บทที่ 16  

ซวี่เป่าซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของจวินฉงอย่างว่าง่าย ในมือยังอุ้มกล่องอาหารที่เตรียมไว้ให้ท่านแม่

เมื่อจวินฉงเห็นภาพสถานการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วตำหนัก ซากศพและเศษอวัยวะที่เกลื่อนเต็มพื้น

เขาหันสายตาไปมองสตรีที่จวินจิ๋วอิ่นปกป้องอยู่ในอ้อมกอด

สูงโปร่งอรชร รูปโฉมเจิดจรัส

แววตาเยียบเย็นราวมิใช่ปุถุชน เปล่งความน่าเกรงขามที่ทำให้คนยากจะเข้าใกล้

ในมือของนางยังกุมกระบี่เสินอิ่นที่เปล่งรัศมีสีทองแวววาว

เสียงกระบี่ยังคงกระเพื่อม กังวานอยู่ในอากาศอย่างแผ่วเบา

เมื่อเจียงเถียนเห็นจวินฉงมาแล้ว ก็รีบร้องไห้มาที่เบื้องหน้าของเขา

จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ

“ฝ่าบาท ต้องทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันนะเพคะ แม่นางน้อยผู้นี้ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ถึงกับทำการเข่นฆ่าในตำหนักเฟิ่งหลิน ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วยเพคะ!”

เจียงเถียนร้องไห้กระซิกกระซิก หยาดน้ำตาพรมหน้าดั่งดอกสาลี่ในสายฝน ทำให้ผู้บนเห็นเกิดความสงสาร

โดยเฉพาะกระโปรงที่เปรอะเปื้อนเลือดตัวนั้น ยังมีรอยเลือดที่หลงเหลืออยู่บนแก้ม

ยิ่งทำให้นางดูเปราะบางช่วยตนเองไม่ได้ ทั้งน้อยใจ ทั้งเศร้าโศก

กล้าลงมือในวังหลวง ในใจของจวินฉงก็ไม่พอใจเช่นกัน

ทว่า ทันทีที่สีหน้าเขาเคร่งขรึมลงเพียงเล็กน้อย ก็เห็นเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดเบะปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ

ทันใดนั้น ความโมโหที่มีอยู่เพียงนิดในใจก็สูญสลายไปในทันที

“เหตุใดเจ้าจึงลงมือสังหารผู้คน?”

จวินฉงมิได้สนใจเจียงเถียน แต่หันหน้าไปมองไป๋ซวงแทน

แม้น้ำเสียงจะเย็นชา ทว่าไม่มีเจตนาตำหนิ

เมื่อไป๋ซวงมองซวี่เป่าที่อยู่ในอ้อมกอดของจวินฉง ในใจก็บังเกิดความอดทนเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยอย่างหาได้ยาก

“ทูลฝ่าบาท ฮองเฮาจะฆ่าข้า ข้าย่อมต้องโต้ตอบอยู่แล้ว!”

ไป๋ซวงผลักแขนของจวินจิ๋วอิ่นออกราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ยอบตัวสั้นๆ คารวะจวินฉงครั้งหนึ่ง

เมื่อเห็นไป๋ซวงทำความเคารพเขา แม้จะไม่ถูกธรรมเนียมทั้งหมด แต่ก็ไม่ถ่อมตนไม่ต่อต้าน

สีหน้าเรียบเฉย ไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย

จวินฉงจึงอดพิจารณานางเพิ่มไม่ได้

เขารู้ว่า เป็นนางที่ช่วยจิ๋วอิ่นไว้

และก็เป็นนาง ที่ช่วยคุ้มครองคนตลอดทางจนปลอดภัยกลับมา

พลังวิญญาณของนางสูงส่งล้ำลึกเป็นอย่างมาก ในมือยังกุมกระบี่เสินอิ่นไว้อีก

สตรีเช่นนี้จึงจะคู่ควรยืนเคียงข้างกายของจิ๋วอิ่น

ยังไม่นับที่นางให้กำเนิดซวี่เป่า เด็กน้อยที่แสนวิเศษคนนี้อีก

สายตาที่จวินฉงมองนาง จึงเมตตาขึ้นมาหลายส่วนอย่างอดไม่ได้

จากนั้น เขาก็หัวไปมองเจียงเถียนที่ร้องไห้อย่างน่าเวทนาอยู่ด้านข้าง

“ฮองเฮา เหตุใดเจ้าต้องพยายามสังหารพระชายาขององค์ชายเก้า”

คำพูดประโยคนี้ กลับเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

และถือเป็นการยอมรับ ฐานะและตำแหน่งของไป๋ซวงไปในตัว

เจียงเถียนย่อมฟังออกได้ถึงความแตกต่างในน้ำเสียงของจวินฉง โทสะที่เป็นปมในใจจึงยิ่งเพิ่มพูนขึ้นไปอีก

นางสะกดความไม่ยินยอมในใจลงไปอย่างยากลำบาก แหงนหน้าขึ้นมองจวินฉงอย่างน้อยใจ

“ฝ่าบาท เป็นนางที่ลงมือสังหารเฝิงหมัวมัวก่อน หลังเข้ามาในตำหนักเฟิ่งหลินชัด ๆ หม่อมฉันจึงสั่งให้องครักษ์ลงมือจับคนเพราะความโมโห”

“ฮองเฮาทรงมีโรคทางสายตาหรือ? คนที่ฆ่าเฝิงหมัวมัว คือองครักษ์หลวงชัด ๆ เหตุใดจึงโยนความผิดให้ข้าเล่า”

ไป๋ซวงเปิดปากพูดอย่างเย็นชา เก็บกระบี่เสินอิ่นลงในกำไลหยก จากนั้นชี้ไปที่ศพของเฝิงหมัวมัวที่อยู่ไม่ไกล

“ฝ่าบาทโปรดทรงวินิจฉัย เฝิงหมัวมัวผู้นั้นตายเพราะถูกพลังกดดันจนอวัยวะภายในแหลกสลาย และเมื่อครู่ที่ร่วมกันใช้พลังกดดัน ก็คือองครักษ์หลวง”

“ช่างวาจาเราะร้ายคมคาย แก้ตัวเก่งนัก”

เจียงเถียนมองไป๋ซวงอย่างเกรี้ยวกราด โมโหจนดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

“หากมิใช่เพราะเจ้าแช่แข็งเฝิงหมัวมัวก่อน จะเกิดเรื่องในภายหลังตามมาได้อย่างไร?”

“ยายเฒ่านั่นไม่แยกแยะเหตุผล พึ่งเจอหน้าก็คิดจบลงมือตบข้า ที่ข้าไม่ได้ฆ่านางเดี๋ยวนั้น ก็ถือเป็นการไว้หน้าฮองเฮาแล้ว”

“ช่างโอหังเหลือเกิน!”

เจียงเถียนโมโหจนสั่นสะท้านไปทั่วร่าง นางไม่เคยเห็นผู้ที่ผยองเช่นนี้มาก่อน

นางหันหน้าไปมองจวินฉงด้วยความโมโห

“ฝ่าบาท หรือเพราะองค์จะปล่อยให้นางหยิ่งผยอง ไร้เหตุผลต่อไปเช่นนี้หรือเพคะ? ที่นี่คือตำหนักเฟิ่งหลิน นางพกอาวุธ สังหารองครักษ์หลวง นี่มิใช่ความผิดที่มีโทษถึงตายหรือเพคะ?”

“ฮองเฮาอย่าได้กล่าวเกินจริงนัก!”

ในที่สุดจวินฉงก็เอ่ยปาก ในดวงตามีวี่แววของโทสะเล็กน้อย

“ข้ารับใช้ของเจ้ากล้าล่วงเกินชายาองค์ชายเก้า นางลงมือสั่งสอนก็เป็นเรื่องสมควร แต่เจ้าไม่ควรสั่งให้องครักษ์หลวงไปสังหารชายาองค์ชายเก้า และตอนที่นางนำกระบี่เสินอิ่นออกมา ยิ่งไม่ควรใช้องครักษ์ลับมาหมายจะสังหารนาง”

เมื่อจวินฉงพูดถึงตรงนี้ ความเย็นชาในดวงตาก็ยิ่งรุนแรง

“กระบี่เสินอิ่นได้เลือกนายแล้ว ต่อให้ถูกคนแย่งชิงไป ก็ไม่อาจใช้ได้ ตำแหน่งฮ่องเต้นี้ของข้า ผู้ใดต้องการก็จงใช้ความใช้ความสามารถของตน มาแย่งชิงอย่างสง่าผ่าเผย แต่หากให้ข้ารู้ว่า มีผู้ใดจิตใจคิดคด ทำร้ายพี่น้อง ข้าก็จะดับฝันในการชิงบัลลังก์ของมันผู้นั้นซะ”

จวินฉงกล่าวจบ ก็อุ้มซวี่เป่าหมุนกายจากไป

ในตอนที่หมุนตัวจากไปนั้น ก็เอ่ยปากกล่าวกับไป๋ซวงเบา ๆ ว่า

“ในเมื่อมาแล้ว ก็ไปกินอาหารเที่ยงเป็นเพื่อนข้าเถิด”

ซวี่เป่ารู้ว่าท่านแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว ก็ขยิบตาให้ไป๋ซวงอย่างเบิกบาน

มือน้อย ๆ แอบชี้ไปที่กล่องอาหาร บอกท่านแม่ว่าเขาเอาน้ำแกงไก่มาด้วยแล้ว

ไป๋ซวงไม่ได้สนใจเจียงเถียน นางรีบตามจวินฉงกับบุตรชายไปทันที

จวินจิ๋วอิ่นมองเจียงเถียนที่โมโหจนตัวสั่น คุกเข่าดวงตาแดงก่ำอยู่กลางตำหนัก

เขาค่อย ๆ ยอบตัวลง เผยรอยยิ้มที่ทำให้คนขนลุกไปทั่วร่างออกมา

“หากท่านยังอยากเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์อีกสักหลายปี ก็ไปบอกลูกชายของท่าน ให้เขาทำตัวสงบเสงี่ยมเก็บหางให้ดี ไม่เช่นนั้น ต่อให้เขามีเก้าหางคุ้มชีวิต ข้าก็จะค่อย ๆ ใช้มีดตัดหางของเขาออกทีละหาง แล้วเอากะโหลกของเขาไปแขวนไว้บนคานของตำหนักเฟิ่งหลิน”

จวินจิ๋วอิ่นยื่นมือออกมาทำท่าปาดคอ พร้อมหัวเราะออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม

หลังจวินจิ๋วอิ่นจากไป เจียงเถียนทั้งโมโหทั้งโกรธ

นางนั่งพังพาบลงกับพื้นหินชนวนในตำหนัก สองมือจิกพื้นอย่างแรง จนเกิดเสียงเสียดสีที่แหลมบาดหู

“จวินจิ๋วอิ่น! ช้าเร็วข้าต้องฆ่าเจ้าแน่!”

เหอะ ๆ…

ให้อาศัยความสามารถของตนไปแย่งชิงหรือ!

มีใครไม่รู้บ้างว่า หัวใจของจวินฉงเอนเอียงไปทางผู้ใด?

ขอเพียงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจวินจิ๋วอิ่น มีครั้งใดบ้างที่เขาไม่เข้าข้างจวินจิ๋วอิ่น

บัดนี้ สตรีบ้านนอกคอกนาคนหนึ่ง

สังหารองครักษ์มากเพียงนั้นในตำหนักเฟิ่งหลินของนาง ทว่าท้ายที่สุดนางกลับกลายเป็นผู้ผิด!

รอไปก่อนเถอะ คอยดูว่าผู้ใดจะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย…

ในตำหนักเฉาเยวี่ย จีหรงได้ให้คนเตรียมอาหารเที่ยงไว้เรียบร้อยแล้ว

เห็นจวินฉงอุ้มซวี่เป่าเดินเข้ามา โดยมีจวินจิ๋วอิ่นกับไป๋ซวงติดตามอยู่ด้านหลัง

ก็เดินหัวเราะเข้าไป ยิ้มให้ไป๋ซวง

“ซวงเอ๋อร์มาแล้วหรือ ซวี่เป่าบอกว่าเจ้ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย แม่ให้คนเตรียมไว้บางส่วนแล้ว รีบมาชิมดูเร็ว”

“ขอบพระทัยพระสนมเอก”

ไป๋ซวงขอบคุณอย่างเกรงใจ แต่จีหรงกลับแกล้งตีมือนางเบาๆ ด้วยความโมโห

“พระสนมเอกอะไรกัน เรียกเสด็จแม่สิ อยู่กับแม่ยังจะต้องเกรงใจอะไรอีก”

ความเป็นมิตรที่แสนกระตือรือร้นของจีหรง ทำให้ไป๋ซวงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง

นางชินกับการตัวคนเดียวแล้ว!

เมื่อก่อน ต้องข้ามไปทำภารกิจตรวจสอบในมิติต่างๆ อย่างไม่หยุดหย่อน

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาอยู่ในสถานที่ที่ใช้ชีวิตไปอย่างเอื่อยเฉื่อยได้ จากนั้นก็อยู่ในภูเขาหลิงอิ่นกับซวี่เป่ามาอีกสี่ปี

จีหรงในตอนนี้อบอุ่นเป็นมิตรจนนางทำตัวไม่ถูก

แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านความเป็นมิตรของจีหรง แต่ในใจยังรู้สึกอบอุ่นอย่างมากด้วย

นางไม่ได้ตอบ ทว่ามุมปากยกขี้นเป็นรอยยิ้มบางๆ เดินตามจีหรงไปนั่งลงที่โต๊ะ

ซวี่เป่าเทน้ำแกงไก่ในกล่องอาหารออกมา ในตอนนั้นเอง กลิ่นหอมก็อบอวลไปทั่วห้อง

แม้แต่จวินฉงและจีหรงก็อดสูดไอร้อนนั้นเข้าไปหลายครั้งไม่ได้

“นี่เป็นน้ำแกงไก่ที่ผู้ใดทำกัน เหตุใดจึงได้หอมถึงเพียงนี้”

จีหรงพูดพลางอดเอ่ยปากชมไม่ได้

ซวี่เป่าตักใส่ชามเล็ก ๆ แล้ววางลงเบื้องหน้าของจีหรง พูดด้วยเสียงนุ่มนิ่มว่า

“นี่เป็นของที่ซวี่เป่าปรุงเพิ่มด้วยตัวเองเลยนะ พ่อครัวที่จวนของท่านพ่อ ฝีมือยังสู้ซวี่เป่าไม่ได้เลย”

ซวี่เป่ามีท่าทางแสนจะภาคภูมิใจ เขากำลังรอคำชมของท่านย่าอยู่

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่เพียงจีหรง แม้แต่จวินฉงก็หัวเราะออกมา

พวกเขาไม่เชื่อว่า เจ้าตัวเล็กที่อายุน้อยเพียงนี้ จะทำอาหารเป็น

“ถูกแล้ว ซวี่เป่าของเราเก่งที่สุดเลย”

คำชมที่ไม่ได้มาจากใจ ทำให้ซวี่เป่ารู้สึกหมดไฟในฉับพลัน

“พวกท่านไม่เชื่อซวี่เป่าหรือ?”

ซวี่เป่ารู้สึกไม่ยินยอมอยู่บ้าง เขากระโดดลงมาจากเก้าอี้ตัวน้อย เมื่อคว้ามือของจวินจิ๋วอิ่นได้ ก็มุ่งหน้าเดินออกไปทันที…