บทที่ 17  

ในตำหนักของจีหรง มีห้องครัวเล็กอยู่

ในเวลานี้ ซวี่เป่ากำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวเล็ก

บริเวณหน้าเตา จวินจิ๋วอิ่นกำลังหาเก้าอี้ม้านั่งตัวเล็ก ๆ มาให้เขาอย่างคุ้นชิน

ซวี่เป่าเหยียบอยู่บนม้านั่งไม้ตัวน้อย ด้านหนึ่งตวัดกระบวยขนาดใหญ่ อีกด้านก็เติมเครื่องปรุงชนิดต่างๆ ลงไปไม่หยุด

ท่าทางที่แสนชำนาญนั่น ทำให้จวินฉงและจีหรงปากอ้าตาค้างด้วยความตกใจ

“ซวี่เป่าทำอาหารเป็นจริง ๆ หรือ?”

จีหรงแอบสะกิดแขนของจวินจิ๋วอิ่นอย่างอดไม่ได้

จวินจิ๋วอิ่นพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจเป็นที่สุด และกล่าวชมอย่างไม่ตระหนี่แม้แต่น้อยประโยคหนึ่งว่า

“รสชาติยอดเยี่ยมเป็นที่สุดด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของจีหรงพลันเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมแล้ว

จวินจิ๋วอิ่นเป็นคนที่พิถีพิถันอย่างมาก จะให้เขาชมว่ารสชาติเลิศล้ำได้ เทียบกับการขึ้นสวรรค์แล้วยังยากกว่าเสียอีก

เดิมจีหรงยังคิดในใจว่า คำชมนี้น่าจะมาจากการที่จวินจิ๋วอิ่นหลงลูกมากเกินไป

แต่เมื่อกลิ่นหอมนั่นลอยมา นางก็รู้ว่าตนเองผิดไปแล้ว

กลิ่นหอมที่เย้ายวนนั่น แม้แต่จวินฉงก็ยังต้องแอบกลืนน้ำลาย

เมื่ออาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อย จวินฉงและจีหรงพลันไม่สนใจสิ่งอื่นอีก

หยิบตะเกียบขึ้นมาแย่งชิงอาหารที่หลานชายทำทันที!

นี่เป็นครั้งแรกที่หลานชายของพวกเขา ทำอาหารให้พวกเขาเลยนะ!

อีกทั้ง รสชาติยังดีกว่าที่พ่อครัวหลวงทำเสียอีก

กินจนจวินฉงแทบจะกลืนลิ้นของตัวเองลงไปแล้ว

พรุ่งนี้ ตอนเจอขุนนางเก่าแก่พวกนั้น เขาก็มีเรื่องให้อวดอีกแล้ว!

จวินจิ๋วอิ่นเคยชิมอาหารที่บุตรชายทำมาแล้ว เวลานี้กำลังคีบอาหารรสชาติหลายอย่างที่พ่อครัวหลวงเป็นคนทำ ใส่ลงในชามของไป๋ซวง

ไป๋ซวงก็ไม่ได้แสดงกิริยาต่อต้าน ขอบคุณเสร็จก็เริ่มลงมือกิน

บางทีอาจเป็นเพราะจวินฉงกับจีหรงกินอย่างเอร็ดอร่อยเกินไป จึงทำให้แม้แต่ไป๋ซวงก็กินไปไม่น้อย

เมื่อจวินฉงมองจานที่เห็นถึงก้น ก็อดอุ้มซวี่เป่าขึ้นมากอดฟัดด้วยความเอ็นดูอีกไม่ได้

“ซวี่เป่าของพวกเราเป็นเด็กน้อยที่เก่งกาจที่สุดเลย เหตุใดอาหารที่ทำจึงอร่อยได้ขนาดนี้!”

ซวี่เป่ามีความสุขจนออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของท่านปู่ มือน้อย ๆ หยิบขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กจากถุงเก็บของออกมามอบให้จวินฉง

“ท่านปู่ นี่คือสิ่งสำคัญที่ทำให้อาหารอร่อยขอรับ”

จวินฉงรู้สึกสงสัย จึงรับมาดู

“นี่คือสิ่งใดกัน?”

“ลูกกลอนชูรส”

“ลูกกลอนชูรส?”

จวินฉงเลิกคิ้ว เขาเคยเห็นลูกกลอนชูรสมาก่อน เมื่อใส่ลงในอาหารสามารถเพิ่มกลิ่นหอมให้อาหารได้

ไม่เพียงในโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ แม้แต่ในห้องครัวหลวงก็มีเช่นกัน

เห็นจวินฉงเลิกคิ้วอย่างงุนงง ใช้จมูกดมลูกกลอนชูรสไม่หยุด

ซวี่เป่าก็ยิ้มพลางเอ่ยปากอีกว่า “นี่เป็นลูกกลอนชูรสที่ท่านแม่ปรุงขึ้นด้วยตัวเองเลยนะ มันไม่เพียงสามารถทำให้อาหารหอมมากขึ้น ข้างในยังเสริมพลังวิญญาณไว้ด้วย ถ้ากินเป็นประจำจะช่วยเพิ่มพลังวิญญาณได้”

“เสริมพลังวิญญาณ”

คราวนี้ ไม่เพียงจวินฉง จีหรง แม้แต่จวินจิ๋วอิ่นก็อดหันไปมองไป๋ซวงไม่ได้

“เจ้าเป็นวิญญาจารย์หรือ?”

สายเลือดของวิญญาจารย์มีความพิเศษ ยากต่อการสืบทอด

ในเวลานี้ ทั่วทั้งดินแดนฮุ่นตุ้น เกรงว่าจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ไป๋ซวงคิดไม่ถึงว่า ซวี่เป่าจะนำลูกกลอนชูรสออกมา

แต่ในเมื่อพูดไปแล้ว นางจึงพยักหน้าอย่างไม่ลังเลเช่นกัน

“พอรู้อยู่บ้าง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

จวินฉงอดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ จากนั้นก็เป็นคำว่าดีติดต่อกันหลายคำ

“ดี…ดี…”

ช่างเป็นสตรีที่พิเศษจริงๆ!

ไม่เพียงพลังวิญญาณและพลังยุทธ์สูงส่ง มีกระบี่เสินอิ่น ยามนี้ยังเป็นถึงวิญญาจารย์อีก

ดูท่า แม้แต่สวรรค์ก็กำลังช่วยจิ๋วอิ่น

“ไม่รู้ว่า นอกจากลูกกลอนชูรสแล้ว ซวงเอ๋อร์ยังมีของที่ช่วยเสริมพลังวิญญาณอีกหรือไม่”

จีหรงเอ่ยปากอย่างตื่นเต้น นานแล้วที่นางไม่ได้เห็นสิ่งของที่ถูกวิญญาจารย์ผสานพลังวิญญาณลงไป

เมื่อไป๋ซวงได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นมือไปหยิบใบชากระป๋องหนึ่งออกมาจากกำไลหยกลึกลับ

“นี่คือใบชาพยับเมฆาจากยอดเขาหลิงอิ่นที่ข้ากับซวี่เป่าช่วยกันเด็ดและคั่วด้วยกัน แม้พลังวิญญาณภายในจะไม่มาก แต่หากดื่มเป็นประจำ สามารถเสริมสร้างรากฐานวิญญาณ และเพิ่มพูนพลังยุทธ์อย่างมั่นคงเป็นที่สุด ”

เมื่อซวี่เป่าเห็นเช่นนั้น ก็รีบพูดเสริมอย่างดีใจ

“ใช่แล้ว เป็นซวี่เป่ากับท่านแม่ขึ้นไปเก็บบนยอดเขาด้วยตัวเองเลยนะ แล้วยังคั่วเองด้วย ซวี่เป่าเสียแรงไปตั้งมาก กว่าจะคั่วออกมาได้แค่สองกระป๋อง”

ซวี่เป่าพูดจบ ยังพยายามชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วอย่างตั้งใจ

เมื่อจีหรงได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกตื่นเต้นยินดีอย่างมากในฉับพลัน

ความตื่นเต้นของนาง ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะนี่คือใบชาที่ได้รับการเสริมพลังวิญญาณเข้าไป

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ นั่นเป็นของที่หลานชายของนางลงมือเด็ดด้วยตัวเอง

เมื่อจวินฉงเห็นเช่นนั้น ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความอิจฉาเช่นกัน

เขาก็อยากได้ใบชาที่หลานชายคั่วเหมือนกัน แต่ก็กระดากที่จะเอ่ยปากขออีก

เพราะซวี่เป่าก็บอกแล้วว่า ทั้งหมดทำออกมาได้เพียงสองกระป๋องเท่านั้น

ไม่อย่างนั้น วันหลังเขาแวะมาหาจีหรงบ่อยหน่อย เพื่อดื่มที่นี่ก็แล้วกัน

มองออกถึงความผิดหวังบนใบหน้าของจวินฉง ไป๋ซวงจึงหยิบลูกกลอนชูรสสิบขวด ออกมาจากกำไลหยกลึกลับทันที

“นี่คือลูกกลอนชูรส หากกินเป็นประจำผลลัพธ์ก็ไม่ด้อยไปกว่าชาพยับเมฆา”

“ดีดีดี…”

จวินฉงหัวเราะกว้างไม่หุบทันที จากนั้นก็รีบโบกมือเก็บลูกกลอนชูรสไป

เมื่อมองไป่ซวงอีกครั้ง ไม่ว่าที่ใดก็รู้สึกเจริญตาไปหมดจริง ๆ

เทียบกับจิ๋วอิ่นที่เขารักที่สุดแล้ว ยังเจริญตากว่ามากด้วย

แน่นอนว่า เมื่อเทียบกับหลานชายสุดที่รักของเขาแล้ว ยังน้อยกว่าอยู่เล็กน้อย

แต่ว่าก็ต่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น

ส่วนสิ่งที่ไป๋ซวงไม่รู้ก็คือ เพราะของขวัญสองชิ้นนี้ของตน ไม่รู้ว่าทำให้นางสนมกี่นางต้องร่ำไห้ด้วยความริษยา

ทุกวัน จีหรงจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนจวินฉง ส่วนจวินฉงเมื่อไม่มีธุระอะไรก็จะมาดื่มชาที่ตำหนักเฉาเยวี่ย…

และที่ทำให้ไป๋ซวงยิ่งคิดไม่ถึงคือ เดิมนางคิดว่าเป็นเพียงการให้ของตามมารยาทเท่านั้น

เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง กลับได้รับราชโองการพระราชทานสมรสจากจวินฉง

ภายในเวลาเพียงสองวัน นางก็กลายเป็นพระชายาองค์ชายเก้าที่รู้จักกันไปทั่ว

ซวี่เป่าก็กลายเป็นองค์ชายน้อยที่ได้รับความโปรดปรานที่สุดไปตามระเบียบ

กรมพิธีการเร่งหาฤกษ์ดี และเตรียมพิธีอภิเษกอย่างไม่หยุดหย่อน

ประหนึ่งว่า เพียงกะพริบตา ไป๋ซวงก็จะหายตัวไปกระนั้น

ของพระราชทานจากในวัง ถูกลากมาที่จวนองค์ชายเก้าเป็นคัน ๆ รถ

นอกจากจะทำให้สตรีทั่วเมืองหลวงอิจฉาแล้ว ในเวลาเดียวกันพวกนางก็ยังแค้นหญิงสาวที่แย่งท่านอ๋องเก้าไปด้วย

องค์ชายเก้าได้รับความโปรดปรานจากจวินฉงที่สุด นี่เป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยเลย

ไม่รู้มีสตรีมากมายเท่าใดที่คิดหาทุกวิถีทาง เพื่อจะได้เข้าไปอยู่ในจวนองค์ชายเก้า

น่าเสียดายที่ท่านอ๋องเก้า ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ถูกใจ

ต่อให้เป็นเช่นนี้ ในใจของทุกคนก็ยังคงวาดหวัง

แต่เมื่อวันหนึ่ง ยามที่ข่าวมาเยือนราวสายฟ้าฟาด

ท่านอ๋องเก้าได้รับพระราชทานสมรสแล้ว และอีกฝ่ายก็ไม่ใช่กุลสตรีสูงศักดิ์จากตระกูลใหญ่ หรือเชื้อพระวงศ์ด้วย

แต่เป็นหญิงชาวป่าที่ออกมาจากภูเขา ที่ได้รับพระราชทานสมรสก็เป็นเพราะมีบุตรกับองค์ชาย

ทั่วทั้งเมืองหลวงเดือดแล้ว!

ทุกคนต่างกำลังด่าไป๋ซวงด้วยความโมโหอย่างลับ ๆ บอกว่านางเป็นนังจิ้งจอกที่ไร้ยางอาย

บอกว่าท่านอ๋องเก้าถูกมอมเมาแล้ว ถึงจะแต่งหญิงชาวป่าที่ทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์เป็นภรรยา

หลังผ่านการป้ายสีไปหลายรอบ ไป๋ซวงก็กลายเป็นสตรีป่าเถื่อนที่ไม่มีอะไรให้อวดอ้าง ทั้งแก่และอัปลักษณ์ โง่เขลาและหยาบคาย

ทว่าไป๋ซวงกลับไม่ได้คิดจะแต่งงานกับจวินจิ๋วอิ่นเลย รออีกสิบวัน นางก็จะไปจากเมืองหลวงแล้ว

ดังนั้น จึงมิได้ใส่ใจต่อคำครหานินทาพวกนั้นแม้แต่น้อย

หลังซวี่เป่าเข้าวัง นางก็มักจะไปเดินเล่นตามท้องถนนของเมืองหลวง

คิดว่ายากนักที่จะได้ออกมา นางจึงเตรียมจะซื้อหาข้าวของ เพื่อนำกลับไปที่หุบเขา

เมื่อมาถึงหน้าประตูร้านทอง นางก็เหลือบไปเห็นจี้กุญแจอายุยืนสีทองที่ประณีตงดงามเป็นพิเศษชิ้นหนึ่ง

เมื่อคิดว่านางยังไม่เคยซื้อของขวัญให้ลูกชายตนเองมาก่อน จึงเดินเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว

เสี่ยวเอ้อร์ในร้านแนะนำสินค้าให้นางอย่างกระตือรือร้น ความพิเศษของจี้กุญแจอายุยืนชิ้นนี้ทำให้ไป๋ซวงรู้สึกพึงพอใจอย่างหาได้ยาก

เพียงแต่ ในตอนที่ไป๋ซวงเตรียมจะจ่ายเงิน

แส้เส้นหนึ่งก็โจมตีมาที่นาง นางเบี่ยงกายหลบ

ทว่าแส้กลับทำให้ตู้วางสินค้าพลิกหงาย เครื่องประดับทองที่อยู่ภายในหล่นกระจายไปทั่วพื้น

และเห็นได้ชัดว่า คนผู้นั้นยังไม่ยอมหยุดมือแค่นั้น นางพลิกข้อมืออย่างรวดเร็ว ใช้ตัวแส้สร้างพายุรุนแรงสายหนึ่งขึ้นมา

พุ่งไปที่เบื้องหน้าของไป๋ซวง!