บทที่ 13

เมื่อรับรู้ถึงปฏิกิริยาของตนเอง จวินหงคังก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้นิ้วไปที่จวินจิ๋วอิ่นด้วยความโกรธแล้วโต้แย้ง

“นางอ่อนโยนและใจดี? เจอข้าแล้วยังไม่แสดงความเคารพก็พอว่า แต่แค่โบกมือก็สังหารองครักษ์สิบคนของข้า โดยที่ไม่แม้แต่จะกะพริบตา! คนใจโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ ไม่รู้เลยว่าน้องเก้าไปหามาจากที่ใดกัน!”

ทันทีที่จวินหงคังพูดจบ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจโดยความจนใจ

เสียงอ่อนเยาว์นั้นเต็มไปด้วยความจนใจและความเศร้าใจ

“เฮ้อ...”

ซวี่เป่าก้าวไปข้างหน้าสองก้าวด้วยสายตาเศร้าหมอง มองดูจวินหงคังที่โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ

“ท่านลุงลูกหมาตกน้ำ สตรีใจดำอำมหิตที่ท่านกล่าวถึงนั้น ใช่คนที่สวมชุดสีขาว งดงามราวกับเทพธิดาใช่หรือไม่?”

“บังอาจนัก! เด็กไร้มารยาทจากที่ไหนกัน ถึงกล้าพูดกับข้าเช่นนี้?”

จวินหงคังเพียงมองแค่แวบเดียว ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือเด็กที่เล่าลือว่าเป็นบุตรของจวินจิ๋วอิ่น

เพราะว่า เขามีหน้าตาคล้ายกับจวินจิ๋วอินมากเหลือเกินจริง ๆ

เมื่อคิดถึงสตรีอำมหิตนางนั้น เขาย่อมไม่ทำสีหน้าดี ๆ อะไรให้กับเด็กนอกคอกคนนี้อย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กคนนี้ถึงกับกล้าบอกเขาว่าลูกหมาตกน้ำด้วย

ช่างเป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้จริง ๆ!

เสียงตวาดด้วยความโกรธของจวินหงคัง ทำให้ร่างเล็ก ๆ ของซวี่เป่าสั่นสะท้านขึ้นมา

ราวกับถูกทำให้ตกใจกลัว ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง

“ท่านปู่ ท่านย่า ท่านลุงลูกหมาตกน้ำช่างน่ากลัวเหลือเกิน ซวี่เป่ากลัว ซวี่เป่าอยากกลับบ้าน! ”

ซวี่เป่าพูดพร้อมก้าวขาสั้น ๆ ของเขาวิ่งไปหาจวินฉงทันที

ใบหน้าเล็ก ๆ ราวกับดอกสาลี่เปียกฝน ซุกเข้าไปในในอ้อมอกของจวินฉง

มืออีกข้างหนึ่งจับจีหรงไว้แน่น ท่าทางดูเหมือนจะตกใจกลัวจริง ๆ

อาการของซวี่เป่า ทำให้จวินฉงกับจีหรงสงสารจับใจ

จีหรงใช้มือลูบหลังซวี่เป่าเบา ๆ พร้อมมองจวินหงคังด้วยความโมโห

“องค์ชายสาม หากมีโทสะก็อย่าได้ลงกับเด็กตัวเล็ก ๆ เขาเพิ่งอายุเท่าไรเชียว จะแบกรับโทสะของพระองค์ได้อย่างไร!”

เมื่อพูดจบ นางก็มองจวินฉงด้วยความปวดใจและน้อยเนื้อต่ำใจ

การได้โอบกอดหลานชายเช่นนี้ จวินฉงเพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรก

หลานคนอื่น ๆ พอเห็นเขาก็เหมือนหนูเห็นแมว

ต่างพากันหวาดกลัวจนตัวสั่น เคารพเขาแต่ก็ห่างเหิน

เช่นเหตุการณ์แบบนี้ พอน้อยเนื้อต่ำใจ ก็ไม่คิดจะไปหาบิดา

กลับมาซุกในอ้อมอกของท่านปู่ จวินฉงรู้สึกพอใจยิ่งนัก

ยิ่งไปกว่านั้น เขาชอบหลานคนนี้จริง ๆ

เมื่อเห็นหลานร้องไห้จนเป็นเช่นนี้ เขาก็โมโหจนหยิบถ้วยน้ำชาข้างโต๊ะ ขว้างใส่จวินหงคังทันที

“เจ้าคนสารเลว! นี่คือหลานของข้า และเป็นหลานชายของเจ้า! พูดจาเช่นนี้กับหลานชายของเจ้าได้อย่างไร?”

จวินหงคังไม่คาดคิดว่าเสด็จพ่อจะปาถ้วยน้ำชาใส่เขา เขาจึงไม่ทันตั้งตัวและไม่กล้าหลบ

ถ้วยน้ำกระแทกลงบนหน้าผากของเขาอย่างแรง น้ำชาหยดลงมาตามใบหน้าของเขา

ใบชาสีเขียว บางส่วนติดอยู่บนเส้นผม บางส่วนไหลลู่ลงมาตามแก้ม

จวินหงคังมีสภาพที่ทุลักทุเลมากกว่าเดิม

จวินหงคังรู้สึกน้อยใจมากที่สุด มองจวินฉงด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“ท่านพ่อ น้องเก้ายังมิได้แต่งงาน กระหม่อมจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขามีบุตรชายแล้ว? ยิ่งไปกว่านั้น กระหม่อมพูดถึงสตรีอำมหิตที่ฆ่าทหารองครักษ์สิบคนในจวนอ๋องเก้า ขอเสร็จพ่อโปรดให้ความยุติธรรมแก่กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

จวินหงคังกล่าวจบ ก็หมอบลงกับพื้นทันที

ในขณะนั้นเอง ซวี่เป่าที่อยู่ในอ้อมอกของจวินฉงก็เงยศีรษะเล็ก ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

นิ้วเล็ก ๆ ค่อย ๆ ปาดหยาดน้ำตาบนใบหน้า

แม้จะเต็มไปด้วยความน้อยใจ กลับเอ่ยปากพูดด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว

“ท่านปู่ ซวี่เป่าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านแม่ถึงกล่าวว่า เมืองหลวงไม่เหมาะกับเราแม่ลูก”

กล่าวจบ ซวี่เป่าก็ผละตัวออกจากอ้อมอกของจวินฉง ถอยหลังไปสองก้าว แล้วคุกเข่าลงเลียนแบบท่าทางของจวินหงคัง

“ท่านปู่ ซวี่เป่าและท่านแม่อาศัยอยู่ที่เทือกเขาหลิงอิ่นมาตลอด ที่นั่นไร้กังวล ไม่มีการกดขี่หรือบังคับใด ๆ ซวี่เป่าได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีตามใจปรารถนา ซวี่เป่ากับท่านแม่ชินกับวิถีชีวิตเช่นนั้น ไม่อาจยอมรับเรื่องที่อยู่ในเมืองหลวงไม่ว่าทำอะไรก็ต้องแสดงความเคารพคารวะได้เลย”

“หากว่าค่าตอบแทนของการที่ซวี่เป่าอยู่ในเมืองหลวงเป็นเพื่อนท่านพ่อ ท่านปู่และท่านย่า คือต้องแลกกับการที่ท่านแม่ต้องฝืนใจตนเองทำความเคารพคารวะ ทำให้ท่านแม่ใช้ชีวิตไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อน เช่นนั้นซวี่เป่าก็อกตัญญูแล้ว”

“ดังนั้น ซวี่เป่าตั้งใจว่าจะกลับไปเขาหลิงอิ่นกับท่านแม่ในวันพรุ่งนี้ หลังจากนี้จะไม่ออกมาอีก หากท่านปู่ ท่านย่าและท่านพ่อคิดถึงซวี่เป่า ก็ไปเยี่ยมซวี่เป่าที่เขาหลิงอิ่นเถิด”

ซวี่เป่าพูดจบก็โขกศีรษะคำนับสามครั้งเลียนแบบได้เหมือนมาก

จีหรงอุ้มซวี่เป่าไว้ในอ้อมอกด้วยความสงสาร น้ำตาหยดโต ร่วงลงอย่างไม่ขาดสาย

“ห้ามไปนะ ย่าเฝ้าคอยมาหลายปี เพิ่งจะได้เจอหลานรักของย่า ย่าไม่อยากพรากจากหลานรักเลย”

จีหรงพูดจบ นางก็กอดซวี่เป่าไว้แน่นแล้วคุกเข่าลง

“ท่านพี่ จีหรงไม่อาจทำใจจากซวี่เป่าได้ จีหรงอยากตามซวี่เป่าไปที่เขาหลิงอิ่นด้วย อย่างไรเสีย ข้างกายท่านพี่ก็ไม่ได้มีเพียงจีหรงผู้เดียว ขอโปรดทรงอนุญาตด้วยเถิดเพคะ”

ไม่ว่าอย่างไรจวินฉงก็คิดไม่ถึงเลยว่า หลานรักที่เพิ่งมาถึงมือของเขา ยังไม่ทันได้กอดให้ชื่นใจ ก็จะต้องจากไปเสียแล้ว!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็มองจวินหงคังด้วยความโกรธแค้น

จากนั้นเขาก็เดินไปหาจีหรง แย่งตัวซวี่เป่ามาอย่างระมัดระวัง แล้วกอดไว้ในอ้อมอกด้วยความอ่อนโยน

“หรงเอ๋อร์พูดอะไรน่ะ? เรื่องใหญ่แค่ไหนกันเชียว ทำไมต้องถึงขั้นกลับเขาหลิงอิ่นด้วย?”

จากนั้นเขาก็ประคองจีหรงให้ลุกขึ้น พร้อมพูดปลอบโยนด้วนน้ำเสียงอ่อนโยน

“ก็แค่เรื่องพิธีการเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ? ต่อไปข้าจะยกเว้นพิธีการของนางก็พอแล้ว”

เมื่อซวี่เป่าได้ยินเช่นนั้น ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที มุมปากมีรอยยิ้มไร้เดียงสา

“ท่านปู่ เรื่องของท่านลุงลูกหมาตกน้ำวันนี้ก็ไม่เอาความแล้วหรือ?”

“วางใจเถิด ไม่เอาความแล้ว!”

จวินฉงยิ้มพลางแตะจมูกเล็ก ๆ ของซวี่เป่าอย่างเอ็นดู ซวี่เป่าดีใจจนหอมแก้มของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ขอบคุณท่านปู่ ท่านปู่ดีที่สุดเลย”

จวินหงคังมองดูภาพท่าทางสนิทสนมของปู่หลานทั้งสองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เสด็จพ่อถูกเจ้าเด็กนอกคอกนั่นซื้อใจไปแล้วหรือ?

“เสด็จพ่อ…”

จวินหงคังเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“เสด็จพ่ออะไรของเจ้า?”

จวินฉงโบกมืออย่างรำคาญ ทำท่าจะไล่ให้ออกไป

"ยังไม่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ผมเผ้ารุงรัง ไม่มีมารยาทเสียเลย!"

“เสด็จพ่อ…”

จวินหงคังยังไม่ยอมแพ้ ยังอยากเอ่ยอะไรบางอย่าง

แต่ถูกหลิวกงกงประคองขึ้นมาอย่างนุ่มนวล พร้อมกระซิบบางอย่างข้างหูของเขาหลายประโยค

จวินหงคังจนปัญญา ได้แต่ขออำลาพร้อมกับความโกรธแค้น

เขาเพิ่งจะหันตัวไป ก็เห็นเหลิ่งเย่คนสนิทของจวินจิ๋วอิ่นเข้ามาอย่างรีบร้อน

เหลิ่งเย่ถวายบังคมต่อฮ่องเต้เสร็จ ก็กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรน

“ทูลท่านอ๋องเก้า พระชายากำลังรออยู่ที่นอกวัง ต้องการพาตัวองค์ชายน้อยกลับไปยังเขาหลิงอิ่นพ่ะย่ะค่ะ”

"อะไรนะ?"

เมื่อจวินฉงได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนขนพองทันที

เขากอดซวี่เป่าในอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม จากนั้นก็หันไปมองจวินจิ๋วอิ่นด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้ายังยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไปบอกเมียเจ้าว่าต่อไปนี้ยกเว้นพิธีการของนางหมดแล้ว ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงดี ๆ”

จวินจิ๋วอิ่นยิ้มมุมปาก พลางยกนิ้วโป้งให้ซวี่เป่าอย่างลับ ๆ จากนั้นจึงหมุนตัวเดินจากไป

ไป๋ซวงกินอิ่มดื่มพอแล้ว ก็นั่งอยู่ในรถม้ารอซวี่เป่าออกมา

ม่านรถม้าถูกเปิดออก จวินจิ๋วอิ่นก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ

"ทำไมถึงเป็นท่าน?"

ไป๋ซวงเหลือบมองจวินจิ๋วอิ่นแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเรียบนิ่ง

"เจอจวินหงคังแล้วหรือ?"

จวินจิ๋วอิ่นยิ้มโดยไม่ตอบคำถาม ถามกลับอย่างอ่อนโยน

ไป๋ซวงพยักหน้า มองไปยังทิศทางที่รถม้าของจวินหงคังแล่นออกไป

“ดูท่าการฟ้องของเขาครั้งนี้คงไม่สำเร็จสินะ?”

ใบชาสีเขียว ๆ ที่ติดอยู่บนศีรษะของเขา ดูน่าขบขันอยู่บ้างจริง ๆ

จวินจิ๋วอิ่นยิ้มพลางพยักหน้า “ความดีความชอบของซวี่เป่าเป็นหลัก เจ้ารู้หรือไม่ว่าซวี่เป่าขออภิสิทธิ์อะไรให้เจ้า?”