All Chapters of ยอดหนูน้อยซวี่เป่า : มารดานางมารสะท้านเมือง: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อไป๋เฉินได้ยินคำพูดของพี่สาวที่เต็มไปด้วยการตำหนิตัวเอง เขาก็หยุดร้องไห้ทันทีเขาเช็ดมือที่สกปรกของตัวเองแรง ๆ บนร่างกายจากนั้นถึงค่อยเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากบนใบหน้าพี่สาว สีหน้าดูภาคภูมิใจและหยิ่งทระนงตน“ท่านคือพี่สาวที่ข้ารักมากที่สุดตลอดไป! เรื่องในตอนนั้น ไม่ใช่ความผิดของพี่หญิง คนผู้หนึ่งมีพรสวรรค์ดีเลิศคือความผิดหรือไร? คนที่ผิดคือพวกคนที่ต้องการแย่งชิงรากวิญญาณของพี่หญิงต่างหาก”ไป๋ซวงหัวเราะทันใดถูกต้อง ไม่ใช่ความผิดของนางคนผิดคือบรรดาคนที่หมายปองรากวิญญาณของนางเหล่านั้น“เฉินเอ๋อร์วางใจ ความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับในวันนี้ พี่จะเอาคืนให้เจ้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า!”ระหว่างที่พูด ไป๋ซวงตบบ่าน้องชายเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนทุกคนในตระกูลไป๋รู้แล้วว่าไป๋ซวงกลับมาแล้วแต่ได้ยินก็อีกเรื่องหนึ่ง ได้มาเห็นก็อีกเรื่องหนึ่งพวกคนหนุ่มสาวยังดี เป็นลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือทว่าคนที่เคยช่วยคนตระกูลไป๋เก็บกวาดซากศพเหล่านั้น ขณะนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวโดยเฉพาะตอนที่ไป๋ซวงยื่นมือออกไป แล้วนำเส้นไหมวิญญาณโลหิตออกมาเมื่อเห็นเส้นไหมวิญญาณสีแดงฉาน หมุนวนที่ปลายนิ้วของไป๋ซ

ผู้อาวุโสใหญ่มองดูเส้นไหมวิญญาณโลหิตที่เปล่งประกายสีแดงเหนือหัว ในใจพลันหวาดกลัวไม่หยุดเขารวบรวมพลังวิญญาณโดยไม่รู้ตัว เพื่อต่อต้านพลังกดดันที่เกิดจากเส้นไหมวิญญาณโลหิตแรงกดดันดุจขุนเขาพุ่งตรงมาที่กลางกระหม่อมของผู้อาวุโสใหญ่หัวเข่าสองข้างรับน้ำหนักไม่ไหว จึงคุกเข่าลงพื้นดังตุบแผ่นหินบนพื้น แตกร้าวเป็นรอยใยแมงมุมทันทีเขากระอักเลือดพรวดออกมา แววตาเต็มไปด้วยความหวาดผวาไป๋ซวงร้ายกาจถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?แค่พลังกดดันก็ทำให้เขาแพ้ไม่เป็นท่าเลยหรือ?ไป๋ซวงมองแววตาหวาดกลัวของผู้อาวุโสใหญ่ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปใกล้“ผู้อาวุโสใหญ่จะใจร้อนไปไย? กลัวข้าจะขุดรากวิญญาณของท่านแล้วปลูกถ่ายให้ท่านพ่อหรือ?”ระหว่างที่พูด กระบี่เสินอิ่นปรากฏขึ้นในมือไป๋ซวงบนกระบี่เสินอิ่นมีแสงสีเงินวิบวับ ปลายกระบี่ชี้ไปตรงไปยังชีพจรหัวใจของผู้อาวุโสใหญ่“ไป๋ซวง เรื่องรากวิญญาณของพ่อเจ้าไม่เกี่ยวกับข้าแม้แต่น้อย!”ผู้อาวุโสใหญ่กลัวสุดขีด อยากจะรีบถอยหนีแต่ทำอะไรไม่ได้ พลังกดดันของไป๋ซวงยิ่งใหญ่เกินไปเขาขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย“ไม่เกี่ยวข้องหรือ?”ไป๋ซวงแค่นเสียงเย็น ปลายกระบี่วา

เมื่อไป๋ซวงพูดจบ กระบี่เสินอิ่นพุ่งออกไปตรงตำแหน่งชีพจรหัวใจของไป๋คังเจี้ยนมีรอยแผลเพิ่มขึ้นทันทีจากนั้น รากวิญญาณธาตุดินของเขาก็ถูกขุดออกมารากวิญญาณธาตุดินนั้นถูกไป๋ซวงเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าอย่างรุนแรงท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของไป๋ฮูหยินจนกระทั่งรากวิญญาณธาตุดินนั้นสลายไปจากใต้ฝ่าเท้าของไป๋ซวง นางถึงค่อยยกเท้าขึ้นมา“นังแพศยา!”ไป๋ฮูหยินด่าทอย่างเกรี้ยวกราด ยกมือขึ้นรวบรวมพลังวิญญาณโจมตีใส่ไป๋ซวงไป๋ซวงเชยตาขึ้นอย่างดูแคลน ก่อนจะพลิกข้อมือกระบี่เดียวแทงลำคอ!ไป๋ฮูหยินกุมลำคอตัวเองอย่างตะลึง ไม่อาจเปล่งเสียงก่นด่าด้วยความโกรธเกรี้ยวได้อีกต่อไปส่วนไป๋คังเจียนที่เพิ่งฟื้นขึ้นเพราะความเจ็บปวด ตื่นมาก็เห็นว่าทั่วทั้งร่างของตนเองเต็มไปด้วยเลือดหนำซ้ำข้างกายยังมีมารดาที่ถูกปาดคอในกระบี่เดียวเขารับความสะเทือนใจนี้ไม่ไหว จึงหมดสติไปอีกครั้งไป๋ซวงมองคนตระกูลไป๋ที่ตัวสั่นงันงกขดตัวอยู่ในมุม“ข้าไป๋ซวง แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ ข้านึกว่าพวกเจ้าควรจะรู้ผ่านจากเหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีก่อนแล้ว น่าเสียดาย พวกเจ้ากลับไม่รับรู้เรื่องนี้เลย ไป๋เฉิน ความแค้น

ภายในวังหลวง ผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดคือฮองเฮาเจียงเถียนแต่ผู้ที่เป็นที่โปรดปรานมากที่สุดของฮ่องเต้ คงไม่พ้นพระสนมเอกจีหรงงานวันเกิดทุกปีของจีหรง แทบจะเทียบเท่างานของฮองเฮาปีนี้ จู่ ๆ จีหรงมีหลานชายเพิ่มมาหนึ่งคน หนำซ้ำยังฉลาดหลักแหลม มีพรสวรรค์เป็นเลิศจวินฉงยิ่งแทบอยากจะแนะนำซวี่เป่าให้ทุกคนได้รู้จักดังนั้นจึงส่งเทียบเชิญไปทั่ว แม้แต่แคว้นข้างเคียงยังได้รับเชิญหลังจากเข้ามาในวัง แขกที่มาร่วมงานแบ่งแยกเขตชายหญิงส่วนซวี่เป่าถูกจวินฉงสั่งให้คนมาพาตัวไปทันทีไป๋ซวงถูกพาไปที่ตำหนักเฟิ่งหลินของฮองเฮา ไปรวมกับเหล่าสตรีท่านอื่น เพื่อรอเวลางานเลี้ยงเริ่มเมื่อไป๋ซวงเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ภายในตำหนักเฟิ่งหลิน ผู้คนที่ครึกครื้นเงียบลงทันใดแต่ละคนหันไปมองหน้ากัน จากนั้นก็หันไปมองไป๋ซวง“พระชายาองค์ชายเก้ามาแล้ว รีบนั่งเถอะ”ฮองเฮาอยู่ในชุดหงส์หรูหรา ยิ้มอ่อน ๆ นั่งอยู่บนบัลลังก์ตำแหน่งประธาน“ขอบพระทัยฮองเฮา”ไป๋ซวงไม่ได้สนใจสายตาสงสัยหรือดูแคลนของผู้คนภายใต้การนำทางของหงเยว่และจื่อชวน นางเข้าไปนั่งประจำที่พระชายาหงเยว่กับจื่อชวนเป็นสาวใช้ที่จวินจิ๋วอิ่นโยกมาจากหออู๋เซิงเพื่อ

เมื่อไป๋ซวงพูดจบก็หันหลังเดินจากไปความกำเริบเสิบสานนั้น ทำให้ทุกคนที่เห็นโกรธเคืองอย่างมากแต่จะทำอย่างไรได้ เพราะไม่มีใครกล้าปะทะกับนางจริง ๆนางพูดถูก นางเป็นคนนิสัยไม่ดีจริง ๆ ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าเจียงหรือฮองเฮาก็ไม่อยู่ในสายตา อีกทั้งท่านหญิงอันเล่อโหวบอกว่าจะฉีกแขนก็ฉีกเลย“ฮองเฮา ท่านจะปล่อยให้นางจากไปทั้งอย่างนี้หรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมองเจียงเถียงอย่างโกรธเคือง!นางเป็นถึงฮองเฮาของแคว้น จะพ่ายแพ้ให้หญิงบ้านนอกเช่นนี้ได้อย่างไร?“ท่านแม่ บัดนี้พระชายาองค์ชายเก้ากำลังเป็นที่โปรดปราน ต่อให้ข้าทนนางไม่ได้แล้วอย่างไร?”นางส่ายหน้าอย่างระอา แล้วประคองมารดาให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยนทว่าอาศัยจังหวะนั้นกระซิบข้างหูนางเสียงค่อย“ท่านแม่อย่าร้อนใจ ลูกวางแผนไว้แล้ว จะไม่ให้นางแพศยาผู้นี้มีชีวิตรอดออกจากวังหลวงแน่นอน”ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงได้ยินดังนั้น ไฟโกรธที่สุมทรวงจึงค่อย ๆ สลายไปส่วนฉู่ฮูหยินกำหมัดสองมือแน่นนางต้องแก้แค้นให้ลูกสาวแน่นนอน!แน่นอน!ไป๋ซวงเดินออกมาจากตำหนักเฟิ่งหลิน แล้วถอนหายใจยาวสถานที่อึมครึมเช่นนี้ นางไม่อยากจะมาเลยจริง ๆหากไม่ใช่เพราะซวี่เป่าขอร้อง