บทที่ 8

จวินจิ๋วอิ่นสะบัดมือ พัดคลี่อันงดงามที่เปล่งประกายความเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

พัดคลี่หมุนอยู่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว ลำแสงสีทองก็พุ่งออกมาจากพัดคลี่ของเขา

ลำแสงหนาแน่น พุ่งออกมาอย่างต่อเนื่องไม่มีช่องว่าง

คนชุดดำที่พุ่งตัวขึ้นฟ้า จำต้องหลบหลีกอย่างรวดเร็ว

ลำแสงที่ดูธรรมดา ๆ นั้น กลับมีความคมกริบมากจนสามารถตัดเหล็กราวกับตัดโคลน

แม้แต่ต้นไม้ใหญ่รอบข้าง หลังจากที่ถูกความเย็นเยียบกวาดผ่าน ก็หักโค่นลงราวกับถูกดาบฟัน

มือสังหารชุดดำคนหนึ่งย่องเข้ามาทางด้านหลังของจวินจิ๋วอิ่นอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับง้างธนูในมือเล็งไปที่เป้าหมาย

ในชั่วพริบตา ลูกธนูอาบยาพิษนับสิบดอกก็พุ่งทะลุอากาศเข้าโจมตี

จวินจิ๋วอิ่นรู้สึกถึงคลื่นพลังวิญญาณที่ส่งมาจากด้านหลัง จึงพลิกตัวกลับหลังอย่างรวดเร็ว

จากนั้น ก็สะบัดพัดคลี่โบกจากบนลงล่าง

แสงสีทองอันเย็นเยียบพลันแปรเปลี่ยนเป็นโล่สีทอง!

เสียงเปรี๊ยะ ๆ ดังขึ้น ลูกธนูอาบยาพิษนับสิบดอกพุ่งเข้าปะทะกับโล่สีทองพร้อมกัน

มือสังหารชุดดำเห็นดังนั้น ก็เปลี่ยนตำแหน่งอย่างต่อเนื่อง

ลูกธนูอันแหลมคมก็พุ่งเข้าโจมตีจวินจิ๋วอิ่นจากทุกทิศทาง

มือสังหารคนอื่น ๆ ต่างใช้อาวุธลับของตัวเองเช่นกัน

แส้บิน ดาวกระจาย กระบี่ ต่างประสานกัน

โจมตีไปมา เจ้าแทงข้าปัด!

จวินจิ๋วอิ่นเห็นว่าพวกเขาใช้อาวุธลับกันจนเกือบหมดแล้ว จึงแค่นเสียงเย็นชา พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“วังเงาปีศาจ ก็แค่นี้เอง!”

เขาแค่อยากดูว่า มือสังหารเงาปีศาจที่ทำให้ผู้คนในยุทธภพหวาดกลัวนั้น จะมีฝีมือเก่งกาจสักแค่ไหนกันเชียว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ก็แค่ชื่อเสียงเกินจริงเท่านั้น

และมือสังหารของวังเงาปีศาจก็คิดไม่ถึงเลยว่า แค่องค์ชายคนหนึ่ง

จะฝึกปรือพลังวิญญาณได้ถึงระดับสูงเช่นนี้

พวกเขาประมาทศัตรูเกินไป ไม่ควรส่งมาแค่หกคน

เวลานี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถสังหารจวินจิ๋วอิ่นได้

“ถอย!”

เสียงที่เต็มไปด้วยความไม่ยินยอม แต่ก็จนปัญญาดังขึ้น

ทันใดนั้น คนชุดดำก็หยุดโจมตี หันหลังกลับแล้วเตรียมตัวหลบหนี

วันนี้พวกเขาสังหารจวินจิ๋วอิ่นไม่ได้ ต้องรีบกลับไปรายงานเจ้าสำนักทราบ

พวกเขาประเมินความสามารถของจวินจิ๋วอิ่นต่ำไป!

แต่ว่า จวินจิ๋วอิ่นไม่อยากปล่อยพวกเขาไป

“จะถอยไปไหน? พวกเจ้าคิดว่าหากคิดจะสังหารข้าแล้ว จะหนีไปได้งั้นหรือ?”

จวินจิ๋วอิ่นพูดจบ ก็สะบัดพัดคลี่อีกครั้ง

พัดคลี่ในมือเขา หมุนอย่างรวดเร็ว

ราวกับลูกข่าง ในขณะที่หมุน ก็มีแสงสีทองอันเย็นเยียบนับไม่ถ้วน พุ่งโจมตีกลุ่มมือสังหารชุดดำ

เหมือนกับดอกไม้ไฟที่กำลังเบ่งบานโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง

ทุกที่ที่ลำแสงเย็นเยียบพุ่งผ่าน ต้นไม้หักโค่นและหินแตกกระจาย ฝุ่นตลบอบอวล

และเหล่ามือสังหารชุดดำ กลับไม่ทันได้หลบ หรืออาจจะหลบไม่พ้นเลย

ทุกคนล้วนถูกลำแสงเย็นเยียบตัดร่างเป็นชิ้น ๆ ร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน

ขณะเดียวกันก็มีเงาร่างคุ้นเคยสองสามร่างพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คารวะท่านอ๋อง ข้าน้อยมารับท่านอ๋องกลับวัง”

คนที่มาคือมู่ซือและเหลิ่งเย่ องครักษ์เงาของจวินจิ๋วอิ่น

จวินจิ๋วอิ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพยักหน้าช้า ๆ

ขณะที่กำลังจะหันหลังจากไป ก็รู้สึกถึงคลื่นพลังวิญญาณอีกครั้ง

มู่ซือและเหลิ่งเย่เข้าสู่ท่าสภาพพร้อมรบในทันที ยืนขนาบข้างจวินจิ๋วอิ่นซ้ายขวาเพื่อคุ้มกัน

“ปล่อยท่านพ่อของข้า!”

เสียงใส ๆ ของเด็กน้อยดังขึ้น มู่ซือและเหลิ่งเย่พลันรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลพุ่งโจมตีเข้ามา

พวกเขารีบสร้างเกราะป้องกันขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงฝืนรับฝ่ามือนี้ไว้ได้

“ท่านอ๋อง พลังวิญญาณของผู้มาเยือนแข็งแกร่งยิ่ง ท่านอ๋องโปรดไปกับมู่ซือก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งเย่กล่าวพลางก้าวไปข้างหน้า ตั้งใจจะเข้าขัดขวางคนผู้นั้นไว้

ในชั่วพริบตาที่จวินจิ๋วอิ่นได้ยินเสียงนั้น พลังที่เหมือนกับหนามแหลมคมรอบตัวเขาก็พลันอ่อนลง

ทั่วทั้งร่างกายของเขา ราวกับกำลังจมอยู่ในมหาสมุทรที่อ่อนโยน

ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับดวงดาวที่เต็มไปด้วยความหวัง

ไม่สนใจมู่ซือและเหลิ่งเย่ รีบสาวเท้าไปข้างหน้าสองก้าว

ทันใดนั้นเอง ไม่มีลางบอกเหตุใด ๆ

จวินจิ๋วอิ่นก็ถูกมือเล็ก ๆ ข้างหนึ่ง ดึงไปอยู่ข้างหลังของซวี่เป่า

เขาปลดปล่อยพลัง ทั่วทั้งร่างกายแผ่รังสีอำมหิต

อากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด บนพื้นเต็มไปด้วยศพของคนชุดดำ

ที่นี่เพิ่งผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มาอย่างแน่นอน

บาดแผลของท่านพ่อ ยังไม่หายดีเลยนะ!

เมื่อคิดได้ดังนั้น ใบหน้าของซวี่เป่าก็มืดมนอย่างมาก

เหมือนกับสัตว์ร้ายที่ลูกน้อยของมันได้รับบาดเจ็บ ทั่วทั้งร่างกายแผ่รังสีอำมหิตออกมา

“ซวี่เป่า เจ้ามาได้อย่างไร?”

จวินจิ๋วอิ่นย่อตัวลงด้วยความดีใจ แต่เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและโกรธเกรี้ยวของซวี่เป่า นัยน์ตาผุดหมอกบาง ๆ ขึ้นมาหนึ่งชั้น

ความรู้สึกที่มีบุตรชายปกป้องช่างดีจริง ๆ

“แผลเก่าของท่านพ่อยังไม่หายดี ซวี่เป่ามาคุ้มครองส่งท่านพ่อกลับไป”

ซวี่เป่าตอบกลับพลางจ้องมองมู่ซือและเหลิ่งเย่ที่ยืนตกตะลึงไปตั้งนานแล้วด้วยความโกรธเกรี้ยว

ท่านอ๋องมีลูกตั้งแต่เมื่อไรกัน?

เขาไม่ใช่คนที่ไม่แตะต้องแม้แต่สตรีหรอกหรือ?

ปกติแล้ว สตรีที่คิดจะแตะต้องเขา ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใด

ก็จะถูกทำร้าย ถูกตีจนพิการก็มีไม่น้อย

หรือถูกตีตายไปเลยก็มี

เหตุใดพวกเขาถึงไม่รู้ว่าท่านอ๋องแอบมีภรรยาตั้งแต่เมื่อไร?

แม้แต่บุตรชายก็โตขนาดนี้แล้ว?

จวินจิ๋วอิ่นเอื้อมมือแล้วค่อย ๆ อุ้มซวี่เป่าขึ้นมา ปลอบอย่างอ่อนโยน

“ซวี่เป่าไม่ต้องห่วง พวกเขาสองคนเป็นคนของพ่อ เมื่อครู่นี้พวกเขากำลังปกป้องพ่ออยู่”

จวินจิ๋วอิ่นพูดจบ ก็เหลือบมองทั้งสองคนด้วยสายตาเยือกเย็น

ทั้งสองคนติดตามจวินจิ๋วอิ่นมานานหลายปี ย่อมเข้าใจความหมายของสายตานั้น

ดังนั้น จึงรีบคารวะพลางเอ่ยขึ้น

“ข้าน้อยมู่ซือ คารวะองค์...องค์ชายน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าน้อยเหลิ่งเย่ คารวะองค์...องค์...องค์ชายน้อยพ่ะย่ะค่ะ”

คำว่าองค์ชายน้อยสามคำ พวกเขาไม่เคยเรียกมาก่อน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจมากเกินไป หรือว่าตื่นเต้น พวกเขาจึงพูดติดอ่างเล็กน้อย

จวินจิ๋วอิ่นขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“หลังจากกลับไปแล้ว ก็รับโทษเสีย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

มู่ซือและเหลิ่งเย่สบตากัน จากนั้นรีบก้มศีรษะตอบรับ

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเป็นพวกเดียวกัน ซวี่เป่าจึงลดความระแวดระวังทั้งหมดลง

ดวงตาเล็ก ๆ ที่กลมโตมองท่านพ่อด้วยความเป็นห่วง

นิ้วมือเล็ก ๆ แตะที่ข้อมือของเขาเบา ๆ

“ท่านพ่อรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

“ร่างกายไม่เป็นไร เพียงแต่ในใจคิดถึงซวี่เป่าและท่านแม่ของเจ้า”

จวินจิ๋วอิ่นมองซวี่เป่าด้วยสายตาอ่อนโยน ความอ่อนโยนในดวงตาแทบจะเอ่อล้นออกมาแล้ว

มู่ซือและเหลิ่งเย่เห็นแล้วก็รู้สึกหนาวเย็นไปจนถึงกระดูกสันหลัง หากมิใช่เพราะเห็นพัดเฉียนคุนที่อยู่ในมือ

พวกเขาคงจะสงสัยว่า ท่านอ๋องถูกสลับตัวไปแล้วหรือไม่?

พวกเขาเคยเห็นท่านอ๋องที่อ่อนโยนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“ฮึ คิดถึงซวี่เป่าแล้วยังแอบหนีไปอีก?”

ซวี่เป่าตรวจชีพจร หลังจากที่รู้ว่าท่านพ่อไม่เป็นอะไร จึงเบะปาก แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ

จวินจิ๋วอิ่นลูบหน้าผากของเขาเบา ๆ แล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างจนปัญญา

“พ่อกลัวว่าจะนำอันตรายมาให้พวกเจ้า พวกเจ้าเคยชินกับชีวิตที่สงบสุขแล้ว พ่อไม่อยากให้พวกเจ้าเข้ามาพัวพันกับการต่อสู้แย่งชิงที่นองเลือดเช่นนี้”

“ท่านพ่ออย่าดูถูกซวี่เป่านะ!”

ซวี่เป่ายื่นมือเล็ก ๆ ของตัวเองออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ บนนั้นมีรากวิญญาณธาตุดินและธาตุไม้ตั้งตระหง่านอยู่

มู่ซือและเหลิ่งเย่ที่อยู่ไม่ไกล ถึงกับแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง!

ท่านอ๋องเป็นอัจฉริยะที่ฝืนชะตาฟ้าลิขิตก็พอแล้ว เหตุใดองค์ชายน้อยถึงได้ฝืนชะตาฟ้าลิขิตเช่นนี้

พวกเขาฝึกฝนมาเนิ่นนานเพียงใด ได้รับการชี้แนะและช่วยเหลือจากท่านอ๋อง จึงมีรากวิญญาณสองสายได้อย่างยากลำบาก

แต่เด็กน้อยที่นุ่มนิ่มและน่ารักที่อยู่ตรงหน้านี้ กลับมีรากวิญญาณสองสายเช่นกัน?

ดวงตาของจวินจิ๋วอิ่นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“พ่อรู้ว่าซวี่เป่าเก่งที่สุด! ซวี่เป่าออกจากเขาหลิงอิ่น ได้บอกท่านแม่ของเจ้าแล้วหรือยัง?”

เขารู้ว่าหากไป๋ซวงรู้ คงไม่ยอมให้ซวี่เป่าออกจากภูเขามาแน่

แต่ไม่คิดเลยว่า ซวี่เป่าจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ท่านพ่อไม่ต้องห่วง ท่านแม่รู้ พวกเราเดินทางเร็วหน่อยเถิด ซวี่เป่าส่งท่านพ่อกลับบ้านแล้ว ก็ต้องกลับไปหาท่านแม่ ซวี่เป่าเตรียมอาหารไว้ให้ท่านแม่แค่เจ็ดวัน ถ้ากลับไปช้า ท่านแม่จะต้องหิวแน่ ๆ ”

ทันใดนั้น น้ำเสียงที่ทั้งโมโหทั้งกลัดกลุ้มก็ดังขึ้นมา

“รู้ว่าแม่จะหิว แล้วเจ้ายังตัดใจจากไปอีกหรือ?”