บทที่ 18  

ไป๋ซวงขมวดคิ้วแน่น ในตอนที่แส้อยู่ห่างจากตัวนางครึ่งแขน ก็ยื่นมือออกไปจับหางแส้ไว้แน่น

ความเยียบเย็นสายหนึ่งปรากฏขึ้นจากมือนาง แส้ที่กำลังสร้างพายุหมุน พลันแข็งค้างอย่างกะทันหัน

ตัวแส้เริ่มเปล่งแสงวูบวาบ ภายในชั่วพริบตา แส้ก็ถูกแช่แข็งกลายเป็นน้ำแข็ง

เมื่อไป๋ซวงออกแรงดึงไปด้านหลัง ผู้ถือแซ่ที่อยู่ทางนั้นก็ถูกลากเข้ามาในร้าน

“บังอาจ”

สตรีที่งดงามนางหนึ่ง สวมชุดที่ทอลายจากแพรไหมอันหรูหรา ซวนเซเข้ามาด้านใน

ใบหน้าของนางประดับด้วยความโมโห ดวงตาทั้งคู่เปล่งประกายเยียบเย็น

ไป๋ซวงแค่นเสียงเย็น โยนแส้ในมือทิ้งอย่างดูแคลน

ทว่าในเสี้ยววินาทีที่นางปล่อยมือ ทั่วทั้งตัวแส้ก็แตกออกเป็นชิ้นนับไม่ถ้วน

ตกสู่พื้นดังเกรียวกราว!

“เจ้ากล้าทำลายแส้ของข้า?”

สตรีนางนั้นโมโหยิ่งกว่าเดิม หยิบกระบี่ยาวด้ามหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของ จากนั้นก็ลอยตัวขึ้นอีกครั้ง

แม้ไป๋ซวงจะไม่อยากสร้างปัญหา แต่ก็ไม่กลัวจะมีปัญหาเช่นกัน

ในเมื่อมีคนมาวอนขอความเจ็บปวดถึงที่ นางย่อมไม่มีทางยั้งมือ

กระบวนท่าของสตรีนางนั้นดุร้ายอย่างมาก มุ่งโจมตีจุดอ่อนของคนโดยเฉพาะ

เมื่อไป๋ซวงเห็นเช่นนั้น ดวงตาก็เคร่งขรึมลงเรื่อย ๆ

นางไม่ได้ใช้อาวุธ ทว่าชายแขนเสื้อที่มีลักษณะเป็นผ้าผืนกว้างยาวต่อจากแขนเสื้อปกติ กลับขยับเล็กน้อย

ผ้าที่อ่อนนุ่มผืนนั้น จู่ๆ ก็ราวกับได้รับการเติมพลังวิญญาณอันแข็งแกร่ง

ชายแขนเสื้อหมุนวนอย่างรวดเร็ว จนรวมเป็นเกลียว

ไป๋ซวงโบกชายแขนเสื้อเข้ารับกระบี่วิเศษของหญิงนางนั้นอย่างคล่องแคล่ว

ในวินาทีที่กระบี่วิเศษปะทะกับชายแขนเสื้อ ก็เกิดเสียงดังกังวานออกมา

จากนั้น ชายแขนเสื้อก็กลายเป็นเหมือนงู เลื้อยขึ้นไปตามมือของนาง

สตรีนางนั้นตกใจอย่างมาก คิดจะตัดแขนเสื้อให้ขาด

น่าเสียดายที่ข้อมือของนางถูกควบคุมไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว ความชาเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นกระบี่วิเศษก็ตกลงสู่พื้นดังตึง

สตรีนางนั้นไม่ยอมแพ้ ตั้งใจจะใช้มืออีกข้างโจมตี

เพียงแต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ออกแรง ก็ต้องส่งเสียงร้องดังอันน่าเวทนาออกมาเสียก่อน

“อ๊า!”

เพราะชายเสื้อที่พันเลี้ยวขึ้นไปบนแขนถูกดึงฉับพลัน ทำให้แขนของสตรีผู้นั้นถูกกระชากขาดออกมาทั้งเป็น

ห้อยค้างอยู่บนแขน เหลือเพียงเนื้อบางส่วนและผิวหนังเท่านั้น ดูแล้วน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก

“ท่านหญิง!”

บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกตกใจแทบตายแล้ว วิ่งเข้ามาด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาไปทั่วร่าง

ท่านหญิงจะประลองกับว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้าให้ได้ ไม่ยอมให้พวกเขาเข้าใกล้

แต่พวกเขาจะรายงานสภาพการณ์อันเลวร้ายอย่างที่สุดเบื้องหน้านี้ต่อท่านโหวอย่างไร?

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่เจ้าทำร้ายคือใคร? ท่านโหวของเรา ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”

เมื่อสาวใช้เห็นแขนที่เต็มไปด้วยเลือดของท่านหญิง กับสภาพที่เจ็บปวดจนหน้าซีดขาว ใกล้จะเป็นลม

นางก็ทั้งร้อนใจและโมโห มองไป๋ซวงด้วยสายตาแข็งกร้าว

ไป๋ซวงแค่นเสียงเย็นครั้งหนึ่ง มองไปยังความระเนระนาดที่กระจายอยู่เต็มพื้น

“ท่านโหวคนไหนเล่า?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นอันเล่อโหว ท่านโหวที่ฝ่าบาททรงไว้พระทัยที่สุด! วันนี้ผู้ที่เจ้าทำร้าย คือท่านหญิงที่ท่านโหวรักใคร่ที่สุด ท่านหญิงหนิงเซวียน”

ไป๋ซวงพยักหน้า พูดกับเสี่ยวเอ้อร์ของร้านที่ตกใจงงงันอย่างเย็นชาว่า

“อย่าลืมประเมินความเสียหายในร้าน แล้วส่งคนไปขอรับค่าชดเชยที่จวนอันเล่อโหวด้วย”

ไป๋ซวงกล่าวจบ ก็เก็บจี้กุญแจอายุยืนลงในกำไลหยกลึกลับ

จากนั้นก็วางตั๋วเงินสำหรับจี้กุญแจอายุยืนลงบนโต๊ะที่ยังไม่พัง

ตั้งท่าจะสาวเท้าจากไป

“ช้าก่อน!”

ท่านหญิงหนิงเซวียนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดลุกขึ้นมา สีหน้าของนางซีดขาว จนดูราวกับกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง

นางกัดฟัน มองไปที่องครักษ์ที่ติดตามนางมา

“จัดการนางซะ!”

จากนั้น นางก็จ้องไป๋ซวงอย่างดุร้าย แค้นจนแทบอยากจะแล่เนื้อเลาะกระดูกนาง

“กล้าตัดแขนของข้า เช่นนั้นข้าก็จะให้คนถลกหนังของเจ้า ไปทำกลองหนังมนุษย์”

เมื่อเหล่าองครักษ์ได้ยิน ก็รีบปิดล้อมร้านเครื่องประดับไว้ในทันที

ท่านหญิงแขนขาด หากพวกเขาไม่จับตัวคนทำไว้ แล้วจะรายงานต่อท่านโหวได้อย่างไร?

“ตัวข้าไม่มีความแค้นใดกับเจ้า เหตุใดเจ้าจะต้องรนหาที่ตายให้ได้?”

ไป๋ซวงเลิกคิ้ว ถอนหายใจแล้วปลดปล่อยพลังกดดันของตนออกมา

ทันใดนั้น ทั่วทั้งร้านก็ราวถูกกดทับด้วยก้อนหินขนาดใหญ่

ทุกคนภายในร้าน คล้ายใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว

เมื่อผู้ดูแลร้านที่อยู่ชั้นสองได้รับข่าว ก็เดินฝ่าแรงกดดันเข้ามาอย่างยากลำบาก

“พระชายาองค์ชายเก้าโปรดอภัย เรื่องนี้จะต้องเกิดจากความเข้าใจผิดแน่”

ผู้ดูแลร้านอธิบายต่อไป๋ซวงอย่างนอบน้อม จากนั้นก็มาที่ข้างกายของท่านหญิงหนิงเซวียน แล้วเกลี้ยกล่อมนางเบาๆ

“ท่านหญิง นั่นคือว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้า ท่านไม่อาจมีเรื่องขัดแย้งกับนางเด็ดขาดนะขอรับ!”

บัดนี้ ทุกคนก็เห็นอยู่กับตาว่า ฮ่องเต้ทรงโปรดลูกสะใภ้ในอนาคตผู้นี้เพียงใด

ของดีภายในวัง ถูกส่งไปที่จวนองค์ชายเก้ามากมายราวกับของไร้ค่า

ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ ยังมีผู้ใดกล้าล่วงเกินพระชายาขององค์ชายเก้า?

“พระชายาองค์ชายเก้าอะไรกัน? ก็แค่นังจิ้งจอกที่มาจากบ้านนอกเท่านั้น บุรุษที่โดดเด่นอย่างพี่ชายเก้า จะถูกนางทำให้แปดเปื้อนได้อย่างไร!”

ยามที่ท่านหญิงหนิงเซวียนพูดถึงจวินจิ๋วอิ่น เพลิงโทสะในดวงตาก็ยิ่งลุกโชน

เมื่อเห็นดวงตาที่ทั้งอิจฉาและริษยาจนแทบจะพ่นไฟออกมาคู่นั้น ในที่สุดไป๋ซวงก็รู้ว่า ศึกในวันนี้เกิดขึ้นเพราะเหตุใด

“เจ้าชอบจวินจิ๋วอิ่น?”

ไป๋ซวงเยาะหยัน สาวเท้าเข้าไปอย่างช้าๆ

ภายใต้การก้าวเดินของนาง แรงกดดันอันมหาศาลนั้น ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตามไปด้วย

เดิมหนิงเซวียนก็ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดที่แขนขาดอยู่แล้ว ยามนี้ยิ่งอดทนต่อไปไม่ไหว จนต้องคุกเข่าลงกับพื้น

ไป๋ซวงทอดสายตาลงมองนาง แววตาอันแข็งแกร่งนั้นทำให้หนิงเซวียนรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในก้นบึ้งของจิตใจ

“ใช่แล้วอย่างไร? หากไม่ใช่เพราะเจ้า ผู้ที่จะได้แต่งกับพี่ชายเก้าก็คือข้า! เป็นเจ้าที่แย่งพี่ชายเก้าของข้าไป!”

“อ้อ?”

ไป๋ซวงเลิกคิ้วอย่างสนใจ ยิ้มบางพลางยอบตัวลง

“เจ้ากับจวินจิ๋วอิ่นมีการหมั้นหมายต่อกันหรือ?”

หนิงเซวียนจ้องไป๋ซวงอย่างเกรี้ยวกราด แต่ก็ไม่อาจเอ่ยสิ่งใด

เมื่อไป๋ซวงเห็นเช่นนั้น ก็ยิ่งยิ้มแย้มอย่างเบิกบาน

“ไม่ได้หมั้นหมายหรือ? อย่างนั้นก็ต้องเป็นคู่รักที่เติบโตมาด้วยกัน ใจตรงกัน และมอบคำสัญญาชั่วชีวิตแก่กันสินะ? ”

หนิงเซวียนอยากพูดเหลือเกินว่าใช่ ทว่าต่อหน้าคนมากมาย ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่อาจเอ่ยปาก

ความไร้ไมตรีของจวินจิ๋วอิ่น ทั่วทั้งแคว้นเยาฮู่มีผู้ใดไม่รู้บ้าง?

เขาเคยใกล้ชิดอิสตรีตั้งแต่เมื่อใด?

สตรีที่จงใจเข้าหาเขา มีนางใดบ้างที่มีจุดจบที่ดี?

ต่อให้เป็นนาง ที่เติบโตมากับเขา

ทั้งดวงตาและดวงใจของนางล้วนมีแต่พี่ชายเก้า แต่เขาเคยเห็นนางอยู่ในสายตาเมื่อใดกัน

เมื่อไป๋ซวงเห็นเช่นนั้น รอยยิ้มที่เบิกบานนั่นก็กลับตาลปัตรในทันที

สีหน้าแข็งกร้าว บรรยากาศรอบกายเยียบเย็นลงอย่างฉับพลัน

ทั่วทุกที่ภายในห้อง ราวถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งชั้นหนึ่ง

“ทั้งไม่ใช่ใจตรงกัน ไม่ได้สัญญารักมั่นชั่วชีวิต และยังไม่มีการหมั้นหมายด้วยสามสื่อหกพิธี [1] แล้วจะกลายเป็นข้าแย่งคนของเจ้าได้อย่างไรเล่า?

“หรือจะให้พูดว่า จวินจิ๋วอิ่นกลายไปเป็นคนของเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

แม้ไป๋ซวงไม่คิดจะแต่งงานกับจวินจิ๋วอิ่น แต่อยู่ดี ๆ ก็ถูกลอบสังหารเพราะเรื่องนี้ ในใจของนางจึงมีเพลิงโทสะลุกโชนอยู่กองหนึ่งเช่นกัน

“จวินจิ๋วอิ่น ท่านควรอธิบายเรื่องนี้หน่อยหรือไม่?”

ไป๋ซวงกล่าวจบ ก็ยืนขึ้นมาอย่างช้าๆ

ดวงตาที่เย็นชาดุจน้ำแข็ง ตวัดสายตาไปที่กลุ่มคนนอกประตู

จวินจิ๋วอิ่นที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน รีบก้าวออกมาทันที

หลังจากโบกมือคล้ายไม่ใส่ใจครั้งหนึ่ง ก็สลายพลังกดดันที่อยู่ในร้านไป

“พี่ชายเก้า!”

เมื่อหนิงเซวียนเห็นจวินจิ๋วอิ่น ราวกับความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหมดได้ไหลบ่าเข้าสู่หัวใจ

ทั้งความเจ็บปวดบนร่าง และความกดดันในใจ

ทำให้นางร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์

สีหน้าที่เดิมก็ซีดขาวเพราะเสียเลือดมากเกินไป ยามนี้มีหยาดน้ำตาร้อนๆ ไหลเพิ่มลงมาอีก

ดูแล้วทำให้ในใจของทุกคน อดเกิดความสงสารขึ้นมาไม่ได้

“พี่ชายเก้า เซวียนเอ๋อร์เจ็บเหลือเกิน แขนของเซวียนเอ๋อร์ขาดแล้ว เป็นนางที่ตัดแขนของเซวียนเอ๋อร์เพคะ”

หลินเซวียนกล่าวพลางร้องไห้อย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ลุกขึ้นมาภายใต้การประคองของบ่าวรีบใช้

นางโซซัดโซเซมาด้านหน้าสองก้าว กระทั่งถึงจุดที่ไม่ห่างจากจวินจิ๋วอิ่นมากนัก ก็ล้มลงไปทางเขา

-------------------

[1] สามสื่อหกพิธี หรือสามหนังสือหกพิธีการ คือขั้นตอนการสู่ขอเจ้าสาวของจีนโบราณ ที่ต้องแลกเปลี่ยนเอกสารสามฉบับระหว่างตระกูลฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย และดำเนินตามพิธีการทั้งอีกหกข้อ