บทที่ 3

เขตอาคมถูกคนพบแล้ว ถึงขนาดยังพยายามฝ่าเข้ามาอีก

ไป๋ซวงเก็บนิยายในมือกลับเข้าไปในมิติใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็หายตัวไปจากลานบ้านในพริบตา

และนอกเขตอาคม มีคนชุดดำปิดหน้าสิบกว่าคนกำลังโจมตีเขตอาคมอย่างต่อเนื่อง

“หัวหน้า เขตอาคมนี่แปลกมาก ท่านอ๋องเก้าจะอยู่ข้างในจริง ๆ หรือ?”

หลังจากที่คนชุดดำผู้หนึ่งพยายามทำลายเขตอาคมนับครั้งไม่ถ้วน ในใจก็อดสงสัยไม่ได้

เขตอาคมนี้แข็งแกร่งเกินไป ถึงพวกเขาจะลองมาหลายครั้งแล้ว ก็ยังไม่สามารถบุกเข้าไปได้

เช่นนั้น คนที่สร้างเขตอาคมนี้ขึ้นมาจะแข็งแกร่งมากเพียงใด?

พวกเขาคงมิได้ล่วงเกินยอดคนท่านใดเข้าโดยที่ไม่รู้ตัวหรอกนะ?

แววตาของหัวหน้าคนนั้นก็ดูลึกล้ำเช่นกัน

แฝงไปด้วยความกังวลที่ซ่อนเร้นไว้

ในใจของเขาจะไม่มีความกังวลได้อย่างไร เพียงแต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น

“เขาโดนพิษ แถมยังได้รับบาดเจ็บอีก คงหนีไปได้ไม่ไกลแน่ และเมื่อวานพวกเราค้นหาแถวนี้หมดแล้วแต่ก็ไม่พบเขาเลย แสดงว่าเขาต้องหลบเข้าไปข้างในแล้ว”

“แต่เขตอาคมนี้ พวกเราก็เปิดไม่ได้ แล้วเขาบาดเจ็บสาหัส จะปลดได้อย่างไร?”

“หากเขาเป็นคนธรรมดา ก็คงไม่ใช่จวินจิ๋วอิ่นแล้ว”

หัวหน้าคนนั้นมองเขตอาคมอย่างเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องถอยกลับไป

ถ้าหาจวินจิ๋วอิ่นไม่เจอ พวกเขากลับไปก็ตายอยู่ดี

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งเสียดีกว่า

หัวหน้าคนนั้นรวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดของตนเอง จากนั้นก็เห็นกระบี่ที่ดูธรรมดา ๆ เริ่มเปล่งประกายแสงเย็นเยียบออกมา

เริ่มจากข้างกายเขา ไล่ไปยังทิศทางของเขตอาคม เริ่มกลายเป็นน้ำแข็งทีละน้อย

เขตอาคมทั้งหมด ราวกับถูกแช่แข็งด้วยไอเย็นในชั่วพริบตา

เทือกเขาทั้งลูกดูเหมือนจะลงสู่หิมะน้ำแข็ง

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แล้วทะยานขึ้นไปในอากาศ

ฟาดฟันกระบี่นั้นไปยังเขตอาคมอย่างรุนแรง พร้อมกับพลังทำลายล้างทุกสิ่ง

เสียงดังตูมสนั่นหวั่นไหว!

กระบี่โจมตีใส่เขตอาคมอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงกระทบกันที่ดังแสบแก้วหู

ทว่า ภาพเขตอาคมที่ถูกเปิดออกตามที่คาดไว้กลับไม่ปรากฏขึ้น

แต่กลับเป็นหัวหน้าของคนชุดดำถูกพลังที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันของเขตอาคมกระแทกจนกระเด็นออกไป

ร่วงลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะกระอักเลือดออกมาหนึ่งคำ

จากนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าก็สลายหายไป

น้ำแข็งละลายหายไปทีละชั้น เขตอาคมกลับมาชัดเจนอีกครั้งในชั่วพริบตา

และในเวลานี้ สตรีรูปโฉมงดงามรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดสีขาว ก็ก้าวออกมาจากเขตอาคม

ใบหน้างดงามนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

มองแวบแรกก็ดูบริสุทธิ์ผุดผ่องราวกับดอกบัวหิมะที่เบ่งบานอยู่บนยอดเขาเทียนซาน

ทว่าในชั่วพริบตา ดอกบัวหิมะที่ดูบริสุทธิ์ก็กลับกลายเป็นดอกพลับพลึงแดงที่เย้ายวน

นางมองคนชุดดำเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างแข็งกร้าว สายตาก็แฝงไปด้วยอำนาจครอบงำเหยียดหยามทุกสิ่งทุกอย่าง จ้องมองพวกเขาเหมือนกับมดปลวกตัวเล็ก ๆ

“พวกเจ้าน่ะหรือ ที่คิดจะบุกเขตอาคมของข้า?”

นางเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา สีหน้าเยือกเย็นเล็กน้อย

แต่กลับทำให้คนชุดดำหลายคนที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกหนาวหลังไม่หยุด

“พะ...พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน เมื่อวานมีคนบุกรุกเข้าไปในเขตอาคมของท่าน พวกเรา...พวกเราแค่ต้องการจับตัวคนกลับไป ขอท่านโปรดอำนวยความสะดวกด้วยขอรับ”

หัวหน้าได้รับบาดเจ็บสาหัส คนชุดดำอีกคนจึงตอบกลับด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่น

ไป๋ซวงหัวเราะเยาะ คนชุดดำเหล่านั้นก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

เมื่อครู่นั้น ถึงแม้พวกเขาจะมองไม่ชัด

แต่พวกเขารู้ดีถึงความแข็งแกร่งของหัวหน้า

มองไปยังหัวหน้าที่กำลังจะหมดสติอยู่ไม่ไกล ก็พอจะเดาได้แล้วว่าสตรีตรงหน้านั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นไป๋ซวงยิ้มหยัน คนชุดดำอีกคนก็รีบอธิบายขึ้นมาทันที

“พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนแม่นาง แม่นางโปรดอำนวยความสะดวกด้วย พวกเรายินดีที่จะชดเชยให้แม่นางขอรับ”

คนชุดดำพูดพลางหยิบข้าวของจากถุงเก็บของออกมาราวกับไม่ต้องการเงิน

โอสถชั้นยอด สมุนไพรวิเศษหลายต้น และยังมีอาวุธที่ถือว่ามีราคาแพงอีกจำนวนหนึ่ง

ไป๋ซวงมองอย่างลวก ๆ สองสามครั้ง เหมือนไม่มีสิ่งของชิ้นไหนที่เข้าตานางได้เลย

หางตาของนางแฝงไปด้วยรอยยิ้ม มองไปยังเขาหลิงอิ่นที่ปรากฏเลือนรางด้วยความโอหัง

“ตั้งแต่ที่ข้าสร้างเขตอาคมขึ้นมา ก็มีกฎอยู่ข้อเดียว! ผู้ใดที่บุกเขตอาคมต้องตาย!”

ไป๋ซวงกวาดสายตามองขยะตรงหน้าอย่างเย็นชา จิตสังหารแผ่ซ่านออกมา

ตัวตนของนางไม่อาจให้ผู้อื่นล่วงรู้ได้

นางยังอยากให้บุตรชายได้ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลไปอีกหลายปี

ดังนั้น นางจึงไม่ปล่อยผู้บุกรุกเขตอาคมทุกคนไปเด็ดขาด

ชาติที่แล้วนางไม่ใช่คนดีอะไร ชาตินี้ก็จะไม่เป็นเช่นกัน!

คนชุดดำเหล่านั้นย่อมรับรู้ได้ถึงจิตสังหารของไป๋ซวง

เมื่อเห็นว่าการเจรจาไม่เป็นผล ก็ทำได้เพียงสู้ตายเท่านั้น

ถึงอย่างไรกลับไปก็ตายอยู่แล้ว มิสู้ลองเสี่ยงดูสักตั้ง

ไม่แน่ว่าสตรีผู้นี้อาจจะแค่ดูน่ากลัวเฉย ๆ ก็ได้

ดังนั้น คนชุดดำที่มองหน้ากัน จึงส่งสายตาให้เข้าไปโจมตีพร้อมกัน

ในชั่วพริบตาที่ไป๋ซวงยังไม่ได้เริ่มโจมตี พวกเขาก็รวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดของตัวเอง จากนั้นทะยานขึ้นไปในอากาศ โจมตีครั้งสุดท้ายที่เดิมพันด้วยชีวิตตัวเอง

หางตาของไป๋ซวงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ดูเย้ายวนโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเห็นเพียงนางสะบัดแขนเสื้อสีขาวราวกับหิมะเบา ๆ วงแหวนแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของทุกคน

ภายในชั่วพริบตา วงแหวนแสงนั้นก็กลายเป็นใยแมงมุมหนาแน่น ปกคลุมคนชุดดำทั้งหมดที่ลอยอยู่กลางอากาศเอาไว้

วงแหวนแสงรัดแน่น และหดตัวลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับพลังอันแข็งแกร่ง

คนชุดดำเหล่านั้นไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้าน จึงถูกวงแหวนแสงพันธนาการไว้

จากนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ทุกคนถูกใยแมงมุมจากวงแหวนแสงกลืนกิน

อากาศเต็มไปด้วยละอองเลือด

บนพื้นหญ้าล้วนเต็มไปด้วยชิ้นส่วนแขนขาของคนเหล่านั้น

หัวหน้าของคนชุดดำที่ได้รับบาดเจ็บล้มลงเมื่อครู่ มองดูภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก

อาวุธนี่มัน...

เส้นไหมวิญญาณโลหิต!

นี่มันอาวุธของแม่มดผู้นั้นมิใช่หรือ?

เมื่อสี่ปีก่อน ทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรมร่วมมือกัน ล้อมปราบปรามแม่มดไป๋ซวง

แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถสังหารไป๋ซวงได้ ปล่อยให้นางหลบหนีไปได้

นางคือไป๋ซวงหรือ?

แถมยังดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนอีก!

หัวหน้าของคนชุดดำพยายามขยับตัวถอยหลังอย่างยากลำบาก แต่แขนขาของเขาดูเหมือนจะถูกแช่แข็งไปหมดแล้ว

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จ้องมองสตรีตรงหน้าที่ราวกับยมบาลด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้า...เจ้าคือแม่มด...ไป๋ซวง...”

ไป๋ซวงเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว

นางยิ้มอย่างอ่อนหวาน แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก

“รู้จักชื่อของข้าด้วยหรือ?”

นิ้วมือเรียวบางขยับเล็กน้อย เส้นไหมวิญญาณโลหิตที่ดูน่าเกรงขามเมื่อครู่ กลับกลายเป็นของเล่นพลิกไปมาบนปลายนิ้วราวกับเส้นผม

เส้นไหมวิญญาณโลหิตสีแดงสดพันรอบปลายนิ้วของนางเป็นวง

นางขยับนิ้วไปมาอย่างสบาย ๆ ก้าวเดินอย่างองอาจ เข้าไปใกล้หัวหน้าของคนชุดดำทีละก้าว

“ถ้าเช่นนั้นแม่มดอย่างข้ายิ่งปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้!”

ไป๋ซวงพูดจบ นิ้วมือขาวราวหิมะก็ชี้ไปที่หัวหน้าคนนั้น

เส้นไหมวิญญาณโลหิตสีแดงสดราวกับมีจิตวิญญาณ โจมตีใส่หัวหน้าคนชุดดำอย่างรวดเร็ว

หัวหน้าคนชุดดำลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัวและลนลาน พยายามหลบหนีอย่างรวดเร็ว

แต่น่าเสียดาย เส้นไหมวิญญาณโลหิตที่บางราวกับเส้นผมนั้น ได้พันรอบคอของเขาอย่างแนบเนียนโดยไม่รู้สึกตัว

เมื่อหัวหน้าคนชุดดำรู้สึกตัว เส้นไหมวิญญาณโลหิตนั้นก็รัดคอเขาแน่นแล้ว

เส้นผมนั้นราวกับใบมีดคมกริบ ตัดศีรษะของหัวหน้าคนชุดดำออกอย่างง่ายดาย

บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด ดวงตายังคงแฝงไปด้วยความไม่ยอมและหวาดกลัว

ไป๋ซวงหัวเราะเยาะ แขนเสื้อสีขาวสะบัดขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้น ลมพายุก็พัดโหมกระหน่ำ พัดเอาทรายที่ปลิวว่อนขึ้นมาจนหมดสิ้น

เมื่อลมสงบลง ชิ้นส่วนแขนขาบนพื้นก็ถูกทรายฝังกลบหมดแล้ว

แม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดในอากาศก็ถูกพัดหายไปจนหมดสิ้น

ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไป๋ซวงหันกลับมามองเทือกเขาหลิงอิ่นของตนเอง

ใครกันที่ล่อคนพวกนั้นมาที่นี่?

มีใครบางคนเข้าไปในเทือกเขาหลิงอิ่นจริง ๆ หรือ?

เมื่อนึกถึงท่าทางของซวี่เป่าเมื่อวานแล้ว ไป๋ซวงก็อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้ากลับเขา...