดปกติอีกครั้งไป๋ซวงมองจวินจิ๋วอิ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วมองไปยังซวี่เป่าที่กำลังกำหมัดแน่นอยู่ข้าง ๆ อยากจะออกไปต่อสู้นางถอนหายใจอย่างจนปัญญา!ชายแขนเสื้อสีขาวสะบัดขึ้นเล็กน้อย นิ้วมือเรียวบางวาดยันต์สี่ภาพขึ้นกลางอากาศสีแดงฉาน เต็มไปด้วยไอสังหารจากนั้น นางก็หมุนข้อมือเล็กน้อยยันต์สีแดงนั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตานางในขณะเดียวกัน เย่หลิ่นที่อยู่นอกเขตอาคมก็ก

จวินจิ๋วอิ่นสะบัดมือ พัดคลี่อันงดงามที่เปล่งประกายความเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาพัดคลี่หมุนอยู่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว ลำแสงสีทองก็พุ่งออกมาจากพัดคลี่ของเขาลำแสงหนาแน่น พุ่งออกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีช่องว่างคนชุดดำที่พุ่งตัวขึ้นฟ้า จำต้องหลบหลีกอย่างรวดเร็วลำแสงที่ดูธรรมดา ๆ นั้น กลับมีความคมกริบมากจนสามารถตัดเหล็กราวกับตัดโคลนแม้แต่ต้นไม้ใหญ่รอบข้าง หลังจากที่ถูกความเย็นเยียบกวาดผ่าน ก็หักโค่นลงราวกับถูกดาบฟันมือสังหารชุดดำคนหนึ่งย่องเข้ามาทางด้านหลังของจวินจิ๋วอิ่นอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับง้างธนูในมือเล็งไปที่เป้าหมายในชั่วพริบตา ลูกธนูอาบยาพิษนับสิบดอกก็พุ่งทะลุอากาศเข้าโจมตีจวินจิ๋วอิ่นรู้สึกถึงคลื่นพลังวิญญาณที่ส่งมาจากด้านหลัง จึงพลิกตัวกลับหลังอย่างรวดเร็วจากนั้น ก็สะบัดพัดคลี่โบกจากบนลงล่างแสงสีทองอันเย็นเยียบพลันแปรเปลี่ยนเป็นโล่สีทอง!เสียงเปรี๊ยะ ๆ ดังขึ้น ลูกธนูอาบยาพิษนับสิบดอกพุ่งเข้าปะทะกับโล่สีทองพร้อมกันมือสังหารชุดดำเห็นดังนั้น ก็เปลี่ยนตำแหน่งอย่างต่อเนื่องลูกธนูอันแหลมคมก็พุ่งเข้าโจมตีจวินจิ๋วอิ่นจากทุกทิศทางมือสังหารคนอื่น ๆ ต่างใช้อาวุธล

บ่าวไพร่ที่กำลังวุ่นวายในลานบ้าน ต่างหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด แล้วหมอบคลานลงกับพื้นต่อมาก็มีเสียงดังกึกก้อง แสดงความยินดีกับจวินจิ๋วอิ่นที่พาองค์ชายน้อยกลับจวนเนื่องจากไป๋ชวงยังไม่ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ ตอนนี้พวกเขาจึงทำได้เพียงเรียกนางว่าแม่นางเท่านั้น“ยินดีกับท่านอ๋องที่ได้พาองค์ชายน้อยและแม่นางไป๋กลับจวน”นี่เป็นครั้งแรกที่ซวี่เป่าได้เห็นการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นไป๋ซวงเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ดวงตาที่เย็นชาจ้องมองไปที่จวินจิ๋วอิ่น ราวกับกำลังรอคำอธิบายพวกนางสองแม่ลูก ก็แค่มาส่งคนเท่านั้นเหตุใดถึงต้องเตรียมการใหญ่โตเช่นนี้จวินจิ๋วอิ่นยิ้มกระอักกระอ่วน จากนั้นโบกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนลุกขึ้น“ข้าแค่อยากให้พวกเจ้าสองแม่ลูกกินอิ่ม นอนพักผ่อนสักคืนแล้วค่อยไป ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะทำแบบนี้”เขาให้มู่ซือส่งข่าวไปที่จวน จริง ๆ แล้วก็แค่ต้องการต้อนรับไป๋ชวงกับบุตรชายอย่างดีเท่านั้นเมื่อมองดูผู้คนในจวน บรรยากาศก็เหมือนกับวันปีใหม่เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน!ไป๋ซวงไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ เพียงแต่ก้มลงมองซวี่เป่าที่ใบหน้าเ