บทที่ 9

เมื่อซวี่เป่าได้ยินดังนั้น ดวงตาก็พลันฉายแววไม่สบายใจขึ้นมา

ตึก ๆ ๆ รีบลงมาจากตัวท่านพ่อ จากนั้นทำท่าทางว่านอนสอนง่ายเหมือนกับเด็กที่ทำผิด

“ท่านแม่...”

น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้น ซวี่เป่ามองสตรีที่อยู่ไม่ไกลนัก ค่อย ๆ เดินเข้ามาด้วยความตื่นตระหนกและรู้สึกผิด

สตรีในชุดขาวเดินมาจากป่าลึก!

บนร่างกายของนางเปล่งประกายแสงสว่างจาง ๆ

ใบหน้างดงาม ปรากฏให้เห็นอยู่รำไร

ก้าวเดินราวกับมีลมพัดใต้เท้า เสื้อผ้าปลิวไสว

ราวกับเทพธิดาจากป่าลึก ที่หลงเข้ามาในโลกมนุษย์

สมองของมู่ซือและเหลิ่งเย่ไม่พอใช้แล้ว

เพียงจ้องมองสตรีผู้ราวกับเทพเซียนลงมาจุติบนโลกอย่างเหม่อลอย ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

นี่คือสตรีที่ท่านอ๋องแอบซ่อนเอาไว้หรือ?

ไป๋ซวงเหลือบมองมู่ซือและเหลิ่งเย่ด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อหันไปมองจวินจิ๋วอิ่น สายตาของนางก็ยิ่งเย็นชาขึ้น

“ในเมื่อคนที่มารับพ่อของเจ้ามาแล้ว ซวี่เป่ากลับภูเขากับแม่ได้แล้วสินะ!”

“ท่านแม่...”

ซวี่เป่าก้าวขาเล็ก ๆ อย่างยากลำบาก แล้วค่อย ๆ เข้าไปใกล้ไป๋ซวง

“ท่านแม่ ท่านดูองครักษ์สองคนของท่านพ่อสิ อ่อนแอเหมือนกับไก่ป่าบนภูเขาเลย ซวี่เป่าไม่วางใจที่จะให้ท่านพ่อไปกับพวกเขา”

มู่ซือและเหลิ่งเย่ที่อ่อนแอเหมือนกับไก่ป่า มองไปยังซวี่เป่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

พวกเขาอ่อนแอกว่าท่านอ๋องเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้อ่อนแอเหมือนกับไก่ป่าอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาสิ้นหวังก็คือ ไป๋ซวงกลับพยักหน้าอย่างดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย

“พวกเขาอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง! แต่เขาเก่งก็พอแล้ว!”

สายตาของไป๋ซวงมองไปยังจวินจิ๋วอิ่นที่มองนางด้วยสายตาอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลา

รอยยิ้มที่หางตานั้น ทำให้ไป๋ซวงรู้สึกอึดอัด

นางหลบสายตาของจวินจิ๋วอิ่น แล้วมองไปยังศพมากมายที่อยู่บนพื้น

“ท่านแม่ ท่านพ่อมีบาดแผลบนตัวอยู่ ไม่สามารถใช้พลังได้”

ซวี่เป่ามองไป๋ซวงด้วยแววตาเว้าวอน ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

“ท่านแม่ ซวี่เป่าจะพาท่านพ่อกลับไปอย่างปลอดภัย แล้วจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ที่เขาหลิงอิ่นได้หรือไม่?”

“ไม่สามารถใช้พลังได้งั้นหรือ? ศพเหล่านี้ล้วนตายด้วยพัดเฉียนคุน ไม่ทราบว่าพวกท่านทั้งสอง ใครกันที่ถือพัดเฉียนคุน?”

ไป๋ซวงยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา มองไปยังมู่ซือและเหลิ่งเย่ที่ได้ยินคำพูดแล้วพยายามจะซ่อนอาวุธของตนเอง

ซวี่เป่าจึงหันไปมองศพเหล่านั้น รวมถึงมู่ซือและเหลิ่งเย่ที่กำลังทำลับ ๆ ล่อ ๆ

ท่านพ่อหลอกลวงเขางั้นหรือ แล้วยังบอกอีกว่าคนสองคนนั้นคอยปกป้องเขา

จริง ๆ แล้วเป็นท่านพ่อต่างหากที่ปกป้องพวกเขา!

เช่นนี้แล้ว เขาก็ยิ่งไม่อาจวางใจ

“ท่านแม่ท่านดูสิ พวกเขาอ่อนแอกว่าไก่ป่าอีกมิใช่หรือ? ท่านพ่อได้รับบาดเจ็บแล้ว ยังต้องพยายามปกป้องพวกเขาอีก? การต่อสู้เมื่อครู่ ทำให้ท่านพ่อใช้พลังวิญญาณไปมาก ซวี่เป่ายิ่งไม่อาจทิ้งท่านพ่อไปในเวลานี้ได้”

ซวี่เป่ามองไปยังจวินจิ๋วอิ่นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ ในใจจวินจิ๋วอิ่นเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

และแสร้งทำท่าเซไปเล็กน้อยในจังหวะที่เหมาะเจาะ

“ท่านพ่อ”

ซวี่เป่าก้าวขาเล็ก ๆ ของตัวเอง แล้ววิ่งไปหาจวินจิ๋วอิ่นอย่างรวดเร็ว

จากนั้นรีบหยิบยาบำรุงชั้นยอดเม็ดหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของ แล้วป้อนให้เขากิน

ไป๋ซวงมองไปที่จวินจิ๋วอิ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ นางมองออกว่าร่างกายของคนผู้นี้ไม่ได้มีปัญหาใด ๆ เลย

กลอุบายทำร้ายตัวเองเพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ!

คนผู้นี้ ช่าง...

ไร้ยางอาย!

แต่เวลานี้ นางยังไม่สามารถพูดอะไรได้

เพราะว่า ซวี่เป่าตัดสินใจที่จะไปส่งเขาแล้ว

หากนางยังคัดค้านต่อไป ก็จะทำให้ซวี่เป่าลำบากใจมากขึ้น

“เอาละ รีบเดินทางเถอะ”

ไป๋ซวงเอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา เมื่อซวี่เป่าได้ยินดังนั้น ดวงตาก็เป็นประกาย

ท่านแม่หมายความว่า ยอมให้เขาไปส่งท่านพ่อแล้ว

เขาดีใจจนยิ้มแก้มปริ แล้วก็ก้าวขาเล็ก ๆ ของตัวเอง ปีนต้วมเตี้ยมขึ้นไปอยู่ในอ้อมอกของท่านแม่

“ขอบคุณท่านแม่ ซวี่เป่าจะรีบกลับมา”

พูดจบ ก็จุ๊บแก้มของไป๋ซวงไปหลายฟอด

ไป๋ซวงมองซวี่เป่าด้วยความเอ็นดู แล้วจูบลงบนแก้มยุ้ย ๆ ของเขาหนึ่งที

“แม่ไปกับเจ้าด้วย ซวี่เป่าไม่อยู่ แม่กลัวจะหิว”

ซวี่เป่ายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เก็บคำพูดที่อยากจะกำชับท่านแม่ว่าให้กินข้าวอย่างว่านอนสอนง่าย รวมถึงที่ที่จัดเตรียมอาหารไว้ กลับไปอย่างเงียบ ๆ

“เย่!”

ซวี่เป่าร้องตะโกนด้วยความดีใจ จูงมือท่านแม่ไว้ข้างหนึ่ง แล้วจูงมือท่านพ่อไว้อีกข้างหนึ่ง เดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุข

มู่ซือและเหลิ่งเย่ผู้อ่อนแอเหมือนกับไก่ที่เดินตามมาข้างหลัง ไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจเช่นนี้มาก่อน...

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังจะต้องแบกฉายาไก่ผู้อ่อนแอไปตลอด

เนื่องจากคนที่มาลอบสังหารทั้งหมด

ล้วนถูกองค์ชายน้อยและว่าที่พระชายาจัดการเรียบร้อยแล้ว

ไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้แสดงฝีมือเลยแม้แต่น้อย

องครักษ์อันดับหนึ่งผู้สง่าผ่าเผย ผู้ช่วยคนสำคัญของจวินจิ๋วอิ่น

เวลานี้กลับกลายเป็นสารถีและข้ารับใช้อย่างน่าเวทนา

จวินจิ๋วอิ่นผู้มีร่างกาย ‘อ่อนแอ’ เพลิดเพลินกับการได้รับการดูแลเอาใจใส่จากซวี่เป่าอย่างสบายใจ

การนองเลือดตลอดเส้นทางนี้ ไม่ได้ทำลายอารมณ์ดี ๆ ของเขาเลยแม้แต่น้อย

กลับกัน เขาหวังว่าเส้นทางจะยาวไกลกว่านี้อีกสักหน่อย

แบบนี้ เขาจะได้เพลิดเพลินไปกับการดูแลเอาใจใส่จากซวี่เป่าต่อไป รวมถึงท่าทางดูถูก โมโห แต่กลับจนปัญญาของไป๋ซวง

ส่วนจวินจิ๋วอิ่นที่ฝ่าฟันอุปสรรคด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้มาตลอดทาง ได้สร้างความตกตะลึงแก่ศัตรูทั้งหมดของเขา

คนที่ส่งออกไปทั้งหมดเหมือนกับโยนก้อนหินลงทะเล ไร้ซึ่งข่าวคราว

ความน่าสะพรึงกลัวราวกับความตาย!

และในเวลานี้ จวินจิ๋วอิ่นเข้าสู่เมืองหลวงแล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ยินยอมอีกแค่ไหน แต่ก็ทำได้เพียงปล่อยไป

ภายในพระราชวัง ฮองเฮาเจียงเถียนนั่งอยู่ข้างโต๊ะด้วยท่าทางอ่อนแรง

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษถ้วยชาและเครื่องหยก

นางกำนัลที่ถูกตีจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล กำลังเก็บกวาดเศษแก้วอย่างระมัดระวัง

ถึงแม้เศษแก้วจะบาดนิ้วจนเลือดไหลออกมา

พวกนางก็ไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ ออกมา มิเช่นนั้นก็จะถูกทุบตีอีก

เจียงเถียนมองเลือดที่ไหลจากนิ้วของนางกำนัล และเศษกระเบื้องที่เปื้อนเลือดสีแดงฉาน

เหตุใดเลือดบนเศษกระเบื้องนั้น ถึงไม่ใช่ของจวินจิ๋วอิ่น!

หอราตรีของนางถูกทำลายจนหมดสิ้น แม้แต่จ้างวานวังเงาปีศาจด้วยทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่ง ก็ล้วนถูกส่งออกไปแล้วไม่ได้กลับมา

จวินจิ๋วอิ่นพบเจอปาฏิหาริย์อะไรกันแน่?

มิฉะนั้น ต่อให้เขาเก่งกาจมากเพียงใด ก็ไม่มีทางกลับมาได้

“ใครก็ได้”

พูดจบ เฝิงหมัวมัวที่อยู่ด้านนอกก็เดินเข้ามาอย่างนอบน้อม

“ฮองเฮา”

“เฝิงหมัวมัว ส่งคนไปแจ้งข่าวกับคังเอ๋อร์ ในเมื่อคนผู้นั้นมาถึงเมืองหลวงแล้ว ก็อย่าได้ลงมือทำอะไรอีก”

“เพคะ”

เฝิงหมัวมัวรับคำสั่งแล้วกำลังจะหมุนตัวกลับ แต่เจียงเถียนก็เรียกนางไว้

“บอกคังเอ๋อร์ ให้กำจัดหลักฐานก่อนหน้านี้ให้เรียบร้อย แล้วก็สืบให้รู้ว่าเหตุใดครั้งนี้จวินจิ๋วอิ่นถึงกลับมาได้อย่างราบรื่น”

นางต่อสู้กับจวินจิ๋วอิ่นมานานกว่าสิบปี ไม่มีใครรู้จักเขาดีไปกว่านางอีกแล้ว

หากไม่มีคนคอยช่วยเหลือ ครั้งนี้เขาคงกลับมาอย่างราบรื่นไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร ตราบใดที่ขวางทางนางกับคังเอ๋อร์

นางจะฆ่าอีกฝ่ายอย่างแน่นอน!

จวนขององค์ชายเก้า บรรยากาศแตกต่างจากตำหนักเฟิ่งหลินอย่างสิ้นเชิง

ที่นี่กำลังตกแต่งลานบ้านกันอย่างคึกคัก ส่วนใหญ่เป็นเพราะมู่ซือส่งข่าวกลับมา

บอกว่าท่านอ๋องพาองค์ชายน้อยและว่าที่พระชายากลับมาด้วย

เรื่องนี้ทำให้คนในจวนขององค์ชายเก้าต่างยุ่งกันไปหมด รีบจัดเตรียมห้องหับให้องค์ชายน้อยและพระชายา

แม้แต่พระสนมเอกจีที่อยู่ในวังก็ยังตกตะลึง!

นางไม่สนใจคำทัดทานของฮ่องเต้ แอบหนีออกจากวังหลวง

บัญชาพวกบ่าวไพร่ด้วยตนเอง เพื่อตกแต่งห้องหับให้หลานชายและลูกสะใภ้

ยิ่งอยากจะขนของดี ๆ ทั้งหมดในจวนขององค์ชายเก้าและตำหนักเฉาเยวี่ยมาไว้ที่นี่ด้วยซ้ำ

ส่วนคนที่เพิ่งมาถึงจวนขององค์ชายเก้า กลับไม่รู้เลยว่าภายในวังจะมีบรรยากาศเช่นนี้

เมื่อมู่ซือและเหลิ่งเย่เปิดประตูออก ซวี่เป่าจูงมือท่านพ่อและท่านแม่เดินเข้ามา ทุกคนต่างตกตะลึง!