บทที่ 14

ในยามดึกสงัด ไป๋ซวงกอดซวี่เป่าพลางพูดคุยอยู่เนิ่นนาน แต่ซวี่เป่าก็ไม่มีท่าทีง่วงนอน

ซวี่เป่าเล่าเรื่องราวสนุกสนานในวังหลวงให้นางฟังด้วยความตื่นเต้น

ดูออกว่าซวี่เป่าชื่นชอบท่านปู่กับท่านย่าที่เพิ่งได้พบกันเป็นอย่างมาก

หากมิใช่เพราะซวี่เป่ายืนกรานจะกลับมานอนกับนางให้ได้ เกรงว่าคืนนี้ซวี่เป่าคงไม่ได้กลับมา

ศีรษะน้อย ๆ ของซวี่เป่าหนุนแขนของไป๋ซวง

ไป๋ซวงมีรอยยิ้มที่หางตา นิ้วเรียวบางลูบไล้ท้องน้อยของเขาเบา ๆ

“ซวี่เป่า ยังจำเรื่องการอยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้เสือได้หรือไม่?”

ฝ่ามือน้อย ๆ ของซวี่เป่าตบแขนของขอท่านแม่เบา ๆ

ใบหน้ามีรอยยิ้มสดใส เอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ

“อยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้เสือ ต้องระมัดระวังทุกฝีก้าว”

ซวี่เป่าพลิกตัว เอามือทั้งสองข้างเท้าคางพลางยิ้มมองท่านแม่

“เรื่องที่ท่านแม่เล่าให้ซวี่เป่าฟังนั้น ซวี่เป่าจดจำไว้ในใจเสมอ ท่านแม่ ไม่ว่าจะเป็นท่านปู่ ท่านย่า หรือว่าท่านพ่อ พวกเขาดีกับซวี่เป่า ดีกับท่านแม่ เป็นญาติใกล้ชิดของซวี่เป่า ซวี่เป่าย่อมเคารพรัก”

ซวี่เป่ากล่าว ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม ริมฝีปากเล็ก ๆ ก็เบะขึ้นมา

“แต่ว่า หากพวกเขาทำไม่ดีกับท่านแม่หรือซวี่เป่า เช่นนั้นพวกเขาก็เป็นเพียงคนแปลกหน้า คนแปลกหน้าย่อมไม่มีโอกาสทำร้ายซวี่เป่าและท่านแม่ได้!”

ไป่ซวงไม่คิดเลยว่าเสียงอ่อนเยาว์เช่นนั้นของซวี่เป่าจะสามารถเอ่ยวาจาอย่างมีเหตุผลเช่นนี้ได้

ยามนั้น ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

สองมือกอดซวี่เป่าไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะส่ายศีรษะและหอมแก้มของซวี่เป่า

“ท่านแม่ จั๊กจี้...”

ซวี่เป่าขยับตัวไปมาไม่หยุด แขนขาเล็ก ๆ มุดเข้าไปในอ้อมกอดของไป๋ซวง

ไป่ซวงถูกเขาจั๊กจี้ จนหัวเราะคิกคักขึ้นมาทันที

เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสุขนั้นดังมาจากในห้อง

จวินจิ๋วอิ่นเอามือไพล่หลัง ยืนอยู่ด้านนอกประตู

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความคาดหวัง

แต่ในใจกลับมีความกังวลเล็กน้อย

เขารู้มาตลอดว่าซวี่เป่ากับไป๋ซวงนั้นมีความผูกพันกันมาก

และรู้ว่าซวี่เป่าเป็นเด็กที่โตเกินวัย

ความคิดของเขาฉลาดเกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน

แต่ไม่รู้เลยว่า ในใจของซวี่เป่านั้นจะรู้สึกต่อเขาเช่นนี้...

แยกความรักและความเกลียดชังอย่างชัดเจน!

ถ้าไม่ใช่ท่านพ่อ!

เช่นนั้นก็เป็นคนแปลกหน้า!

ดูเหมือนว่าเขายังต้องพยายามต่อไป

ด้วยเหตุนี้ เช้าวันถัดมา จวินจิ๋วอิ่นจึงเตรียมอาหารเช้าไว้ตั้งแต่รุ่งสาง แล้วมารออยู่ที่หน้าประตูเรือน

ไป๋ซวงจูงมือซวี่เป่าเพิ่งเดินออกจากหน้าประตูห้องนอน ก็เห็นจวินจิ๋วอิ่นเฝ้าหน้าประตูเรือนโดยที่ถือกล่องอาหารไว้ในมือ

“ท่านพ่อ”

ซวี่เป่าปล่อยมือไป๋ซวง แล้ววิ่งไปหาจวินจิ๋วอิ่นด้วยความดีใจ

จวินจิ๋วอิ่นเห็นดังนั้น จึงรีบโยนกล่องอาหารให้มู่ซือที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วยื่นมือออกไปรับซวี่เป่า

เป็นตามที่คาดไว้ ซวี่เป่ากระโดดขึ้นครั้งเดียว ก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของจวินจิ๋วอิ่น

“อรุณสวัสดิ์ขอรับ”

ซวี่เป่ายิ้มหวาน แล้วหอมแก้มของจวินจิ๋วอิ่น

จวินจิ๋วอิ่นชินกับวิธีการทักทายของซวี่เป่าแล้ว จึงตอบกลับโดยเลียนแบบเขา

“ซวี่เป่า อรุณสวัสดิ์”

จากนั้นเขาก็หอมซวี่เป่าหนึ่งที ก่อนจะหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ไป๋ซวงที่เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ

“ฮูหยิน อรุณสวัสดิ์”

ไป๋ซวงเพียงส่งเสียงอืมอย่างเฉยชา ถือเป็นการตอบรับ

จวินจิ๋วอิ่นไม่ถือสาสักนิดเดียว แต่จับมือไป๋ซวงอย่างกระตือรือร้น แล้วพาไปที่ห้องอาหาร

“ฮูหยินชอบดื่มน้ำแกงไก่ป่าต้มหน่อไม้ที่สุดมิใช่หรือ? เมื่อคืนข้าตั้งใจให้คนไปหาไก่ป่า แล้วต้มน้ำแกงให้เสร็จตั้งแต่เช้า ฮูหยินลองชิมดูสิว่าเป็นรสชาติที่เจ้าโปรดปรานหรือไม่?”

“ท่านอ๋องเก้าช่างใส่ใจ”

ไป่ซวงยังคงมีสีหน้าเย็นชาและเฉยเมย

แม้ว่าจวินจิ๋วอิ่นจะสง่างามดั่งต้นไม้ใหญ่ตระหง่านต้านลม และมีรูปโฉมหล่อเหลาราวกับพานอัน

แต่ไป๋ซวงไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเขามากเกินไป อีกสิบวัน นางก็จะพาซวี่เป่าจากไปแล้ว

เมื่อทั้งสามคนมาถึงห้องอาหาร จวินจิ๋วอินถึงค่อยวางซวี่เป่าลง

“พระชายา ท่านลองชิมสิ น้ำแกงไก่ชามนี้ท่านอ๋องทุ่มแรงไปมาก! กังวลว่าจะต้มนำแกงไก่นานเกินไปจนส่งผลกระทบต่อรสชาติ อีกทั้งยังกลัวว่าจะเย็นจนสูญเสียรสชาติ ดังนั้นหลังจากต้มน้ำแกงไก่เสร็จ พระองค์จึงใส่ไว้ในกล่องอาหารเก็บความร้อนนี้ แล้วพกติดตัวไว้”

มู่ซือกล่าวจบ ก็เทน้ำแกงไก่ป่าต้มหน่อไม้จากในกล่องอาหารเองกับมือ ให้ทุกคนคนละชาม ไอร้อนลอยขึ้นมา

นอกจากนี้ ยังมีอาหารเลิศรสครบครันอีกสิบกว่าอย่างจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอาหาร

เมื่อวานนี้ถูกจวินหงคังก่อกวน ไป๋ซวงแทบไม่ได้กินอาหารเย็นอะไรเลย

ท้องว่างมานานแล้ว ดังนั้นจึงไม่เกรงใจเช่นกัน ยกน้ำแกงไก่ขึ้นมาซดหนึ่งอึก

ทันทีที่น้ำแกงไก่เข้าไปในปาก ไป๋ซวงก็ขมวดคิ้ว

แต่ไป๋ซวงไม่ได้เอ่ยปากพูดสิ่งใด แต่กลืนน้ำแกงไก่ในปากลงไป แล้วค่อย ๆ วางน้ำแกงไก่ลงบนโต๊ะ

“เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ถูกปากหรือ?”

จวินจิ๋วอิ่นสังเกตเห็นการขมวดคิ้วเพียงแวบเดียวของไป๋ซวง จึงรีบเอ่ยถามขึ้น

เมื่อซวี่เป่าได้ยินเช่นนั้นก็ยกน้ำแกงไก่ขึ้นมาซดหนึ่งคำ

จากนั้น เขาก็วางน้ำแกงไก่ลง

“ท่านแม่ ท่านรอข้าสักครู่”

เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน จูงมือจวินจิ๋วอิ่นเดินออกไป

“ท่านพ่อ ขอยืมใช้ห้องครัวของท่านนะขอรับ”

แม้จวินจิ๋วอิ่นไม่รู้ว่าซวี่เป่าต้องการทำอะไร แต่เมื่อบุตรชายต้องการ เขาย่อมนำทางอย่างมีตวามสุข

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงห้องครัว

ห้องครัวที่นี่มีความสูงอยู่ระดับปกติ

แต่สำหรับซวี่เป่าแล้ว มันสูงไปหน่อยจริง ๆ

ซวี่เป่าดมกลิ่น แล้วเดินมาที่หน้าเตาอันหนึ่ง ก่อนจะเขย่งปลายเท้าเพื่อมองเข้าไปในหม้อ

“ท่านพ่อ หยิบม้านั่งเล็ก ๆ มาทีขอรับ”

ซวี่เป่าก้มหน้าเอาสิ่งของออกมาจากในถุงเก็บของไปด้วย พลางสั่งจวินจิ๋วอิ่นไปด้วย

บรรดาคนในห้องครัว ต่างพากันตกใจจนคุกเข่ากันหมดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองตั้งนานแล้ว

จวินจิ๋วอิ่นได้ยินคำสั่งจากบุตรชายก็รีบหาม้านั่งเล็ก ๆ มาให้ทันที แล้ววางไว้ข้าง ๆ ซวี่เป่า

ซวี่เป่าขึ้นไปยืนอยู่บนม้านั่งอย่างคล่องแคล่ว เปิดฝาออก แล้วหยิบเม็ดยาสีขาวจากในขวดสีขาวใบเล็กใส่ลงไปในหม้อ

ต่อมาก็ถือทัพพีอันใหญ่แล้วคนแรง ๆ

จากนั้นก็ใช้ทัพพีที่ใหญ่กว่าหน้าของเขาตักน้ำแกงขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจ่ออยู่ข้าง ๆ ริมฝีปากลองชิมอย่างระมัดระวัง

“ระวังร้อน...”

จวินจิ๋วอิ่นเห็นเพียงทัพพี แต่มองไม่เห็นใบหน้าของซวี่เป่าเลย จึงอดไม่ได้ที่จะเตือนให้เขาระวัง

ซวี่เป่ากลับวางทัพพีลง แล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

“เสร็จแล้ว แต่ยังขาดไฟอีกนิด”

ซวี่เป่าพูดพลางลงจากม้านั่งเล็ก ๆ จากนั้นยื่นมือออกไป เปลวไฟลุกโชนขึ้นในฝ่ามือทันที

เปลวไฟร้อนแรงนั้นห้อมล้อมก้นหม้ออย่างนุ่มนวล

ผ่านไปเพียงครู่ ซวี่เป่าจึงปล่อยมือลง ยิ้มจนดวงตาโค้ง

“เร็วเข้า รีบยกน้ำแกงไก่ไปให้ท่านแม่ในตอนที่ยังร้อนอยู่”

เมื่อจวินจิ๋วอิ่นได้ยินเช่นนั้นก็หยิบกล่องอาหารที่เตรียมมาทันที

แต่เพิ่งวางเสร็จ ก็เห็นมู่ซือรีบร้อนเข้ามา

“ท่านอ๋อง พระชายาถูกคนของฮองเฮาพาตัวไปแล้ว!”

“ว่าไงนะ!”

เมื่อจวินจิ๋วอิ่นได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เย็นเยียบลงทันที

ซวี่เป่ายิ่งโกรธจัด กอดกล่องอาหารแล้วเดินออกไป

“ท่านแม่ยังไม่ได้กินข้าวเลย ซวี่เป่าต้องนำข้าวไปให้ท่านแม่”

ขณะที่เดิน มือเล็ก ๆ ก็กำหมัด

เขาไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นฮองเฮาหรือไม่ ไม่ว่าใครก็ทำให้ท่านแม่ของเขาท้องหิวไม่ได้

จวินจิ๋วอิ่นที่อยู่ข้างหลังแผ่รังสีอำมหิตออกมาจากทั่วร่าง

ดีมาก!

การต่อสู้ครั้งนี้ ในที่สุดก็ถึงตาเปิดเผยเสียทีแล้วหรือ?

เจียงเถียน หลังจากวันนี้ ท่านจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจในวันนี้แน่นอน

กดขี่ข่มเหงเขาเพื่อภาพรวม เขาพอจะทนได้!

แต่รังแกฮูหยินและบุตรชายของเขา ก็อย่าโทษเขาที่โหดเหี้ยมอำมหิต

ไป๋ซวงนั่งรถม้ามาที่วังหลวงกับองครักษ์ที่เจียงเถียนส่งมา

ตลอดทาง ไป๋ซวงสงบนิ่งมาก

ไม่ร้องไห้โวยวาย ไม่ดิ้นรนแต่อย่างใด

เหล่าองครักษ์ที่เดิมทีได้รับมอบหมายให้ควบคุมตัวไป๋ซวงต่างมองหน้ากัน

ไม่ใช่ว่านางเก่งกาจมาก สังหารองครักษ์สิบคนขององค์ชายสามในลมหายใจเดียวหรอกหรือ?

แล้วทำไมตอนนี้ นางกลับดูเหมือนสาวน้อยที่มือไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่?

หากไม่ใช่เพราะบรรยากาศเย็นเยียบรอบตัวของนาง ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่อาจเชื่อมโยงนางกับการเข่นฆ่าทหารองครักษ์ได้เลย

ไป๋ซวงหลับตาพักผ่อน ในใจไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

ก็แค่วังหลวงเท่านั้น!

ถ้านางไม่ต้องการมา จะมีใครกล้าบังคับนางได้หรือ?

นางก็แค่อยากเห็นสถานที่ที่ทำให้บุตรชายของนางเต็มไปด้วยความ ตื่นเต้นเท่านั้นเอง

ไม่นานนัก ไป๋ซวงก็ถูกพามาถึงหน้าประตูตำหนักเฟิ่งหลิน

เฝิงหมัวมัวรออยู่ที่หน้าประตูก่อนแล้ว สีหน้าของนางเย็นชาดุจน้ำค้างแข็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและเหยียดหยาม

เมื่อเห็นไป๋ซวงเดินเชิดเข้ามา ไม่แม้แต่จะมองตน

นางก็โกรธจัดทันที ยกมือขึ้นหมายจะตบไป๋ซวง

“เจ้าเด็กต่ำต้อยรนหาที่ตาย ตำหนักเฟิ่งหลินนี้มิใช่ที่ที่เจ้าจะมาทำตัวอวดดีได้!”