บทที่ 15

ไป๋ซวงแค่นเสียงเย็นชา ดวงตาคมกริบหันไปมองเฝิงหมัวมัว

เสียงฝ่ามือที่ควรจะดังก้องกลับเงียบงัน สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเพียงเสียงร้องโหยหวนของเฝิงหมัวมัวที่ดังขึ้นแทน

เพราะว่า ฝ่ามือที่นางยกขึ้นมาเมื่อครู่นี้ เมื่อสบกับสายตาของไป๋ซวงในชั่วพริบตานั้น

กลับถูกแช่เย็นจนกลายเป็นน้ำแข็ง!

ถึงขนาดที่ทั่วทั้งแขนเริ่มเย็นยะเยือกจนหนาวสะท้านถึงกระดูก

ร่างกายครึ่งซีกก็เริ่มแข็งทื่อช้า ๆ

“บังอาจนัก กล้าลงมือทำร้ายคนในตำหนักเฟิ่งหลิน ใครก็ได้ จับตัวนางให้ข้า”

เสียงที่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามดังเข้ามา เจียงเถียนค่อย ๆ เดินเข้ามาท่ามกลางผู้คนที่ล้อมรอบ

นางเห็นเฝิงหมัวมัวที่ถูกแช่แข็งจนกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแล้ว นึกถึงความน้อยเนื้อต่ำใจที่บุตรชายได้รับเมื่อวาน

ทันใดนั้น โทสะในใจก็ยิ่งลุกโชนขึ้น

“กล้าฆ่านางกำนันของข้า ข้าจะให้เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

ขณะที่พูด เจียงเถียนก็สะบัดแขนเสื้อด้วยความโกรธแค้น

ทันใดนั้น เหล่าทหารองครักษ์ที่ประจำการอยู่ในตำหนักเฟิ่งหลินต่างชักอาวุธและกระโจนออกมา

ทหารแต่ละคนมีพลังวิญญาณพลันพุ่งทะลักออกมา ดูน่าเกรงขามไม่หยุด

ไป๋ซวงมองเหล่าองครักษ์ที่ล้อมตัวนางไว้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยามโดยไม่อาจห้ามได้

“ที่แท้วันนี้ฮองเฮาจะจัดเลี้ยงหงเหมินสินะ!”

ไป๋ซวงยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่รู้ว่ามีกระบี่ที่ดูธรรมดาไร้ความโดดเด่นเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมาในมือตั้งแต่เมื่อไร

นางหมุนปลายนิ้วอย่างอ้อยอิ่ง กระบี่ยาวในมือพลิ้วไหวตามนิ้วของเธอ วาดเป็นลวดลายกระบี่ออกมา

เจียงเถียนเห็นนางหยิบอาวุธออกมา มุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มประสบความสำเร็จ

นางตั้งใจจะบีบให้สตรีผู้นั้นลงมือสังหารคนในวัง!

เช่นนี้ นางก็จะมีข้ออ้างที่ชอบธรรมในการฆ่าสตรีผู้นี้

ยังไม่ทันที่ไป๋ซวงจะเอ่ยวาจาต่อ เหล่าทหารองครักษ์ที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็พุ่งเข้าจู่โจม

พลังวิญญาณอันแข็งแกร่ง ราวกับสามารถยกภูเขาและเปลี่ยนทางสายน้ำพุ่งถาโถมเข้าใส่นาง

คนเหล่านี้สามารถได้รับเลือกให้เป็นองครักษ์ได้ ย่อมมีฝีมือที่เหนือกว่าคนธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อองครักษ์เหล่านี้ลงมือพร้อมกัน แม้แต่เจียงเถียนที่ชมการต่อสู้ยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันทรงพลัง

เฝิงหมัวมัวที่ยืนอยู่ข้างไป๋ซวง ชั้นน้ำแข็งหนาบนตัวส่งเสียงแตกร้าวออกมาราวกับทนรับไม่ไหว

เสียงแกรก ๆ ดังมา ก้อนน้ำแข็งแตกร้าว ก่อนจะร่วงลงบนพื้นจนหมดสิ้น

เฝิงหมัวมัวที่ถูกขังอยู่ในน้ำแข็งได้สติขึ้นทันที

กำลังยินดีได้รับการเกิดใหม่ นางหอบหายใจเฮือกใหญ่หลายครั้ง

ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็ถูกพลังกดดันอย่างรุนแรงกดทับจนล้มลงไปกับพื้น

กระอักเลือดพรวดออกมาจากในปาก จากนั้นก็ขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ไป๋ซวงเห็นดังนั้นก็หัวเราะคิกคักออกมา

นางค่อย ๆ นั่งยอง ๆ บนพื้น มองเฝิงหมัวมัวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“จำไว้ให้ดี ผู้ที่ฆ่าเจ้า หาใช่ข้าไม่”

พูดจบ ไป๋ซวงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

ในมือ ยังคงเล่นกับกระบี่ยาวที่ดูธรรมดาไม่โดดเด่นเล่มนั้น

แต่นางเงียบปากได้ไม่นาน เฝิงหมัวมัวก็ไม่อาจทานทนต่อแรงกดดันอันแข็งแกร่งได้

ตัวกระตุกด้วยความเจ็บปวดไม่กี่ครั้งก่อนสิ้นใจ

อย่างไรก็ตาม ไป๋ซวงที่กำลังถูกแรงกดดันบีบคั้นไม่หยุดกลับไม่มีปฏิกิริยาเลยแม้แต่น้อย

ในมือยังคงหมุนกระบี่ยาวเล่มนั้นอย่างอ้อยอิ่ง

นัยน์ตากวาดมองไปยังเหล่าองครักษ์ที่ล้อมรอบนางไว้ทีละคน ๆ

บรรดาองครักษ์ต่างตกตะลึงในใจ เหตุใดแรงกดดันที่แข็งแกร่งเช่นนี้ นางกลับไม่มีปฏิกิริยาสักนิดเดียว

แรงกดดันที่พวกเขาร่วมกันสร้างขึ้นนั้น ทรงพลังเทียบเท่ากับระดับยอดจอมยุทธ์

หรือว่าระดับการฝึกปรือของนางได้ก้าวข้ามระดับยอดจอมยุทธ์ไปแล้ว

นี่เป็นไปได้อย่างไร!

สตรีวัยเยาว์เช่นนี้ ต่อให้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ผู้ที่ไปถึงระดับจักรพรรดิยุทธ์ก็มีจำนวนไม่มากนัก

ผู้ที่บรรลุถึงระดับยอดจอมยุทธ์นั้นนับว่าเป็นหาได้ยากยิ่ง

นางบรรลุหรือก้าวข้ามระดับจอมปราชญ์ยุทธ์ได้อย่างไรกัน?

เหล่าองครักษ์ต่างงุนงงในใจ และไม่กล้าใช้แรงกดดันสังหารคนอีกต่อไป

ดังนั้น พวกเขาจึงพากันชักอาวุธในมือขึ้นมา แล้วทะยานเข้าไป

กระบี่แหลมคมนับไม่ถ้วนแทงใส่ไป๋ซวงราวกับปีศาจร้าบ ควบคู่ไปกับเสียงแหวกอากาศ

ส่วนไป๋ซวงก็เก็บรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนางขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นนางหมุนตัวเล็กน้อย ข้อมือที่ถือกระบี่วาดลวดลายกระบี่กลางอากาศ

กระบี่ยาวที่ดูธรรมดาเล่มนั้น กลับส่องแสงทองเจิดจ้าขึ้นในทันที เปลี่ยนเป็นเงากระบี่นับไม่ถ้วน

เงากระบี่ทั้งหมดราวกับมีจิตวิญญาณของตัวเอง โดยไป๋ซวงเป็นศูนย์กลาง

ทุกการโจมตีที่เข้ามาใกล้ไป๋ซวง เงากระบี่ลวงตานั้นก็จะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เข้าไปพัวพัน

สิ่งที่ยิ่งทำให้คนยิ่งคาดไม่ถึงก็คือ เงากระบี่ที่ดูเหมือนภาพลวงตานั้น กลับคมกริบยิ่งกว่ากระบี่วิเศษที่อยู่ในมือของเหล่าองครักษ์เสียอีก

อาวุธปะทะกัน แสงกระบี่สาดส่องไปทุกทิศทาง

ในชั่วพริบตา เงากระบี่ลวงตานั้นก็ฟันกระบี่วิเศษที่อยู่ในมือของทหารองครักษ์จนขาดสะบั้น

ท่ามกลางเหล่าองครักษ์ ในที่สุดก็มีคนจำกระบี่ยาวที่ดูธรรมดาเล่มนั้นได้

“มันคือกระบี่เสินอิ่น!”

หลังจากที่มีคนเอ่ยขึ้น ที่เหลือก็เป็นเสียงสูดลมหายใจเย็นเยียบดังขึ้นนับไม่ถ้วน

กระบี่เสินอิ่น เป็นหนึ่งในศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ยุคบรรพกาลที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่เล่มในดินแดนฮุ่นตุ้น

เล่ากันว่าสี่อาณาจักร ได้แก่ เทียนจี ตงหมิง โจวอู่ และเป่ยเซิ่ง ต่างส่งยอดฝีมือนับไม่ถ้วนออกไปตามหากระบี่เสินอิ่น

เพื่อแย่งชิงกระบี่เสินอิ่น ยอดฝีมือจากทั้งสี่อาณาจักรต่างไม่มีใครยอมใคร

เพราะเหตุนี้ สี่อาณาจักรจึงก่อสงครามแย่งชิงกระบี่ขึ้น ส่งผลให้เหล่ายอดฝีมือล้มตายมากมายในศึกครั้งนั้น

กระบี่เสินอิ่นก็พลันสูญหายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากศึกครั้งนั้น

คาดไม่ถึงว่า กระบี่เสินอิ่นจะปรากฏขึ้นบนโลกอีกครั้ง แถมยังอยู่ในมือของแม่นางน้อยคนหนึ่ง

เจียงเถียนที่อยู่ด้านข้าง หัวใจยิ่งสั่นสะเทือนราวกับคลื่นยักษ์ถาโถมในทะเลลึก

กระบี่เสินอิ่น ทำไมถึงมาอยู่ในมือของนางได้!

ไม่! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

จวินฉงลำเอียงรักจวินจิ๋วอิ่นอย่างยิ่ง หากปล่อยให้เขาได้ครอบครองกระบี่เสินอิ่น...

“กุ๋ยอิ่ง ฆ่านางซะ เอากระบี่เสินอิ่นมา!”

เจียงเถียนไม่สนใจสิ่งอื่นใด ในสายตาของนางมีเพียงกระบี่เสินอิ่นเท่านั้น

หลังจากนางตะโกนเรียกจบลง คนชุดดำปิดหน้ามิดชิดก็ปรากฏตัวขึ้นกลางลานทันที

นั่นคือองครักษ์ลับที่เจียงเถียนภูมิใจที่สุด อีกทั้งยังเป็นไพ่ไม้ตายของนาง

ทันทีที่กุ๋ยอิ่งปรากฏตัวขึ้น ทั้งลานก็เหมือนจมลงในสระเย็นยะเยือก

กลิ่นอายเย็นเยียบห้อมล้อมทุกคนไว้ข้างในทันที

ระดับเทพยุทธ์!

ไป๋ซวงมองเจียงเถียนแวบหนึ่ง รอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้น

เพื่อจะฆ่านาง เจียงเถียนงัดไพ่ไม้ตายออกมาแล้วสินะ

ไป๋ซวงไม่พัวพันกับองครักษ์เหล่านั้นอีกต่อไป พลังวิญญาณบนร่างระเบิดออกมา

ภาพลวงตาของกระบี่เสินอิ่นนับไม่ถ้วน พุ่งเข้าหาเหล่าทหารองครักษ์ ราวกับดอกไม้ไฟที่ระเบิดออก

ฉึก ๆๆ...

เสียงคมกระบี่ที่ทะลวงเข้าสู่ร่างกายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

องครักษ์ร่วงลงสู่พื้นทีละคนดังตุบ ๆๆ

จากนั้นไป๋ซวงก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังวิญญาณอันทรงพลัง

ราวกับภูเขาน้ำแข็งพันชั่ง จู่โจมลงมาจากเหนือศีรษะของนาง

“รนหาที่ตาย!”

ไป๋ซวงยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของจวินจิ๋วอิ่นก็ดังขึ้นมา

จากนั้นก็มีเงาร่างสีม่วงก็พุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่มาพร้อมกันก็คือพัดเฉียนคุนในมือของเขา

จวินจิ๋วอิ่นใช้มือข้างหนึ่งโอบไป๋ซวงไว้ในอ้อมแขน อีกมือหนึ่งสะบัดพัดเคียนคุน

พัดเฉียนคุนเล็ก ๆ นั้นพลันขยายใหญ่ขึ้นในทันใด

ซี่ของพัดแต่ละซี่ พลันงอกใบมีดคมกริบออกมาในชั่วพริบตา

พัดเฉียนคุนหมุนวนอย่างรวดเร็วกลางอากาศ ได้ยินเพียงเสียงแหลมคมที่แหวกอากาศดังสะท้านหู

พัดเฉียนคุนเล่มนั้นทะลุผ่านแรงกดดันชั้นแล้วชั้นเล่า พุ่งตรงเข้าสู่ด้านหน้าของกุ๋ยอิ่ง

เพียงชั่วพริบตา ร่างของกุ๋ยอิ่งก็ถูกพัดเฉียนคุนเฉือนเป็นชิ้น ๆ

เหมือนกับตุ๊กตาเก่าที่ถูกฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ กระจัดกระจายลงตรงหน้าเจียงเถียน

เลือดสีแดงสด กระเด็นไปทั่วร่างและใบหน้าของเจียงเถียนอย่างไม่ปรานีปราศรัย

เจียงเถียนทั้งตกใจทั้งโกรธ!

ไม่ว่าอย่างไรนางก็คาดไม่ถึงเลยว่าการฝึกปรือพลังวิญญาณของจินจิ๋วอิ่นจะแข็งแกร่งถึงระดับนี้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาใจกล้าถึงเพียงนี้

สังหารองครักษ์ลับของนางในตำหนักของนาง

นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ เห็นดังนั้น ตกใจจนหน้าซีดเผือด

รีบร้อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดคราบเลือดที่บนใบหน้าของเจียงเถียน

“จวินจิ๋วอิ่น เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก!”

เจียงเถียนชี้นิ้วด่าจวินจิ๋วอิ่นด้วยความโกรธ ดวงตาลุกโชนด้วยเพลิงแห่งโทสะ แทบอยากจะฆ่าเขาให้ตายเดี๋ยวนั้น

“ข้ากลับคิดว่า เป็นฮองเฮาที่ใจกล้ายิ่งกว่า!”

เสียงพูดจบลง ก็เห็นจวินฉงอุ้มซวี่เป่าที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ค่อย ๆ เดินมา